<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6698326\x26blogName\x3dwords+attack\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://wordsattack.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://wordsattack.blogspot.com/\x26vt\x3d-8728063302081268740', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Γράφουμε•... για να μη σκάσουμε

(Ευχαριστούμε για την κατανόηση!)

 

28.5.07

Όχι άλλο ρούμι...

…αν και είναι ωραίο ποτό.

Μου αρέσουν τα παραμύθια. Μου αρέσουν οι ιστορίες για πειρατές. Μου αρέσουν ιστορίες όπου συμβαίνουν απίθανα πράγματα, με εξωπραγματικούς χαρακτήρες. Ιστορίες στις οποίες δεν υπάρχει εφαρμογή της κοινής λογικής παρά μόνο φαντασία.

Όμως πάει καιρός τώρα που πιάνω τον εαυτό μου να λέει μετά από μια ταινία με φανταστική θεματολογία: «είχε καλά γραφικά» και μετά τελεία. Κάτι δεν πάει καλά όμως με τους διάλογους, με το όλο στόρι. Και σίγουρα δεν είναι καλό σημάδι να παρακολουθείς μια ταινία και να κοιτάς 10-15 φορές το ρολόι.

Όπως μου συνέβη στους πειρατές της Καραϊβικής που έφτασαν αισίως στο νούμερο 3. δε λέω καλό το στυλ του Ντεπ, ακόμα καλύτερη η παρουσία της Νάιτλι, καλή η φωτογραφία και τα γραφικά, αλλά δε θα ήταν κακό να υπήρχε και ένα γενικότερο πλάνο στο σενάριο. Η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε είναι του στυλ πετάμε ατάκες κι όπου μας βγάλει. Υπήρχαν στιγμές που ο κάθε ήρωας έμοιαζε να βρίσκεται στον κόσμο του, λέγοντας ότι πιο άκαιρο την πιο άκαιρη στιγμή. Έτσι για να περάσει η ώρα και για να μην το γυρίσουμε στο μουγκό τόση ώρα. Δεν ξέρω αλλά γνώμη μου είναι ότι τα προηγούμενα ήταν καλύτερα από αυτήν την τρίτη που μοιάζει να γυρίστηκε μόνο και μόνο για να καρπωθεί την επιτυχία του τίτλου. Το έχει η μοίρα άλλωστε οι συνέχειες να γίνονται απλώς για το λογαριασμό.

Με μοναδική ίσως εξαίρεση τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, που όμως θα πρέπει να λογιστεί ως μια ταινία γυρισμένη σε τρία κομμάτια. Ποιος άλλωστε θα άντεχε μισής μέρας συνεχόμενη προβολή; Από εκεί και πέρα το χάος. Και τις προάλλες με το Σπάιντερμαν 3 πάλι τα ίδια, «καλά γραφικά» μόνο που εκεί συμπλήρωνα «πολύ κλάμα ρε παιδί μου, ούτε Λάμψη να ήτανε!».

Τι να πω, θα έχουν ξεμείνει από ιδέες και σενάρια, ή δε ρισκάρουν να επενδύσουν σε κάτι καινούριο (πιο πιθανό μου φαίνεται). Αλλά να μου πεις εδώ γύρισαν το «Ρόκυ 6» και ετοιμάζονται για το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει 4», στους πειρατές που είναι και πρόσφατη επιτυχία θα κολλούσαν; Απλώς θα μου φαινόταν πιο ενδιαφέρουσα μια ταινία του στυλ «Τζακ Σπάροου, η Αρχή» και να μας δείχνει τα πρώτα βήματα του πειρατή ενώ αυτός παίζει με ξύλινα σπαθιά και βαρκούλες στην παραλία (με τον Ντεπ πάντα στο ρόλο!), παρά μια ακόμα συνέχεια με τραβηγμένη από τα μαλλιά ιστορία.

Υ.Γ.: Τους επόμενους μήνες μόνο τους Simpsons και την απίστευτη σάτιρά τους έχω να περιμένω...

13.5.07

Στη χώρα του ονείρου...

Μπαίνω στο ασανσερ, πατάω το κουμπί και σιγά-σιγά κατεβαίνω στο ισόγειο. Κλείνω τα μάτια και έρχεται μπροστά μου αυτό που έχω δει πολλές φορές στον ύπνο μου. Το ασανσερ να μη σταματάει στο ισόγειο, αλλά να συνεχίζει μέχρι να φτάσει σε κάποιο άγνωστο υπόγειο της πολυκατοικίας! Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα, οπότε άνοιξα τα μάτια, άνοιξα και την πόρτα καθώς είχα ήδη φτάσει στο ισόγειο.

