<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6698326\x26blogName\x3dwords+attack\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://wordsattack.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://wordsattack.blogspot.com/\x26vt\x3d-8728063302081268740', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Γράφουμε•... για να μη σκάσουμε

(Ευχαριστούμε για την κατανόηση!)

 

21.6.06

Ο Pollock που κρύβετε μέσα σας!


Μπορεί να μη σας αρέσει ο Jackson Pollock, μπορεί να βρίσκετε τους πίνακές του ανούσιους, μπορεί να μην τον ξέρετε καν τον κύριο...

Στη σελίδα jacksonpollock.org όμως μπορείτε να βιώσετε κι εσείς την απελευθερωτική εμπειρία του να ζωγραφίσεις σαν εκείνον. Πρόκειται για ένα flash animation όπου μετακινώντας το ποντίκι στην οθόνη αφήνεις χρώμα, σα να πιτσιλάς μια λευκή σελίδα. Πατώντας κλικ αλλάζεις χρώμα. Δοκιμάστε το ελευθερώστε τον Pollock που κρύβετε μέσα σας!!! %-)

19.6.06

Ο Επίμονος Κηπουρός


Αφρική. Η ήπειρος που πληρώνει το δικό μας τίμημα με τη δική της δυστυχία. Η μητέρα των ενοχών μας. Ένα μυστικό που δε θα θέλαμε ποτέ να μάθουμε. Είμαι υπερβολικός;

Ίσως φταίει αυτή η τόσο όμορφη και τόσο σκληρή ταινία, ο Επίμονος Κηπουρός. Δεν την πρόλαβα στους κινηματογράφους, την είδα σε dvd. Σε χτυπάει στο στομάχι. Όχι εύκολα, όπως μπορεί ο καθένας να κάνει τραβώντας μερικά πλάνα από τη Μαύρη Ήπειρο. Τουλάχιστον εγώ δεν το είδα έτσι.

Η ιστορία του John Le Careé, μας μιλάει για τη ζούγκλα των Φαρμακευτικών Εταιριών και τη σχέση τους με την Αφρική. Τα φάρμακα για το AIDS που πουλάει σε πολλαπλάσιες τιμές από τις πολιτισμένες χώρες. Τις δωρεές ληγμένων σκευασμάτων που εκπίπτουν από τους φόρους. Τις «επενδύσεις» που κάνουν κλείνοντας προνομιακές συμφωνίες με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Τα πειραματικά φάρμακα που δοκιμάζουν στους ανθρώπους αυτών των χωρών πριν τα εισάγουν στην Αμερική και την Ευρώπη, πολλές φορές δίχως να το γνωρίζουν οι ίδιοι ή μη μπορώντας να το αποφύγουν. Μια φρίκη, πραγματικά, αδιανόητη για πολίτες που διαμαρτύρονται (δικαιολογημένα μεν) για ράντζα και φακελάκια και ουρές.

Δεν γνωρίζω πολλά για το θέμα. Όμως θα μου φαινόταν εξαιρετικά απίθανη έκπληξη αν κάποιος μου έλεγε πως η κατάσταση δεν είναι τόσο (αν όχι πολύ περισσότερο) φρικτή στην πραγματικότητα. (δες κι εδώ ) Ή όπως λέει ο συγγραφέας στους τίτλους τέλους της ταινίας (και μάλλον και στο βιβλίο):

“Nobody in this story, and on outfit or corporation, thank god, is based upon an actual person outfit in the real world. But I can tell you this: as my journey through the pharmaceutical jungle progressed, I and to realize that, by comparison with the reality, my story was as tame as a holiday postcard.”

Είναι τόσο απλό για μια εταιρία να γλιτώσει τεράστια έξοδα και να κερδίσει τόσο πολύτιμο χρόνο (ώστε να κατακτήσει μια μονοπωλιακή θέση αργότερα στην αγορά) με το να χρησιμοποιήσει σαν πειραματόζωα μια στρατιά απελπισμένων και μαστιζόμενων από τις πιο θανατηφόρες αρρώστιες ανθρώπων. Το κόστος της σε σχέση με το όφελος μοιάζει ελάχιστο.

