<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6698326\x26blogName\x3dwords+attack\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://wordsattack.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://wordsattack.blogspot.com/\x26vt\x3d-8728063302081268740', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Γράφουμε•... για να μη σκάσουμε

(Ευχαριστούμε για την κατανόηση!)

 

22.7.06

Έτσι κι αλλιώς, η ζωή στιγμές είναι...

"Έτσι κι αλλιώς, η ζωή στιγμές είναι...

Η ευτυχία είναι μια χαραμάδα στο χρόνο που ανοίγει και διαστέλλεται, κι εκείνη τη στιγμή νομίζεις ότι κατέχεις την απόλυτη αλήθεια, ότι ελέγχεις όλο τον κόσμο, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει στη ζωή σου, είναι ένα φως.

Και μετά ξανακλείνει αυτό και είσαι πάλι σε μια συνηθισμένη ζωή."

Μαρία Χούκλη [από τη συνέντευξή της στη Lifo]

Μη τη χάσετε!

Υ.Γ. Και μετά να μου συστήσετε κανένα καλό ψυχαναλυτή γιατί έχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαι ερωτευμένος με μια παρουσιάστρια δελτίου ειδήσεων - τέτοια λατρεία πως να την εξηγήσω;;;

21.7.06

Αχ αυτά τα σταθερά...

Είμαι και γκαντέμης ρε γαμώτο. Τόσα χρόνια βλέπω στις τηλεοράσεις και διαβάζω στις εφημερίδες για δημοσκοπήσεις που γίνονται πάνω σε διάφορα θέματα, με κάλπη ή τηλεφωνικές και πάντα αναρωτιόμουν αν γίνονται πραγματικά όλες αυτές. Μέχρι ένα πρωινό που χτυπάει το τηλέφωνο. «Ναι γειά σας. Είμαστε από την τάδε εταιρεία, δεν πουλάμε τίποτα. Είμαστε εταιρεία δημοσκοπήσεων και κάνουμε μια έρευνα για το δήμο της Πάτρας. Ψηφίζετε στην Πάτρα;» «Όχι», της λέω. «Κανείς άλλος από το σπίτι;» «Ούτε», της ξαναλέω. Αυτό έγινε, μάλιστα, δύο φορές, μια στις αρχές Ιουλίου και μια προχθες το πρωί. Δε μπορούσε να ήτανε για κάτι άλλο ρε παιδάκι μου; Να ας πούμε για τις βουλευτικές εκλογές, να έλεγα ότι είμαι και εγώ στους αναποφάσιστους; Γιατί αναποφάσιστος, θα δήλωνα, μεταξύ Βασίλης Λεβέντη και των οικολόγων του Βεργή! Μια φορά κι εμένα μου έτυχε να έχω να λέω ότι συμμετείχα στη διαμόρφωση της άποψης των υπολοίπων και αυτή η φορά ήταν ξινή. Δε βαριέσαι, την άλλη φορά που θα ξαναπάρει θα της πω ότι ψηφίζω εδώ!

Υ.Γ.: Τώρα που έγραφα για τη τηλεφωνική δημοσκόπηση, θυμήθηκα και τα άλλα τηλεφωνήματα. Δεν υπάρχει τράπεζα που να έχει μαγαζί στη χώρα μας και να μην έχει σχηματίσει έστω μια φορά των αριθμό που αντιστοιχεί στο τηλέφωνο του σπιτιού μου. Ενημερώσεις της ονομάζουν και αρχίζουν να σου αραδιάζουν για τα καινούρια προγράμματα, τις νέες πιστωτικές κάρτες που σε διευκολύνουν στις αγορές, για τις ευκολίες που προσφέρουν και όλα τα σχετικά. Για να προχωρήσουμε στις εταιρείες σταθερής τηλεφωνίας. Να σε ενημερώνουν για τα νέα εκπληκτικά τους προγράμματα σύνδεσης (του στυλ το αφεντικό τρελάθηκε) και να σου γίνονται κολιτσίδα για να γραφτείς. Κορυφαίοι όλων εκείνοι με τα δώρα. Εκεί που κάθεσαι αμέριμνος, χτυπάει το τηλέφωνο και μια φωνή σε πληροφορεί ότι μόλις κέρδισες δώρο(α) (είναι αυτό που λέμε, εσύ κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει). Μετά όμως σε πληροφορούνε και τι πρέπει να κάνεις για να αποκτήσεις το(α) δώρο(α) σου. Παρουσιάσεις προϊόντων (και τι είναι το σπίτι μου ρε για να το κάνω εκθεσιακό κέντρο;) ή να κάνεις το ένα, ή να αγοράσεις κάτι άλλο. Αυτό το καινούριας μορφής spam, τηλεφωνημάτων αυτή τη φορά, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Ούτε να κάνεις φραγή κλήσεων δε μπορείς, γιατί τα περισσότερα δεν εμφανίζουν νούμερο όταν καλούν. Μόνο να ελπίζεις μπορείς, ότι εκείνη την ώρα που θα σου τηλεφωνήσουν δε θα σε πετύχουν στο κρεβάτι…

