Η Αγάπη είναι όμορφη χωρίς τα ακριβά της ρούχα...

And so it is

Just like you said it would be

Life goes easy on me

Most of the time

And so it is

The shorter story

No love, no glory

No hero in her sky

I can't take my eyes off of you...

...

I can't take my mind off you

I can't take my mind...

My mind...

my mind...

'Til I find somebody new

The Blower's Daughter του Damien Rice and Lisa Hannigan

(soundtrack της ταινίας Closer)

...και χωρίς τους μύθους και τα ψέματα και τις αιώνιες υποσχέσεις της.

Είναι όμορφη όταν μοιάζει με εμάς!

Η "είδηση" και το ερώτημα...

Με κάθε επισημότητα διαβάζω εορτάστηκε χθες η Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων!

Πλήθως αξιοματούχων, εκλεγμένων και μη, φορέσαν τα καλά τους και με περίσσεια υπομονή απόλαυσαν ένα δύωρο (πάνω κάτω) μπλα μπλα και ορθοστασίας σε αυτή τη σεμνή εκδήλωση που έλαβε χώρα στη Παλιά Βουλή. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ο οποίος κατάφερε να συγκρατήσει τα δακρυά του αυτή τη φορά - προς απογοήτευση των θαυμαστών του) μέχρι παρασημοφορεμένους στρατόκαυλους που κάθε χρόνο τέτοια μέρα τιμούνε με την παρουσία τους τα στρατά της πατρίδας μας - καθώς και τον εξαίσιο μπουφέ τους. Οι δηλώσεις και τα εγκόμια που ακούστηκαν από τους παρεβρισκόμενους έκαναν τους δημοσιογράφους να χεστούν από τη χαρά τους καθώς για μία ακόμη χρονιά - από το 1975 και μετά - ήταν ίδιες κι απαράλλαχτες με ακρίβεια τελείας δημιουργόντας έτσι μια ατμόσφαιρα νοσταλγίας για την εποχή που όλοι ήταν παιδιά (ναι, όλοι υπήρξαν παιδιά) και έλεγαν το ποιήμα τους στις σχολικές εορτές.

Ύστερα από όλη αυτή τη περιγραφή (που εσκεμένα δεν ανέφερε κανένα όνομα) το ερώτημα δεν είναι το τι με ενδιαφέρουν εμένα όλα αυτά.... Το ερώτημα είναι: Θα μπορούσε κανείς από εσάς να συμπεράνει σε ποιά χρονιά αναφέρομαι; Δίχως τα ονόματα αυτή η είδηση διαφέρει καθόλου από την περσινή που αναφερόταν στο ίδιο γεγονός;

(Τα "χωροχρονικά" αυτά ερωτήματα είναι μια ευγενική συμβολή τούτου του blog στην επέτειο των 100 χρόνων από τη δημοσίευση της θεωρίας της Σχετικότητας, καθώς και - σε μικρότερο βαθμό - στη συζήτηση - που δεν ξέρω ποιοι τη συζητάνε - για το τι είναι είδηση και τι όχι!)

Μερικά μικρά από τον τοπικό τύπο

Για την Πολιτιστική:

Τοπική εφημερίδα αναφέρει σε χθεσινό της δημοσίευμα ότι το site της πολιτιστικής πρωτεύουσας Πάτρα 2006 δεν λειτουργεί, σε αντίθεση με τα αντίστοιχα άλλων πόλεων που θα είναι πολιτιστικές τα επόμενα χρόνια. Μπήκα και εγώ στο ιντερνετ έτοιμος να τα «χώσω» για την ελληνική ανοργανωσιά και τον ωχαδερφισμό, αλλά αν δοκιμάσεις να μπεις στη σελίδα της πολιτιστικής θα τη δεις να «κατεβαίνει» κανονικά. Τώρα θα φταίω εγώ να τα χώσω στον υπεύθυνο για το δημοσίευμα λόγω παραπληροφόρησης; Ή θα υπάρξει δικαιολογία ότι το site «ανέβηκε» κανονικά στο δίκτυο μετά την «καταγγελία» της εφημερίδας;

