<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6698326\x26blogName\x3dwords+attack\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://wordsattack.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://wordsattack.blogspot.com/\x26vt\x3d-8728063302081268740', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Γράφουμε•... για να μη σκάσουμε

(Ευχαριστούμε για την κατανόηση!)

 

29.8.06

Ποντάροντας...

Μπαίνω στο πρακτορείο. Δεξιά και αριστερά μερικά άτομα έχουν καρφώσει το βλέμμα τους σε μια τηλεόραση λίγα μέτρα μακριά. Στο βάθος ο ήχος της μηχανής ακουγόταν αργός και επαναληπτικός. Κάθομαι σε μια καρέκλα και πιάνω ένα δελτίο και ένα κουπόνι. Ξαφνικά οι φωνές ενός τύπου έρχονται να διαταράξουν την ησυχία του πρακτορείου.

- Όχι ρε γαμώτο. Δίπλα έκατσε. Κοίτα να δεις γκαντεμιά, ένα νούμερο πιο δίπλα, για να τρέξει στον πράκτορα με το επόμενο δελτίο στα χέρια συνεχίζοντας – δίπλα έκατσε, το πιστεύεις;

Σίγουρα θα έχει πάρει το μάτι σας τι γίνεται στα πρακτορεία. Αν περάσετε σε μια ώρα αιχμής δε χωράς καλά καλά να περάσεις. Νέοι, γέροι, άνεργοι, εργαζόμενοι, φοιτητές και συνταξιούχοι, όλοι ψάχνουν να βρουν εκείνο το μαγικό συνδυασμό που θα τους απαλλάξει από τα βάσανα της ζωής. Στη συντριπτική τους, όμως πλειοψηφία αποχωρούν χαμένοι μεν, αλλά εθισμένοι, έτοιμοι να γυρίσουν και να ξαναπαίξουν, σίγουροι ότι όπου να είναι θα τους γυρίσει. Όπως μια γυναίκα τις προάλλες, από τους μόνιμους θαμώνες, που έλεγε στο πιτάδικο απέναντι από το ναό των ονείρων ότι μια σύνταξη έχει κι έρχεται και την παίζει. Και την χάνει, πήγα να συμπληρώσω, αλλά προτίμησα να πάρω το πιτόγυρο και να φύγω. Όλοι όσοι εθίζονται στο παιχνίδι είναι πάντα δίπλα από το όνειρο, δίπλα από το ιδιόκτητο σπίτι, δίπλα από το τζιπ. Όμως αυτό το δίπλα δεν το πιάνουν ποτέ.

Σε καμιά περίπτωση δε λέω να μην παίζεις. Το θέμα όμως είναι να μη χάνεις το μέτρο. Να μην κάνεις το τζόγο σκοπό της ζωής σου. Μην περιμένεις να σωθείς από εκείνο το δελτίο που θα σου χαρίσει ένα ποσό με μερικά μηδενικά δίπλα.

Προσωπικά δεν ασχολούμαι ποτέ με παιχνίδια αριθμών. Ποτέ άλλωστε δεν τα είχα σε εκτίμηση. Και κάθε φορά που μου λέει ο πατέρας μου να συμπληρώσω αριθμούς γιατί έχει τζακ-ποτ, πολύ απλά θα αλλάξω συζήτηση (αφού του τα ψάλλω πρώτα :) ). Ποντάρω λεφτά, ποντάρω μεν σε στοίχημα όπου τα πράγματα είναι πιο χειροπιαστά και μπορείς να έχεις μια εικόνα. Και εκεί όμως πολλές φορές γίνεσαι μάρτυρας των μεγάλων παικτών, αλλά και των μεγάλων κουβάδων. Δεν είναι μακριά το παγκόσμιο κύπελλο, εκεί όπου ένας τύπος έχανε σε μια βραδιά 8000 ευρώ. Ή ο άλλος που έριχνε 1500 σε ομάδες μικρών κατηγοριών Αγγλίας. Και οι μαρτυρίες για τους παίκτες με τα πολλά μηδενικά πολλές. Η μεγάλη μπάζα μπορεί να έρθει, όμως ο εθισμός και η έλλειψη λογικής που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των παικτών τους ξαναφέρνει με ένα μεγάλο ποσό, έτοιμο προς κατάθεση μπροστά από τη μηχανή. Μακροπρόθεσμα οι περισσότεροι από αυτούς θα βγουν χαμένοι, άλλωστε δε θα υπήρχαν και εταιρείες στοιχημάτων αν κέρδιζαν όλοι.

