Οι καρτούλες του... 30άρη

Είναι εκπληκτικό το πόσο μπορεί να έχει αλλάξει ένα άτομο που έχεις να συναντήσεις πολύ καιρό. Από τα άτομα που γνωρίζω αρκετά χρόνια ελάχιστες αλλαγές από άποψη εμφανισιακή έχουν γίνει. Έτσι ώστε ακόμα και αν έχουμε λίγο καιρό να ιδωθούμε, να βλέπω τα ίδια πρόσωπα.

Τις προάλλες καθώς προχώραγα στο δρόμο μαζί με μερικούς φίλους, τους βλέπω να χαιρετάνε έναν τύπο. Από ότι τον έκοψα έτσι όπως ήταν, με μούσι μεγάλο, προχωρημένη φαλάκρα και κοιλιά τόση ώστε να την εγκλωβίζει το πουκάμισο, λέω από μέσα μου «δε θα ‘ναι 30 χρονών; Σίγουρα». Για να καταλάβω λίγο αργότερα έκπληκτος ότι αυτός ήταν ένας παλιός μου συμμαθητής, ένα παιδί που για 2-3 μήνες καθόταν στο θρανίο μπροστά από το δικό μου, όταν πήγαινα Α’ Γυμνασίου (και που σήμερα είναι 22 όσο κι εγώ!). Σοκ ίσως είναι λίγο σαν λέξη για να περιγράψω αυτό που ένιωσα.

Είναι γνωστό βέβαια ότι δεν είμαι καλός στο να υπολογίζω ηλικίες. Κάποτε μάλιστα είχα γίνει και ρεζίλι όταν είχα πει σε κάποια ότι είναι 25-26 ενώ ήταν 20 (καλή μαλακία και αυτή!). Αλλά και οι υπόλοιποι το ίδιο είπαν αμέσως, «πως έγινε έτσι αυτός…».

Και αναρωτιέμαι αν στα 22 σου δείχνεις για 10 χρόνια μεγαλύτερος, τότε πως θα είσαι αργότερα; Εντάξει ίσως έπεσα και σε ακραία περίπτωση, αλλά αν ήσασταν στη θέση μου το ίδιο σοκ θα παθαίνατε.

Το καλύτερο όμως είναι μετά. Γιατί σε μια στιγμή βάζει το χέρι του μέσα στην τσέπη απ’ το σακάκι για να βγάλει κάρτες με το τηλέφωνό του! και όταν διαβάζεις τα περί μάνατζερ που γράφει πάνω λύνεσαι ή δε λύνεσαι στα γέλια; Μάλιστα, και επίδοξος επιχειρηματίας ο τυπάκος! Το ωραίο είναι ότι εκείνη την ημέρα είχα πάρει κι από άλλους τέτοιες κάρτες!

Μετά από αυτό πήρα κι εγώ τη μεγάλη απόφαση: λίαν συντόμως ιδρύω εταιρεία. Μάλιστα σκέφτομαι να την ονομάσω “bouboux investments” ή κάτι σαν “spyreto coorporation”. Αν θες system intruder να συμμετέχεις κι εσύ πες μου να κάνουμε κάτι σαν “spyreto – harris group”. Θα τυπώσουμε και καρτελάκια τα οποία θα μοιράζουμε για να το παίζουμε μούρη! Και φυσικά θα γράψω όλα τα προσόντα μου στην κάρτα: manager, geologist, mucisian, αγγλικά – γαλλικά - ιταλικά (άσχετα αν από γαλλικά και ιταλικά ξέρω μόνο «καλημέρα, τι κάνεις, γεια»…), photographer (λέμε τώρα…) με blog και σελίδα στο myspace και δίπλωμα οδήγησης, όλα στα εγγλέζικα για να κάνουν μεγαλύτερη εντύπωση…

Where is my mind?

Καληνύχτα συνάδελφοι 2.0

Είχα βγει για καφέ. Στο τραπεζάκι ήταν και δύο άτομα από αυτούς που πρωταγωνίστησαν, θα λέγαμε, την περίοδο των καταλήψεων. Ο ένας από αυτούς τους δύο σε κάποια στιγμή μιλάει στο κινητό σε τρίτο (άλλο συμφοιτητή) λέγοντάς του κάτι σαν: «κάτι θα παίξει αύριο… κάποιον θα βρούμε απέξω για να βοηθήσει… αρκεί να έχουμε λευκές κόλλες…».