Και μάλλον τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από αυτό. Γιατί αυτές οι στρατιές απελπισμένων ανθρώπων αν δεν γίνονταν πειραματόζωα των φαρμακευτικών θα πέθαιναν δίχως καμιά ελπίδα. Η εκμετάλλευσή τους από τους πολιτισμένους δυτικούς είναι η μόνη τους ελπίδα. Ή μήπως δεν είναι; Κι αν είναι, κάτι τέτοιο μας δίνει άφεση αμαρτιών; Πως θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα;

Δεν ξέρω, δεν έχω απαντήσεις. Ποιος έχει; Μπορεί η γνώση μιας κατάστασης να βοήσει για να την αλλάξει; Το σκέφτομαι… εσείς;


ΥΓ.1 Εκτός από την ιστορία, η ταινία αξίζει πραγματικά για τις υπέροχες εικόνες της. Αυτός ο Μοράλες ξέρει να φτιάχνει μικρά διαμαντάκια ο άτιμος (βλέπε Η Πόλη του Θεού).

ΥΓ.2 Υπέροχο τραγούδι στους τίτλους τέλους!

15.6.06

«ν+2 να ‘ναι οι ώρες σας» / Η Αντεπίθεση των Πίσω Θρανίων


«Η μη παροχή απολυτηρίου εις οσονδήποτε αστοιχειώτους μαθητάς κατήντησεν από τινός χρόνου να θεωρήται ως παράβασις καθιερωθέντος εθίμου.»
[Εμμανουήλ Ροίδης]

Τελικά θα αρχίσω να πιστεύω ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι όλα τους διαχρονικά, ίδια και απαράλλαχτα και διαρκώς άλυτα. Να ένας λόγος για να μη σκας από το κακό σου κάθε λίγο και λιγάκι (νομίζω)…

9.6.06

Καληνύχτα συνάδελφοι...

Εδώ και κάνα εικοσαήμερο η σχολή τελεί υπό κατάληψη, όπως και πάρα πολλές άλλες σε όλη την Ελλάδα. Κάθε εβδομάδα έχουμε και συνέλευση όπου αποφασίζεται και για το αν θα συνεχιστεί ή όχι. Βέβαια κάθε φορά βγαίνει με συντριπτική πλειοψηφία η συνέχιση της κατάληψης. Και μάλιστα με περισσότερους ψήφους από όσους είχε πάρει η ΔΑΠ, πρώτη δύναμη της σχολής, και πολλούς περισσότερους από την αντίστοιχη δύναμη των δεύτερων ΕΑΑΚ (όπως αυτή διαμορφώθηκε στις περασμένες εκλογές). Και κάθε εβδομάδα να μαζεύεται τέτοιος αριθμός φοιτητών που σε εντυπωσιάζει. Μπορεί τα περίπου 100 άτομα που προσέρχονται στις συνελεύσεις του γεωλογικού να μη φαντάζουν σημαντικός αριθμός μπροστά στα νούμερα που ακούγονται από τρίτους για άλλες σχολές, αλλά αν σκεφτείς ότι όλο τον υπόλοιπο χρόνο με τα μαθήματα σε εξέλιξη κυνηγάς τον κόσμο για να μπει έστω μόνο στην αρχή, ή ότι πλέον είμαστε στον Ιούνιο και τα μπάνια έχουν ξεκινήσει, τότε είναι πράγματι μεγάλος αριθμός.

Παρόλα αυτά κάποια πράγματα παραμένουν ως σταθερές. Οι γνωστοί περιφερόμενοι από σχολή σε σχολή να συμμετέχουν με ερωτήσεις και τοποθετήσεις με μεγαλύτερο ζήλο από τους υπόλοιπους που έχουν σχέση με τη σχολή. Η ΠΚΣ να τσακώνεται με τα ΕΑΑΚ και να μην κατεβάζουν κοινό πλαίσιο. Τα αριστερά σχήματα, που πλέον είναι ανύπαρκτα στη σχολή μας, να συμπορεύονται με ΕΑΑΚ. Η ΠΑΣΠ τηρώντας το βλέποντας και κάνοντας να μην κατεβαίνει καν στις συνελεύσεις. Σου λέει κάτσε να δούμε πως θα πάνε τα πράγματα και αν συμφέρει πολιτικά να συμμετάσχουμε στο όλο θέμα. Αν παρακάτω δουν ότι τους συμφέρει τότε θα πουν «να εμείς ποτέ δεν ήμασταν κατά». Η ΔΑΠ να έχει μετακομίσει πλέον στη Μύκονο, με 3-4 να έρχονται στις συνελεύσεις. Και τα ΕΑΑΚ να έχουν στήσει ολόκληρο σαλόνι στο χώρο της σχολής με τηλεόραση, περιοδικά, εφημερίδες, ραδιο – CD και άλλα για να περνούν την ώρα τους. Και κατά τη διάρκεια των συνελεύσεων να ακούς τα ίδια και τα ίδια. Καλά αυτό συνέβαινε πάντα. Ειδικά όμως αυτή την περίοδο κάθε εβδομάδα είναι σα να ακούς το κασετόφωνο με την ηχογράφηση της προηγούμενης εβδομάδας. Κανονικά θα έπρεπε πλέον να πηγαίναμε κατευθείαν στη ψηφοφορία. Δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε 2 ώρες (και βάλε) για να τους βλέπουμε να τσακώνονται. Και τσακώνονται για το τίποτα. Ειδικά ΠΚΣ και ΕΑΑΚ δεν ξέρουν το γιατί. Ο ένας λέει θα μπείτε στο συντονιστικό (μας), ο άλλος λέει όχι θα έρθετε μαζί μας. Ο ένας λέει έτσι και ο άλλος γιουβέτσι. Να τσακώνονται στην προχθεσινή συνέλευση για δύο κωλογραμμές. Όλα τα προβλήματα πάντα λύνονται στη μέση, όμως εδώ μόνο αν υποχωρήσει τελείως ένας από τους δύο θα γίνει κάτι. Και αν δεν τα βρουν άτομα που έξω από τη συνέλευση κάνουν παρέα και ξέρει ο ένας τον άλλο ποιος θα τα βρεί; Καλά για τη ΔΑΠ τι να πεις. Μόνο να παίρνουν εκείνο το ειρωνικό γελάκι ξέρουν. Συμφωνώ ότι και με τις καταλήψεις μπορεί να μη βγει πουθενά. Όμως δεν είναι λύση να κάνεις σα να μην τρέχει τίποτα και να περιμένεις τον υποτιθέμενο διάλογο που θα γίνει στη Βουλή. Αλλά ξέχασα, υπάρχει και άλλος αγώνας εν εξελίξει: να ελευθερωθεί η Βόρεια Μύκονος.

