Χρόνια μας πολλά...

Να ζήσεις words attack και χρόνια πολλά

μεγάλο να γίνεις με άρθρα πολλά

παντού να σκορπίζεις τις λέξεις σου

και όλοι να κλικάρουν στο όνομά σου!

Δύο χρόνια πριν ήταν που στη φόρμα εγγραφής του blogger γράφονταν οι λέξεις words attack. Δύο χρόνια υπομονής και κουράγιου από όσους μπαίνουν στον κόπο να διαβάζουν τις βλακείες που γράφουμαι. Ελπίζω να συνεχίσετε να το έχετε αυτό το κουράγιο!!!

Υ.Γ.: Σας χρωστάμε κέρασμα...

Κοίτα τι μαθαίνει κανείς σ’ αυτή τη ζωή…

Μαθήματα δημοκρατίας παρέδωσε ο ηγέτης (πρόεδρος – πρωθυπουργός – αρχηγός κράτους – δικτάτορας, τι σκατά είναι τελοσπάντων;) της Λιβύης, Καντάφι σε αμερικανικό πανεπιστήμιο μέσω τηλεδιάσκεψης. Υποστήριξε πως η χώρα του είναι η μόνη αληθινή δημοκρατία στο κόσμο αφού αναλύοντας τη λέξη democracy απέδειξε πως σημαίνει «ο λαός που κάθεται»! Demo, είπε σημαίνει λαός και cracy (ή crazy) στα αραβικά σημαίνει καρέκλα. Και είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, σύμφωνα με τον ίδιο πως στη Λιβύη έχουν πολλές και καλές καρέκλες για όλους!
(είδηση από τα δελτία του Antenna και της ΝΕΤ της Παρασκευής 24/3)

Οι ταραχές που συγκλονίζουν αυτές τις μέρες την Γαλλία, οφείλονται σύμφωνα με το μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, Άνθιμο, στο διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους (που έχει λάβει χώρα μερικούς αιώνες πριν στη χώρα αυτή). Ο γνωστός για τους κοινωνικούς (και όχι μόνο) στοχασμούς του και τις ενδελεχείς αναλύσεις του, υποστηρίζει (αν κατάλαβα κι εγώ ο ταπεινός το συλλογισμό του), πως η θρησκευτική ουδετερότητα του γαλλικού κράτους επέτρεψε να συρρεύσει στη χώρα πλήθος αλλόθρησκων ατόμων που με τη σειρά τους υπονομεύουν την κοινωνική σταθερότητα. Αναμφίβολα μια ριζοσπαστική θέση ιστορικού ντετερμινισμού που ίσως βοηθήσει κι εμάς τους Έλληνες στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για το μέλλον της πατρίδας μας.
(είδηση από το δελτίο του Mega της Κυριακής 26/3)

Και τώρα ένα καυτό ηθικό ζήτημα: «Με αφορμή το θάνατο ενός άνδρα ο οποίος είχε έρθει σε σεξουαλική επαφή με ένα άλογο στο Σιάτλ των ΗΠΑ και μάλιστα σε πολυσύχναστη φάρμα που διαφημιζόταν στο ίντερνετ γι’ αυτόν τον ειδικό λόγο, τοπικοί βουλευτές πρότειναν νομοθεσία που θα τιμωρεί την πράξη αυτή… Πρόκειται για πράξη εναντίων αθώων με επιβλαβή αποτελέσματα (υποστηρίζουν)… [υπάρχει] ωστόσο και η θέση που αποδίδεται στον Αυστραλό καθηγητή Φιλοσοφίας του Princeston, Peter Singer, σύμφωνα με την οποία το σεξ με τα ζώα δεν είναι κατ’ ανάγκη βάναυσο γι’ αυτά».
(αντιγραφή από το περιοδικό φιλοσοφίας Cogito, τεύχος 4, Φεβρουάριος 2006)

Τα συμπεράσματα δικά σας… (εγώ σιγοτραγουδώ το αξεπέραστο και πάντα επίκαιρο hit της Britney Spears, You Drive me Crazy…!)

