Εμείς... την Πέμπτη!

Η καλύτερη ατάκα που άκουσα για τον προημιτελικό της Πέμπτης...
Χάσουμε κερδίσουμε ΕΜΕΙΣ θα το γλεντήσουμε...
Μακάρι να ήταν έτσι...
...

Περί...

Περί ευρωεκλογών…

«Η Ευρώπη τιμωρεί τον εαυτό της.» Αυτός ήταν ο τίτλος ενός άρθρου στη La Repubblica. Κι αν κρίνω από τους εγχώριους πολιτικούς μάλλον δεν έχουν πάρει χαμπάρι.
Κι εξηγούμαι… Αν εξαιρέσουμε την τάση για καταψήφιση των κυβερνητικών συνδυασμών σε κάθε χώρα που μπορεί να εξηγηθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους (και δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτή η συζήτηση) άλλες δύο τάσεις κυριάρχησαν στις ευρωεκλογές. Η αποχή και ο ευρωσκεπτικισμός ή μάλλον ευρωαρνητισμός.
Και οι δύο αυτές τάσεις είναι κατά τη γνώμη μου πολύ ανησυχητικές για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης και οφείλονται από την ίδια αιτία. Την αποτυχία την μηχανισμών της ένωσης να συμπεριλάβουν τους πολίτες στις διαδικασίες τους. Οι πολίτες δεν γνωρίζουν, δεν επηρεάζουν τις αποφάσεις, δεν συμμετέχουν στη διαδικασία λήψης τους. Και το χειρότερο κανείς από τους φιλοευρωπαίους πολιτικούς δεν φαίνεται να το παίρνει στα σοβαρά αυτό.
Έτσι οι αρνητές της ένωσης εκμεταλλεύονται την άγνοια του μέσου πολίτη και με λαϊκίστικα επιχειρήματα τον πείθουν πως όλα τα προβλήματά του πηγάζουν από τις Βρυξέλλες. Γι’ αυτό και αυτή η συντηρητική στροφή που παρατηρείται.
Και είναι πολύ πιθανόν αν ποτέ τεθεί το ευρωσύνταγμα σε δημοψήφισμα να τρίβουν τα μάτια τους με τα αποτελέσματα οι «ηγέτες» μας.
Όπως είπε και ο Νίκος Δήμου σε ένα πάνελ συζητήσεων: «Σήμερα αυτός που έχασε είναι η Ευρώπη…»


Περί δικαιωμάτων…
Στη φετινή σύνοδο της Ισλαμικής Διάσκεψης μίλησε ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας και ανάμεσα στα πολλά άλλα αναφέρθηκε και στους Τούρκους της Δυτικής Θράκης λέγοντας πως στερούνται ακόμα μερικά από τα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά ορίζονται στο Διεθνές Δίκαιο. Και κατά τη γνώμη μου έχει απόλυτο δίκιο αν υποθέσω ότι αναφέρεται στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και την υπόθεση που εκκρεμεί στον Άρειο Πάγο σχετικά με την αναγνώριση του συλλόγου Τούρκων Θράκης. Ελπίζω ότι η τελική απόφαση θα είναι αυτή που επιβάλει η λογική και ότι δεν θα κρυφτούμε πάλι πίσω από ηλίθιες νομικίστικες δικαιολογίες.
Η ειρωνεία σε αυτή τη δήλωση είναι ότι την κάνει αυτός του οποίου η χώρα είναι πασίγνωστο ότι παραβιάζει συστηματικά τα δικαιώματα των μειονοτήτων της, για να μην πω και των ίδιων των Τούρκων πολιτών. Μερικές φορές πραγματικά απορώ με το θράσος ορισμένων πολιτικών…