Κάθε βράδυ τα ίδια. Όταν θα κλείσει το φως ξεκινά η προβολή. Λες και υπάρχει μια ενσωματωμένη ταινιοθήκη σε κάποια άκρη της φαιάς ουσίας. Ξεκινάς από τα πιο απλά και συνηθισμένα και φτάνεις σε όνειρα με τέτοια πλοκή που θα έκαναν τα μπλοκμπαστερς να κερδίζουν βραβεία μόνο στα βατόμουρα!

Το πιο συνηθισμένο όνειρο είναι αυτό της πτώσης. Έχω καιρό να το δω, αλλά όταν γινόταν αισθανόμουν να πέφτω από τις σκάλες τις πολυκατοικίας.

Πέρα από τα συνηθισμένα όμως υπάρχουν και οι υπερπαραγωγές! Πριν λίγο καιρό ξύπνησα τα ξημερώματα και είχα την αίσθηση ότι είχα δει κάτι μεταξύ «άρχοντα των δαχτυλιδιών» και “ring”. Ένα φοβερό θρίλερ με απίστευτη πλοκή, με περιπέτεια, τα πάντα. Ήθελα να σηκωθώ να το γράψω σε ένα τετράδιο, αλλά ο βλάκας γύρισα πλευρό και ξανακοιμήθηκα. Τώρα που το σκέφτομαι όμως μήπως και αυτό ήταν μέρος του ονείρου; Και κλασικά το πρωί δε θυμόμουν τίποτα από όσα είχα δει, μόνο την αίσθηση ότι είδα κάποιο όνειρο. Την οποία την έχω έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα…

Αλλά είναι και ψιλοσπαστικά τα όνειρα. Γιατί δε μπορείς να μιλήσεις (μόνο κάτι «μουμου» λες που τρομάζουν όποιον είναι δίπλα σου!), δε μπορείς να κουνηθείς. Τα πάντα κινούνται με τη σκέψη σου. Και για φυσικούς νόμους ούτε λόγος. Θα πέσεις από κάπου ψηλά χωρίς να πάθεις τίποτα, θα μείνεις κάτω από το νερό για όση ώρα διαρκέσει το όνειρο, θα σε πυροβολούν ανελέητα χωρίς να σκοτώνεσαι. Ότι πιο απίθανο μπορείς να φανταστείς θα το δεις σε όνειρο την ώρα που κοιμάσαι.

Τα τελευταία χρόνια είναι εντάξει τα πράγματα, βλέπω όνειρα κανονικά, ξαπλωμένος και μετά ξυπνάω στο κρεβάτι. Παλαιότερα ήταν τα ωραία που τύχαινε να σηκώνομαι σε κατάσταση ύπνου και να κόβω βόλτες μέσα στο σπίτι. Να πηγαίνω στο σαλόνι, να ανοίγω την ντουλάπα για να ντυθώ, να είμαι καθιστός για ώρα στο κρεβάτι. Μια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν όταν ξύπνησα στο σαλόνι χωρίς να θυμάμαι πως βρέθηκα εκεί ενώ ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κοιμόμουν! Βόλτες εκτός σπιτιού δεν έκοβα, ούτε πήγαινα να μαγειρέψω στην κουζίνα ή να βγω στο μπαλκόνι. Ήμουν ελαφριά περίπτωση μπροστά σε ότι έχω ακούσει για το τι έκαναν άλλοι στον ύπνο τους! Βέβαια κάτι παρόμοιο έχει να μου συμβεί από το 2000 περίπου. Αλλά λέτε να γίνω σαν εκείνον τον τύπο στο “fight club”; Να αποκτήσω μια δεύτερη προσωπικότητα; Μια μέρα να αρχίσω να βλέπω και να μιλάω με κάποιον που στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο στο μυαλό μου; Και deja vu νιώθω αρκετές φορές με τοποθεσίες και με πρόσωπα που βλέπω στο δρόμο. Πάντως αϋπνίες, όπως είχε ο τύπος στην ταινία, δεν έχω. Πάλι καλά…

9.5.07

Παράτα το...