Ο μόνος τρόπος να βρεθείς κερδισμένος από όλη την ιστορία είναι πάντα η αυτοσυγκράτηση, το μέτρο και το σύστημα, που ο καθένας θα διαλέξει. Και κυρίως ποτέ να μην παίζεις ποσά που θα σου λείψουν από κάτι άλλο ή ποσά που δεν έχεις. Αφού επιλέγεις να παίζεις, σε οποιοδήποτε παιχνίδι κι αν είναι, ποντάρεις ένα ποσό που θα είναι περίσσευμα και όχι από αυτό που προορίζεται για κάποια ανάγκη σου…


26.8.06

Κοκορομαχίες...

Περισσότερες ώρες στο σπίτι, διάβασμα έως ξεφύλλισμα των βιβλίων ενόψει εξεταστικής. Κάποια στιγμή θα ανοίξεις την τηλεόραση για να βρεθείς εν μέσω κοκορομαχιών του στυλ:

- Εσείς διαλύσατε το κράτος.

- Όχι εσείς το διαλύσατε.

- Μα πως το διαλύσαμε εμείς. Είμαστε μόνο 2 χρόνια πάνω. Εσείς ήσασταν για δέκα.

- Ναι αλλά τα είχαμε βάλει σε μια σειρά και ήρθατε εσείς και τα διαλύσατε...

Και ο διάλογος αυτός συνεχίζετε για όσοι ώρα τους επιτρέπει ο τηλεοπτικός χρόνος, με μπηχτές του ενός προς τον άλλο. Και όλα αυτά στο βωμό της δημιουργίας εντυπώσεων, στην προσπάθεια επηρεασμού αυτών που δηλώνουν αναποφάσιστοι. Τελικά στη δημοκρατία το κάθε κόμμα αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς του για να αποδείξει ότι το άλλο δεν είναι ικανό να κυβερνήσει. Και τα δύο το πετυχαίνουν. Και τα δύο έχουν δίκιο. Πόσο σωστός ακούγεται εκείνος που το είπε…

25.8.06

Και οι υπόλοιποι;;;

Χθες ανακοινώθηκαν οι βάσεις. Η αγωνία χιλιάδων υποψηφίων πήρε τέλος. Σήμερα θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε για εκείνους που έβγαλαν μεγάλες βαθμολογίες, για τους πρώτους των πρώτων. Συγχαρητήρια φυσικά σε όλους αυτούς που κάθονταν με τις ώρες πάνω από ένα βιβλίο για να καμαρώνουν σήμερα τα 18άρια και τα 19άρια. Όμως με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Τι γίνεται με εκείνους που απέτυχαν, με εκείνους που κόπηκαν από το δέκα;

Το σύστημα παιδείας είναι έτσι δομημένο που από την αρχή ξεχωρίζει τους πετυχημένους από τους «αποτυχημένους». Όλοι πέφτουμε πάνω στους πρώτους και αφήνουμε στην άκρη τους άλλους σαν να είναι μιάσματα. Κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τι απέγινε ένα παιδί που έμεινε στην απέξω. Μάλλον γιατί κάτι τέτοιο δεν πουλάει, δεν είναι ωραίο να ακούς για κάτι που δε θα σου γλύψει τα αυτιά.

