Ένα μηχανάκι με ένα αυτοκίνητο συναντιόνται σε μια διασταύρωση. Δεν ξέρω τι έγινε γιατί είχα γυρίσει την πλάτη μου, αλλά άκουσα τα κλασικά κορναρίσματα και το –τι θες ρε;. Για να γυρίσω και να τους δω σταματημένους μες τη μέση του δρόμου να ανταλλάσσουν υποτιμητικές ματιές, έτοιμοι να αρπαχτούν.
Δεν ξέρω αν είναι στη φύση μας, αν είναι στο μεσογειακό ταμπεραμέντο, αλλά έχουμε μια τάση να αρπαζόμαστε εύκολα. Με το παραμικρό είμαστε έτοιμοι να χιμήξουμε ο ένας στον άλλο και να τον κατασπαράξουμε σαν να επρόκειτο για έναν άγριο αντίπαλο στη ζούγκλα. Και ειδικά στο δρόμο αυτό βγαίνει σε μεγάλο βαθμό. Είχα ακούσει κάποτε ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου λόγω του ότι κοιτάει κυρίως μπροστά, νιώθει σαν τον κυνηγό. Αν συμβαίνει αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξυπνάνε και αρχέγονα πάθη και ένστικτα που δεν έχουν σβήσει με μερικές εκατοντάδες χρόνων διαμονής στα διαμερίσματα. Ίσως βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως αντίπαλο και το δρόμο ως ένα πεδίο επιβεβαίωσης της ανωτερότητας μας ως άτομο επί των υπολοίπων που κινούνται γύρω μας.
Ισχυρογνωμοσύνη, εγωισμός, επιθετικότητα, επίδειξη, νευρικότητα είναι μερικά που «βγαίνουν» σε έναν οδηγό. Εντάξει όχι σε όλους, αλλά θα έλεγα στο μέσο οδηγό. Είμαστε καλύτεροι από τον άλλο, οδηγούμε καλύτερα, κατέχουμε τα μυστικά της οδήγησης και του δρόμου, είμαστε και καλά έμπειροι. Και φυσικά όταν θα δούμε ένα «Ν» στο πίσω μέρος του προπορευόμενου αυτοκινήτου θα χλευάσουμε την παραμικρή παρατυπία, το παραμικρό λάθος που θα διαπιστώσουμε λες και εμείς είμαστε οι οδηγάρες (προσωπικά δεν τοποθέτησα ποτέ «Ν», δε θα ανεχόμουν με τίποτα από κανέναν δήθεν να μου την πει).
Όταν θα δούμε γυναίκα οδηγό, τότε είναι που θα αρχίσει το μεγάλο πανηγύρι. «Άντε να πλύνεις κάνα πιάτο μωρή, άντε στην κουζίνα σου, α γυναίκα οδηγός είναι τι περιμένεις» και άλλα τέτοια ωραία. Βέβαια στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα οδηγούν μια χαρά και ίσως πιο προσεκτικά (και όχι απαραίτητα αργά) από τα ‘ρσενικά, που τις βλέπουν σαν μια απειλή των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους. Και μην ακούσω ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν να οδηγούν, ότι κολλάνε στο τιμόνι και άλλα τέτοια. Έχω μπει σε άντρα οδηγό και μόνο την ταυτότητα δεν έβαλα στα δόντια για να ξέρω ότι θα με αναγνωρίσουν σίγουρα. Τη στιγμή που έχω μπει σε αυτοκίνητο με κοπέλα οδηγό που σίγουρα οδηγούσε πολύ καλύτερα από τους περισσότερους οδηγάρες που κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Τι το ήθελα και άρχισα να γράφω για οδική συμπεριφορά, θυμήθηκα και εκείνους τους δύο μαλάκες που την είχαν δει δίδυμο Loeb-Gronholm και παραλίγο να πέσουν πάνω μου όταν τους πέτυχα σε κόντρες πέρυσι τον Οκτώβρη. Όπως και τον άλλο τον πανίβλακα που επειδή είχε ανάψει κίτρινο και σταμάτησα στο φανάρι, προσπέρασε επιδεικτικά στη Γούναρη, και καλά επειδή βιαζότανε ο τύπος. Αμ οι άλλοι που πάνε σαν τα διαόλια, τους βλέπεις από τον καθρέπτη να κολλάνε πίσω σου, να προσπερνάνε σε δρόμους στενούς με κίνηση, πάνω σε στροφές για να τους δεις να σταματάνε στο περίπτερο που είναι λίγα μέτρα παραπάνω, ή να στρίβουν στην στροφή στα 100m.