Και μες το κλίμα των τελευταίων μηνών να παραλληλίζονται όλα όσα συμβαίνουν εδώ με όσα έγιναν στη Γαλλία. Να μιλάνε για αγώνες για μαζικές κινητοποιήσεις κτλ. Μα πως θα γίνουν από τι στιγμή που δεν υπάρχει μια ευρύτερη συνεννόηση. Πως είναι δυνατόν να μιλήσουμε για φοιτητικό κίνημα όταν πέρα από τους μερικούς που κάθονται στη σχολή για να επιβλέπουν κανείς άλλος δε συμμετέχει. Πως θα μιλήσουμε για αγώνα όταν τους βλέπεις να περιχαρακώνονται πίσω από την ταμπέλα κάποιου κόμματος, κάποιου σχηματισμού. Να παπαγαλίζουν τη φωτοτυπία με τις θέσεις που έρχονται από τα κεντρικά, και να μη συμφωνούν παρά μόνο με αυτούς που είναι στο ίδιο σχήμα – κόμμα. Η ΠΚΣ να ετοιμάζει τη μελλοντική βάση ψηφοφόρων του ΚΚΕ (αν θα υπάρξει τέτοια). Οι ΔΑΠ – ΠΑΣΠ να υπάρχουν για να φτιάξουν τη βάση των ψηφοφόρων για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα (τους μελλοντικούς που θα ζητήσουν να βολευτούν σε μια θέση). Και οι ΕΑΑΚίτες να βρίσκονται κάπου στη μέση, αφού αργά ή γρήγορα θα βρεθούν και αυτοί πίσω από το μπλε ή το πράσινο, ανάλογα με το που θα πάνε να ζητήσουν διορισμό. Ουσιαστικά ο προορισμός και ο λόγος της ύπαρξης των νεολαιών των κομμάτων είναι η προετοιμασία των νέων, που έρχονται από τα σχολεία και ακόμα δεν ξέρουν τι τους γίνεται, για να γίνουν οι αυριανοί προσαρμοσμένοι πολίτες που δε θα αμφισβητούν τίποτα. Μια διαιώνιση των συστατικών της σημερινής πολιτικής σκηνής, για να μην υπάρξει ποτέ το πρόβλημα να αμφισβητηθεί η κουτάλα και η καρεκλοποίηση. Για αυτό μόλις βλέπουν πρωτοετή πέφτουν σαν τα κοράκια πάνω του.

