Δε κάνουμε δουλειά έτσι, μάγκες!

Για δες ένα περίεργο πράγμα… να θες να αγιάσεις και να μη σε αφήνουν. Μέσα από τα σύννεφα της αδιαφορίας μου για τα κοινά… τσουπ… τσουπ… ξεπετάχτηκαν πάλι ειδήσεις να μου διαταράξουν την πνευματική μου ηρεμία… τη πουτάνα μου μέσα.

“Τα λεφτά… τα λεφτά… τα εκατομμύρια…”! Λίγες μέρες έχουν περάσει από το βράδυ εκείνο που ένα τεράστιο φιουου ανακούφισης απλώθηκε από άκρη σε άκρη της Γηραιάς Ηπείρου. Οι Ευρωπαίοι Ηγέτες κλείσανε το budget για τα επόμενα (δεν ξέρω πόσα) χρόνια και αφού επιστρέψανε στις χώρες τους στήσανε χορούς και πανηγύρια σε τηλεοπτικά παράθυρα και πρωτοσέλιδα εφημερίδων.

Όλοι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι γιατί στο Διαγωνισμό Κοντόφθαλμων πήραν βραβείο αφού έπεισαν τους πάντες πως δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.

Το ξανασκέφτομαι… Πολύ απλοϊκό είναι το παραπάνω – όχι δεν είναι καθόλου κοντόφθαλμοι οι μπαγάσηδες. Υποκριτές του κερατά είναι και παίζουνε καλά το ρόλο τους. Μιλάνε για την κοινωνική και δίκαια Ευρώπη που ενδιαφέρετε για τις ανισότητες μεταξύ παλαιών και νέων, πλουσίων και φτωχών χωρών κι εννοούν την εξυπηρέτηση μικρότερων μα ισχυρών (εκλογικά) ομάδων (π.χ. αγρότες) που αν δεν τους ικανοποιήσουν στις επόμενες εκλογές θα τη γαμήσουν. Και με αυτό τον τρόπο η Ε.Ε. (ε, ε;) πορεύεται στο δρόμο της σύγκλισης αλλά και της ανταγωνιστικότητας και της… φιουου… με κούρασε η υποκρισία τους.

Θέλω να πω – και δεν ξέρω αν το λέω έτσι όπως τα γράφω – πως αντί να κάνουμε εθνικές υποχωρήσεις στο όνομα του Ευρωπαϊκού κοινού καλού συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πετσοκόβουμε τα φτερά της Ευρώπης για να τη βγάλουμε καθαρή για λίγα χρόνια ακόμα. Τουλάχιστον αυτή είναι η εντύπωσή μου, ότι δηλαδή δεν κάνουμε τίποτα αν επικαλούμαστε την Ευρώπη μόνο όπου μας συμφέρει, σωστά; Δε κάνουμε δουλειά έτσι, μάγκες!

Ένα καλύτερο παράδειγμα…

Διάβαζα πριν μερικές μέρες άρθρα στις εφημερίδες με τίτλους που συγκλίνανε στο εξής: Δικάζεται η Τουρκία. Αναφέρονταν φυσικά στη δίκη του τούρκου συγγραφέα Οχράν Παμούκ ο οποίος κατηγορείται από το επίσημο Κράτος (από το παρακράτος έχει ήδη καταδικαστεί) γιατί έγραψε ένα βιβλίο που αναφέρεται στη γενοκτονία των Αρμενίων – για την οποία η Τουρκία ως κράτος (γιατί ο κόσμος το έχει τούμπανο) δεν ξέρει δεν απαντά.

Αμέσως έσπευσαν οι προοδευτικοί ευρωβουλευτές να κατηγορήσουν την Τουρκία για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι ελευθεριών και να στείλουν παρατηρητές στο δικαστήριο για να κρίνουν από τη διαδικασία και την απόφασή του αν η Τουρκία θα μπορεί να λέγεται προς ένταξη κράτος στην Ε.Ε.

