TV Reality

Έχω να παρακολουθήσω δελτίο ειδήσεων τουλάχιστον 14 ώρες.

Μπορεί κάποιος να με ενημερώσει για τα σκάνδαλα που έχασα;

Καταγράφει κανείς τη λίστα των αποπεμθέντων δημοσίων λειτουργών;

Ενδιαφέρεται τελικά κάποιος για τη δημόσια σκηνή της χώρας μας;;;

Η πιο αφιλόξενη πλατεία της πόλης

This is not the reality!

Ο κατάλογος των αναπλάσεών της πρέπει να είναι μακρύς, μα όλες μα όλες είχαν ένα μόνο σκοπό: Να γίνει πιο φιλική προς τους πολίτες, να μπορεί να την απολαύσει ο καθένας. Όπως θα έλεγε κι ένα φιλαράκι μου όμως... αγγούρια, πράσινα χοντρά αγγούρια!

Η πλατεία Ομονοίας δεν ανήκει στους πολίτες της Αθήνας στο συνολό τους. Ανήκει στους αλλοδαπούς (οι οποίοι ευτυχώς της δίνουν χρώμα και κίνηση, όπως και στους γύρω δρόμους). Αλλά το κύριο μέρος της (και ιδιαίτερα τις βραδυνές ώρες) ανήκει στα πρεζάκια και στους μπάτσους. Δύο "επαγγελματικές" κατηγορίες που ο καθένας φροντίζει να αποφεύγει, για δικούς του λόγους!

Και μπορεί εγώ να είμαι νέος ριψοκίνδυνος και να μην με επηρεάζουν τα πιθανά ευτράπελα που μπορούν να σου συμβούν όταν διαβαίνεις περιοχές "ναρκοκρατούμενες", αλλά αυτό το "Ρε φίλε, 50 λεπτά σου βρίσκονται να φάω μια τυρόπιτα..." μου έχει σπάσει τα νεύρα φροντίζω πάντα να αποφεύγω την πλατεία.

Όμως πριν μερικές μέρες κάτι ασυνήθιστο λάμβανε χώρα στην πλατεία. Ήταν σχεδόν άδεια! Θα μου πείτε έπρεπε να το υποψιαστώ, αλλά εγώ εκείνη την ώρα σκεφτόμουν πως δεν θα είχα άλλη ευκαιρία να αράξω στο πεζούλι για να χαζέψω την Ακρόπολη (ναι, φαίνεται η ακρόπολη από ένα σημείο της πλατείας!) και πήρα τη φίλη μου στο ένα χέρι και μια τυρόπιτα (!) στο άλλο και στρογγυλοκαθίσαμε στο κέντρο της πλατείας.

Ε, όπως θα καταλάβατε ίσως, σε λίγα λεπτά σκάει μύτη ο χοντρομπαλάς με το γουόκι τόκι και κοιτόντας μας με μισό μάτι μας ζητάει ταυτότητες (μου το έλεγε ο bouboux ότι έχω φάτσα του υπόκοσμου αλλά δεν τον πίστευα). Αφήστε που αφού μας τσέκαρε, δεν έλεγε να ξεκουμπιστεί από δίπλα μας μέχρι που φύγαμε εμείς...

Δυστυχώς η πλατεία είναι καταδικασμένη να παραμείνει όμηρος των ναρκομανών ή των μπάτσων. Οι πολίτες απλά περνούν βιαστικά και στρέφουν το βλέμμα τους αλλού. Δεν ξέρω ποια είναι η λύση... αν υπάρχει κάποιο ξόρκι να σπάσει την κατάρα. Ο χρόνος θα δείξει...

Η κρυφή αλήθεια

(πιασάρικη διαφήμιση ε;)

- Ναι μαμά! Το ξεροψήνω το κοτόπουλο, μην ανυσυχείς, δε μένει μικρόβιο για μικρόβιο ζωντανό!

Ποπο, τι μεγάλος μπελάς που είναι αυτή η φυλή των δημοσιογράφων που θεωρούν ιερό καθήκον τους να αποκαλήψουν την αλήθεια που κανείς δεν θέλει να πει στο κοινό τους... Τα νεύρα μου!!!

Το πρόβλημα είναι το εξής: Πρέπει να καλύψουν τηλεοπτικό χρόνο. Το θέμα που πουλάει αυτή τη βδομάδα είναι η ανησυχία του κόσμου για την "νόσο των πουλερικών". Μέσα σε αυτό το χρόνο πρέπει να συμπεριλάβουν και μια κριτική της κυβέρνησης.

