<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://draft.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6698326\x26blogName\x3dwords+attack\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://wordsattack.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://wordsattack.blogspot.com/\x26vt\x3d-8728063302081268740', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Γράφουμε•... για να μη σκάσουμε

(Ευχαριστούμε για την κατανόηση!)

 

23.2.06

Ανταπόκριση από το μέτωπο!

Ήταν μια ωραία μέρα παραμονές Χριστουγέννων που έκανα την δεύτερη αγορά Η/Υ, πριν από 2 χρονάκια και κάτι ψιλά. Η χαρά ήταν μεγάλη καθώς ξέφευγα από την τυραννία ενός γέρικου Pentium 3 (στα 450) που ήταν πιο αργός και από το ριπλέυ. Στην αρχή πήγαιναν όλα καλά. Ενθουσιασμένος από την ταχύτητα με την οποία έκανα πλέον αυτό που ήθελα, έλεγα ότι τα κόκαλα (ο παλιός Pentium 3) που είχα σε μια γωνία του γραφείου μου έπιαναν απλά χώρο. Αλλά ήμουν τυφλωμένος από αυτό το αχάριστο μηχάνημα που γέμισε με βάσανα τη ζωή μου. Μια ωραία μέρα (ωραία μέχρι εκείνη τη στιγμή), λοιπόν, ξεκινάω για να κάνω κάποια εγγραφή Cd, ανυποψίαστος για το τι μου επιφύλασσε η μοίρα. Ο οδηγός Dvd-rom που ήταν ο μοναδικός οδηγός του συστήματος (ξέχασε να πω ότι ο δεύτερος Η/Υ που αγόρασα είναι φορητός) που διάβαζε δεδομένα δεν έγραφε πλέον. 6 μήνες μετά από την αγορά έπρεπε να κάνει ένα ταξιδάκι μέχρι την Αθήνα. Μετά ακολουθεί το κενό. Κανένα νέο για κάνα μήνα, μέχρι που πήγα και πήρα προσωρινό αντικαταστάτη από το μαγαζί που το αγόρασα. Όταν τέλος πάντων γύρισε στην Πάτρα, όλα ήταν πάλι καλά. Αλλά μόνο προσωρινά. Τον επόμενο μήνα συμβαίνει το δεύτερο περιστατικό. Ενώ περιμένω να εμφανιστούν τα Windows στην οθόνη, το μόνο που βλέπω είναι το μαύρο και μετά επανεκκίνηση. Μετά από σύντομη αναζήτηση σε περιοδικά πληροφορικής που έχω στο αρχείο κάνω το πρώτο μου format (με τον παλιό δεν είχα τέτοια προβλήματα). Μερικές ώρες αργότερα και ενώ είχα καταφέρει να αντικρίσω ξανά τα γραφικά των Windows, διαπιστώνω πόσο μαλάκας μπορεί να είναι κάποιος που δεν κρατά αντίγραφα έστω και σε ένα cd. Με τον καιρό τον επανέφερα στα ίσια, αν και πλέον ήταν φανερό ότι το γυαλί ραγίσει. Η περίοδος που όλα λειτουργούσαν καλά δεν άργησε να παρέλθει, όταν εμφανίστηκε νέο πρόβλημα και για να μην τα πολυλογώ το έλυσα με ένα ακόμη format. Αυτή τη φορά ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένος, καθώς είχα πάρει τα μέτρα μου και είχα γεμίσει κάποια δισκάκια με αρχεία που δεν ήθελα να χάσω. Αλλά το άτιμο το μηχάνημα κατάλαβε ότι δε μπορεί να με χτυπήσει με τέτοιες μεθόδους, καθώς ήμουν έτοιμος ανά πάσα στιγμή να του επιτεθώ, εεεεε συγνώμη, να του εγκαταστήσω, ήθελα να πω, εκ νέου τα αρχεία μου. Έτσι άλλαξε τακτική και εφάρμοσε νέες μεθόδους. Ένας απρόσμενος σύμμαχος φάνηκε στον ορίζοντα (για τον Billαρο μιλάω) και με τη βοήθεια του Cd εγκατάστασης απλώς πέρασα για άλλη μια φορά τα Windows στον υπολογιστή, διορθώνοντας ένα νέο πρόβλημα. Και εκεί που όλα φάνηκε να δουλεύουν ξανά όπως στο πρώτο 6-μηνο, ήρθε και η συνέχεια. Ο οδηγός Dvd σήκωσε ξανά δικό του μπαϊράκι και πλέον είναι σα να μην υπάρχει. Δεν ανταποκρίνεται στο πάτημα του κουμπιού, ούτε ανάβει το λαμπάκι όταν γίνεται η εκκίνηση. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή τη φορά έχουμε και αιχμαλώτους. Ένα μουσικό δισκάκι παραμένει εγκλωβισμένο τις τελευταίες 5 ημέρες χωρίς να ξέρω το πότε θα απελευθερωθεί (Παρεμπιπτόντως το δισκάκι είναι το “Nevermind”, από Nirvana). Έτσι θα αναγκαστώ να γυρίσω και πάλι στο παλιό αλλά σίγουρο Pentium που ανέφερα παραπάνω, γιατί ο άλλος θα σταλθεί για επανεκπαίδευση. Πριν όμως από αυτό έχω να προειδοποιήσω όλους τους κατόχους υπολογιστών, γιατί έχω βάσιμες υποψίες ότι ο υπολογιστής μου κάνει προσπάθειες να επεκτείνει την επανάσταση που ξεκίνησε. Αρκετό καιρό πριν η μπαταρία του φορητού ξεψύχησε, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα επίθεση δέχτηκε και ο φορτιστής με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να ζητήσω ενισχύσεις από έναν καινούριο. Αλλά δε θα περάσει έτσι εύκολα αυτό, θα συνεχιστεί η αντίσταση. Ή εγώ ή ο φορητός.