Περί Ρατσισμού…

Τελικά τα κατάφερε και έγινε ευρωβουλευτής ο ακατονόμαστος αυτός λαϊκιστής αρχηγός του ΛΑΟΣ. Και ύστερα βγήκε με πρόσωπο αθώας περιστεράς να δηλώσει πως δεν έχει καμία σχέση με ακροδεξιούς και πως θέλει να συνεργαστεί με όλους για το καλό της πατρίδας, και πως τον δυσφημίζουν συστηματικά, μπλα, μπλα, μπλα… Αλήθεια αν δεν μου προξενούσαν τόση αηδία όσα κατά καιρούς έχει ξεστομίσει και λόγω της απέχθειάς μου για την παραπληροφόρηση θα τον λυπόμουν. Κρίμα που δεν είναι έτσι.
Αποφεύγω συστηματικά να ασχοληθώ με το άτομο αυτό για να μην συγχύζομαι (μου το συνέστησε και ο γιατρός) και δεν υπήρχε περίπτωση να γράψω και άρθρο. Για κακή μου τύχη όμως τις τελευταίες μέρες ακούω συνέχεια για το περίφημο επιχείρημά του για τους μετανάστες. Εγώ δεν είμαι ρατσιστής λέει, αλλά αφού δεν αντέχει η οικονομία όλους αυτούς θα πρέπει να κάνουμε ότι κι ο Μπερλουσκόνι και να βάλουμε ένα όριο για να μην τους έχουμε εδώ στην παρανομία και τους εκμεταλλευόμαστε. Και το άκουσαν αυτό πολλοί και βρήκαν τη δικαιολογία που χρειάζονταν για να δηλώσουν πως καλά τα λέει σε αυτό το θέμα, και άντε να ξεκουμπίζονται από εδώ οι βρωμίλοι του τρίτου κόσμου.
Ρατσισμός είναι η διάκριση με βάση την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος ή τη θρησκεία. Κι όσο και αν θέλει να το κρύψει ο ακατονόμαστος είναι ρατσιστής. Το επιχείρημά του πάσχει. Ας φανταστούμε πως ξαφνικά οι Έλληνες άρχιζαν να γεννάνε με τρελούς ρυθμούς και σε λίγα χρόνια γινόμασταν 15 εκατομμύρια. Φυσικά θα ήταν δύσκολο για την οικονομία να αναπτυχθεί τόσο γρήγορα, θα υπήρχε ανεργία και τα λοιπά. Μήπως και τότε θα έπρεπε να φύγουν κανά πεντάρι εκατομμύρια Έλληνες με το ζόρι για να την βγάλουμε καθαρή οι υπόλοιποι; Νομίζω πως δεν θα υποστήριζε κάτι τέτοιο. Όμως οι μετανάστες είναι ξένοι, άλλοι, δεν έχουν δικαίωμα να είναι εδώ. Αυτό κρύβεται πίσω από το επιχείρημά του και για μένα είναι πέρα για πέρα ρατσιστικό.


Περί Αγάπης…
Πριν λίγες μέρες είδα στην τηλεόραση κάποια αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Κρίστοφερ Ρηβ, του ηθοποιού που είχε ενσαρκώσει τον Σούπερμαν, που έμεινε παράλυτος, που κάνει θεραπεία με βλαστοκύτταρα και που ίσως καταφέρει σε λίγα χρόνια να ξαναπερπατήσει. Η δημοσιογράφος τον ρώτησε αν σκέφτηκε ποτέ να αυτοκτονήσει, και τότε αυτός απάντησε πως υπήρχε μια πολύ δύσκολη περίοδος που το σκέφτηκε, και είπε στη γυναίκα του πως ίσως να ήταν καλύτερα να τον αφήσουν να σταματήσει τη ζωή του. Και εκείνη απάντησε: «Η ζωή είναι δική σου και εσύ αποφασίζεις, μόνο να ξέρεις πως για μένα είσαι ο ίδιος και σ’ αγαπώ…»
Η απάντηση μοιάζει πολύ διαφορετική από αυτή που θα περιμέναμε να ακούσουμε. Πολλοί ίσως να πούνε πως πολύ ψύχραιμα το πήρε, πως αυτό δείχνει κυνισμό, πως ίσως την είχε κουράσει και δεν τον αγαπούσε αληθινά. Μα για μένα αυτή η απάντηση εκφράζει την πιο μεγάλη και αληθινή αγάπη. Την ανιδιοτελή αγάπη, αυτή που αναγνωρίζει την αυτονομία του άλλου και τον θεωρεί ιδιοκτησία της. Πολλοί είναι με κάποιον και θεωρούν πως ο άλλον είναι υποχρεωμένος απέναντί τους. Όμως για μένα η αληθινή αγάπη δεν περιμένει τίποτα. Όπως λέει και το άσμα: «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ…» και όχι μια προέκταση του εαυτού μας, ιδιοκτησία μας…