«…Παράτα το λοιπόν, παράτα το το κόμμα

μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα

της κεντρικής γαϊδάρας να είσ’ ερμηνευτής

αρνήσου να ‘σαι χάφτης και καθοδηγητής…»

Αφιερωμένο το παραπάνω τετράστιχο του Ν. Άσιμου στις σημερινές εκλογές. Σε όλους εκείνους τους συναδέλφους που σήμερα θα περάσουν ώρες αγωνίας μέχρι να έρθουν να τους ψηφίσουν (ή να τους φέρουν σηκωτούς, το ίδιο είναι). Ώρες αγωνίας μέχρι να δουν τον κόπο τους να φέρνει τους καρπούς που επιθυμούν…

4.5.07

Adagio...

Ψαζουλεύοντας στο youtube για βιντεάκια με θέμα την Κέρκυρα έπεσα πάνω σε αυτό το τρίλεπτο από τον επιτάφιο της Μητρόπολης τη Μ. Παρασκευή. Μπορεί να έχει περάσει ένας περίπου μήνας και να είναι λιγάκι εκτός κλίματος τώρα που σφίγγουν οι ζέστες. Όμως αυτό το κομμάτι αξίζει! Είναι το adagio, σε εκτέλεση από την "παλιά", τη Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας (παρεπιπτόντως σε αυτήν πρωτοέπαιξα τρομπέτα). Είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι, το αγαπημένο μου! Βέβαια άλλο να το ακούς μέσα από τον υπολογιστή και άλλο να είσαι εκεί και να το ακούς ζωντανά. Εκείνο το βράδυ που στην παλιά πόλη της Κέρκυρας με το χαμηλό φωτισμό και τις μελωδίες που παίζουν οι φιλαρμονικές δημιουργείται φοβερή ατμόσφαιρα. Αλλά τα λόγια και τα γραπτά είναι περιττά, μόνο ακούστε το...

1.5.07

Τα μαθηματικά του ποδοσφαίρου

Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο του Ken Bray (εκδόσεις Τραυλός) και το προτείνω σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με κάτι παραπάνω από αυτό που παρακολουθούμε τις ποδοσφαιρικές βραδιές. Μη σας ξενίζει ο τίτλος (άλλωστε ο τίτλος της αγγλικής έκδοσης είναι “How to score”), είναι ευκολοδιάβαστο, με πίνακες και σχεδιαγράμματα που διευκολύνουν και δεν πονοκεφαλιάζουν.

Το βιβλίο ξεκινάει με μια σύντομη ιστορική αναδρομή του αθλήματος και της εξέλιξής του, για να έρθει στη σύγχρονη περίοδο. Και από το θρίαμβο των Ούγγρων επί των Άγγλων με 6-3 στο Γουέμπλεϊ, μέχρι την επική ανατροπή της Λίβερπουλ στον τελικό του Champions League το 2005. Από τα φαλτσαριστά σουτ του Ντίντι μέχρι τον Μπέκαμ και τον Ζιντάν. Καταπιάνεται με θέματα που σηκώνουν μελέτη και έρευνα, όπως η τακτική, η στατιστική, το φάλτσο και η αεροδυναμική της μπάλας, η ψυχολογία και η εργοφυσιολογία των ποδοσφαιριστών και οι στημένες φάσεις. Μας δείχνει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην επιστήμη και το ποδόσφαιρο.

Βέβαια μια ενέργεια του Μέσι, του Ροναλντίνιο ή του Κριστιάνο Ρονάλντο αρκούν για να στείλουν στον κάλαθο των αχρήστων κάθε σχέδιο ή σκέψη. Μπορεί τέτοιες ενέργειες να είναι το αλατοπίπερο και αυτά που τελικώς θα αποτυπωθούν στη μνήμη μας. Όμως, όποιος δε λαμβάνει υπόψη του πράγματα που μπορεί να φαντάζουν ως λεπτομέρειες σε εμάς ή ως δεδομένα, δεν έχει τύχη ακόμα και στο ποδόσφαιρο που παίζεται σήμερα.

Όλα αυτά χωρίς να φτάνουμε στην απολυτότητα, γιατί πάντα θα πρέπει να υπάρχει κάποιο ευδιάκριτο διαχωριστικό ανάμεσα στην επιστήμη και στο ποδόσφαιρο.

Όπως γράφει και ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος που προλογίζει το βιβλίο: «… μας αφήνει να φανταστούμε την επιγραφή που θα μπορούσε να υπάρχει έξω από τα γήπεδα του αύριο: «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω». Την ίδια που υπήρχε και έξω από την ακαδημία του Πλάτωνα.»