22.2.06

ΠΑΜΕ λιμάνι?


Άνοιξα τα μάτια μου το πρωί και ύστερα από λίγο είπα να ανοίξω και την τηλεόραση. Για μια στιγμή πίστεψα πως ξέσπασε πόλεμος στη χώρα και δεν πήρα χαμπάρι...

Συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ καλούσαν τον κόσμο και την εργατιά να κατέβει μαζικά στον Πειραιά για να τσακίσουν όλοι μαζί τη φασιστική απόφαση της κυβέρνησης να κυρήξει πολιτική επιστράτευση στους ναυτεργάτες. Της πουτάνας θα γίνει σκέφτηκα και έπεσα να ξανακοιμηθώ...

Διότι, όποτε και να ακούσεις συνδικαλιστή του ΚΚΕ να μιλάει/ουρλιάζει έχεις πάντα την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε προεπαναστατική περίοδο. Ο κόσμος πάει κατά διαόλου και μας ρουφάνε το αίμα με αόρατα καλαμάκια χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Νομίζω πως είναι πολύ αστείο να μιλάνε για φασισμό και δημοκρατικά δικαιώματα τέτοιοι τύποι. Είναι σα να ρωτάμε πόσο κλεψιά είναι να κλέψεις ένα κλέφτη... Δηλαδή το να κρατάς όμηρους όλη τη νησιωτική Ελλάδα, βλάπτοντας παράλληλα την οικονομία της χώρας για να εκβιάσεις την κυβέρνηση για τα όποια αιτήματα είναι δημοκρατικό? Και μια κυβέρνηση, τι πρέπει να προστατέψει; Το (εκφυλισμένο πια) ιερό δικαίωμα στην απεργία ή τις βασικές ανάγκες επιβίωσης των κατοίκων των νησιών; (σημειώστε πως η ΠΝΟ δεν δέχτηκε να έχει προσωπικό ασφαλείας στα πλοία για να μην αποδυναμωθεί η απεργία) Μπορείτε να φανταστείτε τους γιατρούς να κάνουν απεργία και να κλείνουν τα νοσοκομεία;