Τέρμα τα ψέματα, έχουμε εκλογές αύριο (πως λέμε έχω αγώνα αύριο!), να δούμε τι ψάρια θα πιάσει ο καθένας τους. Πολλά θα καθοριστούν από τα αποτελέσματα που θα βγάλει η κάλπη. Η Νέα Δημοκρατία ελπίζει για μια μεγάλη διαφορά, μεγαλύτερη από αυτή των βουλευτικών εκλογών. Με μια μεγάλη διαφορά τότε παίζει το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες για να μπορέσει το κυβερνών κόμμα να βγάλει τόσους βουλευτές όσους χρειάζεται για να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας όποιον θέλει, χωρίς να ενδιαφέρεται για τους υπόλοιπους. Σε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή δεν έχουν μια μεγάλη διαφορά, οδηγούμαστε σε πρόταση προσώπου ευρύτερης αποδοχής για τον Προεδρικό θώκο. Στο ΠΑΣΟΚ τώρα συνεχίζονται οι αλλαγές, με τον κ. Παπανδρέου να προωθεί νέα πρόσωπα, με ποικίλες αντιδράσεις από τη λεγόμενη παλιά φρουρά. Όλοι όσοι αντιδρούν, για την ώρα χαμηλόφωνα, θα αρχίσουν να πιέζουν σοβαρά πλέον μετά από μια ενδεχόμενη ήττα με πολύ μεγάλη διαφορά. Αν όμως έχουμε τη διαφορά στα ίδια επίπεδα με αυτά των βουλευτικών τότε θα πέσουν πολλά κεφάλια από την παλιά φρουρά. Από την άλλη στο ΚΚΕ προσδοκούν να κερδίσουν ένα ποσοστό που θα αγγίζει το 10% (ή και να το υπερβαίνει), εκμεταλλευόμενοι τη χαμηλή συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ και τη γενικότερη χαλαρή ψήφο. Το ίδιο προσδοκά να κάνει και ο ΣΥΝ (δεν υπάρχει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ αν δεν το πληροφορηθήκατε) ο οποίος όμως εμπλέκεται και στα σενάρια για την εκλογή του ΠτΔ, αλλά θα αναφερθώ για αυτά παρακάτω. Το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη πιθανότατα να βγάλει και ευρωβουλευτή καθώς τα ήδη υψηλά ποσοστά που πήρε στις προηγούμενες εκλογές του επιτρέπουν να ελπίζει ότι θα γίνει ο Λεπέν της Ευρώπης. Για τα λοιπά κόμματα το μόνο που είναι άξιο να αναφέρω είναι το κόμμα των γυναικών στο οποίο όπως πολύ καλά καταλάβατε συμμετέχουν μόνο γυναίκες υποψήφιες! Άντε και καλή ψήφο…


Ελάχιστη σημασία έδωσαν τα ΜΜΕ στο γεύμα που πήραν μαζί πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος του Συνασπισμού με τον πρώην υπουργό Άκη Τσοχατζόπουλο. Πολλοί μπορεί να πουν τι ασχολείσαι με ένα ασήμαντο γεύμα. Αυτή η συνάντηση μπορεί όμως να μην είναι τόσο τυχαία όσο φαίνεται. Ένα σενάριο μπορεί να τη συνέδεε με την εξαγγελία Παπανδρέου για συνεργασία με ευρύτερους σχηματισμούς από όλους τους χώρους. Δεν θα είναι απίθανο να δούμε στις επόμενες δημοτικές-νομαρχιακές μια αυξημένη συνεργασία των δύο κομμάτων, καθώς και μια συνεργασία στις βουλευτικές του 2008 (αν δε γίνουν πιο νωρίς). Ένα άλλο σενάριο θα έμπλεκε και τις φήμες για πρόταση ως υποψήφιου ΠτΔ των κ. Κωνσταντόπουλο ή κάποιον άλλο του χώρου. Μπορεί βέβαια και πάλι να πήγαν απλώς να φάνε τις μπριζολίτσες τους. Περισσότερες εξελίξεις από φθινόπωρο και μετά…

Ποιος αποφασίζει τι είναι καλό για μένα;