Ο Καραϊσκάκης παλιός παίκτης του ολυμπιακού;

Ο Καραϊσκάκης ήταν παλιός παίκτης του ολυμπιακού; Η Μαντώ Μαυρογένους πάτωσε στη eurovision; Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν διάσημος διάκος της εποχής; Το Χάνι της Γραβιάς ήταν κάποιο γνωστό ξενοδοχείο της εποχής; Ποιος νοιάζεται αν τα παραπάνω είναι έτσι ή αλλιώς; Έτσι κι αλλιώς σήμερα μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι γιατί ξέρουμε να παρελαύνουμε σωστά. Εεεενα δύο, εν δυο, εν δυο. Έεεεενα δύο, εν δυό, εν δυό. Στις παρελάσεις φαίνεται η ελπίδα για το μέλλον, στις παρελάσεις φαίνεται το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων (πάντα είχα την απορία πως το βλέπουν αυτό μέσα από μια παρέλαση).Εκεί φαίνεται η αυταπάρνηση και η αγωνιστικότητα των πολιτικών που μάχονται για μια θέση μπροστά από τα μικρόφωνα όπου θα απαγγέλλουν τα γνωστά ποιηματάκια τους ως άλλα μαθητούδια. Εκεί θα είναι και οι χρυσαυγίτες με το ελληνόμετρο στα χέρια, θα βρίζουν όποιον μη καθαρόαιμο σηκώσει τη σημαία. Όταν τελειώσει η παρέλαση θα πάμε να πιούμε τον αγωνιστικό καφέ, όπου θα υμνούμε τους σύγχρονους Κολοκοτρώνηδες που κατακλίζουν την τηλεόραση προσπαθώντας να τραγουδήσουν. Ταυτόχρονα θα καταριόμαστε που φέτος έτυχε η 25^η Μαρτίου να πέφτει Σαββάτο και μας χαλάει την έξοδο του τριημέρου στις επαναστατικές εστίες του Παρνασσού και του Πηλίου. Αποκαμωμένοι από τη συμμετοχή μας στις εορταστικές εκδηλώσεις θα κατευθυνθούμε σπίτι όπου θα χλαπακιάσουμε τον αγωνιστικό μπακαλιάρο και την αγωνιστική σκορδαλιά. Κάπου εκεί θα κάτσουμε στον καναπέ και θα σκοτώσουμε την ώρα μας με ταινίες που αρμόζουν στην ημέρα. Θα δούμε για πεντηκοστή φορά τον «Παπαφλέσσα», για εικοστή φορά την ταινία «Μαντώ Μαυρογένους» και για εκατοστή φορά θα χύσουμε δάκρια βλέποντας την «Υπολοχαγός Νατάσσα» (ας είναι άσχετο δεν πειράζει). Στα κενά θα δούμε παραδοσιακούς χορούς μαζί με το γνωστό παραδοσιακό τραγούδι «γλύκα- γλύκα» που ακούγεται τώρα που γράφω από την τηλεόραση στο άλλο δωμάτιο. Και ως άλλοι περήφανοι έλληνες πολίτες θα πέσουμε στα κρεβάτια μην αντέχοντας άλλες εορταστικές εκδηλώσεις.

Και μέσα σε όλα αυτά να νιώθω μειονεκτικά που το μόνο που θα κάνω σήμερα είναι να πάω στο γήπεδο και να βγω το βράδυ…

A for Advertising

Φυσικά και θα τρέξω σαν τρελός να δω το "V for Vendetta" αφού είμαι τρελός και παλαβός για ιστορίες του Alan Moore.

Άκουσα στο ραδιοφώνο μια διαφήμιση για την ταινία που τελείωνε με την εξής φράση: "ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΤΕ ΣΤΑ VILLAGE". (όχι μην πάτε οπλισμένοι, θα σας προμηθεύσουν αυτοί!)

