Η ιστορία της αδιαφάνειας

Από καταβολής του νεοελληνικού κράτους είχαμε και την ανάπτυξη των πελατειακών σχέσεων ανάμεσα σε ψηφοφόρους και υποψηφίους. Σε κάποιο σημείο της ιστορίας μας υποτίθεται περάσαμε στα λεγόμενα κόμματα αρχών, όπου πλέον οι ψηφοφόροι δεν ακολουθούσαν ένα κόμμα για να επιτύχουν ένα διορισμό, αλλά για το περιεχόμενο του προγράμματός του. Σήμερα, ενώ βαδίζουμε στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, η διαπίστωση είναι ότι δεν κάνεις τίποτα αν δεν έχεις το κοινώς λεγόμενο «δόντι», κάποιον γνωστό δηλαδή που να έχει τα μέσα και τις γνωριμίες για να προωθήσει και να ικανοποιήσει το αίτημα σου. Ακούς στα μέσα ενημέρωσης βουλευτές, διάφορα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων και πολλούς άλλους γνωστών φρονημάτων να κονταροχτυπιούνται για το ποιος από τους δύο έχει διορίσει τους περισσότερους πράσινους ή γαλάζιους ψηφοφόρους. Ακούς επίσης δηλώσεις για διαφάνεια τη στιγμή που γίνονται διαγωνισμοί για θέσεις που οι όροι τους δεν γίνονται ευρύτερα γνωστοί, παρά μόνο σε ένα ορισμένο ποσοστό ανθρώπων. Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται και η κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο. Δε λέω από μια άποψη μπορεί να είναι και σωστό καθώς μπορεί να μειώσει το κοινώς «ξύσιμο» και να μείνουν αυτοί που πραγματικά εργάζονται. Από την άλλη όμως μάλλον θα χρησιμοποιηθεί με τέτοιο τρόπο που θα έχουμε μετονομασίες πλατειών σε πλατείες Κλαυθμώνος. Το θέμα δεν είναι το εργασιακό καθεστώς ή ο τρόπος προσλήψεων, αλλά τα μυαλά που κουβαλάμε όλοι μας. Όταν θα αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, βάλουμε τον εαυτό μας μέσα στο σύνολο και όχι μέσα στον εγωκεντρισμό μας και διαολοστείλουμε όλους εκείνους που θεωρούν το δημόσιο ως τσιφλίκι τους, τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε και σε ένα καλύτερο μέλλον σαν χώρα, σαν σύγχρονη χώρα πλέον.

Έχω κι εγώ τις περιόδους μου...

Εκτός από τις περιόδους πλήρους απραξίας, απόλυτου λιωσίματος και βαρεμάρας... υπάρχουν άλλα δύο είδη περιόδων που παραδόξως δεν εμφανίζονται ποτέ ταυτόχρονα: οι περίοδοι δημιουργηκότητας (ποσοτικής τουλάχιστον) και οι περίοδοι απορροφητικότητας (ή περίοδοι "σφουγκάρι"). Στις πρώτες σκέφτομαι σενάρια, γράφω, φιλοσοφώ ακατάπαυστα, φτιάχνω τη σελίδα μου στο ίντερνετ, τυπώνω το εφημεριδάκι της σχολής κ.τ.λ. Στις δεύτερες δεν μπορώ να κάνω τίποτα που να απαιτεί από εμένα έστω κι ελάχιστη δημιουργηκότητα - είμαι εντελώς παθητικός - αλλά παρόλα αυτά πάιρνω σβάρνα τις εκθέσεις και τα φεστιβάλ της πόλης, διαβάζω βιβλία με το τσουβάλι, βλέπω ταινίες κάθε είδους και ποιότητας... σαν να ψάχνω κάτι να βρω, κάτι να με βγάλει από το τέλμα της δημιουργηκότητάς μου. Απορροφώ ιδέες (αν είναι πολύ καλές, ενίοτε τις κλέβω κιόλας). Στ' αλήθεια δεν ξέρω ποια περίοδο να διαλέξω, αλλά μάλλον δεν χρειάζεται να κάνω κάτι τέτοιο... για την ώρα.

