Χάσμα γενεών...

«Αχ, στην εποχή μας ήταν καλύτερα τα πράγματα. ενώ σήμερα είναι άστα να πάνε. Τότε εμείς κάναμε το ένα, κάναμε το άλλο και ήμασταν ευχαριστημένοι. Ενώ οι σημερινοί έφηβοι και νέοι θέλουν να τα κάνουν όλα με μιας και μετά μπουχτίζουν. Όλοι μέρα με τα κινητά τσούκου-τσούκου γράφουνε, μιλάνε σε αυτά ατελείωτες ώρες, ενώ εμείς ήμασταν της παρέας. Ακούγαμε καλή μουσική, όχι σαν τους σημερινούς Χατζηγιάννηδες και τους Σφακιανάκηδες που δε μου λένε τίποτα. Πηγαίναμε στη disco καμιά φορά εκεί προς το καλοκαίρι, ενώ η νεολαία σήμερα κοπανιέται στα club με κάτι ντάπα ντούπα. Θέλουν το ένα θέλουν το άλλο, έχουν τεράστιες απαιτήσεις. Να ορίστε κοίτα εδώ σε αυτό το περιοδικό που διαβάζουν άντε μέχρι 20άρηδες, γυαλιά τάδε 400 ευρώ! Αν είναι δυνατόν 4 εκατοστάρικα. Εμείς τότε τι βγάζαμε με ελάχιστα. Κάθε εβδομάδα στα κομμωτήρια, τι λέω, κάθε μέρα! Άσε το άλλο, που έχουν χάσει το ρομαντισμό. Θυμάμαι το ’87 που κάναμε πάρτυ και περιμέναμε να σβήσουμε τα φώτα για να χορέψουμε ένα blues. Σήμερα αυτά θεωρούνται ξεπερασμένα. Άλλες εποχές σου λέω σήμερα. Τότε ήμασταν καλύτερα. Περνάγαμε καλύτερα, διασκεδάζαμε καλύτερα…»

Κάπως έτσι ήταν αυτά που άκουσα να λένε δύο 38άρηδες, ένας άντρας και μια γυναίκα (που μεταξύ μας έμοιαζαν για αρκετά μεγαλύτεροι…), για όλους εμάς τους σημερινούς νέους και εφήβους. Κάποια στιγμή είπα να τους διακόψω για να τους πω πόσο λάθος είναι, αλλά τους άφησα για να δω ως που θα φτάσουν. Είναι πραγματικά εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που ένας μεγάλος αναφέρετε στη σημερινή νεολαία. Δεν έχω ακούσει ούτε έναν για δείγμα να ξεφεύγει από το κλισέ: «η γενιά μου ήταν καλύτερη. Ζητάγαμε λιγότερα. Διασκεδάζαμε καλύτερα και περισσότερο. Ήταν καλύτερη εποχή από τη σημερινή…».

Όλοι από εκεί γύρω στα 35 και πάνω επαναλαμβάνουν ακριβώς αυτά. Αναπολούν τη δικιά τους εποχή και επιβεβαιώνουν όσους μιλάνε για χάσμα γενεών. Δεν είναι χάσμα απλώς, γκρεμός είναι στην πραγματικότητα. Δεν ξέρω πως καταφέρνει πάντα η προηγούμενη γενιά να αποκόβεται κάθε φορά από την επόμενη και να ζει στον κόσμο της.

Στη θέση των σημερινών 38άρηδων θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Ένας 80 χρονών που αναπολεί τη δικιά του εποχή, γιατί τότε πάλευαν για ιδανικά, ενώ οι σημερινοί νέοι είναι απολιτικ και ωχαδερφιστές. Ένας παππούς που έζησε πριν τα αυτοκίνητα βγουν στους δρόμους φαντάζομαι ότι θα αναθεμάτιζε τους άμυαλους νέους και τις διαβολικές εφευρέσεις τους. Και ούτω καθεξής…

Όμως αυτές οι αντιλήψεις μου φέρνουν στο μυαλό άτομα που δεν προσαρμόζονται στις εξελίξεις, που δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα να έρθουν κοντά στη νέα γενιά. Που πιστεύουν ότι ξέρουν τους νέους, ενώ στην πραγματικότητα έχουν μεσάνυχτα.