Ευχάριστα τα νέα από την Ευρώπη! Η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε λίγη ακόμα υπομονή από την Κομισιόν μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου για τη διόρθωση – κατάργηση στην ουσία – του νόμου 3037. Ο νόμος είναι αντίθετος προς το ευρωπαϊκό δίκαιο και η χώρα κινδυνεύει να συρθεί στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Και γιατί θα πρέπει να χαρούμε εμείς; Μα γιατί ο νόμος δεν είναι άλλος από αυτόν που απαγορεύει (άκουσον – άκουσον) τα ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά παιχνίδια σε όλους τους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Ναι, σε λίγο καιρό τα αγαπητά από τη νεολαία και όχι μόνο φλιπεράδικα θα ξανανοίξουν και στα αυτιά μας θα ακουστεί ξανά ο γλυκός αυτός ήχος – μπλικ μπλικ! Μαζεύετε κέρματα, η μάχη ξαναρχίζει!
Πέρα από το αστείο της όλης υπόθεσης ο νόμος αυτός αποτελούσε ένα ακόμα φρικτό δημιούργημα του πατερναλιστικού κράτους. Εκείνων που πιστεύουν πως γνωρίζουν το καλό μας, και ξέρουν πως μας καθοδηγήσουν σωστά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Των τσοπάνηδων που μας βλέπουν σαν πρόβατα.
Η διαμάχη είναι διεθνή, κρατά από αρχαιοτάτων χρόνων και είναι αρκετά μεγάλη σε μερικά θέματα. Από τη μια οι κοινοτιστές (μαρξιστές, σοσιαλδημοκράτες κτλ.) που πιστεύουν πως το άτομο προσδιορίζεται μόνο μέσα στην κοινότητα, πως το σημαντικότερο αγαθό είναι το «κοινό καλό» και πως οι ανάγκες μας είναι συγκεκριμένες. Από την άλλοι οι φιλελεύθεροι που πιστεύουν πως το άτομο έχει αυτόνομη υπόσταση, και πως μόνο αυτό μπορεί να προσδιορίσει ποιες είναι οι ανάγκες του. Για αυτούς σημαντικότερο αγαθό είναι η ελευθερία. Η κοινότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σύνολο διαφορετικών ατόμων με διαφορετικές ανάγκες.
Το πατερναλιστικό κράτος παραβιάζει την ελευθερία του ατόμου για το «καλό» του. Έτσι επιβάλλει για παράδειγμα τη χρήση ζώνης ασφαλείας και κράνους στους οδηγούς ενώ είναι προφανές πως αυτό είναι κάτι που επηρεάζει μόνο αυτόν που καλείται να πάρει την απόφαση. Αποφασίζει ποια έργα τέχνης πρέπει να παρουσιάζονται στο κοινό. Αλλά ακόμα και σε ποιο σύνθετα θέματα η λογική είναι η ίδια. Απαγορεύει την ευθανασία, τη χρήση ναρκωτικών κτλ.
Το ερώτημα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε σε κάποιους άλλους το δικαίωμα και την εξουσία να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς ποιο είναι το καλό μας. Εγώ πάντως συμφωνώ με τον Καστοριάδη που έγραφε: «Όταν ένας πολιτικός μιλά εν ονόματι της εργατικής τάξης, του έθνους κτλ. πρέπει να ξέρουμε πως είτε απατά είτε απατάται. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.»

Δυο μέτρα και δυο σταθμά – Αφιερωμένο στους «συντρόφους»