Κάποιος θα πει ότι δε γίνεται να περάσουν όλοι στο πανεπιστήμιο. Και θα έχει και δίκιο. Δε γίνεται να γίνουν όλοι επιστήμονες. Όμως εγώ μιλάω για τη φιλοσοφία του συστήματος παιδείας που καθορίζει με αμφίβολες μεθόδους το μέλλον μας και βάζει τις ταμπέλες της αποτυχίας σε χιλιάδες νέους και νέες, που σήμερα δε βλέπουν δίπλα από το όνομά τους μια σχολή. Για όλους εκείνους που θα περάσουν μέρες κηδείας στο οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον μόνο και μόνο επειδή γαλουχήθηκαν με σκοπό της ζωής τους την είσοδό τους στο πανεπιστήμιο. Έχω ακούσει για παράδειγμα, για οικογένειες που ψυχράθηκαν οι σχέσεις τους, ή απέφευγαν οι μεν τους δε, μόνο και μόνο γιατί τα παιδιά της μιας είχαν περάσει σε σχολές και της άλλης όχι.

Για αυτό μάλλον θα πρέπει να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα περί συστήματος εισαγωγής και όρια του δέκα, και να κοιτάξουμε να αξιολογήσουμε από την αρχή την εκπαίδευση και το σκοπό της…

Υ.Γ.: Παιδιά μη μασάτε. Μπορεί να χάθηκε μια «μάχη», αλλά όλη η ζωή είναι μπροστά σας. Μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό…

24.8.06

10 χρόνια "καλές" κληρώσεις...

Ήταν το 1996 που η Γιουβέντους με εκείνη τη μπλε φανέλα με τα κίτρινα αστέρια (μια από τις πιο ωραίες εμφανίσεις ομάδων διαχρονικά), κατακτούσε το Τσαμπιονς Λιγκ. Με παίκτες μεταξύ των οποίων οι Βιάλι, Ντεσαμπ, Περούτσι, Φεράρα και με τον Ντελ Πιέρο εικοσάχρονο ταλέντο ακόμα. Αυτή ήταν η πρώτη χρονιά που παρακολούθησα τη διοργάνωση συστηματικά. Από τότε πολλές διαφορετικές ομάδες σήκωσαν την κούπα. Αλλά πάντα τέτοιες μέρες όλα τα βλέματα ήταν στραμμένα στο Μονακό, εκεί που γίνεται η κλήρωση των ομίλων της διοργάνωσης. Πάντα τέτοιες μέρες άκουγες για το ποιούς θέλουμε ως αντιπάλους, ποιούς θεωρούμε στα μέτρα μας. Και να αναρωτιέμαι αν η διαχρονική παρουσία των ομάδων μας είναι τέτοια που μας επιτρέπει να "διαλέγουμε" ομάδες. Όσο κι αν δε μας αρέσει και όλες οι υπόλοιπες ομάδες που θα μπουν μαζί μας στην κληρωτίδα σε λίγες ώρες, με εμάς θέλουν να παίξουν. Για αυτούς αποτελούμε ιδανική κλήρωση. Για την περίπτωση της Ευρώπης και των ελληνικών ομάδων ισχύει εκείνο το άκρως πετυχημένο "λιοντάρια - χριστιανοί" που είχα ακούσει 1-2 χρόνια πριν σε μεσημεριανή εκπομπή αθλητικού σταθμού. Περιέγραφε κατάλληλα την κατάσταση. Για αυτό καλύτερα να κοιτάξουμε να φτιάξουμε πρώτα τις ομάδες μας, γιατί όποιος πανηγυρίζει για τις κληρώσεις του Αυγούστου συνήθως μένει με το πουλί στο χέρι εκεί γύρω στο Δεκέμβρη...

Και δύο προβλέψεις για τους ομίλους:

Ο Ολυμπιακός θα κληρωθεί με:
- Μπαρτσελόνα
- Λιλ
- Σπάρτακ Μόσχας

και η ΑΕΚ με:
-Βαλένθια
-Λυών
-Αμβούργο

18.8.06

Κέρκυρα...