Το θέμα είναι όμως πως το ΠΑΜΕ ουσιαστικά μια τέτοια απόφαση περίμενε. Πουθενά και σε κανένα χώρο (και το ξέρω καλά αυτό από το πανεπιστήμιο) οι οργανώσεις του ΚΚΕ δεν επιδιώκουν πρακτικές και εφικτές λύσεις στα προβλήματα. Στόχος τους είναι η πόλωση, η σύγκρουση, η εξαφάνιση των εναλλακτικών επιλογών. Και το κατάφεραν πολύ καλά στην απεργία των ναυτεργατών - τη μετέτρεψαν (ή το επιχειρούν) από απεργία για κλαδικά αιτήματα σε απεργία για την απεργία (για το δικάιωμα δήθεν στην απεργία). Όπως δήλωσε κι ένας από αυτούς (δε θυμάμαι το όνομά του δυστυχώς): "Εμείς δηλαδή δεν μπορούμε να απεργήσουμε?" Αυτό να μου πεις, στο πηγάδι κατούρησαν αυτοί;

Στην ασπρόμαυρη ιδεολογία τους υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί. Το κεφάλαιο και η εργατιά. Ή είσαι με εμάς ή με αυτούς; Αλλιώς είσαι ένας κακομοίρης που δε ξέρει τι του γίνεται. Δεν υπάρχει κοινωνική συνεργασία. Υπάρχει μόνο ταξική πάλη. Ή θα κερδίσουν τα αφεντικά ή οι εργάτες. Το παιχνίδι είναι μηδενικού αθροίσματος. (Τα παιχνίδια θετικού αθροίσματος είναι σοφίσματα των καπιταλιστών) Κρίνουν τα πάντα, όχι με την πρόοδο και την βελτίωση της πραγματικότητας αλλά με κριτήριο την ουτοπία που έχουν στο κεφάλι τους. Μόνο ένας δρόμος υπάρχει, ο Σοσιαλισμός. Ξέρουν πριν από μας για μας, γι' αυτό και μιλάνε και "αγωνίζονται" για μας, χωρίς εμάς.

Ε, λοιπόν, δεν ΠΑΜΕ λιμάνι... Να μείνετε μόνοι σας και να βαράτε παλαμάκια μέχρι να πονέσουν τα χέρια σας. Εγώ θα ρίξω τον ύπνο του δικαίου. ΖzzzZzzzzZzzzz.....

20.2.06

Do I look addicted?


Το Σάββατο με κάλεσαν σε ένα αποκριάτικο πάρτυ...

Πολύ χαίρομαι που επιτέλους βρήκα ένα τρόπο να μη με πρήζουν να χορέψω στα πάρτυ - έχω μπει στο πετσί του ρόλου μου! ;-)

15.2.06

Μερικά τυχία γεγονότα, η υπομονή και το τρακάρισμα

Αν και είχα βενζίνη για αρκετά χιλιόμετρα, μόλις έφυγα από το σπίτι πήγα και γέμισα το ντεπόζιτο. Πράγμα ασυνήθιστο, καθώς πάντα βάζω καμιά 20-αριά ευρώ όταν πέσει αρκετά ο δείκτης καυσίμων. Μετά παρότι στιγμιαία άναψα το δεξί φλας για να στρίψω, τελευταία στιγμή το μετανιώνω και συνεχίζω ευθεία. Αργότερα και ενώ ποτέ δεν κάθομαι να περιμένω σε ουρά όταν έχει κίνηση, δεν έκανα αριστερά στη λωρίδα που ήταν άδεια για δέκα περίπου μέτρα. Για πρώτη φορά είπα κι εγώ να δω πως είναι να πηγαίνεις κανονικά ακολουθώντας το ρεύμα, είπα κι εγώ να γίνω ένας από τους μη βιαστικούς. Και τότε ΜΠΑΜ! Κάποιος που μόνο στο δρόμο δεν είχε το μυαλό του είχε χτυπήσει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα το σοβαρό, ο πίσω προφυλακτήρας έσπασε σε ένα σημείο και μπήκε προς τα μέσα 1-2 εκατοστά (πάλι καλά που είχα το πόδι μου στο φρένο και δεν έφυγε το αυτοκίνητο μπροστά καθώς σε μισό μέτρο περίπου ήταν και άλλο αυτοκίνητο). Αλλά ρε γαμώτο είναι σπάσιμο να σε τρακάρει κάποιος και για τη διαδικασία που ακολουθείται και για το ότι όλη μέρα μετά το φέρνεις στο μυαλό σου. Για αυτό ακολουθήστε τη συμβουλή μου: ποτέ πια να είστε υπομονετικοί σε μια ουρά. Φύγετε αμέσως! Σκεφτείτε ότι κάποιος από πίσω σας ετοιμάζετε να την κάνει τη μαλακία του!