Για τα μπλοκάκια κλήσεων:

Πριν από λίγες μέρες ένα όργανο της τάξης (για να μη χρησιμοποιήσω τον άλλο όρο) «έγραψε» τον πατέρα μου γιατί σύμφωνα με μια πινακίδα που τοποθετήθηκε τον τελευταίο καιρό είχε παρκάρει παράνομα. Και εντάξει να καταπιώ ότι κάποιος ειδήμονας σκέφτηκε να βάλει απαγόρευση στάθμευσης για τη μια πλευρά του δρόμου, ανάλογα με το μήνα, σε περιοχή που είναι πραγματικά περίεργο (όποιος είχε αυτή τη φαεινή ιδέα να έρθει να μας πει που να τα παρκάρουμε πρώτα). Αλλά ότι ενώ εκεί βρίσκονται παρκαρισμένα δεκάδες άλλα αυτοκίνητα έγραψε μόνο το πρώτο αυτό είναι ανήκουστο. Χθες λοιπόν πήρε το μάτι μου, σε μια στήλη εφημερίδας πάλι, κάτι πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχει λέει έλλειψη μπλοκ κλήσεων! Συγκεκριμένα η άμεση δράση Πάτρας δεν έχει πλέον μπλοκάκια, ενώ οι τροχονόμοι έχουν λίγα που τα χρησιμοποιούν με μέτρο, μετά από σχετική εντολή. Υπάρχει, λέει, καθυστέρηση από μέρους των ΕΛ.ΤΑ. που έχουν αναλάβει την τύπωση και παράδοση των καινούριων μπλοκ στην Ελληνική Αστυνομία! Λέτε για αυτό να μην έγραψε τα υπόλοιπα ή μήπως βαριότανε;

Προσωπικά και ανεπίκαιρα (ΙΙ)

Ξεκίνησα να γράψω κάτι για τη χθεσινή ημέρα... Για τη βροχή και για τις συνέπειες αυτού του φυσικού φαινομένου στις ανθρώπινες δραστηριότητες.

...όμως δεν τα καταφέρνω. Κι αυτό γιατί φοβάμαι πως έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι σαν χαιρέκακο κωλόπαιδο που απολαμβάνει τις αποτυχίες των άλλων αντί να κοιτά τον εαυτό του. (Να ψωφίσει η κατσίκα του γείτονα, που λέει και ο Ακατανόμαστος)

Και κάτι ακόμα που έχω αρχίσει να ψιλιάζομαι είναι πως αυτή η φάση με το μπλόγκινγκ μερικές φορές παίρνει τη μορφή βολικής δικαιολογίας προς τον εαυτό μου - για να μην πω παγίδας. Απελευθερώνω μια ισχυρή δόση αυτοκριτικής, ελεύθερη για τον καθένα να τη διαβάσει και παραμένω ο ίδιος... Τι νόημα έχει η αυτοκριτική αν δεν μπορεί να σε αλλάξει;

Ψάχνω κάτι. Τους τελευταίους μήνες ψάχνω αυτό το κάτι... μα δεν το βρίσκω. Δεν είναι κάτι που μου λείπει, είναι όμως κάτι που χρειάζομαι. Κάτι παραπάνω από αυτό που έχω. Σα να πρέπει να κάνω update τον εαυτό μου...

Παρεμπιπτόντως, παραιτήθηκα από τη δουλειά την προηγούμενη βδομάδα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ήμουν μέσα σε μια φάκα και τόσο καιρό κοιτούσα το τυρί... (Το κακό με εμένα είναι πως όλες οι δουλειές μου μοιάζουν με φάκα)

Υπάρχει ένα αναρχικό σύνθημα που λέει:"ο μισθός δεν εξαγοράζει την εργασία σου, εξαγοράζει τη ζωή σου". Αν το σκεφτούμε καθαρά υποκειμενικά και πέρα από την ιδεολογία του, νομίζω πως είναι σωστό. Εργασία δεν είναι μόνο το οχτάωρό σου. Εργασία είναι η άνωθεν επιβολή ημερίσιου προγράμματος, είναι το γαμημένο το ξυπνητήρι, είναι οι διαδρομές πήγαιν' έλα, είναι το να γυρίζεις σπίτι κουρασμένος χωρίς διάθεση για τίποτα. Αυτό που θέλω να πω - και ίσως να τα παραλέω - είναι πως η εργασία είτε το θέλεις είτε όχι επηρεάζει ολόκληρη τη ζωή σου. Γι' αυτό και θα πρέπει να προσέξεις το αντίτιμο για κάτι τέτοιο να σε καλύπτει...