Πολλά πράγματα αλλάζουν με τις δεκαετίες. Με πρώτο και καλύτερο την ταχύτητα πληροφόρησης. Το μόνο πρόβλημα είναι να μπορέσεις να ξεχωρίσεις και να αξιοποιήσεις την πληροφορία. Και ο σημερινός νέος σίγουρα ξέρει πολλά περισσότερα πράγματα από τους μεγαλύτερούς του.

Μας λένε ότι οι σημερινές παρέες δεν είναι όπως οι δικές τους, που έπαιζαν στις αλάνες και ότι αυτοί είχαν ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Ε τώρα, δε φταίνε οι νέοι που σε αυτά τα τσιμέντινα οικοδομήματα που ονομάζονται πόλεις δε φρόντισαν να αφήσουν λίγο χώρο ελεύθερο… Όσο για τη φιλία; Πάντα υπήρχαν ισχυρές φιλίες και πάντα θα υπάρχουν. Πάντα υπήρχαν πισώπλατα μαχαιρώματα και πάντα θα υπάρχουν.

«Τα κινητά είναι όργανο του διαβόλου…». Κανένας δε λέει ότι πλέον βρίσκουμε τον οποιονδήποτε και μιλάμε μαζί του οπουδήποτε. Κάτι ανάλογο λένε και για το ίντερνετ. Αλλά άστο αυτό. Ας μάθουν πρώτα τι είναι ίντερνετ και το ξανασυζητάμε μετά…

«Χάθηκε ο ρομαντισμός…», λένε. Εγώ πάλι γιατί θυμάμαι τα πάρτυ στο γυμνάσιο και στο λύκειο όπου κάναμε ακριβώς το ίδιο που έκανε ο οργισμένος με τη νεολαία 38άρης… χαμηλώναμε τα φώτα για να χορέψουμε μπαλάντες. Ή γιατί όλα τα ζευγαράκια επιζητούν μερικές ρομαντικές στιγμές; «Οι σημερινές 16άχρονες είναι…» συνεχίζει ειρωνικά η «κυρία», υπονοώντας ότι τα πετάνε όλα έξω. Κι εγώ να αναρωτιέμαι πως μπορούμε να συγκρίνουμε περιόδους όπου η σεξουαλικότητα ήταν ταμπού με το σήμερα; Και ποιος μου λέει εμένα ότι όταν κάποτε έβγαζαν το σεντόνι μετά την πρώτη νύχτα του γάμου, για να το δει το χωριό, δεν ήταν μούφα; Ή ότι δεν έλεγε στο σύζυγο πως μικρή είχε κάποιο ατύχημα, του στυλ έπεσε από δέντρο; Και πιστέψτε με, έχω ακούσει για το τι γινόταν τα χωριά στις περασμένες δεκαετίες (όπως για παιδάκια που όλως τυχαίος έμοιαζαν στο γείτονα…).

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να σταματήσουν τα κλισέ της κάθε γενιάς προς την προηγούμενη και την επόμενη. Και το σημαντικότερο, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους περισσότερο...

Ήμαρτον...

Ήμαρτον πια ρε παιδιά. Όχι άλλο κάρβουνο, που λένε. Τι είναι αυτά που βλέπω μετά το παιχνίδι του Σαββάτου; Ο κάθε πικραμένος βγαίνει και κάνει δηλώσεις. Μάθανε και μπάλα όλοι αυτοί; Αυτοί που μέχρι τον Ιούνιο του 2004 αν έβλεπαν μπάλα στο δρόμο θα την πήγαιναν στο αστυνομικό τμήμα νομίζοντας ότι πρόκειται για βόμβα; Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε όλους αυτούς να μειώνουν, να απαξιώνουν και να χαρακτηρίζουν τελειωμένους αυτούς που πέτυχαν το αδιανόητο πριν 3 καλοκαίρια;