Κι εγώ που τα διαβάζω αυτά να έχω σκάσει από το θυμό μου για την υποκρισία τους…

Γιατί αυτό που έκανε ο Παμούκ είναι πως υποστήριξε μια ιστορία διαφορετική από την κυρίαρχη. Και είχε κάθε δικαίωμα. Όπως και ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ είχε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζει πως το Ολοκαύτωμα είναι μια παραφουσκωμένη μπαρούφα των Εβραίων. Μα δεν άκουσα κανέναν προοδευτικό ευρωβουλευτή ή μη να κατηγορεί την Αυστρία για παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης – υποψιάζομαι πως της έδωσαν και συγχαρητήρια που έκλεισε αυτό το αρχίδι πίσω από τα σίδερα. Αυτούς τα δικαιώματα στη Τουρκία τους κόφτουνε αυτή την εποχή – όλα τα άλλα είναι για κάτι κομπλεξικούς σαν και του λόγου μου. Δε κάνουμε δουλειά έτσι, μάγκες!

Τελικά καταλαβαίνω πως είναι μεγάλο ρίσκο για την ψυχολογική σου υγεία να ασχολείσαι με τον απίστευτα βαρετό μικρόκοσμο της πολιτικής – ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

Το μυστικό της ζωής – Μια αξιοπερίεργη αγορά

“Και τώρα θα σας αποκαλύψω το μυστικό της ζωής. Με παρακολουθείτε όλοι; Θα σας αποκαλύψω το μυστικό της ζωής – όταν θα σας το αποκαλύψω θα μάθετε ακριβώς τι πρέπει να κάνετε για να ζήσετε. Θα καταλάβετε αν έχετε ζήσει τη ζωή σας στο έπακρο, και αν δεν την έχετε ζήσει, θα καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε για να τη ζήσετε. Είστε έτοιμοι; Είστε έτοιμοι να σας το αποκαλύψω;”

Όταν αγοράζω ένα βιβλίο – τις περισσότερες φορές – ακολουθώ μια διαδικασία, ένα άγραφο πρωτόκολλο, όπως πιστεύει πως κάνει κι ο καθένας. Μόνο που το δικό μου είναι λίγο παράδοξο…

Οι βόλτες είναι το αγαπημένο μου χόμπι, και τα βιβλιοπωλεία τα αγαπημένα μου στέκια! Που με χάνεις, που με βρίσκεις, όλο στα υπόγεια της Πολιτείας και της Πρωτοπορίας σπαταλώ το ατελείωτο ελεύθερο χρόνο μου. Δυστυχώς όμως – χρόνια τώρα – περνάω περίοδο παρατεταμένης λιτότητας (ήπιας προσαρμογής;) και τις περισσότερες μέρες του μήνα με συνοδεύει η ιδιότητα του – σχεδόν – άφραγκου! Κοιτάζω βιβλία, τα ξεφυλλίζω, τα μυρίζω αλλά λεφτά για να τα αγοράσω γιοκ!

Έτσι ακολουθώ την εξής μέθοδο. Φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου με τίτλο “Βιβλία που πρέπει [να κόψω το λαιμό μου] να αγοράσω”, λίστα ιδιαιτέρως μεγάλη, συγκεχυμένη και αταξινόμητη, και μόλις πάρω στα χέρια μου το μηνιαίο εκ πατρός επίδομα σπεύδω ταχέως στο αγαπημένο μου υπόγειο και… αγοράζω πάντα κάποιο βιβλίο εκτός λίστας! (ο ορισμός της ορθολογικής συμπεριφοράς!)

Δυστυχώς δεν μπορώ να αντισταθώ στη γοητεία του έρωτα της πρώτης ματιάς. Αυτό, σε συνδυασμό με την αίσθηση της αναζήτησης ενός χαμένου θησαυρού (κάπου ανάμεσα στα αραχνιασμένα ράφια κρύβονται μικρά διαμάντια) όταν μπαίνω σε βιβλιοπωλείο με έχουν οδηγήσει σε αξιοπερίεργες – κουφές – αγορές.

Μια από αυτές είναι το – αγαπημένο μου πλέον – θεατρικό του Christopher Durang “Γελώντας Άγρια” (Laughing Wild). Πρόκειται για δύο ξεκαρδιστικά (νομίζω πως η λέξη είναι παραπλανητική – δε θέλω να σας παραπλανήσω- εγώ όμως γέλασα πολύ) παραληρήματα – μονολόγους που έχουν ως αφορμή ένα τυχαίο και ασυνήθιστο περιστατικό και τελικά καταλήγουν σε ένα σουρεαλιστικό φινάλε.