Τα λέω όλα αυτά γιατί μέχρι τώρα - όπως ίσως θα καταλάβατε, ω πιστοί μου αναγνώστες, - πως δυο βδομάδες τώρα βρισκόμουν σε περίοδο "σφουγκάρι", μα νομίζω πως τώρα επιστρέφω σε περίοδο δημιουργηκότητας (δυστυχώς για εσάς). Καλώς με!

Άλλο Φεστιβάλ κι άλλο Φεστιβάλ: Μια σημαντική διαφορά

Vs

Δύο παραδοσιακά φεστιβάλ λαμβάνουν χώρα στην πόλη αυτό τον καιρό. Το Φεστιβάλ Βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και το Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ στην Τεχνόπολη στο Γκάζι (ήταν μέχρι απόψε, αν δεν πήγατε, χάσατε!). Και τα δύο φεστιβάλ – όπως και κάθε φεστιβάλ – έχουν σκοπό να προσελκύσουν κόσμο και να κάνουν γνωστό το προϊόν που φεστιβαλίζουν. Μα οι ομοιότητες αυτών των δύο φεστιβάλ νομίζω σταματούν εκεί, τόσο ως προς τις προθέσεις των διοργανωτών, όσο και ως προς το τελικό αποτέλεσμα.

34 ο Φεστιβάλ Βιβλίου: Μια υπέροχη ευκαιρία για έναν απογευματινό περίπατο στον ίσως ομορφότερο πεζόδρομο της πόλης με θέα την Ακρόπολη. Πάγκοι όλων των εκδοτικών οίκων (και είναι πολλοί, μη τους ματιάσουμε) είναι στημένοι κατά μήκος του πεζόδρομου από όπου μπορείτε να αγοράσετε όποιο βιβλίο θέλετε (στις τιμές των εκδοτών, δηλαδή ακριβότερα από Πολιτεία, Πρωτοπορία κτλ) με θέα πάντα την Ακρόπολη. Α, κάτι άκουσα και για κάποια συζήτηση για κάποιο θέμα (αλλά από τη δημοσιότητα που πήρε μπορώ να καταλάβω και τη σημασία που του δίνουνε) με θέα την Ακρόπολη, φυσικά! Και μη ξεχνάτε ότι τα εγκαίνια έγινα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ανατρίχιασα!)… με θέα την Ακρόπολη!
[Δευτ.-Πέμ. 6-10.30 μ.μ. Παρ., Σάβ. 6-11 μ.μ. Κυρ. 10 π.μ.-2 μ.μ. & 6-10.30 μ.μ. Μέχρι 2/10]

10 ο Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ: Στον καλύτερο χώρο για φεστιβάλ της πόλης (την Τεχνόπολη) μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στην εγχώρια και διεθνή παραγωγή κόμικς και να αγοράσετε ότι σας αρέσει. Όμως αυτό είναι το ελάχιστο. Μπορείτε να δείτε εκθέσεις κόμικς Ελλήνων και ξένων δημιουργών, ατομικές ή ομαδικές, σε δύο μεγάλες αίθουσες (που παρόλα αυτά ξεχειλίζουν από κόσμο). Ξεχώρισα την έκθεση με παλαιά κόμικς (ακόμα κι από το 1930) η οποία είχε και την υπογραφή του Ουμπέρτο Έκο, τις εξαιρετικές και πρωτότυπες δημιουργίες γκράφιτι (και όχι μόνο) υπό την εποπτεία την ομάδας Carpe Diem, τα σκίτσα με σκιές του Μπλανκέτ και την έκθεση των Ελλήνων δημιουργών με τίτλο Love will tears us apart (άκου Joy Division). Παράλληλα διαδραματίζονται δρώμενα ανοιχτού χώρου (κάτι κλόουν πήρε το μάτι μου), θεατρικά, ταινίες μικρού μήκους, συναυλίες (τι φοβερό συγκρότημα αυτοί οι Illegal Operation τελικά, για τις Ρόδες ούτε λόγος!) και σίγουρα δε θα γλιτώσεις να παζαρέψεις καμιά μπλούζα ζωγραφισμένη στο χέρι από τους πλανόδιους ή να την πέσεις σε κάποια από τις πιο απίθανες φάτσες που συγκεντρώνει τούτο το φεστιβάλ. Φεύγοντας θα έχεις μαζί σου τουλάχιστον μια σακούλα με καλαίσθητα διαφημιστικά κομικσάδικων ή αναμενόμενων κόμικς καθώς και ότι free press μπορείς να φανταστείς – από φυλλάδες αναρχικών μέχρι απίθανα fanzine που σε κάνουν να απορείς “που βρίσκουν τα λεφτά οι πούστηδες;”
[Φυσικά μην ξεχνάτε ότι όλα αυτά θα έπρεπε να τα γράψω στον αόριστο πλέον αλλά…]