20.7.06

Κυνισμός vol.2.006

Τίτλοι ειδήσεων:
Έκρηξη της βίας στη Μέση Ανατολή
Ανησυχία στις διεθνείς χρηματαγορές

Εισβολή Ισραήλ στο Λίβανο
Ο μαύρος χρυσός στα ύψη

350 νεκροί από τους βομβαρδισμούς
στη Βηρυτό και το νότιο Λίβανο
2,25 μονάδες πτώση στη Σοφοκλέους

Αντεπίθεση με ρουκέτες της
Χεζμπολάχ στη Χάιφα

Κρούσματα κερδοσκοπίας στα καύσιμα

Νόμιμη Άμυνα ο Πόλεμος για τον Μπους
Γιωργάκης: Ανύπαρκτη η κυβέρνηση Καραμανλή


Μα τι κωλοφαγούρα είναι αυτή που έχουν αυτοί οι δημοσιογράφοι – αναλυτές – σχολιαστές των ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων να μας πείσουν πως ο πόλεμος αφορά άμεσα τη καθημερινότητά μας… Η τρομερή αγωνία τους να πουν κάτι, οτιδήποτε αρκεί να το προσέξουμε. Πόσες φορές έχω ακούσει την ερώτηση: Τι συνέπειες θα έχει αυτό στην Ελλάδα; Η χώρα μας – το θερμό υπέροχο κέντρο του κόσμου! Έχουν καταντήσει γελοίοι πια.

Ο πόλεμος από μόνος του δεν φτάνει για να μας απασχολήσει. Μας αφορά μόνο όταν επηρεάζει την γαμημένη τσέπη μας (που και το πέταγμα μιας σκατόμυγας στην άκρη του κόσμου την επηρεάζει εδώ που τα λέμε) και όταν μπορεί να γίνει θέμα για αντιπολίτευση και σχόλια στο περιστύλιο της Βουλής (για όλα φταίει το Κυβέρνηση τελικά). Όλα στην υπηρεσία μας – όλα προς (μικροπολιτική) εκμετάλλευση.

Κι όλος ο κόσμος φαίνεται να έχει μάθει έτσι. Γι’ αυτό και τόσα χρόνια που σκοτώνονται εκεί κάτω, χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι – από τη στιγμή που δεν επηρεάζει τον Dow Jones στη Νέα Υόρκη και την παγκόσμια οικονομία. Ποιος χέστηκε για τον αριθμό των θυμάτων όταν θα πληρώνει 0,005% ακριβότερα τη βενζίνη;

Ο κυνισμός καλλιεργείται!

17.7.06

Υποσχέσεις, λόγια και το κουβάρι των σχέσεων (σκέψεις με ανόητη αφορμή)


Δεν

θα

σ' αφήσω

ποτέ!

- Ρε φίλε, δε το χωράει το μυαλό μου, μου ‘λεγε πως δε θα μ’ άφηνε ποτέ, και τώρα…
- Τελικά όλες πουτάνες είναι…

Για μια στιγμή συνειδητοποιώ τι μεγάλη μαλακία είναι να μπαίνεις σε λεωφορείο χωρίς τ’ ακουστικά του mp3 στ’ αυτιά και την ένταση στο τέρμα, αμέσως όμως με πιάνει κάτι σαν αναγούλα, σαν γαργαλητό που ξεκινά στο στομάχι κι ανεβαίνει, είμαι ανάμεσα στο να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τζάμι ακριβώς μπροστά μου και στο να το μπήξω βροντερά γέλια, τελικά δεν κάνω τίποτα, παίρνω βαθιά ανάσα για να αγνοήσω το τούβλο που μου έπεσε στο κεφάλι και αδιαφορώ χαζεύοντας τα αυτοκίνητα στο αντίθετο ρεύμα.