Δεν συμφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες, έλεγε ο θείος Βολταίρος. Κάτι που έμελλε να μετατραπεί σε «δόγμα» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μιλάω φυσικά για την ελευθερία της έκφρασης.
Περιστατικό πρώτο: Ένα πρωί, πολύ πρωί, άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα πάνω σε ένα από τα τηλεοπτικά δεκάλεπτα σποτ του ΚΚΕ. Κατήγγειλε τις κυβερνήσεις των χωρών του Ανατολικού Μπλοκ που εντάχτηκαν στην Ε.Ε. για τα μέτρα που έχουν πάρει ενάντια στους κομμουνιστές και τα κομμουνιστικά κόμματα καθώς και την ίδια την Ε.Ε. που παρά την φιλελεύθερη κατεύθυνσή της και την Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που έχει υιοθετήσει κλείνει τα μάτια σε αυτά τα μέτρα.
Περιστατικό δεύτερο: Το τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών σπουδών του πανεπιστημίου Μακεδονίας είχε διοργανώσει συνέδριο στις 4 και 5/6 με τίτλο: «Ενθυμούμενοι τον Κομμουνισμό γιορτάζοντας 15 χρόνια Δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη». Στο συνέδριο θα μιλούσε και ο «περιβόητος» γάλλος ιστορικός Στεφάν Κουρτουά (συγγραφέας της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού) για το θάνατο του κομμουνισμού – μάλλον αγαπημένο του θέμα. Μέλη του ΚΚΕ είχαν αντιδράσει έντονα εκφράζοντας την αντίθεσή τους στη διεξαγωγή του συνεδρίου θεωρώντας το μέχρι και προπαγανδιστική ενέργεια ενόψει των ευρωεκλογών. Κι όταν δεν εισακούστηκαν οι διαμαρτυρίες τους μαζεύτηκαν 300 μαντράχαλοι και σταμάτησαν με το έτσι θέλω την ομιλία (που τελικά έλαβε χώρα σε ξενοδοχείο της πόλης).
Ερώτημα πρώτο: Δεν αποτελεί θράσος να μιλάνε για πολιτικές ελευθερίες οι υποστηρικτές των δικτατοριών του ανατολικού μπλοκ; Υπήρχαν στη Σοβιετική Ένωση Φιλελεύθερα κόμματα; Τέλος μήπως αντί να καταγγέλουν την Ε.Ε. και να ζητάνε αποδέσμευση, να την εκμεταλλευτούν, μιας κι έχουν δίκιο και να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο; (Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα παίρνει απόφαση υπέρ του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης)
Ερώτημα δεύτερο: (Δεν θα σχολιάσω τον γάλλο παπαρολόγο που με μεγάλο θράσος συνέκρινε τα εγκλήματα του Ναζισμού με αυτά του Κομμουνισμού) Με ποιο δικαίωμα μέλη του ΚΚΕ αποφασίζουν και διατάζουν ποιος θα μιλάει σε συνέδρια και τι θα λέει; Μήπως έχουν δικαίωμα να εμφανίζονται στα δικά τους Αντικαπιταλιστικά προπαγανδιστικά συνέδρια οι ΔΑΠίτες και οι ΠΑΣΠίτες και να τα σταματούν;
Το πρόβλημα είναι πως μερικοί έξυπνοι «επαναστάτες» έχουν την εντύπωση πως μπορούν να προβάλλουν τις αρχές του φιλελεύθερου δικαίου όποτε τους συμφέρει αν και κατά τα άλλα το απορρίπτουν. Για αυτούς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αν και το αρνούνται. Δυστυχώς για αυτούς δεν περνάν απαρατήρητοι από όλους…

Περί ευρωεκλογών

Πίτσα, μπύρα, καναπέ, σκίσ’ τους όλους αρχηγέ! Η τηλεμαχία ξεκινά!
Όλοι βγήκαν εκτός χρόνου. Όλοι είπαν αυτό που ήθελαν. Το όχι και τόσο καλά δουλεμένο τους ποιηματάκι. Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Άντε και του χρόνου. Την Κυριακή εκλογές!
Την Κυριακή ψηφίζουμε για το μέλλον της Ευρώπης. Ένα μέλλον που δεν δίνουμε δεκάρα. Παρά μόνο απαιτούμε από αυτό ευρώ με το τσουβάλι. Νοοτροπία καιροσκόπου σε συσκευασία προοδευτικής φιλολαϊκής πολιτικής.
Ακούω πολιτικούς που απορούν γιατί δεν ενδιαφερόμαστε. Ύστερα υπόσχονται και την εμπιστοσύνη μας ζητάνε. Βασίσου πάνω μου, η ψήφος σου δεν πάει χαμένη, γνωστό το παραμύθι.
Βρε ουστ! Μόνο όταν σε αμφισβητώ, μόνο όταν αμφιβάλλω θα έχω κίνητρο να ενδιαφερθώ. Εμπιστοσύνη και ενεργός πολίτης δεν κάνουν καλή παρέα.
Μα δεν αμφισβητούν, δεν αμφιβάλουν, δεν έχουν κίνητρα να ενδιαφερθούν οι ευρωπαίοι συμπολίτες μας. Μόνο αδιαφορούν και κατακρίνουν. Εύκολη λύση!
Κι εγώ που δεν θέλω να είμαι ο γραφικός και να γκρινιάζω το κόβω εδώ. Οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν. Και μέχρι να αλλάξουν άποψη η λαοί καλά θα κάνουν να μην τα βάζουν με το σύστημα και τις αόρατες δομές τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Ευρωεκλογές έχουμε ξανά σε πέντε χρόνια. Μέχρι τότε έχουμε στοίχημα να βάλουμε. Δεν ξέρω αν με πιάνετε…

Τένετ τέλος!!!

Ο αρχηγός της CIA "παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους", όπως ανακοίνωσε ο ίδιος. Όμως η παραίτηση του ανθρώπου που έφερε στην πλάτη του τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου καθώς και τις πληροφορίες για τα "σίγουρα όπλα μαζικής καταστροφής" του Ιράκ δεν είναι και τόσο αθώα όσο ακούγεται. Περισσότερο μοιάζει σα μια κίνηση για να ανατραπεί το σκηνικό το οποίο δείχνει τον Μπους να μην επανεκλέγεται στις επικείμενες εκλογές. Έψαχναν να βρουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσουν όλα όσα έχουν συμβεί επί προεδρίας Μπους και κυρίως να του φορτώσουν την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα στρατεύματα στο Ιράκ. Σχετικά άρθρα με το θέμα στην Ελευθεροτυπία και στην Καθημερινή.

