Η απόλαυση στην οδήγηση...

Στη σκηνή είναι ένα ζευγάρι που μόλις έχει καθίσει στο τραπέζι ενός εστιατορίου. Ο σερβιτόρος που τους πλησιάζει κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα έξω και ρωτάει τον άντρα: «- Πως είναι να το οδηγείς;» Τότε σηκώνεται η γυναίκα τον φιλάει και του λέει: «- Έτσι;». Για να δείξει στο επόμενο πλάνο ένα fiesta παρκαρισμένο έξω από το μαγαζί.

Ένα μπράβο για μια απλή και πετυχημένη διαφήμιση. Χωρίς εφετζίδικα κόλπα, χωρίς διανοουμενίστικες ατάκες και ψαγμένους διαλόγους, χωρίς ειδικά επεξεργασμένα πλάνα και άλλα εξεζητημένα, καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή και να αποτυπωθεί στη μνήμη...

Paranoia

Δεν φαντάζεστε τι παπάδες σενάρια σκαρφίζονται οι Ιάπωνες. Κι από ότι κατάλαβα το συγκεκριμένο anime είναι πρόγραμμα για την τηλεόραση. ΓΟΥΣΤΑΡΩ! Το είδα και έπαθα πλάκα. Κι εμείς τη βγάζουμε με Yu Gi Oh γαμώτο μουουουουουου;;;;;;;;

Ένα μυστηριώδες αγόρι με rollerblades επιτίθεται σε ανυποψίαστους (;;;) πλην όμως γεμάτους άγχος και αγωνία ανθρώπους του Τόκυο. Είναι τελικά ένας μανιακός δολοφόνος, μια φρικτή δικαιολογία των ίδιων των ανθρώπων - ένας τρόπος διαφυγής, ή το φάντασμα της ίδιας τους της συνείδησης;;;

Χαθήκατε; Αν ψήνεστε για anime και δεν το ξέρετε ήδη και θέλετε τέλοσπάντων να πάρετε μια ιδέα, ρίξτε μια ματιά στη σελίδα του Paranoia Agent...

Γύρνα πίσω... (στο ταμείο όσο προλαβαίνεις)

-Τώρα να το χώσω αυτό στη στρουμπουλή κοιλιά του Pedro ή όχι;;;

Τι να πω, ίσως φταίει που είμαι παιδί του Hollywood και της Pop (υπό) κουλτούρας, αλλά μα τον άγιο Pedro ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω τίποτα...

Πως είναι δυνατόν να βάζουν 4 και 5 αστεράκια σε αυτή τη πατάτα;;;

Και μάλιστα να δηλώλουν κατενθουσιαμένοι με το σενάριο (άκουσον άκουσον), όχι με τη φωτογραφία, ή την ερμηνεία ή τι σκατά... αλλά με αυτό το δείγμα κοινοτυπίας και προχειρότητας που σκέφτηκε ο δημιουργός ένα απόγευμα που είπε να κάνει ένα διάλειμμα από τη δημιουργικότητά του. Τι να πω;

Και για να συνεχίσω τις κακίες, τι γυναικεία ψυχολογία και μαλακίες μου λέγανε; Αυτό είναι η πιο βαρετή πλευρά της, και μάλιστα μιας υπό εξαφάνισης επαρχιώτισσας παραδοσιακής τρέχα γύρευε γυναίκας. Αν ήταν έτσι οι γυναίκες, γαμησέ τα!

Δε μπορώ να πω, μεγάλος δημιουργός ο Pedro, αλλά αν δε πει κανείς ότι έκανε πατάτα και καλά θα κάνει να το κοιτάξει, θα τον πάρει η κατρακύλα τον καημένο και δεν θέλω να φανταστώ τι θα δουν τα μάτια μας.

Για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους λοιπόν, καθώς και για το καλό της 7ης τέχνης, γράφω κι εγώ ο ταπεινός τούτες τις κακίες αποβλέποντας σε ένα καλύτερο μέλλον, αμήν!

Το όνειρο του σκύλου

- Μαμά, μαμά, τι κάνει το σκυλάκι μπροστά στη βιτρίνα;;;
Α: - Φυλάει το κατάστημα από τους κλέφτες
Β: - Είδε τις τιμές και έπεσε ξερό!
Γ: - Περιμένει τις εκπτώσεις!
Δ: - Κοιμάται, απλά κοιμάται.