14.2.06

Μέρα που 'ναι σήμερα...

Ξύπνησα μ' ένα τραγούδι στο μυαλό...

...δε θα 'μαι για πάντα κοινωνικό μηδέν,
εκεί με κατέταξες, πιο κάτω με πέταξες,
όμως αυτός είναι ο καιρός μου, τώρα ξέρω τι θέλω,
ένα μαύρο τριαντάφυλλο...
και τη δύναμη για να παλεύω...
(Στέρεο Νόβα)

...νομίζω έτσι πάει - περίπου.

Δεν είναι πολύ σχετικό αλλά εγώ επικεντρώθηκα σε ένα στίχο. Τι ωραίο δώρο για σήμερα! Ένα μαύρο τριαντάφυλλο! ΧΑΧΑΧΑ!
Ω, ναι, ξύπνησε μέσα μου ο edgar-allan-poe-εαυτός μου και ότι άλλο πιο μαύρο έχω κρυμμένο εκεί πέρα. Το ξέρω πως γίνομαι σπασίκλας, το ξέρω πως η συγκεκριμένη μέρα είναι η μέρα που όλοι αγαπούν να μισούν αλλά δε δίνω δεκάρα...

Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς και το δηλώνω απερίφραστα! Πίσω και σας έφαγα σιχαμερά αρκουδάκια και καρδούλες. Μείνετε μακριά μου... Ξουτ - ξουτ!

Υ.Γ. Όταν είσαι μπακούρι μπορεί να πιστεύεις πως αυτή είναι η αιτία της αντιπάθειάς σου αυτής αλλά ακόμα και τώρα εγώ το ίδιο νιώθω (- σόρυ γλύκα!) Μα πως μπορούν όλοι αυτοί οι σαχλομαλακοερωτιάρηδες να εκφράζουν κάτι το τόσο προσωπικό μέσα σε αυτόν τον συλλογικό πανζουρλισμό - πέρα από την εμπορευματοποίηση... Τι να πω?

9.2.06

Ταξίδι στο χρόνο με μια κονσόλα...


Τις προάλλες καθώς καθάριζα τη ντουλάπα μου, είδα σε μια γωνιά ένα μαύρο ορθογώνιο κουτί μέσα σε μια πλαστική σακούλα. Ήταν μια παλιά κονσόλα παιχνιδιών που την είχα κερδίσει από ένα άλμπουμ με φωτογραφίες ποδοσφαιριστών όταν πήγαινα στην τρίτη – τετάρτη τάξη του δημοτικού. Είχα την εντύπωση πως δε λειτουργούσε πλέον και έσπευσα στην τηλεόραση να τη δοκιμάσω. Στην αρχή ήρθε η απογοήτευση, καθώς δεν έβλεπα να δίνει ίχνη ζωής στην οθόνη. Αλλά μετά από μερικές ρυθμίσεις στη συχνότητα του καναλιού χρώματα και σχήματα από μια άλλη εποχή πλημμύρισαν το χώρο. Μπορεί να ζούμε στην εποχή του Gran Turismo, του Fifa και του Call of Duty, αλλά περίεργα συναισθήματα σε γεμίζουν όταν βλέπεις όλα αυτά τα παιχνίδια με τα προϊστορικά γραφικά, με τα χονδροκομμένα πολύγωνα. Παιχνίδια όπως το pac-man και παραλλαγές του, αεροπλανάκια που κινούνται σε 2-διάστατο χώρο και χτυπούν τετράγωνους στόχους και άλλα που σε κερδίζουν με την απλότητά τους ακόμα και σήμερα. Έχε χάρη που το χειριστήριο (που είναι σαν αρχαίο ρόπαλο όταν το συγκρίνεις με τα σημερινά δονούμενα και ασύρματα) δεν ανταποκρινόταν στην πάνω κίνηση και έτσι επέστρεψα ξανά στο 2006. Προσωρινά όμως, μέχρι να βρω ένα συμβατό χειριστήριο για να συνεχίσω το ταξίδι στο χρόνο...