Έχω την αμυδρή υποψία και την κάπως θολή κι ανεπεξέργαστη ιδέα πως η διαφήμιση είναι το πιο απομυθοποιητικό μέσο σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας (κρίμα που διάλεξα ήδη θέμα για διπλωματική). Δεν έχουν το θεό τους οι άτιμοι! (και μ' αρέεεεεεεεεεσει!)

Ελλάς Γαλλία Συμμαχία (ποιος μιλά για την Παιδεία;)

Μυρίζω, ξαναμυρίζω τις τελευταίες μέρες, αυτό το περιβόητο άρωμα Γαλλίας δεν το έχω πετύχει. Έχει πρόβλημα η μύτη μου; Τι σκατά; Μήπως φταίει η Άνοιξη; Συνάχι μια φορά δεν έχω. Αχ γιατί να αισθάνομαι πάντα προβληματικός;

Μυρίζω, δεν μυρίζω εγώ, σήμερα θα γίνει της Γαλλίας στο κέντρο. Σύντροφοι, αδέρφια και επαναστάτες με και χωρίς αιτία (ε, δε θα μαζευτούν χίλια άτομα, του πούστη!) θα φροντίσουν προσωπικά γι’ αυτό. Και θα το κάνουν και για όλους εμάς. Τι καλοί! Να ‘ναι καλά τα παιδιά!

Γιατί δυστυχώς εγώ σήμερα έχω μάθημα. Ναι μάθημα. Διότι ένας καριόλης νεοφιλελεύθερος καθηγητής (δάκτυλος των Αμερικάνων – από εκεί μας ήρθε) θέλει λέει να κάνει μάθημα! Εξωφρενικό! Που ακούστηκε; Δε του είπε κανείς για την απεργία των καθηγητών; Για τα δίκαια αιτήματά τους; Αυτός δηλαδή δεν θίγεται που η 25η Μαρτίου πέφτει Σάββατο και θα χαθεί μια σημαντική αργία (ένα κεκτημένο δικαίωμα των σκληρά εργαζόμενων της ακαδημαϊκής κοινότητας) φέτος; Δεν έχουν δικαίωμα δηλαδή κι αυτοί να περάσουν μια βδομάδα με την οικογένειά τους σαν άνθρωποι;

Κάθε φορά που σκέφτομαι τις κινητοποιήσεις των καθηγητών το μυαλό μου πάει στον κ. Τρικαλινό – μας κάνει Φυσική στη σχολή μου – που μέχρι πέρσι ήταν και πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ. Ο τύπος πρέπει να δουλεύει 18 ώρες τη μέρα – γι’ αυτό και πολλές φορές δεν προλαβαίνει να έρθει στο μάθημα και γι’ αυτό κάνει ένα τρίωρο μάθημα σε μιάμιση και δύο ώρες. Πως αλλιώς να προλάβει να δει και την οικογένειά του. Λογικό δεν είναι μετά να εξοργιστεί από το νομοσχέδιο της αξιολόγησης; Είναι βαρβαρότητα!

Ας επιστρέψω στη Γαλλία όμως. Είναι αξιοσημείωτο πόσοι δημοσιογράφοι έχουν περάσει τις τελευταίες μέρες από την Πανεπιστημιούπολη. Αφού δεν μπορούν να πάνε απευθείας στη Γαλλία, να πιουν ένα καφέ πλάι στο πύργο του Άιφελ, έρχονται και τον πίνουν στο κυλικείο της Φιλοσοφικής – δεν έχει μεγάλη διαφορά φαίνεται!

Κάνουν όμως και ρεπορτάζ για το φοιτητόκοσμο που βράζει (όπως ο καφές στο φλιτζάνι). Και παίρνουν και συνεντεύξεις τυχαίων φοιτητών από τα τραπεζάκια της ΠΑΣΠ, ΠΚΣ, ΕΑΑΚ, ΔΥΚΤΙΟ… (αφού αυτούς βρήκαν μπροστά τους, τι να κάνουν; – οι άλλοι φοιτητές δεν πατάνε το πόδι τους στη σχολή λόγω απεργίας) κι έτσι εγώ βλέπω συνέχεια τις ίδιες γνωστές μούρες στις ειδήσεις. Για δες οι άτιμοι!