Ακόμα δεν έχω κάποιο σχέδιο για το τι θα κάνω από εδώ και πέρα - κάτι που μου δημιουργεί πρωτόγνωρες για μένα αγωνίες - και πολύ φοβάμαι πως ακόμα δεν ξέρω τις ακριβείς αιτίες της παραίτησής μου από το project "δουλειά-σχολή-διασκέδαση". Βιαστικές αποφάσεις μπορεί να παίρνω, βιαστικά συμπεράσματα δεν βγάζω!

Τέλος προσωπικού μονολόγου... (πατήστε το [Χ] για να τερματιστεί η σύνδεση)

Και μέσα σε όλα τα άλλα...

...Να που κάνει δυναμική επανεμφάνιση και ο ΟΤΕ!

Αν βγάλετε κάποιο νόημα σε όλα αυτά εσείς,
μη με αφήνετε κι εμένα στο σκοτάδι...

32 χρόνια μετά...

Τι σημαίνει άραγε για εμάς σήμερα η κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του ’73;

Σκηνή πρώτη: «η ΔΑΠ μας καλεί να κλείσουμε τη σχολή 3 μέρες και να καταθέσουμε στεφάνι στο Πολυτεχνείο βλέποντας την επέτειο σαν μνημόσυνο. Η Πανσπουδαστική από την άλλη μας καλεί να κλείσουμε τη σχολή 3 μέρες και να συμμετέχουμε στην αντιιμπεριαλιστική πορεία του Συντονιστικού των ΑΕΙ (της ΚΝΕ δηλαδή) βλέποντας την επέτειο σαν ευκαιρία προβολής των “διαχρονικών” αιτημάτων τους. Εμείς (οι ανεξάρτητοι) σας καλούμε να μας πείτε εσείς τι θέλετε να κάνουμε εκείνη την ημέρα, να συζητήσουμε για το τι σημαίνει για εμάς σήμερα το Πολυτεχνείο, να βρούμε κάτι που να εκφράζει όλους μας και να μην προβάλει μία και μόνο άποψη. Λοιπόν έχετε καμιά ιδέα;» Αυτά καθόμουν και έλεγα στη γενική συνέλευση του τμήματός μου την περασμένη Δευτέρα. Αποτέλεσμα: όλοι με κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Υπερψηφίστηκε το “πακέτο” ΔΑΠ (γιατί πολύ σπασαρχίδες είναι αυτοί οι Κνίτες) και έφυγαν όλοι βιαστικά να ετοιμάσουν βαλίτσες για το τριήμερο – πριν καν συζητηθούν τα υπόλοιπα θέματα της συνέλευσης. [Μέχρι και οι ΔΑΠίτες εξαφανίστηκαν, άφησαν σε εμάς να ετοιμάσουμε τις ανακοινώσεις και για το στεφάνι ούτε λόγος!]

Σκηνή δεύτερη: σπουδαίο εικαστικό γεγονός μείζονος σημασίας λαμβάνει χώρα στο χώρο του Πολυτεχνείου παράλληλα με τις εκδηλώσεις μνήμης για την εξέγερση των φοιτητών το ’73. Πρόκειται για την έκθεση έργων τέχνης του Βασίλη Ξηρού και Ηρακλή Κωστάρη, γνωστών και από την καταδίκη τους ως μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν. Τα έργα τους, καρπός της πολύμηνης παραμονής τους στις αναβαθμισμένες φυλακές του Κορυδαλλού, μαρτυρούν το εξαιρετικό κλίμα που υπάρχει στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας, το οποίο προάγει και την πνευματική δημιουργία! Τα έσοδα από τις πωλήσεις των αντιγράφων των έργων θα διατεθούν για το λάδωμα του παραδικαστικού κυκλώματος ενόψει της αίτησης αποφυλάκισης που σκοπεύουν να υποβάλουν οι “πολιτικοί παύλα πολιτιστικοί” κρατούμενοι των οποίων η υγεία κινδυνεύει από την πνευματική υπερκόπωση. Η έκθεση, χορηγός της οποίας είναι η οργάνωση «Κινήσεις Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατούμενους»,
έχει προκαλέσει ήδη τα έντονα σχόλια του φιλότεχνου κοινού και στοχεύει στο μεγαλύτερο διχασμό του από την εποχή της έκθεσης Outlook!