8.2.06

Εσιόδοξοι Έλληνες Πάντα!!!

Γωνία Ούλωφ Πάλμε και Παπάγου στου Ζωγράφου
Ανθέλληνες, αντίχριστοι, πουλημένοι δικαστές, πουλημένοι δημοσιογράφοι, ξεπουλημένοι πολιτικοί, υποκλοπές, ξένες δυνάμεις, σκοτεινές δυνάμεις, ο εχθρός από την ανατολή, ο εχθρός από το βορρά, αλλοδαποί αποβράσματα, μουσουλμάνοι, ο διάβολος ο ίδιος… Τίποτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αναγκάσει τον Έλληνα να σκύψει το κεφάλι. Θα νικήσουμε!

Μια κοινωνική προσφορά των εθνικιστών του Ζωγράφου!

Υ.Γ. Τώρα που θα κατέβει και για δήμαρχος ο Καρατζαφέρης, η ελπίδα θα φουντώσει στις καρδιές μας!

6.2.06

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ-κοποιήθηκα

Η φωτογραφία που (μέρος της) δημοσιεύσανε
Εγώ είμαι αυτός εκεί ο προβληματισμένος
Τι διάολο έχουν πάθει οι εφημερίδες με την πάρτη μου;

Κυριακή βράδυ, μου προλάβαν τα μαντάτα, ο νουνός μου απ’ τη Πάτρα, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου, φτουουουου! Τι σοκ, τι φρίκη, τι τσαντίλα!

- Πήρες τον Ριζοσπάστη σήμερα, αγόρι μου;
- Τον ποιον; Τι να τον κάνω το Ριζοσπάστη βρε νουνέ;
(εν τω μεταξύ, ο νουνός δεξιούρα, απλά μαζεύει τα ντοκιμαντέρ από τις εφημερίδες)
- Έλεγα μήπως… γιατί έχει τη φωτογραφία σου στον Οδηγητή!
(εγκεφαλικό ο Χαρούλης!)

Ok, όταν ήμουν μικρός κι αγαθός (πριν τρία χρόνια), είχα περάσει ένα φεγγάρι (έξι μηνών φεγγάρι) από την ΚΝΕ. Διάολε, τώρα με θυμήθηκαν; Πρέπει να πληρώσω τις αμαρτίες της νιότης;

Κι όμως όχι! Δεν ήταν αυτό. Αφού πήρα τα περίπτερα σβάρνα (το πιστεύετε ότι ο Ριζοσπάστης εξαντλείται από νωρίς;) και κατάφερα να βρω την πολυπόθητη φυλλάδα, εντόπισα τη μουτσούνα μου (μαζί με άλλες δύο) στις σελίδες της: δεν ήταν από πορεία, δεν κρατούσα κόκκινη σημαία, δεν είχε τίποτα την αίγλη του «ένδοξου παρελθόντος». Η φωτογραφία ήταν περσινή, από ένα μάθημα στη σχολή και δημοσιευμένη (μαζί με άλλες) στη σελίδα του διδάσκοντα.