Λίγο αργότερα πιάνω τον εαυτό μου να το ξανασκέφτεται πιο ψύχραιμα χωρίς να έχω ιδέα το γιατί. Του είπε λέει πως δεν θα τον άφηνε ποτέ! Τι λες ρε μεγάλε, και την πίστεψες; Όμως γιατί να μην την πιστέψει; Αλήθεια κι εγώ έτσι δεν αισθάνομαι για την κοπέλα μου; Το ότι δεν της το λέω, το ότι δεν το δηλώνω υπό μορφή υπόσχεσης δεν σημαίνει ότι δεν το αισθάνομαι και δεν το δείχνω. Ξαφνικά μια σκηνή από το μέλλον διαδραματίζεται στο μυαλό μου: ένα χοντρό γυάλινο τασάκι περνά ξυστά από το δεξιό αυτί μου και σπάει σε κομμάτια στον τοίχο πίσω μου. Και μια φωνή που μοιάζει με τη δική της να ουρλιάζει «μου είχες πει ότι ήμουν το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής σου, ότι θα ήσουν πάντα μαζί μου… μέχρι που το πρώτο τσουλάκι σου κούνησε το κώλο της, παλιομαλάκα;;;» Παναγιά μου! Δεν μπορεί να είναι πιθανό ένα τέτοιο σενάριο… Εγώ δε λέω τέτοια πράγματα, ε;

Κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα πω με λόγια. Όσο κι αν προσπαθήσω δεν βρίσκω τις κατάλληλες προτάσεις. Όσο κι αν ικετέψω, δεν εμφανίζονται οι σωστές λέξεις. Όποιες κι αν είναι αυτές (αν υποθέσουμε πως υπάρχουν). Είναι κι αυτή η έλλειψη αυθορμητισμού που πριν πω κάτι το σκέφτομαι δυο και τρεις και τέσσερις φορές – στις καλύτερες των περιπτώσεων. Βράστα!

Υπάρχουν όμως και πράγματα που ακόμη κι αν μπορούσα δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να τα πω με λόγια. Συναισθήματα και υποσχέσεις που ξεχειλίζουν από μέσα μου κάποιες στιγμές, κι όμως δεν τους αξίζει να φυλακιστούν στην απόλυτη κι αφοπλιστική σαφήνεια των λέξεων.

Πώς να πω για παράδειγμα είσαι το σημαντικότερο κομμάτι στη ζωή μου, θα είμαι πάντα εδώ για σένα, θα είμαστε φίλοι για πάντα, δεν θα σ’ αφήσω ποτέ… Αχ, με πόση τρομαχτική ευκολία κάθε μέρα ξεστομίζονται τέτοιες υποσχέσεις, δίχως σκέψη και δίχως γνώση, ελαφρά καρδιά από τόσο κόσμο. Κι όμως αν κρίνω από τον εαυτό μου, τη στιγμή που λένε κάτι τέτοιο, το αισθάνονται ειλικρινά – τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς. Κι όμως αυτές οι υποσχέσεις πασχίζουν μάταια να αναιρέσουν την ίδια την ανθρώπινη φύση και τη μεταβλητότητά της, το ότι όλα και όλοι αλλάζουν, ότι δεν είμαστε προγραμματισμένοι υπολογιστές (απ’ όσο μπορούμε να γνωρίζουμε), ότι ο χρόνος σαρώνει τα πάντα. Νομίζω γι’ αυτό όλοι επιζητούμε τόσο παθιασμένα τέτοιες υποσχέσεις – τέτοιες αυταπάτες ασφάλειας – που μεταμορφώνουν μαγικά τη στιγμή σε αιωνιότητα (μόνο μέσα στο μυαλό μας όμως).