Για το κυπριακό τι να πεις. Καταλαβαίνεις ότι οι ελληνοκύπριοι βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, βρίσκονται από κάτω. Θα μου πεις πότε ήταν διαφορετική η κατάσταση. Αν και είναι αυτοί εκείνοι οι οποίοι δέχτηκαν την επίθεση ενός άλλου κράτους, τη συνεχιζόμενη κατοχή εδαφών τους από αυτό, έχουν βρεθεί πλέον σε ένα σημείο όπου όλοι τους φέρονται λες και είναι οι υπαίτιοι αυτής της κατάστασης λες και είναι αυτοί που κατέφυγαν πρώτοι στα όπλα πριν από 30 χρόνια. Φαίνεται συνεχώς ότι η Κύπρος παίζει εντελώς μόνη της στο παιχνίδι εναντίον όλων. Ούτε και η Ελλάδα στην παρούσα φάση δεν της πάρέχει κάποια πραγματική στήριξη. Επίσης προσάπτω στα αρνητικά της προηγούμενης κυβέρνησης ότι συνέβαλε στη δημιουργία ενός σχεδίου το οποίο είχε ως σκοπό τη νομιμοποίησει της εισβολής και την υπονόμευση ενός κυρίαρχου κράτους με την ταυτόχρονη δημιουργία ενός προτεκτοράτου. Όσο για την τωρινή κυβέρνηση, ο χαρακτηρισμός και μόνο ως κυβέρνηση συμπαράστασης αρκεί. Σε αντίθεση με όλους αυτούς που έλεγαν ότι ο φάκελος κυπριακό έκλεισε την ημέρα του δημοψηφίσματος, επόμενη προσπάθεια για την εξεύρεση λύσης πιθανώς να γίνει κατά την διάρκεια του επόμενο χειμώνα, σε συνδυασμό και με τη συζήτηση για ορισμό χρονοδιαγράμματος ένταξης στην Τουρκία. Ελπίζω όμως τότε η Κύπρος να εκμεταλευτεί και το χαρτί που λέγεται μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για κάτι καλύτερο από το τελευταίο σχέδιο.

Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και τα μέτρα στήριξης της Βόρειας Κύπρου προ των Πυλών. Πάντως τώρα που το σκέφτομαι ίσως θα έπρεπε να στηριχτούν τα μέτρα ενίσχυσης των Τουρκοκυπρίων καθώς υπάρχει πιθανότητα να αποτραβηχτούν από τη σκιά της Τουρκίας και οι ίδιοι να έλθουν πλέον σε έναν ανοιχτό διάλογο ανάμεσα στις δύο κοινότητες χωρίς διαμεσολαβητές και λοιπούς άσχετους που δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το θέμα...

Ένα σπάνιο φαινόμενο θα πραγματοποιηθεί την επόμενη εβδομάδα. Στις 8 Ιουνίου θα μπει μπροστά από τον ηλιακό δίσκο η Αφροδίτη. Το προηγούμενο συμβάν έλαβε χώρα το 1882. Ο χρόνος επανάληψης είναι τέσσερις φορές σε243 χρόνια σε ζεύγη ανά 8 έτη με την επόμενη φορά που θα ξαναπραγματοποιηθεί να είναι το 2012 και το επόμενο ζεύγος το 2117 και το 2125. Καλό θα ήταν λοιπόν να μη χάσουμε κάτι το τόσο σπάνιο, για αυτό εφοδιαστείτε με κάποιο ειδικό φίλτρο (δεν επιτρέπονται ούτε γυαλιά, ούτε μαυρισμένα τζάμια ούτε παρατήρηση με γυμνό μάτι). Αν όμως δε θέλετε να δείτε το φαινόμενο απευθείας, τότε μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο εικόνες από τη διάβαση της Αφροδίτης στην ιστοσελίδα http://www.vt-2004.org/central ενώ για πληροφορίες για τις οργανωμένες εκδηλώσεις παρατήρησης πληκτρολογείτε http://users.ioa.sch.gr/cbitsis/vt-2004/index.html .