Τι σημαίνει άραγε για εμάς σήμερα η κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του ’73; Πόσο έχουμε ξεπεράσει το παραμύθι που μας μάθανε στο δημοτικό, αυτό που μιλάει για παλλαϊκή εξέγερση που έριξε τη Χούντα, ή το άλλο που μιλάει για επίκαιρα αιτήματα… Τι σημαίνει για μας η στάση κάποιου που πάνω στη νεανική του καύλα βρέθηκε κάτω από ένα τανκ αντί σπιτάκι του να πίνει καφεδάκι και να ακούει μουσικούλα όπως κάνανε οι περισσότεροι; Με ποιο τρόπο μπορεί μια ημέρα μνήμης να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο για εμάς σήμερα και να μην μοιάζει με τις “σκουριασμένες” εθνικές εορτές; Έχουμε να κερδίσουμε κάτι παραπάνω εκτός από ένα ελεύθερο τριήμερο; Σκέφτομαι αυτά τα ερωτήματα συνεχώς τις τελευταίες μέρες – ίσως επειδή σκεφτόμουν τι να κάνουμε σαν σύλλογος – και ακόμα δεν έχω καμία απάντηση.

Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως αντιπαθώ εξίσου αυτούς που θεωρούν τη 17 Νοέμβρη ένα μνημόσυνο με αυτούς που την σφετερίζονται για να προβάλουν τα δικά τους αιτήματα (Κνίτες και αριστερούς του κώλου, αναρχικοπαπάρηδες, και ξοφλημένους συνδικαλιστές) Γι’ αυτό και δεν πρόκειται ούτε καν να πλησιάσω στους χώρους λατρείας της αυταπάτης τους. Τους εύχομαι να μείνουν μόνοι, και κάθε χρόνο όλο και λιγότεροι να κλαίγονται και να συναγωνίζονται τους μπάτσους σε αριθμό (άλλα νούμερα αυτοί).

Τι σημαίνει άραγε για εμάς σήμερα η κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του ’73; Ίσως τελικά η απάντηση να είναι καθαρά υποκειμενική. Ίσως…

Δαιμονίστηκα...

Ναι, ναι, καλή ταινία ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ, ναι καλή σκηνοθεσία, ναι το σκατό έφτασε στην κάλτσα (ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, γιατί η σκηνή του εξορκισμού μάλλον μάπα ήταν), αλλά όχι, όχι, ΟΧΙ δεν υπήρχε κανένα δίλημα ή ψευτοδίλημα και απορώ πως μπήκατε στο τριπάκι να αναρωτιέστε κιόλας...

Άκου επιστημονική ή θεολογική απάντηση, ψυχική νόσος ή πνευματική κατοχή... Δεν με ενδιαφέρει να υποστηρίξω την επιστημονική άποψη έναντι της θεολογικής, γιατί πολύ απλά η ταινία ήταν ανίκανη να θέσει καν το ερώτημα.