Και είναι εκστασιασμένοι όλοι τους. Και πώς να μην είναι; Έχουν μεγαλώσει νιώθοντας άτυχοι που έχασαν το Μάη του ’68, αλλά τώρα είναι η ευκαιρία τους να τον ξαναζήσουν. Αν είστε φοιτητές, μπείτε βρε σε καμιά συνέλευση, θα τους απολαύσετε να αγορεύουν μανιασμένα για τα κακά του κόσμου τούτου και θα χαρούν κι αυτοί που θα σας δουν (έχουν βαρεθεί να τα λένε μεταξύ τους και να αποφασίζουν μόνοι τους).

Και μη ξεχάσετε (αν είστε φοιτητές πάλι) να δείτε τις ειδήσεις το βράδυ για να μάθετε κι εσείς τι γίνεται στη φοιτητική κοινότητα. Μη μένετε αδιάφοροι στις εξελίξεις. Ξεστραβωθείτε επιτέλους χαϊβάνια!

Σας αφήνω με αγωνιστικούς χαιρετισμούς! (πάω για μάθημα…)

Μπήκε η άνοιξη... (και πήρε τα μυαλά μας;)

Όχι, δε μουτζώνω το Θεό με την πατούσα μου...

Φταίει που μπήκε η Άνοιξη και ήρθαν τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω!!!

Κι έτσι εγώ (το σπασικλάκι, που αντιπαθεί το καλοκαίρι και ότι απαίσιο το συνοδεύει), πήρα τα όρη και τα βουνά (ανέβηκα στη Πνίκα δηλαδή, μη τρελαθούμε τελείως) και ξάπλωσα πάνω από το βήμα των αρχαίων αθηναίων ρητόρων για να χαζέψω το απέραντο γαλάζιο του ουρανού!

Είμαι καλά γιατρέ?

Υ.Γ. Φταίει κι αυτή η καταραμένη απεργία των καθηγητών που με έχει πνίξει στον ελεύθερο χρόνο και δεν ξέρω το να τον κάνω... (Πρόβλήματα!!!)

Που είναι η Μουσική σήμερα;;; Οεο!

Λυπάμαι πολύ κάθε φορά που άνθρωποι που αγαπώ την τέχνη τους, απαξιώνουν το καινούργιο που ούτε καν γνωρίζουν, και προσπαθούν να με πείσουν πως είμαι καταδικασμένος να ζω σε μια στείρα, φτηνή και άγευστη εποχή.

Και είναι κρίμα που δεν μπορούν να βρουν όλα αυτά τα όμορφα και ξεχωριστά πράγματα που αυτή η στείρα, φτηνή και άγευστη εποχή δημιουργεί.

Από τη μία κατηγορούν τα media γιατί προβάλουν μόνο τα σκουπίδια κι από την άλλη με βάση αυτήν την εικονική πραγματικότητα αυτών των media γενικεύουν συμπεράσματα για την πραγματική πραγματικότητα.

Προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ να περιγράψω τι σημαίνει καλή τέχνη γιατί νομίζω πως είναι κάτι πολύ προσωπικό και υποκειμενικό αυτό. Ξέρω μόνο το «μου αρέσει» και το «δεν μου αρέσει» (και το γκρι φάσμα μεταξύ τους). Για να πεις πως η σημερινή μουσική παραγωγή είναι σκουπίδια χρειάζεσαι αντικειμενικά κριτήρια. Λοιπόν, που τα βρήκατε αυτά τα κριτήρια (λύνοντας ταυτόχρονα φιλοσοφικά προβλήματα αιώνων), κύριοι;