Ύστερα από αυτά, έχω την αίσθηση πως κάποιοι χρειάζονται επειγόντως μαθήματα για το πώς διοργανώνεται ένα Φεστιβάλ που να αξίζει το όνομά του και όχι να καλύπτει με αυτό την προσπάθεια κάποιων να αρπάξουν ότι μπορέσουν τώρα γιατί τον υπόλοιπο χρόνο θα τους φάει το σκοτάδι. Ακόμα και έτσι να είναι, δε χρειάζεται να διαφημίζεται κιόλας… Νομίζω;;;

Για τις δικές σου προσωπικές τραγωδίες…

Στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση μέχρι πριν λίγες μέρες φιλοξενούταν την έκθεση φωτογραφίας του Χάρη Παπαδημητρακόπουλου με τίτλο “Ground Zero: Νέα Υόρκη - Ένας χρόνος μετά”. Αν και βρισκόταν στην προσωπική μου λίστα με τα “have to go” γεγονότα στην πόλη , αξιώθηκα να πάω την τελευταία μέρα – μισή ώρα πριν κλείσει. Ήμουν εντελώς μόνος στις δύο αίθουσες της έκθεσης – κάτι που σπάνια έχω την τύχη να απολαμβάνω σε εκθέσεις – και άκουγα από το mp3-player του κινητού μου το Goodbye Blue Sky των Pink Floyd (τραγούδι που είχε απαγορευτεί η αναπαραγωγή του σε ραδιοφωνικούς σταθμούς στις ΗΠΑ για ένα διάστημα μετά την 11/9/2001).

Γράφω αυτά προσπαθώντας να περιγράψω τις συνθήκες που με μεταμόρφωσαν από βιαστικό περιηγητή εκθέσεων σε συναισθηματικά φορτισμένο ακίνητο αγαλματάκι μπροστά από κάθε φωτογραφία. Σίγουρα δεν ήταν η καλλιτεχνική αξία ή η πρωτοτυπία των φωτογραφιών η αιτία – οι περισσότερες δεν ήταν παρά απλή «δημοσιογραφική» απεικόνιση του τοπίου και των περαστικών. Μα καθώς κοιτούσα ανθρώπους να στηρίζονται στα συρματοπλέγματα ενός τεράστιου εργοταξίου και να αφήνουν λουλούδια ή σημαιούλες ή να γράφουν κάρτες σε ανθρώπους που δεν θα τις λάβουνε ποτέ, κατάλαβα πως η ανέκφραστη όψη μου είχε ραγίσει από ένα κύμα συγκίνησης.