Δρόμους δεν έχουμε. Αυτό το έσχως (καλά διαβάζεται τη λέξη) που λέγεται εθνική Πάτρα – Κόρινθος ή Πάτρα – Πύργος είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από δρόμο. Και δεν είναι μόνο αυτό το τμήμα. Για παράδειγμα για να πας Κέρκυρα ή Ιωάννινα με το αυτοκίνητο πρέπει να έχεις κάνει τάμα στον Άγιο. Αλλά η οδική μας συμπεριφορά είναι πολλές φορές επιεικώς απαράδεκτη. Εκεί να τερματίσουμε το κοντέρ μας στον κάθε κωλόδρομο, -δεν το κάναμε τσάμπα τούμπανο το αμάξι έτσι; Να αλλάξουμε 500.000 φορές λωρίδα κυκλοφορίας αν και στο τέλος θα βρεθούμε πλάι πλάι με εκείνον που πήγαινε με 50km/h. Εκεί να έχουμε το ολοκαίνουριο θηρίο (άσχετα αν είμαστε χρεωμένοι μέχρι το λαιμό με τις δόσεις) και να προχωράμε όλο καμάρι τέρμα αριστερά. Λες είμαστε κυρίαρχοι του δρόμου. «Όχι ρε τσάμπα το αγόρασα δέκα μέτρα αμάξι, κανείς σας δε θα περάσει κι ας υπάρχει 1 χιλιόμετρο ουρά πίσω». Και στο παρκάρισμα όπως γουστάρει ο καθένας. Προχθές εδώ στη γειτονιά ήταν ένας που έβαλε ένα τζιπάκι όπως παρκάρουν τα smart, σχεδόν κάθετα, κλείνοντας το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου. Και δε μιλάμε για γειτονιά που δε βρίσκεις να παρκάρεις και ούτε ήταν μικρός ο χώρος όπου το σταμάτησε. Το στενό του το μυαλό έφταιγε.
Άσε το άλλο με την κόρνα. Περιμένεις στο φανάρι το πράσινο, δεν έχει προλάβει να ανάψει για 1 δέκατο του δευτερολέπτου κατευθείαν κορναρίσματα, έχεις δεν έχεις ξεκινήσει. Και γαμώ το αντανακλαστικά έχουμε ρε πούστη μου. Ούτε προέκταση του σώματος να ήταν η κόρνα. Καλά εμείς δεν είμαστε υποτίθεται εκείνοι οι χαλαροί τύποι που μας αρέσει να πίνουμε τη φραπεδιά στις καφετέριες, τι στο διάολο μας τσιμπάει όλους στο φανάρι, μου λέτε;
Δεν το παίζω έξυπνος σε καμία περίπτωση. Και εγώ έχω κάνει μαλακίες στο δρόμο και εγώ βγάζω αρκετές φορές μια νευρικότητα στην οδήγηση. Όμως δε μπορώ να βλέπω τους υπόλοιπους γύρω μου να κάνουν ότι τους καπνίσει, να μη σέβονται το δρόμο, να μην έχουν γνώση του τι μπορούν να κάνουν σε αυτόν και το κυριότερο δε μπορώ να βλέπω την ασέβεια προς τον οδηγό που κυκλοφορεί δίπλα σου, που ακολουθεί ή προπορεύεται. Ίσως το πρώτο πράγμα που έπρεπε να διδάσκετε στις σχολές οδήγησης είναι ο σεβασμός προς τους άλλους, οδηγούς και πεζούς…