Ξεκινούν: Οι ειδικοί καθησυχάζουν τον κόσμο... Η κατάσταση είναι υπό έλεγχο... Ο πανικός είναι υπερβολικός... Μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι! (Νιώθεις ένα βάρος να φεύγει από πάνω σου, ε;)

Αλλά αν έμεναν εκεί, ούτε 2 λεπτά δεν θα κάλυπταν. Οπότε συνεχίζουν: Παρόλα αυτά ο μέσος πολίτης (στου οποίου το όνομα μιλάμε) έχει ερωτήματα... (εδώ αρχίζει το θέατρο του παραλόγου)

Ορίστε μερικά από τα καλά που άκουσα στο δελτίο ειδήσεων του MEGA μόνο: Τι θε γίνει με τις κότες που κυκλοφορούν ελεύθερες στα χωριά; (Να τους επιβληθεί στρατιωτικός νόμος! Καθώς και στα περιστέρια στη πλατεία Συντάγματος) Μήπως προσπαθείτε να με πείσετε πως δε χρειάζομαι εμβόλιο επειδή κινδυνεύουν να εξαντληθούν; (Μήπως θέλετε να προλάβετε να τα πάρετε εσείς για να γλιτώσετε αυτούς που θέλετε μόνο;) Γιατί η κυβέρνηση (να η κριτική που λέγαμε) άργησε 40 λεπτά να ειδοποιήσει τον πτηνοτρόφο στη Χίο ότι το δέιγμα από την γαλοπούλα ήταν θετικό; (Έπρεπε να κατέβουν ειδικές δυνάμεις να αποκλείσουν το χώρο αμέσως - όπως στν ταινία X-Files!)

- Ας μην πανικοβάουμε τον κόσμο... ψέλισε ο καθηγητής.
- Για να μην πανικοβληθεί ο κόσμος πρέπει να του πούμε όλη την αλήθεια... απάντησε με σθένος η παρουσιάστρια.

Ποιος μας κρύβει την αλήθεια άραγε; Γιατί δεν μας λένε ότι σε μερικές βδομάδες θα μαζεύουμε τα κουφάρια των άτυχων συμπολιτών μας από τα πεζοδρόμια φορόντας μάσκες οξυγόνου; Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε όλα στις ταινίες;

Η αλήθεια πρέπει να λάμψει εδώ και τώρα!!!! (Ναι μαμά, δε θα ξαναταϊσω περιστέρια...)

Προσωπικά και Ανεπίκαιρα

Κάτι δεν μου πάει καλά. Το καταλαβαίνω χωρίς να μπορώ να βρω τι είναι. Πόσο μάλλον τις αιτίες. Απλά τρώγομαι με τα ρούχα μου. Το ένα μου βρωμάει, το άλλο μου ξινίζει. Η παρατεταμένη εφηβεία των 21. Επιλογές και αποφάσεις περιμένουν στη γωνία κι εγώ κολλημένος σε κίνηση θα τις στήσω.

Μου φταίει η δουλειά που τη βαριέμαι γιατί είναι δουλειά «σαν όλες τις δουλειές». Μου φταίνε τα μαθήματα που δεν προλαβαίνω να παρακολουθήσω. Μου φταίει η κοπέλα μου που δεν τη βλέπω. Μου φταίει το blog που δεν γράφω τίποτα. Μου φταίνε όλα εκείνα που θέλω να κάνω αλλά δεν παίρνω απόφαση να τα κάνω. Μου φταίει ο χρόνος που κυλά χωρίς να περιμένει. Μου φταίει το ξερό μου το κεφάλι μα πάνω από όλα το κρασί, που λέει κι ο Βάρναλης…

Τελευταίος χρόνος στη σχολή κι έχει πέσει ξεκαθάρισμα μαθημάτων – τι χρωστάω, τι μου λείπει – τρέξιμο για πτυχιακή και χρόνο ελάχιστο λόγο δουλειάς. Έχω καταλάβει πως είναι τραγικό λάθος να σκέφτεσαι την ημέρα σαν 24ωρο. Για να προλάβεις τις δουλειές ενός 24ώρου χρειάζεσαι περισσότερες από 24 ώρες. Καλύτερα να σκέφτεσαι πως κάθε μέρα έχει 18-20 ώρες συμπεριλαμβανομένου του ύπνου.

Το καλό με εμένα είναι πως πάντα κάποιος από τους φίλους μου θα έχει τα χάλια του, θα είναι κομμάτια – αχ, αυτές οι γυναίκες – θα είναι σε κατάθλιψη. Έτσι στη προσπάθειά μου να τους συνεφέρω αναγκάζομαι να μην ξεπέσω κι εγώ στον κατήφορο της αρνητικής σκέψης. Αυτή την εποχή μάλιστα είναι – σχεδόν – όλοι σε αυτή την κατάσταση. Να ‘ναι καλά τα παιδιά..!