Γυρίζοντας στα δικά μας, τα κόμματα προετοιμάζονται πυρετωδώς να μαζέψουν ψήφους για τις εκλογές από συγκέντρωση σε πλατείες σε συνεντεύξεις στην τηλεόραση και από τις διαφημίσεις ακόμα και σε σπίτι-σπίτι αγώνα με τηλεφωνήματα για ομιλίες…

1η Ιουνίου σήμερα, καλό μήνα σε όποιον διαβάζει (αν υπάρχει κάποιος) τις βλακείες που γράφουμε!! Από σήμερα είμαστε και επισήμως στο καλοκαίρι, τα μπάνια άρχισαν, πλησιάζει εξεταστική, έρχονται διακοπές, χαλαρώνουν τα πράγματα… Να γράψουμε όμως για ένα άσχετο με όλα αυτά θέμα.
Παρατηρώντας την πολιτική κατάσταση βλέπουμε την κυριαρχία των 2 μεγάλων κομμάτων που μαζί έχουν ένα ποσοστό γύρω στο 85% των ψηφοφόρων. Από την άλλη έχουμε τα μικρά κόμματα της αριστεράς με μερίδιο που δε φτάνει ούτε και αυτό του 10%. Τελευταία έκανε την εμφάνισή του και ο πρώην βουλευτής της ΝΔ με το δικό του πλέον κόμμα που φλερτάρει με το 3% (το οποίο σιγά-σιγά θα το πάρει από ότι φαίνεται). Κάποιος βλέποντας τα ποσοστά θα έλεγε για τη δημοκρατία μας ότι είναι δικομματική και εναλλάσσονται δύο κόμματα κτλ. Στην πραγματικότητα όμως έχουμε να κάνουμε με ένα μονοκομματικό σύστημα, στο οποίο απλώς υπάρχει ένα κόμμα εκφρασμένο μέσα από δύο σχηματισμούς. Οι διαφορές των δύο έχουν γίνει όλο και λιγότερες, αν υπάρχει πλέον κάτι που να τους κάνει να διαφέρουν εκτός από το όνομα, το χρώμα και τα πρόσωπα (το τελευταίο μάλλον θα το πάρω πίσω μετά τις μεταγραφές που πραγματοποιούνται). Χωρίς να ασχοληθώ καθόλου με τον αγαπητό κ. Καρατζαφέρη θα προχωρήσω γρήγορα στο κεφάλαιο της αριστεράς. Εδώ τι να πει κανείς, έχουμε λίγο από όλα. Ο ΣΥΝ κάνει απέλπιδες προσπάθειες για να βγάζει κάνα βολευτή (δεν είναι ορθογραφικό το λάθος), με τις πολυδιαφημισμένες του ενέργειες για την ενότητα του χώρου, για την οποία δήθεν ενδιαφερόταν. Πραγματικά πίστευα ότι κάτι καλό θα μπορούσε να ξεκινήσει όταν ανακοίνωναν πριν τις βουλευτικές εκλογές την κίνηση ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.. Δυστυχώς όμως το μόνο που βλέπω είναι να λειτουργεί το όλο σχήμα κάτι σαν ακαδημίες προετοιμασίας για τη μετέπειτα μεταγραφή στο μεγαλύτερο ΠΑΣΟΚ (όπου υπάρχουν και πιθανότητες να βολευτείς καλύτερα). Πάμε στο αγαπητό ΚΚΕ. Δε λέω πολύ καλές οι προθέσεις των συντρόφων εκεί, όμως όπως λένε και όλοι οι υπόλοιποι συνομιλητές τους «συμφωνώ μαζί σας αλλά». Παγιδευμένοι στις μικροκομματικές τους σκοπιμότητες, προσπαθούν να αρπάξουν κάνα ψήφο μπας και βγάλουν κάνα βουλευτή παραπάνω, πανηγυρίζοντας το κατόρθωμα του +0.4% στις βουλευτικές εκλογές σε σχέση με το προηγούμενό τους ποσοστό. Βασικό τους επιχείρημα «έξω από την ΕΕ». Ωραία βγαίνουμε από την ένωση, ακούγεται καλό, ενδιαφέρον, αλλά έχει σκεφτεί κάποιος το τι θα επακολουθήσει; Θα ήταν ευχαριστημένοι δηλαδή με ένα κράτος το οποίο θα πλησίαζε το κουβανικό μοντέλο, δηλαδή με ένα οικονομικό εμπάργκο προσθέτωντας τις διεκδικήσεις εδαφών από τους γείτονες; Και καλά αφού δε θέλουν την Ένωση τότε θα μπορούσε κάποιος να μου εξηγήσει γιατί θέλουν να έχουν και ευρωβουλευτές; Θα ήθελα επίσης κάποιος να μου εξηγήσει πια είναι η διαφορά μεταξύ του «Μ-Λ ΚΚΕ» και του «ΚΚΕ μ-λ», ή μήπως είναι η διαφορά στη θέση των μ και λ μόνο;