Είμαι στην Κέρκυρα από τις 20 Ιούλη. Κοντά 30 ημέρες και δε μπορώ να τη χορτάσω. Γυρίζω με τα πόδια και με το αυτοκίνητο σε κάθε δρόμο της πόλης και των περιχώρων. Κοιτάζω γύρω μου και απολαμβάνω τη θέα, τον ήλιο, τη θάλασσα, το πράσινο τις ωραίες παρουσίες (δεν αξιώθηκα να αγοράσω και μια ψηφιακή, να γέμιζα με Κέρκυρα το blog). Όπου κι αν πάω, όπου κι αν σταθώ η Κέρκυρα με τρελαίνει. Από την πόλη ως τη Γλυφάδα και την Παλαιοκαστρίτσα. Από το βορρά μέχρι τα χωριά της μέσης και του νότου. Από το Αχίλλειο με την εκπληκτική θέα που αντίκριζε η Σίσυ, μέχρι την κορυφή του Παντοκρατώρου. Και την ημέρα και τη νύχτα με τα δικά της χρώματα και ρυθμούς. Συν τις κομματάρες που παιζουν οι φιλαρμονικές της πόλης.

Όμως υπάρχει κι ένα μείον, ένα παράπονο θα έλεγα. Κοιτάζω γύρω μου, αλλά πουθενά δε βλέπω τους παλιούς συμμαθητές και τις παλιές συμμαθήτριες, από όταν πήγαινα στο δημοτικό. Όταν έφυγα για την Πάτρα έκανα τη βλακεία να μην κρατήσω επαφές σχεδόν με κανέναν από αυτούς και ούτε αργότερα επιδίωξα κάτι τέτοιο. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι επί χρόνια ερχόμουν μεν στην Κέρκυρα, όμως έμενα στο χωριό της μάνας μου, καμιά 20-αριά χιλιόμετρα παραέξω από την πόλη. Θα έλεγα ότι ήμουν έξω από το κλίμα της πόλης και έμοιαζα να έχω κλειδώσει τις αναμνήσεις για χρόνια σε μια άκρη του μυαλού μου. Τα τελευταία χρόνια, όμως, και ιδιαίτερα τους τελευταίους δώδεκα μήνες όπου ξανακατοικώ στην πόλη, έστω και περιστασιακά, θέλω να συναντήσω έστω μερικούς από εκείνη την τάξη. Να φανταστείτε ως δείγμα της κατάστασής μου ότι ενώ έχω βγεί με παρέα το βράδυ, κοιτάζω συνεχώς τριγύρω μήπως και πάρει το μάτι μου καμιά γνωστή φυσιογνωμία. Αν ήταν ένας φίλος από Πάτρα στη θέση μου, γνωστός κωλόφαρδος λόγω περιστατικού δύο χρόνια πίσω, θα τους συναντούσε όλους με μια μόνο βόλτα! Βέβαια θα μπορούσα με μια μικρή προσπάθεια να βρω μερικά τηλέφωνα, όμως είναι αλλιώς να επικοινωνείς μέσω ενός ψυχρού καλωδίου και αλλιώς να τους πετύχεις κάπου και να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο.

Τέλος πάντων, την Κυριακή μπορεί να ξαναφεύγω για Πάτρα (είναι και αυτή η καταραμένη εξεταστική!), όμως πολύ σύντομα θα ξαναγράφω από την Κέρκυρα, ελπίζω και με το ανάλογο φωτογραφικό υλικό…

17.8.06

Στον Αύγουστο του 2006...