Όσο περισσότερο μένω στο πανεπιστήμιο τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι όλοι αυτοί οι διαφορετικοί σχηματισμοί μόνο κακό κάνουν στην τελική. Γιατί πέρα από τα πράσινα – μπλε – κόκκινα – μαύρα – κίτρινα - ροζ τα προβλήματα είναι ίδια για όλους. Και μόνο αν μαζευτούν όλοι μαζί χωρίς ταμπέλες κομμάτων θα μπορέσει να γίνει κάτι. Ο καθένας από αυτούς τους κομματοποιημένους δουλεύουν με βάση αυτά που έχουν διδαχθεί, με βάση ένα στενό πλαίσιο. Έχουν μπει σε μια γραμμή που δεν έχει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά ούτε πίσω, ούτε καν μπροστά. Ακολουθούν μόνο αυτό που έχουν μάθει και τίποτε άλλο. Ακολουθούν τυφλά αυτό που έμαθαν από το κόμμα, που θέλει να καρπωθεί ότι γίνεται για δικό του όφελος. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να επιτευχθεί κάτι από τι στιγμή που ο καθένας έχει τα δικά του συμφέροντα; Μόνο σε ένα χώρο πανεπιστημίου πλήρως ανεξάρτητο από τα κόμματα θα μπορούμε να μιλήσουμε για αγώνα και μαζικοποίηση. Όταν δε θα ακούς την καταμέτρηση για το πόσες σχολές έχει ο ένας και πόσες ο άλλος, λες και μοιράζουν χαρτιά. Όταν δε θα ακούς «τώρα μιλάει η ΔΑΠ, τώρα μιλάει η ΠΚΣ» παρά ότι μιλάει ο Γιώργος, ο Κώστας, η Μαρία, η Ιωάννα και οι υπόλοιποι με το όνομά τους, με τις δικές τους ιδέες και σκέψεις, θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρχει μέλλον. Αλλά αφού όλοι μας έχουμε στην άκρη του μυαλού μας το πώς θα έρθουν τα πράγματα για να καπαρώσουμε μια θέση μέσω των γνωριμιών μας στα δύο «μεγάλα» κόμματα.

Οπότε τι να λέμε, καληνύχτα μας και όνειρα γλυκά…







8.6.06

Στη δική μου τη σχολή...


Στη δική μου τη σχολή δεν κάνουμε κατάληψη. Γιατί υποτίθεται πως οι «Άλλοι» θέλουν να κλείσουν τα πανεπιστήμια, όχι εμείς. Εμείς αντιθέτως, στην ανοιχτή σχολή μας διοργανώνουμε εκδηλώσεις και προσπαθούμε να ενημερώσουμε τους πάντες για τις προθέσεις των «Άλλων».

Στη δική μου τη σχολή οι φοιτητές ενδιαφέρονται και συμμετέχουν στις συνελεύσεις. Δεν πάνε για καφέ στις διπλανές καφετερίες. Δεν αφήνουν άλλους να αποφασίζουν για εκείνους. Θέλουν να μάθουν και να πουν τη γνώμη τους. Δεν θα ακούσεις τη φράση «τι έγινε τελικά ρε μαλάκα, το κλείσανε το μπουρδέλο, να κλείσουμε κι εμείς κανά τριήμερο στην Αίγινα;»

Στη δική μου τη σχολή οι συνελεύσεις δεν περιορίζονται στο ξεκατίνιασμα των αντίπαλων παρατάξεων. Δεν έχουμε φοιτητοπατέρες. Δεν υπάρχει κασέτα και ξύλινη γλώσσα και τυποποιημένα συνθήματα. Μιλάμε όλοι, σα φοιτητές, ο καθένας εκφράζοντας τον εαυτό του και όχι την τάδε ή τη δείνα πολιτική δύναμη.

Στη δική μου τη σχολή εκφράζονται όλες οι απόψεις. Δεν υπάρχουν εχθροί του λαού και τσιράκια των «Άλλων». Έτσι άτομα με «ακραίες φιλελεύθερες» απόψεις (σαν κι εμένα) μπορούν να μιλάνε υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων χωρίς να φοβούνται πως θα θεωρηθούν ματσωμένα πλουσιόπαιδα ή ακόμα χειρότερα πως θα προσγειωθεί στο κεφάλι τους κάποιο αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο.

Στη δική μου τη σχολή πάντα οι αποφάσεις των συνελεύσεων παίρνονται μόνο με αυξημένη πλειοψηφία. Γιατί δεν μπορεί να αποφασίζει για όλους τους φοιτητές ένα 10-15% του συνολικού αριθμού τους.

Στη δική μου τη σχολή οι τοίχοι δεν είναι γεμάτοι από τη κακογουστιά των παρατάξεων αλλά έχουν ζωγραφιές και γκράφιτι. Στη δική μου τη σχολή δεν έχουμε «τραπεζάκια» πολιτικού ψησίματος, αλλά καρέκλες συζήτησης.

Στη δική μου τη σχολή οι καθηγητές που απεργούν δεν είναι αυτοί που βαριούνταν όλο το χρόνο να κάνουν μάθημα, ούτε το κάνουν επειδή έτσι κάνουν όλοι. Γνωρίζουν τα αιτήματα και δε τα μαθαίνουν τη μέρα της απεργίας. Έχουν γνώμη και την εκφράζουν.