Για να μην παρεξηγηθούμε ούτε κι εγώ πιστεύω ότι η αυτή η ΕΕ είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα. Πιστεύω ότι χρειάζονται αρκετές αλλαγές στην όλη ιδέα, ώστε αυτή να υπηρετήσει τα συμφέροντα των Ευρωπαίων πολιτών και όχι των εταιρειών. Πιστεύω επίσης ότι η ΕΕ χρειάζεται να χειραφετηθεί επιτέλους από τους «φίλους» μας τις άλλης μεριάς του ατλαντικού. Όμως θεωρώ ότι θα ήταν πιο ρεαλιστικό να εργαστείς για τη δημιουργία μιας διαφορετικής κοινωνίας μέσα από αυτή την ένωση. Θεωρώ ότι σε συνεργασία με ομοϊδεάτες από τα λοιπά κράτη μέλη θα ήταν πιο ρεαλιστικό να διεκδικήσεις και να επιτύχεις τις αλλαγές που χρειάζονται. Θα είχες περισσότερες πιθανότητες να χτυπήσεις το αμερικάνικο μοντέλο της κυριαρχίας του κέρδους αντικαθιστώντας το από την κυριαρχία των λαών. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν ότι όλοι εκείνοι οι οποίοι αυτοαποκαλούνται αριστεροί θα κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι με θέληση να ξεκινήσουν κάτι καινούριο. Τη δημιουργία μιας ενιαίας ριζοσπαστικής αριστεράς με προσανατολισμούς πρώτα ευρωπαϊκούς και μετά παγκόσμιους. Φυσικά εξυπακούεται ότι ο όλος σχηματισμούς ιδεολογικά θα είναι πέρα από κάθε «ευαγγέλιο» οποιουδήποτε κόμματος. Εξυπακούεται φυσικά ότι θα έπρεπε να επανεξεταστούν ακόμα και οι αρχές που διατυπώθηκαν από μεγάλους διανοητές, όπως ο Μαρξ και η θεωρία του, καθώς είμαστε αισίως 2 αιώνες μετά από εκείνη την εποχή και όσο να γίνει έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Δεν ξέρω αν μπορούν να γίνουν οι αλλαγές που χρειάζονται στο χώρο με τους υπάρχοντες πολιτικούς αρχηγούς, καθώς ο καθένας θέλει κάτι ενιαίο, αλλά με τον ίδιο να είναι πάνω από τους υπόλοιπους. Όταν λοιπόν θα
απεμπλακούν από τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες τότε ίσως κάτι να γίνει. Βέβαια κάποτε θα αναγκαστούν να καθίσουν σε αυτό το τραπέζι, καθώς βλέπω συνεχώς τον όλο χώρο να υποβαθμίζεται και να μειώνεται η απήχηση του, με τις ευθύνες για αυτό να βαρύνουν κυρίως αυτούς που κινούνται στα δύο μεγαλύτερα της αριστεράς.
Ξέρω ότι κάποιος θα πει ωραίες αοριστολογίες λες, θυμήσου όμως όταν ξεκινήσεις για να φτιάξεις αυτό που θέλεις να κοιτάξεις και πίσω σου να δεις αν σε ακολουθεί κανείς. Πιστεύω όμως ότι μέσα στο ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο που βρισκόμαστε, αν δώσεις στον κόσμο κάτι εντελώς καινούριο και διαφορετικό και ταυτόχρονα του δώσεις να καταλάβει ότι υπάρχει δυνατότητα για ένα καλύτερο μέλλον τότε είμαι σίγουρος ότι θα ανταποκριθεί.

Μόλις τώρα μαθαίνω ότι τελικώς στις 8 Ιουνίου οριστικοποιήθηκε να γίνει ο μονόλογος των 4 αρχηγών των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή. Αλήθεια μιας και γίνεται όλο το νταραβέρι ενόψει ευρωεκλογών, μήπως θα ήταν καλύτερο να αντιπαρατεθούν οι επικεφαλείς των ευρωψηφοδελτίων και όχι οι 4 αρχηγοί, καθώς δεν είναι αυτοί εκείνοι που θα πάνε στις Βρυξέλλες…