Κατά τη γνώμη μου αυτό που κάνετε, κύριοι, - και μπορώ να σας καταλάβω σε αυτό – είναι να συγκρίνετε το καινούργιο με το παλιό. Όμως πόσο χρήσιμα συμπεράσματα μπορείτε να εξάγεται από αυτό, πέρα από το ότι διαφέρουν; Κάθε εποχή οφείλει να εκφράζει τις δικές της ανάγκες κι όχι να αναμασά τα ιδεώδη των προηγούμενων σωστά; Αυτό δεν κάνατε κι εσείς;

Αυτό που δεν μασάω είναι να μου πλασάρετε τα δικά σας έργα ως εναλλακτικά και ποιοτικά και αντίθετα στη λογική της αγοράς. Γιατί δηλαδή η ταμπέλα «σουξέ» είναι marketing και δεν είναι η ταμπέλα «ποιότητα», «αντίσταση», «εναλλακτικό» κι αυτή marketing; Δεν είναι σα να ζητιανεύεις; «αγοράστε με γιατί δε με παίζουν τα κανάλια» (απομυθοποίηση μάγκες!)

Είναι κρίμα δηλαδή, ο Θεοδωράκης κι ο Παπαδόπουλος να μας προτείνουν τη μετριότατη και καταθλιπτική Ερημιά τους (κατά τη γνώμη μου) απέναντι στη καλλιτεχνική σούπα, όπως λένε, της εποχής μας. Και κρίμα που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν εκεί μέσα (δεν του το είπε κανείς;) τους Μίκρο, τους Raining Pleasure, τους Γνωστούς Άγνωστους, τους Paralyria,τους Κορε.Υδρο., τον Ζακ Στεφάνου, τις Ρόδες, το Μιχάλη Δέλτα, τον Patrelakis (αν τους λέει κάτι η ηλεκτρονική μουσική)… κι αυτά είναι μόνο όσα γνωρίζω εγώ.

Οι Κορε.Υδρο. το θέτουν πολύ εύστοχα στο τραγούδι τους Δεύτερο Πρόγραμμα:

Είναι βαρύ, το ξέρω, μα θα το πω ωμά:
η διαπλοκή της τέχνης την Ελλάδα κυβερνά
Τη μάζα αποκοιμίζει με σούπες εύπεπτες,
προτάσεις «εναλλακτικές», προτάσεις «έντεχνες»
Είναι τρελό, το ξέρω, και είναι έγκλημα διπλό,
είναι μια αόρατη γραβάτα που μας πνίγει το λαιμό
Μα όσο κι αν οι πόρτες που γκρεμίζονται μπροστά μας είναι λίγες
εμείς ζούμε τη μέγιστη ηδονή να είμαστε το γάλα μέσα στις μύγες

Η Μουσική ζει ακόμα… Ψάξτε να τη βρείτε… δεν είναι πολύ μακριά!

Στην Κέρκυρα φτιάχνουν μουσική, το ξέρετε;

…και μάλιστα πολύ καλή! Βέβαια η Κέρκυρα είναι πασίγνωστη για την μουσική της παράδοση. Σίγουρα ο Βouboux θα ξέρει περισσότερα επί του θέματος, μιας κι έχει πολλά πάρε δώσε με το συγκεκριμένο νησί.

Εγώ απ’ την άλλη απλά ξετρελάθηκα με το νέο εξαγώγιμο προϊόν του νησιού, τους Κόρε. Ύδρο. Ίσως να διαβάσατε για αυτούς (αφού δεν είμαι ο μόνος που ξετρελάθηκα με την πάρτη τους), ίσως και όχι. Το σίγουρο είναι πως αξίζει να τους γνωρίσετε!

Το άλμπουμ τους έχει τίτλο “Φτηνή ποπ για τις ελίτ” και από αυτό και μόνο μπορείτε να εξάγετε χρήσιμα συμπεράσματα. Είναι σίγουρα κάτι πολύ διαφορετικό! Ακομπλεξάριστοι (πέρα από το «είμαστε εναλλακτικοί, παίζουμε ποιοτικά»). Πρωτότυποι. Με μουσική και στίχους που (εμένα τουλάχιστον) μου θυμίζει Διάφανα Κρίνα αλλά δίχως τον θλιμμένο λυρισμό τους, αλλά με πιο απελευθερωμένη ποπ διάθεση.