Και θα εξηγηθώ. Τα επιχειρήματά της και η μέθοδος που χρησιμοποίησε ο σκηνοθέτης ή ο σεναριογράφος για να μας πείσουν ήταν για γέλια. Για όσους δεν είδατε την ταινία να ποια κατάλαβα εγώ ως τα βασικά επιχειρήματα:

Ένα: Προσπαθεί όχι μόνο να απομυθοποιήσει την επιστημονική άποψη και να υποστηρίξει πως δεν θα οφελούσε σε τίποτα μια φαρμακευτική θεραπεία, αλλά την κατηγορεί κιόλας για την αποτυχία του εξορκισμού μέσω της κατάθεσης μιας ανθρωπολόγου "ειδικού" από το πουθενά που δίχως καμία απόδειξη μιλώντας για το δαιμονισμό στις χώρες του τρίτου κόσμου υποστιρίζει πως η φαρμακευτική αγωγή αδρανοποίησε τον εγκέφαλο ώστε να μην μπορεί να δεχθεί το θρησκευτικό σοκ! (Σοκαρίστηκα!)
Δύο: Έρχεται μετά η ώρα του παπά που θυμίζει φανατικό ιερέα της ελληνική επαρχίας ο οποίος καλεί τους πάντες να τον πιστέψουν γιατί απλά το λέει εκείνος. Όλα του τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν ανεπαρκή. Τελικά στο τέλος αποφασίζει να εμφανίσει ένα κρυφό γράμμα της Έμιλι (το οποίο γιατί δεν εμφάνιζε νωρίτερα είναι ένα μυστήριο) που του γράφει ότι είδε την Παναγία στο ονειρό της και της είπε πως αν με το μείνει και να μαρτυρήσει στο δαιμονισμένο σώμα της θα βοηθήσει το Θεό να πείσει τους ανθρώπους για την ύπαρξη του βασιλείου των πνευμάτων - "πως μπορείς να μην πιστεύεις στο Θεό όταν εγώ σου δείχνω το διάβολο". Αποστομώθηκα με την αλαζονεία τους. Μα καλά κοτζαμ υπερδύναμη του Σύμπαντος και έχει ανάγκη την Έμιλι; Ο παπάς όμως, οπαδός του δόγματος "πιστεύω γιατί είναι παράλογο" είχε την εντύπωσει πως τους έπεισε όλους.

Τι να σας πω: εγώ σε όλη τη διάρκεια της ταινίας συνέπασχα με τον κακομοίρη το δικηγόρο της πολιτικής αγωγής ο οποίος φυσούσε και ξεφυσούσε από τις μπαρούφες που άκουγε.

Όπως έλεγε και ο Ιονέσκο: "Όταν σου λένε ότι το μαύρο είναι άσπρο, ο διάλογος δεν έχει καμία σημασία" (ή κάπως έτσι)!

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΕΣΡ ΤΩΡΑ

Συνθηματολογώ σκοπίμως και από αγανάκτηση. Γιατί το πρωί μετά την είδηση για τον Πρόεδρο άκουσα και για τα νέα κατορθώματα του ΕΣΡ (Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης). Αποφάσισε το κλείσιμο του ραδιοφωνικού σταθμού Best Radio 92,6 λόγω της χαμηλής ποιοτικής στάθμης του καθώς και των χυδαιολογιών που ακούστηκαν από την εκπομπή του κ. Ψαριανού (βλ. φωτό - ο μεσαίος - ο καθείς μπορεί να βγάλει συμπέρασμα για το τι σόι ανθρώπος είναι από τη φωτογραφία και μόνο) στις 25/8 αλλά και γενικότερα. Και μάλιστα η απόφαση βγήκε με συνοπτικές διαδικασίες (γιατί τέτοια ζητήματα δεν μπορούν να περιμένουν) και ομόφωνα!

Τι να πω τώρα, πως να σας το εξηγήσω...

Το ΕΣΡ είναι αυτό που λέμε γονική συναίνεση αλλά για όλους εμάς τους ενηλίκους. Ο καλός μπαμπάς που ξέρει τι πρέπει να βλέπουν και να ακούνε τα παιδιά του και από τι πρέπει να προφυλάσσονται. Να ξεχάσω εγώ την προστασία που μας παρείχε από το περίφημο "φιλί του Παπακαλιάτη" ή τα πρόστιμα που έριξε στην εθνική μας Τατιάνα;

Μη γελάτε και προσπαθείτε να βρεθείτε στη θέση τους. Φανταστείτε μια ντουζίνα διοπροφόρων νομικών να ξημεροβραδιάζονται παρακολουθόντας ότι σκουπίδι κυκλοφορεί στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα (από τις εκπομπές του Μάκη μέχρι τις τσόντες των 090). Ε, κάποια στιγμή δεν αντέχει ο ανθρώπινος οργανισμός, δεν άντεξαν κι αυτοί και αποφάσισαν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο. Κλείστον το γαμημένο το σταθμό μπας και βάλουν μυαλό και οι υπόλοιποι!