Στη δική μου τη σχολή όλα μοιάζουν διαφορετικά…

Quiz: Αλήθεια, μπορείτε να μαντέψετε ποια είναι η σχολή μου;
Όποιος τη βρει, κερδίζει δωρεάν γεύμα στο εστιατόριο της Φιλοσοφικής!

ΥΓ.1 Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτούς που ψαρεύουν ψήφους με επιχειρήματα του τύπου «παλεύουμε για να υπάρχει του χρόνου δημόσιο πανεπιστήμιο» και «του χρόνου θα πρέπει οι γονείς σου να πληρώνουν και για τα συγγράμματα (εκτός από τη δεύτερη τηλεόραση, τα Lewis jeans και τις τριήμερες αποδράσεις στο Αιγαίο)». Σε αυτούς που παρουσιάζουν μια εξιδανικευμένη εικόνα για τις «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες» λήψης αποφάσεων στις συνελεύσεις (από άγνοια ή από ευσεβή πόθο;). Σε αυτούς που δηλώνουν πως «το φοιτητικό κίνημα είναι στους δρόμους». Η καρδιά του φοιτητικού κινήματος χτυπάει ακόμα στις καφετέριες του κέντρου και στα club της παραλιακής, αν δε το έχετε πάρει χαμπάρι, και με το να το αγνοείται δεν το αλλάζετε.

ΥΓ.2 Μια αλήθεια επίσης που δεν παραβλέπω, είναι πως η κατάσταση δεν είναι παντού τόσο μαύρη (πως θα μπορούσε άλλωστε). Υπάρχουν πολλοί με αντίθετες από τις δικές μου απόψεις που έχουν πολύ σοβαρά επιχειρήματα και αντιρρήσεις για τις επερχόμενες αλλαγές (ξέρω πολλούς από αυτούς) και είναι τραγικό η φωνή τους να φιμώνεται ή να εξαφανίζεται μέσα στο τόσο θόρυβο των επαναστατών του κώλου που οι μουχλιασμένες τους ιδέες και η ξύλινη γλώσσα τους προβάλλεται σαν κυρίαρχη και καθολική που δήθεν αντιπροσωπεύει όλους τους υπόλοιπους.

ΥΓ.3 Φοβάμαι πως έχω γίνει υπερβολικά ονειροπόλος και θα το φάω το κεφάλι μου…

6.6.06

Δεν είναι παρά η στρογγυλοποίηση...


Λίγοι είναι αυτοί που κατέχουν τη γνώση. Λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν το μεγάλο μυστικό. Λίγοι είναι αυτοί που θέλουν να αποκαλύψουν την αλήθεια στον κόσμο. Όμως εμείς σαν “wordsattack”, νιώθουμε το βάρος της ευθύνης να βαραίνει στους ώμους μας. Θέλουμε η αλήθεια να αποκαλυφτεί στον κόσμο. Θέλουμε να ξεσκεπαστεί η συνωμοσία που τυφλώνει τον πλανήτη μας. Σύμφωνα λοιπόν με τις πηγές μας (Η ζωή μετά του Αρκά – Δουλειά δεν είχε ο διάβολος) πληροφορούμαστε ότι ο αριθμός 666 δεν αποτελεί παρά τη στρογγυλοποίηση. Ο πραγματικός αριθμός του αντίχριστου είναι ο 665,98712. Έτσι αμέσως αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι μας παραπλανούν λέγοντάς μας ότι ο αντίχριστος θα γεννηθεί σήμερα. Όμως η πραγματική ημερομηνία είναι άλλη: 6 Ιουνίου 2005, δηλαδή ένα χρόνο πριν! Και όλα αυτά για να πιαστούμε αδιάβαστοι και να μην πάρουμε τα μέτρα μας. Όμως εμείς πλέον ξέρουμε…

4.6.06

Η μάγισσα που τη φωνάζουν Ελευθερία (μια βραδιά στο Ηρώδειο)