Και για να πάρετε μια μικρή γεύση:

Αν σου χάριζα καρδιές για να σε ρίξω στο κρεβάτι,
θα με κοιτούσες σα να σκότωσα το σκύλο σου;
Αν σ’ άφηνα κι εγώ να περιμένεις,
θα είχες γι’ άλλον άνθρωπο τηλέφωνο;
Αν σ’ έβλεπα σαν πρόβατο που τρέφω για το Πάσχα,
θα μου καταλόγιζες χειρότερες προθέσεις;
Αν σε κερνούσα μπύρες και σ’ αγκάλιαζα στο τέλος,
αν σου μιλούσα όπως ήθελες και σου ‘λεγα ότι ήθελες ν’ ακούσεις,
αν δεν καθόμουν με τις ώρες να ερμηνεύω τους θανάτους σου,
αν ήμουνα κωλόπαιδο, το τίποτα, ένα τέρας,
θα ήμουν άξιος μόνο χειραψίας, κυρία τάδε;
…
Μα η απόρριψη το ξέρει
πως δεν υπάρχει κακός,
υπάρχει μόνο ένα χέρι
που μας σβήνει τη νύχτα το φως
Κι ο γιατρός μου το ξέρει
πως για όλα φταίει αυτός
που ήταν για μένα ένα αστέρι,
ένας δεύτερος Χριστός
…
(από το τραγούδι Χειραψία / Gay Anthem for the New Millennium)

Η ιστορία της τρέλας (από την Πάτρα ως τον Εύοσμο)

Το ακούσατε, το μάθατε, το διαβάσατε; Στον Εύοσμο λέει δε θέλουν τους τρελούς στη περιοχή τους. Κανείς δεν τους ειδοποίησε, λέει, και κανείς δεν σκέφτηκε τα παιδιά τους… ποιος μπορεί να εγγυηθεί; Και όχι, δεν είναι ρατσιστές, για το παιδιά τους κόφτονται και για τη δικιά τους τη ζωή.

Ιστορία παλιά όλο αυτό. Το έχω πια βαρεθεί. ΤΟΥΣ έχω πια βαρεθεί.

7 χρόνια πίσω, στην Πάτρα, εγώ τελείωνα τη Τρίτη Γυμνασίου, και στη γειτονιά μου θα δημιουργούσαν μια ψυχιατρική μονάδα με ξενώνα για αποθεραπευμένα από ψυχικές αρρώστια άτομα. Πανικός και μανία είχε καταλάβει τους πάντες. Θα αφήσουμε τους τρελούς να μένουν δίπλα στα παιδιά μας; (η μονάδα θα στεγαζόταν σε κτήριο δίπλα από το σχολείο) Να υποβαθμίσουν τη συνοικία μας; Είχαν όλοι τρελαθεί!

Σε λίγους μήνες (κι ενώ εγώ είχα πάει στο Λύκειο) τελείωσαν οι εργασίες στον ξενώνα και θα μετέφεραν τα άτομα. Συνελεύσεις γονέων και κηδεμόνων έδινα και έπαιρναν. Οι γονείς προπαγάνδιζαν τα παιδιά τους. Τα παιδιά στο γυμνάσιο (φίλοι μου τότε) ετοίμαζαν κατάληψη – ευκαιρία ζητούσαν κι αυτά. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος έστειλε αντιπροσωπεία από λαμόγια στο Δήμαρχο για να παρέμβει. Μέχρι κι ο παπάς, το οποίο είχαν πλησιάσει οι γιατροί της μονάδας για να μιλήσει στους πιστούς, μάσαγε τα λόγια του (που σε άλλες περιπτώσεις η φωνή του ακουγόταν στο κρεβάτι μου).