Το μαρτύριο των ΕΣΡιτών είναι αφόρητο αγαπητοί μου γι' αυτό και μόνο το λόγο προτείνω πως σαν κοινωνία θα πρέπει να φανούμε επιεικείς και να τους απαλάξουμε από αυτό παίρνοντας ο καθένας για τον εαυτό του την ευθύνη για το τι βλέπουμε και ακούμε. Ότι δεν μας αρέσει, υπάρχει το κόκκινο κουμπάκι (OFF)!

Υ.Γ. Νομίζω αυτή τη φορά την έσωσα την κατάσταση και δεν ξέφυγα, ε;

Οι κοτσάνες του Προέδρου

Τελευταία δεν ξυπνάω καλά. Καθόλου καλά. Μάλλον γιατί πρέπει να πάω για δουλειά και πήζω αφόρητα και έχει αρχίσει μα μοιάζει με φάκα που εγώ τόσο καιρό κοιτούσα το τυρί και πρέπει να ξεφύγω αλλά ακόμα δεν ξέρω πως... φιου λαχάνιασα!

Ελπίζω να καταλάβατε ότι τα πρωινά μου είναι γενικά άσχημα. Το σημερινό πρωινό όμως ήταν χειρότερο. Γιατί ανοίγοντας την τηλεόραση να δω τους πεθαμένους γαύρους της Πρώτης Γραμμής στη ΝΕΤ και να γελάσω (χιχιχ, γέλασα) παρακολούθησα (άθελά μου;) και την ειδησιογραφική επικαιρότητα.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λέει ακύρωσε την επίσκεψή του στην Αλβανία και έφυγε άρων άρων γιατί ακραίοι εθνικιστές Αλβανοί προέβησαν σε απαράδεκτες δράσεις. Δηλαδή για να καταλάβω, διακόσια παλικάρια από τη "Τσαμουριά" που διαδηλώναν με αφορμή την επίσκεψη του Παπούλια τρόμαξαν την ελληνική αποστολή και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια; (τι να πει κι ο άμοιρος ο Μπους που όπου πάει γίνεται της Βαγδάτης;)

Ας σοβαρευτούμε λιγάκι παρακαλώ! Το θέμα είναι πως ο Πρόεδρος ήθελε να συμβολίσει κάτι με αυτή του την κίνηση. Όπως κάνουν συνήθως οι Πρόεδροι. Και εδώ είναι το θέμα. Ότι "ο αξιαγάπητος από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας" θέτει θέματα εκεί που δεν υπάρχουν. Όπως με την επίσκεψή του στο μουσείο της Πέλλας υπερασπίστηκε την ελληνικότητα του Αλεξάνδρου (ζήτημα που έχει διχάσει τη διεθνή κοινότητα, ε;), έτσι και τώρα δίνει αξία και δημιουργεί ζήτημα για τις εθνικιστικές φαντασιώσεις των γειτώνων.

Το ξέρω πως ένας Πρόεδρος χωρίς αρμοδιότητες είναι ο κατ' εξοχήν παπαρολόγος σε μια χώρα, γι' αυτό και υπομένω τις πατριωτικές κορώνες και τα δάκρυα του συγκεκριμένου αλλά αν είναι να συνεχίσει έτσι κάποιος πρέπει να τον μαζέψει και γρήγορα. Η συνεχής αναπαραγωγή των εθνικών μύθων (όπως ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με το διεθνές δίκαιο και όλοι οι άλλοι θα πρέπει να προσαρμοστούν στα μέτρα μας μη τους πάρει και τους σηκώσει) μόνο κακό μπορεί να κάνει - όπως φαίνεται και από το "Μακεδονικό ζήτημα".