Οι ήρωες του Ντουράνγκ μιλούν για τα πάντα – με τον τρόπο που μπορεί να μιλήσουμε κι εμείς όταν έχουμε καλή παρέα, κι αν σε κάποια στιγμή της συζήτησης επιχειρήσουμε να σκεφτούμε το πώς καταλήξαμε να μιλάμε για αυτό να είναι αδύνατο να βρούμε το δρόμο της επιστροφής στο αρχικό θέμα – κατασκευάζοντας έτσι μια σατυρική (όχι απλά αστεία) εικόνα της πραγματικότητας. Μιλούν για τους ανθρώπους που τους τσαντίζουν, για τις ερωτικές τους επαφές (ή μη-επαφές), για την τέχνη, την παγκόσμια ειρήνη… μέχρι και για το μυστικό της ζωής!

“…Ωχ, τώρα εσείς θα περιμένετε να ακούσετε κάτι πολύ σημαντικό και δεν είναι και τόσο. Αλλά σ’ αυτό κατέληξα μετά το ψυχιατρείο. Πάντα ν’ αναπνέεις. Αυτή είναι η βάση της ζωής, η αναπνοή. Αυτή είναι βασικά η βάση. Αν δεν αναπνέεις, πεθαίνεις…”

Υ.Γ. Τώρα που γράφω για βιβλία σκέφτομαι πως τόσο καιρό δεν έχω αξιωθεί να γράψω τίποτα για τις βιβλιογνώμες και είναι μεγάλη μου ντροπή... Φτου!

Προσωρινή λιποταξία

Περπατάω στο δρόμο κοιτάζοντας τα πολύχρωμα φωτάκια που κάθε μέρα γεμίζουν όλο και περισσότερα μπαλκόνια. Κλείνω τα μάτια στο φανάρι για να ακούσω την πόλη, τους ήχους που συνθέτουν το soundtrack της καθημερινότητάς μας. Μυρίζω στον αέρα το χειμώνα που μπήκε κρυφά φέτος, στις μύτες τον ποδιών του. Κι όταν γυρίζω σπίτι, χώνομαι κάτω από το χοντρό μου πάπλωμα κι ακούω Φάμελο και Porcupine Tree…

Προσωπικές στιγμές, εγώ κι ο εαυτός μου, κάποιες φορές νιώθω να χάνομαι μέσα τους. Μα το έχω ανάγκη. Προσωρινή λιποταξία. Όταν αισθάνομαι πως η ζωή μου στέλνει τελεσίγραφο κι εγώ δεν βγάζω καν τα γράμματα για να καταλάβω τι ζητάει… τρέχω, τρέχω και κρύβομαι.

Όχι δεν έχω φτερά, μακρύ λαιμό και ούτε το όνομά μου αρχίζει από Σ – έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Φταίει που κάθε τι που κάνω μοιάζει με αποτυχία. Τώρα πια έχω εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες στο μεγαλόκαρδο Πνεύμα των Χριστουγέννων, στην καλή μου νεράιδα και στο Πάμε Στοίχημα – νομίζω πως ξέρω ένα καλύτερο ορισμό της απελπισίας αλλά στην παρούσα στιγμή μου διαφεύγει.

Αυτό που μου σπάει τα νεύρα είναι το ότι κατά βάθος ξέρω πως το συναίσθημα της απελπισίας δεν οδηγεί πουθενά και πως όσο και να θέλεις να το ξεφορτωθείς εκείνο τόσο πιο πολύ επιμένει και δε σε αφήνει ήσυχο μέχρι να εμφανιστεί κάποια ανύποπτη στιγμή και να χαθεί δίχως να καταλάβεις το γιατί. Διάολε, γιατί αισθάνομαι σαν χαρακτήρας videogame;

Αυτός είναι πάνω κάτω ο λόγος που έχω γίνει μέλος του club “Σφυρίζω αδιάφορα – Η ζωή είναι ωραία” και πολύ φοβάμαι πως μέχρι τη διαγραφή μου από αυτό οι λεκτικές επιθέσεις θα μοιάζουν με άσφαιρα πυρά. Γι’ αυτό κι εγώ στο σύνθημα «ΔΡΑΣΕ Ή ΣΚΑΣΕ» διαλέγω το δεύτερο. (μέχρι να σκάσω στη κυριολεξία και να μην έχω άλλη επιλογή απ’ το πρώτο)