Στα μάτια μου φαινόταν σα γαλάζια οπτασία. Φταίει ίσως που ήμουν ψηλά απ’ τη σκηνή, ίσως και όχι. Με τα κιάλια μπορούσα να κρυφοκοιτάζω στη δική της ευτυχία. Έτριβε τα χέρια της στο γαλάζιο φόρεμά της – θεέ μου, είχε αγωνία – και ύστερα τα άφηνε να αιωρούνται μπροστά της, κρατώντας το μέτρο και το ρυθμό. Αχ, τα δάχτυλά της – τα έχετε παρατηρήσει ποτέ; - μακριά, σταθερά και καλοσυνάτα σα μαμάς. Τα μαλλιά της και τα μεγάλα χείλη της, υπέροχα όπως στις φωτογραφίες, τα πιο χαρακτηριστικά της γνωρίσματα – πώς να την φανταστείς χωρίς αυτά; «Άσε τη λύπη παλικάρι, πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι…» τραγουδούσε κλείνοντας τα μάτια της σα να θέλει να κρατήσει μέσα της την εικόνα. Ζούσε την κάθε στιγμή της κι έλαμπε ολόκληρη. Δε χρειαζόταν να κουνηθεί ούτε εκατοστό από τη θέση της για να το δείξει, δεν το είχε ανάγκη, όλο το συναίσθημά της μπορούσε να το μοιραστεί μέσα από τη φωνή και το βλέμμα της. Πώς να μη με μαγέψει;

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη την Παρασκευή το βράδυ τραγουδούσε Χατζιδάκη σε μια βραδιά αφιερωμένη στα κινηματογραφικά του, παρέα με τον Vassiliko (των Raining Pleasure) στο Ηρώδειο. Κι εγώ να μη τη χορταίνω!

Μια ώρα πριν περίμενα τη Σταυρούλα που είχε αργήσει. Εργαζόμενο κορίτσι βλέπεις, όχι τεμπέλα σα και του λόγου μου. Πείραζα τον εαυτό μου μέσα μου, τόσα χρόνια στην Αθήνα και δεν αξιώθηκες να έρθεις, απόψε η επίσημη πρώτη σου, τι συγκίνηση, τι δέος! Πλάκα στη πλάκα, άρχισα να το πιστεύω. Το Ηρώδειο, όπως κι αν το δει κανείς, για όποιο λόγο κι αν βρεθεί εκεί, έχει τον τρόπο να του επιβάλλεται, δίχως πολλές δικαιολογίες. Τα πλήθη συνέρρεαν με ορμή κι αυξανόμενη συχνότητα – κάτι που με ανησυχούσε λιγάκι – ανέβαιναν τα σκαλοπάτια και χάνονταν πίσω από τα κλαδιά των πεύκων. Τελικά εκείνη ήρθε και έτσι χαθήκαμε κι εμείς πίσω από τα πεύκα ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια.

Το Ηρώδειο φίσκα, στο διάζωμα των «φτωχών» δε, έψαχνες για θέση με τηλεσκόπιο, φασαρία, κακό, μπούρου μπούρου μέχρι ν’ αρχίσει, χειροκρότημα για το Μίκη (κλασικό), ώσπου τελικά τα φώτα χαμήλωσαν, οι μουσικοί της ορχήστρας στη θέση τους, το πρώτο βιολί και ο μαέστρος, fasten your seatbelt, destination: pure magic! (ναι, ήμουν κατενθουσιασμένος!)

Λατρεύω το Χατζιδάκη, μπλα μπλα, την ευαισθησία του, μπλα μπλα μπλα… τι πρωτότυπο, ε; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα για το Χατζιδάκη (έχω μόνο ένα δίσκο του, κάπου καταχωνιασμένο) κι ας ξετρελαίνομαι όταν ακούω κομμάτια του ή διασκευές κομματιών του. Αυτό που συνειδητοποίησα εκείνο το βράδυ είναι πως η μουσική του Χατζιδάκη είναι τόσο πολύ μέσα στη ζωή μας και στα ακούσματά μας, από τις ταινίες που βλέπουμε, τα ραδιόφωνα που ακούμε, χωρίς να το ξέρουμε γνωρίζουμε το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του. Ακούς ένα ορχηστικό θέμα του οποίου ο τίτλος από το πρόγραμμα δε σου λέει τίποτα απολύτως κι αισθάνεσαι λες και χθες βράδυ ξενυχτούσες με αυτό το κομμάτι στο cd player. (Μη φανταστείτε πάντως, τα πιο γνωστά κομμάτια του ακούστηκαν, αλλά πάλι για μένα άγνωστα ήταν) Είναι όλα τόσο οικεία στο άκουσμά τους. Εκπληκτικό!

Ο Vassilikos (του οποίου είμαι πατριώτης κι έχω να το περηφανεύομαι – για ανεξήγητους λόγους) με το τζιν και τα starάκια του, να προσπαθεί να κρατήσει το κορμί και τη φωνή του σε πειθαρχία (σε αντίθεση με τις δικές του συναυλίες) μέχρι να γραπώσει την ηλεκτρική του κιθάρα για το The Ballad of Feelings and Hallucinations και να μας στείλει (αχ πόσο γούσταρα να τον βλέπω να γουστάρει!)