Ξαφνικά το σενάριο που οδήγησε σε αυτό το τραγικό αποτέλεσμα παίχτηκε μπροστά στα μάτια μου. Προφανώς ο σχεδιαστής του εν λόγω εντύπου, ψάχνοντας στο google να βρει καμιά φωτογραφία φοιτητών για να γεμίσει ένα άρθρο για την απασχόληση των νέων έπεσε πάνω στη δικιά μου και δίχως να το σκεφτεί καν, τη μόστραρε στη σελίδα. Λίγο πολύ αυτό δεν κάνουν σε όλες τις εφημερίδες; Λίγο πολύ κι εγώ αυτό δεν κάνω στο blog? Μήπως κάτι δεν πάει καλά εδώ; Πόσοι άραγε να έχουν δει τη φάτσα τους πρωτοσέλιδο και να έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους;

Επιστρέφω στο αρχικό μου ερώτημα. Καλά να δημοσιεύουν ένα κείμενό μου (κάτι που κάθε άλλο με πείραξε), αλλά ρε πούστη μου, και φωτογραφία μου, και στο Ριζοσπάστη… δε θα αντέξω τις συγκινήσεις. Σημάδι με έχουν βάλει;

5.2.06

Μια μάγισσα στην πόλη


Παρασκευή βράδυ στο Μουσείο Μπενάκη. Το καφέ γεμάτο κόσμο, καλλιτεχνίζουσες φυσιογνωμίες και κουλτούρα (μη χέσω…), επιδίδονται ακατάπαυτα στο ψουψου – ίσως ο καθένας τους προσωπικά να είναι ενδιαφέρον άτομο αλλά όλοι μαζεμένοι είναι ανυπόφοροι. Κι εγώ, σαν τη μύγα μες το γάλα, πίσω – πίσω σε μια γωνιά, περιμένω να εμφανιστεί εκείνη…


Η αυλή του Μουσείου Μπενάκη κι ο κόσμος
που ανεβαίνει στην έκθεση του Καρακόλη


Τι νύχτες παραμυθένιες και τι παράξενα όνειρα που μου ‘χουν χαρίσει οι ιστορίες της! Και τώρα θα μπορούσα να δω από κοντά την αόρατη αφηγήτριά τους. Ναι, η μάγισσα της ελληνικής λογοτεχνίας (η καλύτερη γραφιάς που έβγαλε αυτή η χώρα τα τελευταία 2000 χρόνια – δεν ακούω τίποτα περί τούτου) θα βρισκόταν για λίγες μέρες στην Ελλάδα για να παρουσιάσει το βιβλίο που έγραψε για τον αδερφό της και τα περίεργα καλλιτεχνήματα του. Η Ζυράννα Ζατέλη με τις Μαγικές Βέργες του Αδερφού Μου και ο Χρήστος Καρακόλης (ο αδερφός της) με… τις μαγικές του βέργες φυσικά (σε μια έκθεση ξυλογλυπτικής στο μουσείο – εξ αφορμής της οποίας γράφτηκε και το βιβλίο) είχαν βάλει σε πειρασμό την παιδική μου περιέργεια (κι όχι μόνο).

Και να που είχα βρεθεί κι εγώ εκεί!

Όπως κάθε μάγισσα που σέβεται το χάρισμά της, έτσι κι εκείνη έκανε θεαματική εμφάνιση μέσα από αστραπές και πιστούς ακόλουθους (τα φλας και τους φωτογράφους) και πριν το καταλάβω ήταν ευθεία μπροστά μου. Αχ, θεέ μου, σκιάχτηκα! Εσείς νομίζεται πως μεταφορικά μόνο τη λέω μάγισσα, αλλά αν βρεθείτε μπροστά της θα καταλάβετε τι εννοώ. Ψηλή και λεπτή σαν καλαμιά, με καστανοκόκκινα μαλλιά και έντονες κόκκινες αφέλειες καθώς και βαθύ σκούρο (για να μην πω μαύρο) βάψιμο που τόνιζε τα χαρακτηριστικά του σκελετωμένου προσώπου της. Απόκοσμη φιγούρα. Σκιάχτηκα, αλλά είχα χαζέψει μαζί της ταυτόχρονα. Φορούσε ένα μωβ ταγιέρ και μια στενή μακριά μαύρη φούστα. Τα ψηλοτάκουνα μαύρα παπούτσια της με τα λεπτά κορδονάκια μπροστά, ήταν χάρμα οφθαλμών. Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της. Την κοιτούσα τόσο έντονα που όταν για μια στιγμή πέρασε από δίπλα μου, η ανάσα μου κόπηκε από ντροπή.

