«…Αλλά οι καιροί είναι σκοτεινοί και τα ήθη διεφθαρμένα, και ακόμα και το δικαίωμα στην κριτική, όταν καταπνίγεται από λογοκριτικά μέτρα, καταδηλώνεται στη λαϊκή οργή. Δημοσιεύω λοιπόν αυτά τα κείμενα υπό τη σκέπη της θετικής αντιπάθειας που προασπίζω…»
Ομολογώ ότι τον συγκεκριμένο τον είχα παρεξηγήσει, χωρίς ποτέ μου να έχω έστω ξεφυλλίσει βιβλίο του. Αιτία; Είχα διαβάσει πέρυσι σε ένα άλλο βιβλίο (Μια θρησκεία χωρίς απίστους: Ποδόσφαιρο) ότι «…από τη δεκαετία του ’70 είχε δηλώσει την «αντιπάθειά του» για το ποδόσφαιρο, το οποίο συγκαταλέγει σε εκείνες τις ενασχολήσεις που προκαλούν πάθη αντίστοιχα του πάθους της χρήσης ναρκωτικών ή της συμμετοχής σε «αγώνες» ρωσικής ρουλέτας…».
Στο τελευταίο του βιβλίο μπορεί να μην αναφέρει κάτι για το ποδόσφαιρο, αλλά όλα τα υπόλοιπα άρθρα που περιλαμβάνονται εκεί μέσα είναι αρκετά για να με κάνουν να μην ξαναδιαμορφώσω άποψη από κάτι σκόρπιο που είδα, άκουσα, έμαθα από τρίτο. Γιατί πολύ απλά εκείνο ήταν ένα τμήμα κάποιων σκέψεων που είμαι πλέον σίγουρος ότι περιλάμβαναν πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που φαίνονται σε αυτές τις 3 γραμμές.
Τα κείμενα στο «Με το βήμα του κάβουρα» δημοσιεύτηκαν την περίοδο 2000-2005 και έχουν ως αντικείμενο θέματα από τον Μπους, την Ευρώπη και το Ισλάμ, μέχρι «τα Πάθη του Χριστού» και τον Νταν Μπράουν. Έχει και μερικά πιο ιταλικά θέματα, χωρίς αυτό να είναι ανασταλτικός παράγοντας. Διαβάζοντάς το, αυτό που μου άρεσε είναι ο τρόπος σκέψης του Έκο και η ικανότητά του να διαχειρίζεται το γραπτό λόγο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο τρόπος με τον οποίο αναλύει διάφορα επίκαιρα και μη γεγονότα, ο τρόπος με τον οποίο περνάει σε γραπτό κείμενο αυτό που έχει μέσα στο μυαλό του. Και χωρίς το όλο πακέτο να είναι βαρετό ή δύσκολο στο διάβασμα (δεν ξέρω για τα υπόλοιπα βιβλία του, μόνο για αυτό ξέρω). Μακάρι πολύ άλλοι να σκέφτονταν και να έπρατταν βάση αυτής της λογικής.
Τώρα αν βρεθείτε σε κανένα βιβλιοπωλείο ρίχτε του μια ματιά, αξίζει τον κόπο…