Δεν πιστεύω πως δεν πρέπει να λέγονται τέτοιες υποσχέσεις όταν είναι ειλικρινείς. Κάποιες φορές είναι τόσο δυνατά τα συναισθήματα, τόσο έντονη η στιγμή που είναι σχεδόν αναγκαίο να ειπωθούν. Όμως τέτοιου είδους υποσχέσεις είναι ενσωματωμένες στη στιγμή που ειπώθηκαν. Πάνε πακέτο μαζί της. Το πρόβλημα με τις λέξεις είναι το ότι απογυμνώνουν το νόημα μιας πρότασης από τις συνθήκες που ειπώθηκε. Κι έτσι μετά από χρόνια μένει χαραγμένη στο μυαλό σου μια ψυχρή σαφής πρόταση κι όχι ολόκληρη η στιγμή.

Για μένα δε μετράει μόνο το τι λέει κανείς αλλά και το πώς. Ο τρόπος, ο τονισμός, ο μορφασμός, οι κινήσεις είναι αναπόσπαστα μέρη του προφορικού λόγου και της επικοινωνίας. Γι’ αυτό δεν με απασχολεί αν χρησιμοποιεί για παράδειγμα κάποιος λέξεις αρνητικά φορτισμένες ή συμβατικά άκομψες κτλ. Με απασχολεί ο τρόπος του. Εξάλλου τα μεγαλύτερα καθάρματα στην ιστορία δεν έχουν ξεστομίσει τις αγνότερες κι ομορφότερες λέξεις;

Μεγάλη σημασία έχουν και οι γενικότερες συνθήκες κάτω από τις οποίες λέγεται κάτι – ο τόπος και ο χρόνος, το τι είχε προηγηθεί και τι επακολούθησε εκείνης της στιγμής. Όταν από όλα αυτά, αυτό που μένει είναι μόνο μία πρόταση, δεν νομίζεται πως έχουμε χάσει πολύτιμη πληροφορία;

Θέλω να ελπίζω πως υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να δείξεις τι αισθάνεσαι, να πλησιάσεις κάποιον άλλο – φίλο ή εραστή – πέρα από τα λόγια. Μα φυσικά και υπάρχουν βλάκα, θα μου πεις τώρα εσύ: το βλέμμα, το άγγιγμα, η επαφή, το σεξ, η τέχνη, τα τραγούδια, μια αναπάντητη ή ένα μήνυμα σε μια απρόσμενη στιγμή, ένα δώρο, μια διαδρομή, ακόμα και η ίδια η σιωπή…

Όχου! Μα ναι, πως δεν τα σκέφτηκα νωρίτερα, ε; Το πρόβλημα με αυτά είναι πως παραμένουν θεωρία μέχρι να βρεις ένα τρόπο να τα κάνεις πράξη. Κι ο καθένας μας πρέπει να μάθει να χειρίζεται με το δικό του τρόπο όλους αυτούς τους κώδικες (από τις λέξεις μέχρι τη σιωπή) – κάτι που δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Και στη συνέχεια πρέπει να ανακαλύψει και τον τρόπο που τους αποκωδικοποιεί ο άλλος, ο κάθε ένας άλλος με τον οποίο θέλουμε να επικοινωνήσουμε και ο οποίος έχει κι αυτός τους δικούς του κώδικες που πρέπει με τη σειρά μας να αποκωδικοποιήσουμε και… Όπα, κάνε ένα διάλειμμα!

Ίσως η επικοινωνία να μην είναι δα και η Θεωρία του Χάους αλλά πάλι εγώ φοβάμαι τις άλλες θεωρίες, αυτές που λένε αφέσου ελεύθερος, άσε το ένστικτό σου να σε οδηγήσει, να είσαι ο εαυτό σου και όλα θα έρθουν… Ok, δεν είπαμε να προσποιηθώ τον Τζόνυ Ντεπ που πολύ θα με άρεσε αλλά γιατί όλοι θεωρούν το να-είσαι-απλά-ο-εαυτός-σου κάτι το απλό και εύκολο; Εμένα γιατί μου φαίνεται πως χρειάζεται κόπος κι επιμονή για να βγάλεις τα μέσα έξω σου, για να ανοίξεις μικρές χαραμάδες στον τοίχο της επιφάνειας ώστε να μπορούν οι άλλοι να κοιτάζουν πίσω του; Και γιατί φοβάμαι πως εάν αφεθώ τελείως ελεύθερος θα παραμείνω ένα αμίλητο κι ακούνητο αγαλματάκι σε κάποιο σκοτεινή γωνιά του πάρτυ;