Άλλος ένας πόλεμος «τελείωσε». Για άλλη μια φορά επιβλήθηκε η ειρήνη. Άλλη μια φορά επικράτησε το δίκαιο, το καλό. Τι είναι όμως όλα αυτά; Τι είναι όμως η ειρήνη; Είναι το μεσοδιάστημα δύο πολέμων; Είναι απλώς η περίοδος εκείνη που οι αντιμαχόμενες πλευρές εξοπλίζονται και προετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο; Πολλές φορές δε χρησιμοποιούμε καν τον όρο ειρήνη, αλλά αυτόν του ψυχρού πολέμου. Είναι τότε που οι αντιμαχόμενες πλευρές βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη, χωρίς ποτέ να κηρύσσουν επίσημα τον πόλεμο. Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου είναι γεμάτη με την εναλλαγή σύντομων περιόδων ειρήνης, με μεγαλύτερων περιόδων πολέμου. Δεν υπάρχει κράτος, πόλη, χωριό που να μην έχει θεμελιωθεί πάνω σε λίτρα αίματος των σκοτωμένων πολεμιστών / αμάχων. Πάντα οι εκάστοτε ισχυροί στρατιωτικά επιδίωκαν τις πολεμικές συγκρούσεις με τους λιγότερο ισχυρούς ή ανίσχυρους για να τους επιβληθούν. Πάντα υπήρχε ένας μακρινός σκοπός, ο έλεγχος κάποιον σημαντικών αγαθών για παράδειγμα. Ποτέ όμως δεν επιδίωκαν τον ολοκληρωτικό αφανισμό του εχθρού. Σκότωναν μερικούς, κατέστρεφαν οικισμούς, στραγγάλιζαν την οικονομία και μετά σταματούσαν. Γιατί πάντα ένας εχθρός είναι υπερπολύτιμος, έστω και ανίσχυρος, για εσωτερική κατανάλωση. Πόσες και πόσες αποτυχημένες κυβερνήσεις κρίθηκαν επιτυχημένες μετά από τη διεξαγωγή ενός πολέμου;

Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία θαρρείς ότι οι πόλεμοι γίνονται από ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης του ανθρώπου. Να τους φάμε πριν μας φάνε. Θα έλπιζες όμως ότι αυτά ανήκαν στον κόσμο του χθες, τότε που οι άνθρωποι θεωρούσαν τη γη επίπεδη, τότε που δεν υπήρχε η δυνατότητα για γρήγορα ταξίδια, τότε που δεν υπήρχε τέτοια πρόσβαση σε πληροφορίες. Όμως τα βλέπεις στο σήμερα. Συμβαίνουν και εδώ, στον πολιτισμένο κόσμο του εικοστού πρώτου αιώνα.

Ιμάμηδες και λοιποί γενειοφόροι, πρώην τσιράκια της δύσης, να κηρύττουν τον ιερό πόλεμο. Άλλοι να αλωνίζουν με τα τεθωρακισμένα τους όποτε και όπου γουστάρουν. Διεθνείς οργανισμοί (άλλο ανέκδοτο και αυτό) να λαμβάνουν πανεύκολα αποφάσεις όταν το θέλουν ορισμένοι κύκλοι και να δηλώνουν απόντες σε άλλες περιπτώσεις. Και εμείς να καθόμαστε ατάραχοι στον καναπέ του σπιτιού μας και να συμφωνούμε από φόβο όταν κάποιος μας φοβερίζει. Να λέμε είναι αναγκαίο όταν κάποιος μας επιβάλλει κάτι. Και γρήγορα να αλλάζουμε κανάλι, αναζητώντας κάτι πιο εύπεπτο όπως το με ποια μαλλιοτραβήχτηκε γνωστό πλουσιοκόριτσο, φοβούμενοι μήπως κάτι ταράξει την ήσυχη ζωή μας.

Μετά από καιρό θα αποκαλυφθεί και όλοι θα το παραδεχτούν, ότι ο πόλεμος που έγινε θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, ότι όλα τα αποδεικτικά στοιχεία είτε ήταν ανύπαρκτα, είτε ήταν μηδαμινής σημασίας. Και πάλι τότε εμείς θα κρυφτούμε πίσω από εκείνους που θα βγουν να πουν ότι δεν είχαν ιδέα τότε και παρασύρθηκαν, ή ακόμα χειρότερα θα μπούμε πίσω από εκείνους που το έκαναν προμελετημένα. Κουβέντα όμως για όλους όσους σκοτώθηκαν. Αυτοί άλλωστε είναι παράπλευρες απώλειες και ή επρόκειτο για «λάθος» ή έφταιγαν οι ίδιοι επειδή έπεσαν πάνω στη βόμβα. Και η ζωή θα συνεχιστεί μέχρι να έρθει ένα καινούριο έκτακτο δελτίο να μας ξαναταράξει την ησυχία μας, με κάποιον καινούριο πόλεμο σε κάποιο μακρινό μέρος της γης…