Κι Ελευθερία, να κάνει όλο το Ηρώδειο να σιγοτραγουδά (η Σταυρούλα τη καταβρήκε, εγώ πάλι τη φοβόμουν τη δουλειά, ντρεπόμουν κι απλά άκουγα), να δίνει ρυθμό με το χέρι της, να μας ταξιδεύει σα να διαβάζει παραμύθι και να το απολαμβάνει όσο κανείς! «Κάπου υπάρχει αγάπη…» Έμοιαζε με κάποια που κερδίζει περισσότερα η ίδια από αυτά που δίνει στους άλλους. Κι αυτό που κάνει δεν έχει ευκολία ή μετριότητα αλλά γνώση και αγάπη και προσπάθεια και πάθος. Τη λατρεύω, σας το ‘πα;

Στο τέλος, όταν μαζί με το Vassiliko τραγουδούσαν «Ας πούμε αυτή τη λέξη, κοντεύει πια να φέξει…» κι εγώ ήμουν ήδη σε άλλο κόσμο, σ’ άλλη πραγματικότητα! Ώρες αργότερα, το μυαλό μου παρέμενε κολλημένο στη γαλάζια οπτασία μου – πως βρίσκεις το δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα μετά από κάτι τέτοιο αναρωτιόμουν – μέχρι που ο ταρίφας που με γύριζε σπίτι άρχισε να μου γκρινιάζει για το γαμοκράτος που τον υποχρεώνει λέει να φοράει ζώνη… (δε μας γαμάς ρε φίλε νυχτιάτικα κι εσύ!)

2.6.06

Άλλη μια 5ήμερη

Ήταν από τις τελευταίες εκδρομές που προβλέπονται από το πρόγραμμα μαθημάτων της σχολής. Η τελευταία από τις μεγάλες, όπου υπάρχει μεγάλη συμμετοχή. Βέβαια αυτή τη φορά κάτι οι καταλήψεις, κάτι το αβέβαιο της εξεταστικής έριξαν τη συμμετοχή στο μισό των 60 ατόμων. Μια καλή ευκαιρία να βρεθούν από κοντά συμφοιτητές που σε λίγο καιρό θα διασκορπιστούν στις τέσσερις άκρες της χώρας. Η διαδρομή που ακολουθήθηκε περιλάμβανε σχεδόν τη μισή ηπειρωτική Ελλάδα, περιοχές με θάλασσα, με βουνό, με ποτάμια. Ωραία είναι η χώρα μας όπου και αν βρεθείς, αλλά δε συμφωνώ απόλυτα. Γιατί θέλω οπωσδήποτε να ξέρω ότι κάπου κοντά υπάρχει θάλασσα, αλλιώς νιώθω άσχημα. Έτσι από την πρώτη ημέρα που αφήσαμε τη Λαμία, μέχρι την προτελευταία που φτάσαμε Θεσσαλονίκη ένιωθα έξω από τα νερά μου. Δε λέω είδα περιοχές πολύ όμορφες, αλλά προτιμάω παραθαλάσσιες τοποθεσίες. Είναι κάτι παραπάνω από συνήθεια. Όπως κάποτε έξω από την Τρίπολη. Με το που την αντίκρισα εκεί, σαν ένα κυκλικό τσιμέντινο σχηματισμό στη μέση του πουθενά, να περιτριγυρίζετε από βουνά ψυχοπλακώθηκα αμέσως. Κάτι ανάλογο θα έλεγα συνέβη και τώρα.

Πρώτη νύχτα διανυκτέρευσης στη Λάρισα, στη μέση της Θεσσαλίας. Καλή πόλη, με τους πεζόδρομους, τις πλατείες, τις καφετέριες, τα άφθονα μαγαζιά και τα σιντριβάνια της, αλλά κάτι της έλειπε. Άθλιο το ξενοδοχείο, ίσως το χειρότερο που έχω μείνει, αλλά έτσι κι αλλιώς μια νύχτα μείναμε εκεί. Αλλά με μια σύντομη βόλτα διαπίστωνες πως στα γειτονικά τετράγωνα υπήρχαν πολύ καλύτερα από αυτό. Δεύτερη ημέρα με επίσκεψη στο πιο ενδιαφέρον, για μένα, θέμα της εκδρομής: σε ένα υπό κατασκευή φράγμα. Εντυπωσιακό να το παρατηρείς από ψηλά και να συνειδητοποιείς το μέγεθός του όταν αυτό ολοκληρωθεί. Μετά από την περισσότερο κουραστική από άποψη περπατήματος ημέρα, διανυκτέρευση στα Γρεβενά (όπου και θα μέναμε για δύο νύχτες). Εκεί είχαμε και αλλαγή καθηγητή. Η πόλη δε μου άρεσε καθόλου. Ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν ένα χιλιόμετρο έξω, σε μια καταπράσινη περιοχή και έσωζε κάπως την κατάσταση. Από το κέντρο τα μόνα που έχω να θυμάμαι είναι το κοτοπουλάδικο όπου φάγαμε τον αγλέωρα δύο φορές και το χύμα παγωτό που δοκίμασα σε ένα μαγαζί. Η κακή κατάσταση του κέντρου επιδεινωνόταν και από τα έργα που γίνονταν στο κέντρο, δίπλα ακριβώς από τις καρέκλες όπου έπιναν το καφεδάκι τους οι κάτοικοι. Τα Μετέωρα ήταν άλλη μια περιοχή που επισκεφτήκαμε. Περιοχή που αξίζει λόγω του τοπίου. Μη διανοηθείτε να περάσετε από εκεί χωρίς να βγάλετε άφθονες φωτογραφίες.