Μου αρέσουν: η όμορφη σχεδίαση της εφημερίδας ΜΕΤΡΟ που τσιμπάω κάθε πρωί στο Σύνταγμα πριν πάω στη δουλειά, η σειρά Desperate Housewives που κόβω φλέβες, το τραγούδι της Ευσταθίας που πήρε το τρίτο βραβείο στο Διαγωνισμό Τραγουδιού, το Αθηνόραμα που με ενημερώνει για το τι χάνω κάθε βδομάδα στη πόλη, τα ζώδια στην Athens Voice που με αναγκάζουν να τη διαβάζω ανάποδα, οι τραχανάδες τις Λίλης και οι λουκουμάδες με ζάχαρη από πλανόδιους κουλουρτζήδες στο κέντρο.

Τις προηγούμενες βδομάδες ξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο (όχι ηλεκτρονικό βρε, χειρόγραφο σε τετραδιάκι!) για τέταρτη φορά στη ζωή μου. Άντε, να δω πόσο θα κρατήσει αυτό. [σκέφτομαι: αν αποχαιρετήσω πρόωρα το μάταιο τούτο κόσμο, λέτε να κάνει τις τρελές πωλήσεις που έκανε και το ημερολόγιο του Cobain – έχω κι εγώ σκιτσάκια μέσα… καλά, καλά, μια σκέψη έκανα!]

Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, τελευταία η επικαιρότητα με αφήνει παγερά αδιάφορο. Όχι να ενημερωθώ. Αλλά να τη σχολιάσω. Να εκτοξεύσω τις κακίες μου. Όχι ότι δεν έχω αφορμές. Μάλλον βαριέμαι. Βέβαια θα μπορούσα να γράψω ότι έχω ανάγκη διακοπών από τον ειδησιογραφικό μικρόκοσμο. Το οποίο όμως θα σήμαινε πως βαριέμαι. Το θέμα είναι πως χωρίς τις ειδήσεις και την επικαιρότητα, πως βρίσκω λεκτικές επιθέσεις να δημοσιεύσω για να μην πέσει σε αχρηστία το blog? Μήπως πρέπει το words attack να αποκτήσει και άλλες πτυχές; (μιλάμε για υπαρξιακά ερωτήματα, όχι αστεία!)

Δεν μου αρέσουν: το ωράριο –όσες ώρες και να είναι – στη δουλειά, η αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση (μα δεν μαθαίνουν τίποτα αυτά τα κόμματα, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι;), η διαφθορά που καταγγέλουν οι διεφθαρμένοι (δε μιλάω μόνο για πολιτικούς), η αργία της Κυριακής (πάντα Κυριακή αδειάζει το ψυγείο μου γαμώτο), τα μυθιστορήματα πάνω από 300 σελίδες που μέχρι να φτάσω στη μέση έχω ξεκινήσει καινούργιο (να ήταν κι ενδιαφέροντα, πάει στο διάολο), το ότι θα αναγκαστώ να τα ξαναχώσω αυτή βδομάδα στους Κνίτες στη Γενική Συνέλευση και πάλι αποτέλεσμα δε θα υπάρξει, οι άνθρωποι που σου λένε ευχαριστώ με ύφος «άντε γαμήσου», οι Μάγισσες της Σμύρνης που από ένα όμορφο βιβλίο έγιναν ένα κουραστικό σίριαλ, το νέο hit των Franz Ferdinand που με κάνει να πλήττω από τη μονοτονία του όταν το πετυχαίνω στο ραδιόφωνο, το ότι όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί βάζουν ταυτόχρονα διαφημίσεις… η λίστα μεγαλώνει επικίνδυνα γι’ αυτό θα σταματήσω εδώ.

Επίλογος: δεν θα γράψω επίλογο. Η λέξη και μόνο με τρομάζει. Λόγοι προσωπικοί και ανεπίκαιροι…

Προτάσεις Φορολογίας

Επειδή καταλαβαίνουμε τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση και θέλουμε να βοηθήσουμε στο έργο της διασφάλισης εσόδων, σκεφτήκαμε μερικά μέτρα που θα έπρεπε να επιβληθούν:

Για αρχή θα έπρεπε να επιβληθεί φόρος Οξυγόνου. Και εξηγώ: να καταβάλουμε όλοι μας φόρο για το ποσό του Οξυγόνου που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα. Όσοι παίρνουν βαθιές αναπνοές να πληρώνουν περισσότερο, ενώ όσοι αναπνέουν λιγότερο να τους έρχεται λιγότερος φόρος.