Κι εγώ με κάτι άλλους ελάχιστους τα χώναμε ματαίως σε κλειστά αυτιά και κλειστά μυαλά. Θυμάμαι τι φωνές είχα ρίξει στους γονείς μου εκείνο τον καιρό που μετριοπαθώς μεν αλλά συντάσσονταν με το γενικό κλίμα. Μπίλιες είχαμε γίνει.

Τι σκατά είχαν πάθει όλοι; Θα υποβαθμιζόταν οι γειτονιά μας από δέκα κακομοίρηδες; Αυτοί οι άθλιοι δεν την υποβάθμιζαν δηλαδή; Κι αν τρελαθεί κανένας, λέγανε, και πάρει ένα μαχαίρι και βγει στους δρόμους; Μα τι τους έκανε να πιστεύουν πως δεν θα μπορούσε να συμβεί και σε μένα κάτι τέτοιο; (έτσι όπως τους αντιπαθούσα άλλους, θα τους έπαιρνε και θα τους σήκωνε!) Η προσπάθεια να εκφράσεις ένα παράλογο φόβο με λογικά επιχειρήματα είναι γελοία.

Θυμάμαι ένα παπάρα, φραγκάτο λεχρίτη του οποίου η πολυκατοικία ήταν δίπλα ακριβώς στον ξενώνα. Είχε κινήσει γη και ουρανό. Είχε ξεσηκώσει επανάσταση από μόνος του. Τον αντιπαθούσα πάντα – μας κυνηγούσε με τη Mercedes του ο ηλίθιος γιατί έπεφτε η μπάλα μας στον κήπο του. Τότε όμως είχε τρελαθεί τελείως!

Τελικά ο ξενώνας λειτούργησε. Και στο μήνα μέσα, οι περισσότεροι αρχίζαμε να μαθαίνουμε τα μικρά ονόματα των νέων παράξενων επισκεπτών μας. Νομίζω πολλές σχέσεις ποτέ δεν δημιουργήθηκαν, αλλά μια καλημέρα κι ένα πως πάει το λέγαμε. Άσε που κάποιοι εξυπνάκηδες τους στέλνανε στο περίπτερο για τσιγάρα. Δεν ξέρω αν τους μαστούρωναν πριν τους αφήσουν να βγούνε βόλτα, αλλά ήταν συνεχώς στον κόσμο τους, ήρεμοι σαν σε νιρβάνα. Τα περιστέρια της πλατείας ήταν πιο επικίνδυνα από αυτούς. Που πήγε λοιπόν ο θυμός και ο κακός χαμός; Τσάμπα ξεσηκώθηκαν όλοι;

Δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη θεραπευτική μέθοδος για τις ψυχικές νόσους. Όμως το να βλέπουμε σαν κοινωνία αυτούς τους ανθρώπους ως σκουπίδια ή υποψήφιους δολοφόνους αντικατοπτρίζει και το επίπεδο του πολιτισμού μας. Εσείς που σηκώνετε τη σημαία του πολέμου ενάντια σε κάθε τέτοια περίπτωση, όποια δικαιολογία και να προβάλετε, είστε ρατσιστές κι ας μην το ομολογείτε. Γιατί η ρίζα του ρατσισμού τρομάρα σας, είναι ο φόβος σας. Ο φόβος για το διαφορετικό. Για κάθε τι διαφορετικό. Και δυστυχώς αυτός ο φόβος καλλιεργείται συνεχώς, από γενιά σε γενιά. Οι Τούρκοι μας μάθανε να λέμε και να βράζει το αίμα μας. Οι αράπηδες, οι Αλβανοί, οι πούστηδες, τα πρεζάκια, οι αναρχικοί, οι τρελοί…

Μόνο όταν γνωρίσεις τον άλλον μπορείς να αποβάλεις ένα τέτοιο φόβο. Μόνο όταν τον συνηθίσεις. Μα όταν κλείνεις την πόρτα κι όταν κλείνεις το μυαλό, πώς να μην μοιάζουν εχθροί σου; Δίχως ανεκτικότητα, δίχως υπομονή και δίχως ανοιχτό μυαλό, πως περιμένεις να μη μοιάζει ο κόσμος τόσο τρομαχτικός; Μήπως να κλειστούμε όλοι σπίτι να σωθούμε τελικά;

Ουφ, πάλι το κήρυγμα άρχισα και ξενέρωσα… σταματάω – και χωρίς να μπινελικώσω τους κατοίκους του Ευόσμου όπως είχα αρχικά σκοπό. Ή μήπως τους μπινελίκωσα ήδη;

Παίζοντας με τα λαχανικά!