Αχ, σας ζάλισα! Κι εγώ όμως είχα ζαλιστεί. Η Ζατέλη, η μορφή της, είναι μια ιστορία από μόνη της. Τριγύριζε στην αίθουσα και χαιρετούσε γνωστούς (αγνώστους;), παίζοντας συνεχώς με τα χέρια της (μάλλον από αμηχανία) και προσπαθώντας μάταια να αποφύγει τους φωτογράφους (γιατί δεν τους μεταμόρφωνε σε βατράχια, δεν ξέρω) κι όταν επιτέλους μίλησε για το βιβλίο της και διάβασε ένα απόσπασμα... αυτό ήταν, είχα ήδη απομακρυνθεί από τη σφαίρα της πραγματικότητας.

Θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ και στον αδερφό της, ο οποίος είναι σίγουρα πιο ανθρώπινος (καμία σχέση με την αδερφή του, εμφανισιακά τουλάχιστον), μαζεμένος και μετριόφρων (άμαθος από τέτοιες εκδηλώσεις, Φυσικός είναι ο άνθρωπος), με όψη χαριτωμένη και αγαθή σαν επαρχιώτη στην πρωτεύουσα ήταν σίγουρα η πιο συμπαθητική φιγούρα από όλους εκείνο το βράδυ. Και πώς να μην τον συμπαθήσεις, όταν δεις τι καρπούς - αριστουργήματα γεννά το μονότονο αυτό χόμπι του (αυτός το είπε, όχι εγώ), να κεντάει πάνω σε βέργες την αλλόκοτη φαντασία του.

Ένα μικρό δείγμα!

Αυτά για τη μικρή μου περιπέτεια. Μη χάσετε την έκθεση, αξίζει!

3.2.06

Ένας κατάσκοπος την ημέρα... τη μιζέρια κάνει πέρα!


Τι χαρά, τι περηφάνια... Η χώρα μου από χθες είναι και επίσημα κατασκοπευτικός στόχος. Τι υπέροχη που είναι η νέα μας κατασκοπευτική πραγματικότητα! Μας παρακολουθούν! Ποιοι; Μα αυτοί! Οι πράκτορες, οι Αμερικάνοι, οι εξωγήινοι, οι άντρες με τα μαύρα - τι σημασία έχει; Αυτό που μετράει είναι πως δεν είμαστε πλέον ασφαλείς. (Η ανδρεναλίνη μας θα ανέβει στα ύψη!)

Ναι, το αρχικό σοκ, ήταν πολύ δυνατό! Δεν είναι μικρό πράγμα να μαθαίνεις ότι η τηλεπικοινωνίες δεν είναι ασφαλείς. Ότι το απόρρητο παραβιάζεται. Η εξιδεικευμένη ανάλυση του υπουργού όμως δεν μας άφησε περιθώρια αμφιβολίας.

Κρίμα που θα δυσαρεστηθούν όλοι αυτοί οι πολιτικοί που πιστεύουν πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των τηλεπικοινωνιών, αλλά όταν θα γίνουν αυτοί κυβέρνηση θα ψυφίσουν ένα νόμο και θα τα καταφέρουν. Κρίμα γιατί το δέον, προυποθέτει το εφικτό. (δεν το έχουν ακούσει ποτέ τους;)

Δυστυχώς για αυτούς, ευτυχώς για εμάς! Τους αναθρεμένους με άφθονο Bond, συνωμοσίες και κατασκόπους στις οθόνες μας!

ΥΓ. Μια παρατήρηση μόνο: όλοι οι τηλεδημοσιογράφοι-αναλυτές που μας προειδοποιούσαν πως η κυβέρνηση ετοιμάση μια επικοινωνιακή βόμβα για να μας αποπροσανατολίσει, τελικά ήταν οι πρώτοι που έπεσαν στην παγίδα. Δυστυχώς για τους "κακόμοιρους", αλλά τέτοιόυ είδους πειρασμοί είναι ακατανίκητοι για το μέσο τους.