Τι θα γινόταν; Την αυριανή μέρα (σήμερα δηλαδή) ξεκίναγε η εξεταστική των επί πτυχίω. Και όπως μπορεί να καταλάβατε, όλοι τους ποντάρουν σε αυτόν που θα είναι απέξω, για να περάσουν το μάθημα. Το σχέδιο απλό, κάποιος πρόθυμος αφού μάθει τα θέματα θα βρει τις απαντήσεις στο βιβλίο, θα τις γράψει σε κόλλες που θα αφήσει στην τουαλέτα. Από εκεί θα τις πάρει μέσα στην αίθουσα άτομο που θα προφασιστεί ανάγκη για κατούρημα. Ωραία μέχρι εδώ… καλό το κόλπο, μπορεί και να πετύχει αν και στο συγκεκριμένο καθηγητή δεν περνάνε αυτά.

Δεν ξέρω πως σας φαίνεται εσάς, αλλά ρε γαμώτο εμένα δε μου κολλάει αυτό. Εσύ δεν ήσουν ρε φίλε που δύο μήνες πέρυσι από τα μέσα Μάη και τρεις μήνες φέτος, ουσιαστικά από την Πρωτοχρονιά και μετά, στήριζες τις καταλήψεις; Εσύ δεν ήσουν που ξημεροβραδιαζόσουν στη σχολή τόσο καιρό; Γιατί έλεγες ότι αγωνιζόσουν; Για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο δε γινόταν αυτό; Εσύ δεν ήσουν που ωρυόσουν στις συνελεύσεις και μάλιστα σα γνήσιος trendy επαναστάτης είχες παραμάσχαλα την Ελευθεροτυπία, από την οποία διάβαζες και κομμάτια που και που. Εσύ δεν ήσουν που κάθε εβδομάδα πήγαινες στην Αθήνα για να διαδηλώσεις και όταν γύριζες μας εξιστορούσες το πώς σε γέμιζαν με χημικά οι Μπάτσοι;

Και τώρα τι; Τι άλλαξε μέσα σε τρεις εβδομάδες από όταν άνοιξαν οι σχολές; Δηλαδή τι έγινε, οι καταλήψεις ήταν η επανάσταση και τώρα που σταμάτησαν αυτή ολοκληρώθηκε; Αλήθεια γιατί τα έκανες όλα αυτά;

Όταν ξεκινάς έναν αγώνα πρέπει να τον στηρίζεις από την αρχή μέχρι το τέλος, από το πρωί που θα ξυπνήσεις μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθείς. Πρέπει να τον στηρίζεις με τις πράξεις σου στη σχολή, στη δουλειά. Πρέπει να τον στηρίζεις με τα λόγια σου και τη στάση σου απέναντι στους φίλους σου, στην οικογένειά σου, στην κοπέλα σου, στους καθηγητές σου ή σε κάποιους άγνωστους. Δεν υπάρχει αγώνας όταν κατεβαίνεις στο δρόμο για να φωνάξεις και μετά από λίγο κάνεις κάτι που αναιρεί τη φωνή που έβαλες πριν λίγο. Αγώνας δεν είναι να την πεις στον τριτοκλασάτο ΔΑΠίτη που επειδή δεν ξέρει να μιλήσει και λέει μαλακίες έχει γύρω του καμιά δεκαριά υποβολείς. Ο αγώνας «σύντροφε», δεν είναι μια πράξη που έκανα κάποτε, είναι στάση ζωής.

Θα μου πεις ότι ένα μάθημα θέλουν να περάσουν μόνο. Όχι δεν είναι έτσι. Είναι αντίφαση να λες ότι θέλεις καλύτερα πανεπιστήμια την ίδια στιγμή που θα κατέβεις να περάσεις μάθημα ως αλεξιπτωτιστής, έχοντας μόνο και μόνο πως θα κλέψεις βαθμούς. Αυτό είναι υποβάθμιση του πανεπιστημίου στην οποία όλοι μας βάζουμε το λιθαράκι. Και εμείς οι φοιτητές και ορισμένοι καθηγητές που κόβουν τόσους όσους έχει το έτος μου επί 5.

Θα ήθελα να κλείσω με μια απορία που μου εξέφραζε συνεχώς ένας συμφοιτητής που ποτέ του δεν ασχολήθηκε με κομματικές νεολαίες ή δήθεν ανεξάρτητους και που τώρα φυλάει σκοπιές κάπου στη Σάμο: «Γιατί όλοι αυτοί που συνδικαλίζονται και λένε ότι θέλουν ένα καλύτερο πανεπιστήμιο χρωστάνε 15αριές και 20αριές μαθημάτων;».