Όταν έφυγα πια από εκεί, αναρωτήθηκα πόσο τελικά μας έχει επηρεάσει εκείνη η ημέρα; Όχι σε πολιτικό επίπεδο – αυτό είναι αναμφισβήτητο. Πόσο βαθιά μέσα μας χαράχτηκαν οι εικόνες των αεροπλάνων να πέφτουν πάνω στου Δίδυμους Πύργους, τα έκτατα δελτία, οι κραυγές, ο τρόμος σε ζωντανή μετάδοση; Υπάρχουν συλλογικά βιώματα; Συλλογική μνήμη; Και πόσο ισχυρή είναι; Η ιστορία αλλάζει εμάς ή εμείς την ιστορία;
(Ναι, ξέρω, οι απαντήσεις δεν είναι ποτέ μαύρο ή άσπρο…)

Είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Γούντι Άλεν πριν 2-3 χρόνια στην οποία τον είχαν ρωτήσει για το πόσο έχει αλλάξει η ζωή των πολιτών στην Νέα Υόρκη μετά την 11/9. Απάντησε πως πέρα από τα αστυνομικά μέτρα δεν νομίζει πως έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό, όλοι βιάζονται το ίδιο, οι ταξιτζήδες συνεχίζουν να βρίζουν, οι χρηματιστές να χάνουν τα λεφτά τους από τον κύριο Dow Jones κτλ. (αν εξαιρέσουμε τις οικογένειες των θυμάτων φυσικά). Όλοι σοκαρίστηκαν τις πρώτες μέρες μα στη συνέχεια η πόλη επιβάλει τους δικούς της ρυθμούς ξανά. Προσωπικά νομίζω πως αυτή η άποψη είναι η πιο κοντινή στην πραγματικότητα.

Όμως αν δεν έχει αλλάξει η ζωή των Νεοϋορκέζων, ούτε η δική μας θα πρέπει να έχει αλλάξει. Η έκθεση όμως; Η συγκίνηση; Μια φράση μου καρφώθηκε στο μυαλό: Ένας τόπος μιας μεγάλης τραγωδίας οπού μπορεί ο καθένας να πάει για να κλάψει για τις δικές του προσωπικές τραγωδίες…

[ερώτηση δίχως απάντηση: ξέρετε ποιοι είναι οι πιο ευσυγκίνητοι στις κηδείες;]

Γαμώτο, έπιασα δουλειά και δεν προλαβαίνω να γράψω...

Απλά βαρέθηκα να βλέπω αυτό το ξυρισμένο κεφάλι στη κορυφή της σελίδας!

Και η ελευθερία της έκφρασης τι έγινε;

Δεν σας φαίνεται τουλάχιστον απογοητευτικό το γεγονός ότι γίνεται χρήση της ίδιας επιχειρηματολογίας για τη μη διεξαγωγή μιας εκδήλωσης, από αυτούς που μερικά χρόνια πριν υφίστανται της αρνητικές συνέπειες της συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας;

Δυστυχώς για μερικούς δικαίωμα δεν είναι κάτι που μπορούμε να το επικαλούμαστε μόνο όταν μας συμφέρει... [νομίζω;]

Νέα Ορλεάνη...

Η πόλη που Μετά την Επόμενη Μέρα...

πέρασε στη Γη των Ζωντανών Νεκρών...

Εύστοχο...

Το πιο εύστοχο διαφημιστικό σλόγκαν που έχω δει για ταινία...

The Ring 2

Μερικά πράγματα δεν πρέπει να τα δεις ποτέ...

Θέλω να συγχαρώ τον διαφημιστή που το σκαρφίστηκε για την πραγματικά υπεύθυνη στάση του... (Αν και δεν θα καταφέρει να σώσει και πολλούς, η προσπάθεια μετράει!)

Στα κλουβιά σας, όχι στο γήπεδο!

No mercy για τους "original" του κώλου.

Έτσι γιατί μερικοί θεωρούν τσιφλίκι τους την ΑΕΚ, με μοναδικό προσόν τα σκατά που κουβαλάνε στο κεφάλι τους.

Πόλεμο στο πόλεμο των σκατοκέφαλων λοιπόν, κι όποιος αντέξει!