Φόρος ήλιου. Σαν κάτοικοι μιας ηλιόλουστης χώρας δε βλέπω το λόγο γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε. Από εδώ και πέρα να χρεωνόμαστε ανάλογα με την επιφάνεια που έχει το δέρμα μας και την ηλιακή ακτινοβολία που αυτό προσλαμβάνει. Τα κοινώς ονομαζόμενα και παχύδερμα θα χρεώνονται περισσότερο και οι «μισές μερίδες» λιγότερο.

Φόρος θάλασσας. Τόσα μπάνια κάνουμε το καλοκαίρι. Για αυτό από εδώ και πέρα ανάλογα με τα λεπτά που θα καθόμαστε μέσα στη θάλασσα θα χρεωνόμαστε ανάλογα. (όχι θα αφήσουμε τους τσαμπατζήδες που δεν κάνουν μπάνιο σπίτι τους να μας βρωμίσουν τις θάλασσες) Εξυπακούεται ότι θα πληρώνουν και οι ξένοι.

Φόρος χώρου. Ο καθένας από εμάς πιάνει συγκεκριμένο χώρο, ανάλογα με τα κιλά που κουβαλάει. Δε βλέπω το λόγο γιατί να μην πληρώνουμε αναλόγως με το χώρο που καταλαμβάνουμε, όπως συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα;

Θα μπορούσαμε να επιβάλλουμε και άλλα μέτρα όπως φόρος θορύβου (ανάλογα με τα db που θα παράγουμε κατά την ομιλία μας), φόρος αερίων και φόρος αποβλήτων ανθρώπινου οργανισμού (θα μπορούσε να είναι και μια κατηγορία) και άλλα που θα σκεφτούμε στη συνέχεια.

Σιγά τα λεφτά

Το 72,66% των μετοχών της Sibneft αγοράστηκε από την Gazprom έναντι 13 δις ευρώ (κατά άλλη πηγή 9 δις). Το παραπάνω μπορεί να αποτελούσε μια αγοραπωλησία μεταξύ άγνωστων σε εμάς εταιρειών, αλλά δεν είναι. Αν μάθετε ότι το 72,66% της Sibneft ανήκε στον Ρομάν Αμπράμοβιτς και ότι η εταιρεία που το αγόρασε ελέγχεται από το ρωσικό κράτος. Ο Αμπράμοβιτς με αυτή την κίνηση φαίνεται να έχει αρκετά οφέλη. Πρώτο και κυριότερο είναι το ρευστό που έχει πλέον στη διάθεσή του, το οποίο ζαλίζει και μόνο στο άκουσμά του (δεν το παραθέτω με μηδενικά γιατί θα χάσω το μέτρημα!). Πλέον συναγωνίζεται σε ρευστό τη βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας. Δεύτερο είναι ότι αυτή η απεμπλοκή του μειώνει τις πιθανότητες να έχει την τύχη του Χοντορκόφσκι. Για όσους δεν ξέρουν ο Χοντορκόφσκι οδηγήθηκε στη φυλακή με τις κατηγορίες της αισχροκέρδειας και της φοροδιαφυγής. Ήταν (όπως και ο Αμπράμοβιτς) από αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν τη διάλυση της Σοβιετικής ένωσης για να αγοράσουν σε χαμηλές τιμές μεγάλες κρατικές εταιρείες βγάζοντας μεγάλα κέρδη. Ίσως αποτέλεσε και κάποιο είδος ανταλλαγής μεταξύ Αμπράμοβιτς-Πούτιν, με την έννοια δώσε τις μετοχές για να ελέγχω σαν Ρωσία το 1/3 του ρωσικού πετρελαίου για να μη σε κυνηγήσω. Τρίτον (και κάτι που θα δούμε άμεσα) είναι ότι πλέον έχοντας βάλει τρελό χρήμα στα ταμεία του ο Αμπράμοβιτς είναι έτοιμος να μεγαλώσει τις επενδύσεις του στο ποδόσφαιρο. Είναι ιδιοκτήτης της Τσέλσι, έχοντας μάλιστα δώσει σε δύο χρόνια μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ. Την ίδια στιγμή πολύ μιλούν για εμπλοκή του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Κορίνθιας, ενώ φήμες μιλούν και για ομάδα στο Ισραήλ και την Ισπανία. Για όσους αμφιβάλλουν έχουμε μπει για τα καλά σε εποχή Αμπράμοβιτς στο ποδόσφαιρο και ακολουθούν και άλλοι ρώσοι λεφτάδες (βλέπε Αλαξέι Φεντόριτσεφ με τη Δυναμό Μόσχας).