Αλλά καταλαβαίνω, τους χάλασε γιατί αλλιώς το φαντάζονταν. Προετοίμαζαν τα λογύδριά τους για τη μεγάλη νίκη που περίμεναν. Φαντάζονταν τους εαυτούς τους να εξαπολύουν τις εθνικοπατριωτικές κορώνες μπροστά στα μικρόφωνα. Τη στιγμή που θα πούλαγαν εθνικοφροσύνη μέσα από τα πάνελ των καναλιών. Το ίδιο κάνουν και τώρα βέβαια, ζητώντας το κεφάλι του Γερμανού για να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για αίμα. Του Γερμανού που τους χάλασε το όνειρο να δηλώσουν πόσο Έλληνες είναι.

Πόσο λίγοι είναι όλοι τους, για να μην πω την κακή λέξη από μ.

Ας μας πουν πρώτα τι στο διάολο γίνεται με τα δημόσια ταμεία. Ποιος ελληνάρας έχει φάει τα λεφτά των ασφαλισμένων; Τι θα γίνει με την παιδεία, τι στο διάολο γίνεται με την εξωτερική πολιτική και τι γίνεται με τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας;

Και μετά να αποκτήσουν όλοι αυτοί γνώμη για το ποδόσφαιρο…

Το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο ασήμαντο πράγμα στη ζωή μας, είπε κάποιος. Και έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Δεν είναι επιβεβαίωση της φυλετικής μας ανωτερότητας, δεν είναι εξωτερική πολιτική. Δεν είναι ψωμί. Και εγώ όταν θα πάω στο γήπεδο, θα πάω για να δω μπάλα. Είναι η μοίρα όμως του ποδοσφαίρου (αλλά και άλλων αθλημάτων) να το εκμεταλλεύονται για να καλύψουν άλλες ελλείψεις…

Κι εγώ στενοχωρήθηκα που φάγαμε 4 μπαλάκια, αλλά πιο πολύ με στενοχώρησαν αυτά που έβλεπα στις κερκίδες, αυτά που άκουγα πριν και μετά τον αγώνα. Πράγματα που μου δείχνουν ένδεια. Και όλα αυτά για μια ήττα στο ποδόσφαιρο που δε θα με κάνει, εμένα προσωπικά, να νιώσω λιγότερο Έλληνας. Είναι μόνο μια μπάλα…

Υ.Γ.: Αν η εθνική προκριθεί τελικώς στο επόμενο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (πράγμα που το πιστεύω παρά την τελευταία ήττα), όλοι αυτοί που τρέχουν πρώτοι στις νίκες για να φωτογραφηθούν μαζί με τους νικητές, για να δούμε τις φάτσες τους και που στις ήττες τρέχουν πρώτοι να τα χώσουν στους ίδιους που αποθέωναν μέχρι πριν από λίγο, θα ήθελα να μου κάνουν μια χάρη: Μην ξαναπατήσετε ρε στο γήπεδο, δε σας έχει ανάγκη η ομάδα…

Στην υγειά μας...

Μπορεί να έχουν περάσει μερικές ημέρες, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Μπορεί στη φωτογραφία να είναι καφές (και όχι κάποιο κρασί-σαμπάνια όπως θα άρμοζε σε πρόποση...), αλλά πάρτε τον ως καφέ της παρηγοριάς.
Πάμε λοιπόν όλοι μαζί. Επί ευκαιρία των τρίχρονων της νέας διακυβέρνησης, ας πιούμε στην υγειά του πρωθυπουργού μας του Καραμανλή του νεώτερου, της Γιαννάκου, του πολυαγαπημένου μας Πολύδωρα, του Τσιτουρίδη και των υπόλοιπων βο(υ)λευτών. Στην υγειά της επανίδρησης του κράτους, στην υγειά της καταπολέμησης της διαφθοράς, στην υγειά της νοικοκήρευσης των δημοσίων ταμείων. Στην υγειά της μεταρρύθμισης. Και φυσικά στην υγειά όλων μας, όλων των νεοελλήνων που τους ανεχόμαστε...