Το όνειρο του σκύλου

- Μαμά, μαμά, τι κάνει το σκυλάκι μπροστά στη βιτρίνα;;;
Α: - Φυλάει το κατάστημα από τους κλέφτες
Β: - Είδε τις τιμές και έπεσε ξερό!
Γ: - Περιμένει τις εκπτώσεις!
Δ: - Κοιμάται, απλά κοιμάται.

- Μαμά, μαμά, και γιατί είναι μόνο του το σκυλάκι;;;
Α: - Γιατί κάποιο αρχίδι την είδε για μια περίοδο φιλόζωος ή είχε μοναξιές ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο και μόλις του πέρασε η φάση το ξεφορτώθηκε.
Β: - Γιατί κάποιο αρχίδι την είδε για μια περίοδο φιλόζωος ή είχε μοναξιές ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο και μόλις του πέρασε η φάση το ξεφορτώθηκε.
Γ: - Γιατί κάποιο αρχίδι την είδε για μια περίοδο φιλόζωος ή είχε μοναξιές ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο και μόλις του πέρασε η φάση το ξεφορτώθηκε.
Δ: - Ποιος να ξέρει;;;


Η σκυλίτσα μπροστά από το Replay στη Ερμού ήταν η πιο ζεστή εικόνα εκείνο το κρύο απόγευμα. Έμοιαζε ταλαιπωρημένη κι όμως είχε κάτι το γλυκό κι αθώο. Είχε βολευτεί στο χώρο της, τον είχε κάνει δικό της. Ζηλεύω την προνομιακή οικειότητα που έχουν οι σκύλοι και οι γάτες με τους δημόσιους χώρους. Οι περισσότεροι από εμάς, τη μόνη οικειότητα που διαθέτουν με το δημόσιο χώρο, την εξαντλούν στο να πετάξουν τα σκουπίδια τους σε αυτόν. Εμείς αράζουμε μόνο σε καφετέριες και εστιατόρια, δεν λέμε ποτέ «πάμε μια βόλτα στη πλατεία Συντάγματος ή στη Κοτζιά».

Ανεβαίνοντας την Ερμού, παρατηρούσα τα αδέσποτα και σκεφτόμουν πως εκείνα γνωρίζουν πολύ καλύτερα την πόλη από τους ανθρώπους-κατοίκους της. Όχι γιατί έχουν βρεθεί σε περισσότερα μέρη – κάτι που πιθανώς ισχύει. Αλλά γιατί λόγω των αναγκών για επιβίωση σε αυτό το περιβάλλον, νομίζω έχουν αναπτύξει μια πιο ουσιαστική και άμεση σχέση με τη πόλη (όπως ίσως και οι άστεγοι). Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα μπορούσε να μοιάζει η Αθήνα σε ένα παράλληλο σουρεαλιστικό σύμπαν όπου τα αδέσποτα θα είχαν δικαίωμα ψήφου και θα εξέλεγαν σκύλο για δήμαρχο.

Φοβάμαι πως το μυαλό μου έχει χαζέψει τελευταία και απλά διασκεδάζω να σκέφτομαι χαζομάρες – αφού στα πιο σοβαρά δεν έχω μεγάλη επιτυχία.

Στο λεωφορείο για Ζωγράφου, μια γυναίκα αισθάνομαι – δεν την κοιτάζω συνέχεια λόγω αμηχανίας αλλά είμαι σίγουρος – πως έχει καρφώσει το βλέμμα της πάνω μου. Για δυο τρεις στάσεις, στα σίγουρα. Με κοιτάζει όπως εγώ κοιτούσα τη σκυλίτσα στην Ερμού, επίμονα, σαν κάτι αξιοπερίεργο, σαν κάτι που σε βάζει σε σκέψεις. Σκόρπιες σκέψεις που προσπαθείς να βάλεις σε σειρά συνεχίζοντας να κοιτάς το ίδιο πράγμα. Σκέφτομαι πως κάτι σκέφτεται για μένα, πως φτιάχνει σενάρια με το μυαλό της και πως όταν πάει στο σπίτι της θα πει στον άντρα της ή στη φίλη της στο τηλέφωνο πως είδε ένα αγόρι που μπλα μπλα μπλα, και αν έχει και blog θα το γράψει εκεί, όπως εγώ αποφάσισα να γράψω για τη σκυλίτσα…

Να πάρει ο διάβολος, πρέπει να την προλάβω…