Τα αγόρασα από τη λαϊκή και έπιασα δουλειά!

Ξέρετε τι μουσική βγαίνει από τα λαχανικά; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποίος είναι ο ήχος που βγαίνει από ένα καρότο, από μια πατάτα; Αν όχι τότε δεν ξέρετε από μουσική! Και επειδή εδώ στην Πάτρα έχουμε την οργάνωση για την Πολιτιστική, είπαμε να δείξουμε σε όλο τον κόσμο (λέμε τώρα!) το πόσο καλός μουσικός μπορεί να γίνει ένας μανάβης, ένας αγρότης! Προχθές λοιπόν το απόγευμα προς βραδάκι καθώς έκανα ζάπινγκ αντίκρισα έκπληκτος στην ΕΤ1 κάποιους τύπους (ορχήστρα των λαχανικών λεγόταν) σε ένα χώρο πνιγμένο στη μαυρίλα, να φυσάνε καρότα, να χτυπούν πατάτες. Μετά το πρώτο σοκ ήρθε και η συνέχεια: η όλη εκδήλωση γινόταν στα πλαίσια της πολιτιστικής πρωτεύουσας, που για το 2006 είναι η πόλη της Πάτρας. Αναρωτήθηκα ποιος σκέφτηκε να διοργανώσει κάτι τέτοιο, και περίμενα να δείξει μακρινό πλάνο για να δω αν υπήρχε κάποιος από κάτω να ακούσει τη μουσική της «σαλάτας». Αλλά μάταια, εκεί κολλημένη η κάμερα στους σοβαρούς «μανάβηδες» που συνέχιζαν το έργο τους, αφήνοντας των τηλεθεατή με την περιέργεια. Σήμερα διαβάζω σε τοπική εφημερίδα ότι για την εκδήλωση πληρώθηκαν κάτι λιγότερο από 50.000 ευρώ και τα έξοδα καλύφθηκαν από αγορές εισιτηρίων κατά ένα 11%. Ωραία σκέφτηκα υπήρχε κάποιος που δεν ήξερε πώς να σκοτώσει την ώρα του και τα λεφτά του, πέρασε από εκεί. Αλλά για τη δεύτερη ημέρα τα εισιτήρια κλείστηκαν από την πολιτιστική, γιατί την παράσταση θα παρακολουθούσε ο υπουργός πολιτισμού με τη συνοδεία του (ταυτόχρονα απαντήθηκε και το ερώτημά μου για την πορεία που γινόταν χθες το βράδυ στο κέντρο της Πάτρας. Αγανακτισμένοι συμπολίτες που δεν έβρισκαν εισιτήρια για την παράσταση!). Όμως αυτό που με βασανίζει είναι άλλο. Γιατί να μην παρουσιαστεί κάτι διαφορετικό στην εκδήλώση, ας πούμε μια φιλαρμονική. Παπάδες θα έπαιζε η δημοτική φιλαρμονική της Πάτρας αν της έδιναν έστω το 10% αυτών των χρημάτων. Δεν ήθελαν τα τοπικά μουσικά σχήματα, ας καλούσαν κάποια άλλη φιλαρμονική από την Ελλάδα (π.χ. της Κέρκυρας όπου υπάρχει και παράδοση). Δηλαδή γιατί πρέπει να το παίξουμε κουλτουριάρηδες, τη στιγμή που θα μπορούσε να διοργανωθεί κάποιο μουσικό γεγονός πολύ καλύτερο, και με πραγματική μουσική έτσι;