Και τώρα κάποιοι θα πουν, να οι νέες γενιές που έχουν κλειστεί στον εαυτούλη τους και φοβούνται να ξεμυτίσουν λίγο παραέξω και να ανοιχτούν, να φλερτάρουν, να εμπιστευτούν… Δεν λέω πως έχουν άδικο, ίσως παλιότερα κάποια πράγματα να ήταν πιο άνετα και φυσικά και σήμερα όχι. Όμως πιστεύω πως κάθε γενιά φτιάχνει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας. Μπορεί να δυσκολευόμαστε αλλά μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε. Για μένα κριτήριο δεν είναι το (πολλές φορές υπερεκτιμημένο) παρελθόν. Χρειάζομαι διαφορετικά κριτήρια όπως η ειλικρίνεια και η οικειότητα. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνουμε πολύ καλά σε αυτά σήμερα. Όμως πολλές φορές, το να προβληματιζόμαστε περισσότερο με κάτι που μέχρι σήμερα θεωρούταν δεδομένο και κανείς δεν σκοτιζόταν, ίσως μας κάνει πιο συνειδητοποιημένους στο τέλος. Ελπίζω όχι και πιο μόνους

Υ.Γ. Νομίζω πως αν περνούσε από το χέρι μου θα έπρεπε να μετονομάσω το blog από Words Attack σε «Τι (κρυφ)άκουσα και τι είδα – το ημερολόγιο ενός κατά λάθος κατασκόπου» ή κάτι τέτοιο γιατί τελευταία μόνο από όσα ακούω και βλέπω παίρνω αφορμές για να ποστάρω λες και δεν έχω δικιά μου ζωή και άλλα ζητήματα να με απασχολούν, πιο πεζά και καθημερινά… Τελοσπάντων

11.7.06

Τι ακούν τα μάτια μου και βλέπουν τα αυτιά μου!


Χθες το απόγευμα, σε καφετέρεια του Θησείου, συζήτηση από το διπλανό τραπέζι:

- Αχ Κρίμα κι αυτός ο Ζιντάν να φύγει έτσι...
- Ναι, άκουσα πως έκανε μια κεφαλιά που δεν επιτρέπεται(!!!)

(Ακριβώς! Τόλμησε ο αθεόφοβος να προσπαθήσει να βάλει και γκολ στον μέγα Μπουφό(ν) - και τον αποβάλανε!)

Κρίμα πάντως η καριέρα αυτού του μεγάλου παίχτη να έχει τέτοιο τέλος. Ευτυχώς που το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, δεν είναι μόνο μερικές στιγμές αλλά όλη η διάρκεια...
(θέλω να ελπίζω)

10.7.06

I Campioni...

Οι azzurri τελικά ολοκλήρωσαν την πορεία τους, έβαλαν το τέταρτο αστεράκι πάνω από το σήμα της φανέλας τους. Διαβάστε ενδεικτικά για τη νίκη των γειτόνων στην corriere della sera και στη gazzetta dello sport. Δείτε φωτογραφίες από τα πανηγύρια στο Cafe Greco.
Απλώς για την ιστορία να έλεγα ότι στον χθεσινό τελικό αγωνίστηκαν 8 νυν γιουβεντίνοι (Ντελ Πιέρο, Καναβάρο, Μπουφόν, Καμορανέζι, Ζαμπρότα, Τουράμ, Βιεϊρά και Τρεζεγκέ) και δύο πρώην (Ζιντάν, Ανρί). Αναμφίβολα το μάτι του Μότζι έκοβε...

Καλοκαίρι...

Ήθελα να γράψω λίγα πράγματα για την εποχή που μου αρέσει περισσότερο από τις τέσσερις του χρόνου. Βέβαια είμαστε πλέον στις 10 Ιουλίου, δηλαδή λίγο πριν το μέσο του καλοκαιριού. Δε βαριέσαι όμως ποτέ δεν είναι αργά.