Το δεύτερο καλύτερο σημείο της εκδρομής ήταν τη στιγμή που ήμασταν λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Τρεις ημέρες αφότου αφήσαμε τη θάλασσα, την ξανααντίκριζα στην άκρη του ορίζοντα. Δυστυχώς την πόλη την περάσαμε ξώφαλτσα, καθώς φαντάζομαι ότι ήθελαν να αποφύγουν να μας αμολήσουν στο κέντρο. Ήταν αρκετά κοντά όμως για να καταλάβω τη διαφορά με το νότο: συνθήματα για τον ΠΑΟΚ και τον Άρη να έχουν πάρει τη θέση αυτών για Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Τέλος πάντων φύγαμε από τις παρυφές της πόλης με προορισμό τη Χαλκιδική. Στην κατεύθυνση προς Καβάλα υπάρχει ένα χωριό που λέγεται Σταυρός. Επιτέλους διανυκτέρευση δίπλα στη θάλασσα. Εκεί κάναμε ποδαρικό σε ένα καινούριο ξενοδοχείο, κάναμε και μπάνιο. Μάλλον ταξιδέψαμε στη λιγότερο τουριστική πλευρά του νομού, Σταυρός – Στρατώνη, αλλά ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι η περιοχή άξιζε. Πράσινο του βουνού με γαλάζιο της θάλασσας.

Η επιστροφή στην Πάτρα ατελείωτη με όλους μέσα στο λεωφορείο να έχουν λαλήσει. Έβγαινε και η κούραση των ημερών. Επιβάλλονται οι δύο στάσεις ειδικά αν ταξιδεύεις με λεωφορείο όπως εμείς. Αλλά αυτό που κάνει εντύπωση είναι ο δρόμος. Να ταξιδεύεις στην εθνική με τη μεγαλύτερη κίνηση, στην εθνική που ενώνει το βορρά με το νότο και να διαπιστώνεις ότι τα χειρότερα τμήματά της (Τέμπη - Μαλιακός) δεν έχουν φτιαχτεί. Να καταλαβαίνεις το πόσο υποκριτικό είναι το να συζητάς για μεγαλύτερα πρόστιμα στις παραβάσεις του ΚΟΚ, όταν εσύ σαν κράτος δεν έχεις φτιάξει καινούριους δρόμους. Και βάλε μέσα και το τμήμα Κόρινθος – Πάτρα που μόνο εθνική δε θυμίζει για να ενισχύσεις το γεγονός (αλλά και πολλά άλλα τμήματα). Και όταν πάλι σκοτωθούν αρκετοί σε κάποιο σίγουρο δυστύχημα στο άμεσο μέλλον να ακούς ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο…

Οι πολλές ώρες στο λεωφορείο έφεραν και πολλά θέματα για συζήτηση όπως τα παρακάτω. Η εκλογή ενός καθηγητή μας στη θέση του κοσμήτορα, με το κέρασμα που επιβαλλόταν να κάνει και έκανε στο κοτοπουλάδικο που ανέφερα παραπάνω. Η κατάληψη που συνεχίζεται στη σχολή, η εξεταστική που θα αναβληθεί. Η αξιοκρατία της χώρας και το τι συμβαίνει για να ανέλθει κάποιος, με ταυτόχρονες αναφορές σε γνωστά πρόσωπα και γεγονότα Για να καταλήξει στο μέλλον και το τι θα κάνει ο καθένας μετά το πτυχίο (αλλά επειδή βαριέμαι να αναπτύξω όλα αυτά το αφήνω για άλλη φορά...).