- Μαμά, μαμά, και γιατί είναι μόνο του το σκυλάκι;;;
Α: - Γιατί κάποιο αρχίδι την είδε για μια περίοδο φιλόζωος ή είχε μοναξιές ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο και μόλις του πέρασε η φάση το ξεφορτώθηκε.
Β: - Γιατί κάποιο αρχίδι την είδε για μια περίοδο φιλόζωος ή είχε μοναξιές ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο και μόλις του πέρασε η φάση το ξεφορτώθηκε.
Γ: - Γιατί κάποιο αρχίδι την είδε για μια περίοδο φιλόζωος ή είχε μοναξιές ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο και μόλις του πέρασε η φάση το ξεφορτώθηκε.
Δ: - Ποιος να ξέρει;;;


Η σκυλίτσα μπροστά από το Replay στη Ερμού ήταν η πιο ζεστή εικόνα εκείνο το κρύο απόγευμα. Έμοιαζε ταλαιπωρημένη κι όμως είχε κάτι το γλυκό κι αθώο. Είχε βολευτεί στο χώρο της, τον είχε κάνει δικό της. Ζηλεύω την προνομιακή οικειότητα που έχουν οι σκύλοι και οι γάτες με τους δημόσιους χώρους. Οι περισσότεροι από εμάς, τη μόνη οικειότητα που διαθέτουν με το δημόσιο χώρο, την εξαντλούν στο να πετάξουν τα σκουπίδια τους σε αυτόν. Εμείς αράζουμε μόνο σε καφετέριες και εστιατόρια, δεν λέμε ποτέ «πάμε μια βόλτα στη πλατεία Συντάγματος ή στη Κοτζιά».

Ανεβαίνοντας την Ερμού, παρατηρούσα τα αδέσποτα και σκεφτόμουν πως εκείνα γνωρίζουν πολύ καλύτερα την πόλη από τους ανθρώπους-κατοίκους της. Όχι γιατί έχουν βρεθεί σε περισσότερα μέρη – κάτι που πιθανώς ισχύει. Αλλά γιατί λόγω των αναγκών για επιβίωση σε αυτό το περιβάλλον, νομίζω έχουν αναπτύξει μια πιο ουσιαστική και άμεση σχέση με τη πόλη (όπως ίσως και οι άστεγοι). Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα μπορούσε να μοιάζει η Αθήνα σε ένα παράλληλο σουρεαλιστικό σύμπαν όπου τα αδέσποτα θα είχαν δικαίωμα ψήφου και θα εξέλεγαν σκύλο για δήμαρχο.

Φοβάμαι πως το μυαλό μου έχει χαζέψει τελευταία και απλά διασκεδάζω να σκέφτομαι χαζομάρες – αφού στα πιο σοβαρά δεν έχω μεγάλη επιτυχία.

Στο λεωφορείο για Ζωγράφου, μια γυναίκα αισθάνομαι – δεν την κοιτάζω συνέχεια λόγω αμηχανίας αλλά είμαι σίγουρος – πως έχει καρφώσει το βλέμμα της πάνω μου. Για δυο τρεις στάσεις, στα σίγουρα. Με κοιτάζει όπως εγώ κοιτούσα τη σκυλίτσα στην Ερμού, επίμονα, σαν κάτι αξιοπερίεργο, σαν κάτι που σε βάζει σε σκέψεις. Σκόρπιες σκέψεις που προσπαθείς να βάλεις σε σειρά συνεχίζοντας να κοιτάς το ίδιο πράγμα. Σκέφτομαι πως κάτι σκέφτεται για μένα, πως φτιάχνει σενάρια με το μυαλό της και πως όταν πάει στο σπίτι της θα πει στον άντρα της ή στη φίλη της στο τηλέφωνο πως είδε ένα αγόρι που μπλα μπλα μπλα, και αν έχει και blog θα το γράψει εκεί, όπως εγώ αποφάσισα να γράψω για τη σκυλίτσα…

Να πάρει ο διάβολος, πρέπει να την προλάβω…