Παγωτό: Αν πούμε ότι τρώω περίπου 90 παγωτά τους τρεις μήνες του καλοκαιριού (δηλαδή 1 την ημέρα), τότε μέχρι το Σεπτέμβρη που θα γίνω 22 χρονών θα έχω φάει περίπου 1620 παγωτά από όταν ήμουν 4 χρονών. Βέβαια πολλές φορές ξεκινάω από το Μάρτη και σταματάω το Νοέμβρη (όπως πέρσι που έτρωγα παγωτά μετά την 28η Οκτωβρίου!) την παγωτοφαγία! Όχι καθημερινά, αλλά από ότι καταλαβαίνω το παραπάνω νούμερο μάλλον είναι μικρό. Τι να πει κανείς για το καλύτερο δροσερότερο και απολαυστικότερο γλυκό που υπάρχει; Κάθε γεύση έχει κάτι το ιδιαίτερο: σοκολάτα, μπανάνα, φράουλα, τιραμισού, κρέμα βανίλια, κρέμα με μπισκοτάκια, καραμέλα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φτιάξει ένας ζαχαροπλάστης. Αλλά να τελειώνω το γράψιμο για να πάω να χτυπήσω ένα παγωτάκι!

Καρπούζι: το καλύτερό μου φρούτο. Όλο το χρόνο περιμένω αυτή την εποχή για να το τσακίσω. Μου αρέσει εκείνη η στιγμή που θα πάρω το πρασινωπό, εξωτερικά, ελλειψοειδές φρούτο. Με το που το χαράζεις με το μαχαίρι, το φοβερό άρωμά του να γεμίζει όλο το σπίτι. Να ακούς τον ήχο τη στιγμή που ανοίγει στα δύο και να σε θαμπώνει το κόκκινο χρώμα του, που είναι παρόμοιο με αυτό της ντομάτας. Μετά την πανδαισία ήχων, χρωμάτων και μυρωδιών δεν έχεις παρά να περιμένεις λίγη ώρα να παγώσει στο ψυγείο για να απολαύσεις και τη γεύση του στο στόμα. Άνετα καταβροχθίζω ένα ολόκληρο σε μια ημέρα!

Θάλασσα: έχω ξαναγράψει για το πόσο δεμένος νιώθω με το υγρό στοιχείο. Πάντα μου άρεσε να ξέρω ότι κάπου κοντά υπάρχει θάλασσα. Και αυτή την εποχή μπορείς κυριολεκτικά να βυθιστείς σε αυτό το γαλάζιο που αντανακλά το νερό. Να απομακρυνθείς από τους υπόλοιπους που πλατσουρίζουν στα ρηχά, κολυμπώντας προς το βαθύ γαλάζιο. Να περπατήσεις στην παραλία. Να παρατηρείς από ψηλά τις απίθανες ανακλάσεις που κάνει το φως του ήλιου, στα σημεία που τα ρηχά νερά καλύπτουν σαν ένα διάφανο σεντόνι την ξηρά που σιγά σιγά φανερώνεται. Να νιώσεις στο πρόσωπό σου τον αέρα και να αναπνεύσεις λίγη από τη μυρωδιά της θάλασσας.

Απλότητα: αν μπορεί να χαρακτηριστεί με μια λέξη αυτή η εποχή είναι η λέξη απλότητα. Εκείνη η βαριά γκαρνταρόμπα του χειμώνα με τα παλτά, τα πουλόβερ, τα μπουφάν και τα κασκόλ θάβονται σε μια άκρη της ντουλάπας. Ένα παντελόνι και ένα μπλουζάκι αρκούν. Βγαίνεις έξω όπως είσαι.

Οφθαλμόλουτρο: τα όλο και λιγότερα ρούχα που φοράμε έχουν και ως αποτέλεσμα την αποκάλυψη σημείων του σώματος που χάνονται κάτω από τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα. Τίποτα δεν είναι σαν τις μίνι φουστίτσες και τα κοντά σορτσάκια που αποκαλύπτουν τα καλλίγραμμα γυναικεία πόδια, τα οποία με τη σειρά τους αγκαλιάζονται με τα πέδιλα…

Αν δεν υπήρχε και εκείνο το 1-20 Αυγούστου όλα θα ήταν καλύτερα. Το διάστημα που όλοι φεύγουν από τις μεγαλουπόλεις και τρέχουν για να προλάβουν να νιώσουν ότι κάνουν διακοπές. Για να γυρίσουν πάλι όλοι μαζί συνοδευόμενοι από την κίνηση του κέντρου της Αθήνας, μιας συνηθισμένης καθημερινής…

5.7.06

Τροφή για σκέψη...

Η ζωή
είναι
μια γέφυρα...
Πέρασέ τη,
αλλά
μη χτίσεις
το σπίτι σου
πάνω της.

[Ζυράννα Ζατέλη]