NFS στο δρόμο...

Όταν πέφτει το φως του ήλιου, κάτω από τα κιτρινωπά φώτα του δρόμου η… «need for speed» διάθεση μεγαλώνει. Αυτοκίνητα πειραγμένα, αυτοκίνητα φτιαγμένα με μπλε φωτάκια στο καπό, στο κάτω μέρος, μέσα ή οπουδήποτε αλλού. Ζάντες για να δείχνουν όμορφα τα κινούμενα μέρη, φτερά να πετάνε από εδώ και από εκεί. Προφυλακτήρες να γλύφουν το οδόστρωμα, αεροτομές από μικρές μέχρι τεράστιες, εξατμίσεις για σαματά και 3…2…1…απογείωση!

Εντάξει δε λέω και εμένα μου αρέσει να βλέπω ένα αυτοκίνητο με το κατιτίς του πάνω, αν και είμαι της άποψης ότι καλύτερα να πάρεις το οτιδήποτε έτοιμο από την εταιρεία χωρίς δικές σου επεμβάσεις. Αυτό όμως που μου τι σπάει είναι το στυλάκι των επίδοξων sebastien loeb του δρόμου. Βάζουν το κλειδί στη μίζα και με το που το γυρίζουν ξεκινάει το ράλυ. Έτσι για το παίξουν μούρη σε φίλους, σε κάποια γκόμενα ή σε φίλη που θέλουν να «ρίξουν». Με ένα μαρσάρισμα στο φανάρι θα καλέσουν τα υπόλοιπα ‘ρσενικά και αν αυτά ανταποκριθούν με το πράσινο θα καεί μπόλικο λάστιχο στην άσφαλτο (ποιος Σουμάχερ και μαλακίες, μπροστά στο κωλοφτιαγμένο GtiST50000RX92476134321 με τις10πλές εξατμίσεις και τις δεκάμετρες αεροτομές δεν πιάνει μια!).

Χθες λοιπόν το βράδυ (στην Πάτρα τα παρακάτω), εκεί κατά τις 23:00 έχω αφήσει πίσω μου την Κορίνθου και ακολουθώ το ρεύμα προς την εθνική οδό. Στο ύψος του Βασιλόπουλου και καμιά 200αριά μέτρα πριν το φανάρι κοιτάζω τον καθρέπτη. Τίποτα το ιδιαίτερο. Κάποια Ι.Χ. που έχω αφήσει πολύ πίσω μου. Δεν περνάει ένα δευτερόλεπτο και βλέπω δύο φώτα που αναβοσβήνουν επίμονα να με πλησιάζουν λες και ήμουν σταματημένος. Και να σκεφτείς ότι δεν πήγαινα και σιγά. Με όριο τα 60 το κοντερ έγραφε κοντά 80. Κάνω δεξιά αμέσως για να δω έκπληκτος να πετάγεται και ένα δεύτερο αμάξι, πίσω από το πρώτο και προς τα δεξιά (και άρα ακριβώς πίσω μου). Αν πω ότι χέστηκα πάνω μου θα είναι λίγο. Μόλις τον είδα να κολλάει σχεδόν πίσω μου λες και άκουσα τον ήχο της σύγκρουσης και ήμουν έτοιμος για το τράνταγμα. Πάλι καλά που ο δρόμος σε εκείνο το σημείο είναι πλατύς και έκανα όσο πιο δεξιά μπορούσα, επιταχύνοντας ταυτόχρονα μπας και τον αποφύγω. Τελικά δεν ξέρω για πόσα εκατοστά, αλλά τη γλίτωσα! Πέρασαν και οι δύο αριστερά μου για να χαθούν μέσα από ελιγμούς στα αρκετά μακρινά αυτοκίνητα που προπορεύονταν.

Εντάξει δε λέω, ψιλομαλακιούλες στο δρόμο κάνω κι εγώ. Προσπαθώ όμως να σέβομαι και τον άλλο οδηγό που δε μου φταίει σε τίποτα να πέσω πάνω του, αλλά και το δρόμο. Αυτό που μου τι σπάει είναι οι μαγκιές που κάνουν ορισμένοι οι μαγκιές που θέλουν να κάνουν, προς απόδειξη των ικανοτήτων τους, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται λες και τους ανήκει ο δρόμος. Είναι οι ψευτόμαγκες που τη βρίσκουν μα ένα νιτρομπούκαλο και δύο αεροτομές και το παίζουν πιλότοι του κώλου, θέτοντας σε κίνδυνο όλους τους υπόλοιπους που είχαν απλά την ατυχία να βρεθούν στο διάβα τους. Κάποια στιγμή βέβαια θα πέσουν σε κάποιο τρίτο αυτοκίνητο και ο αγανακτισμένος οδηγός θα τους την κόψει την μαγκιά. Τουλάχιστον οι ψευτομουράκλες που αντί να μαλακιστούν στο playstation μαλακίζονται στο δρόμο, μην πάρουν στο λαιμό τους κάποιον που δεν τους φταίει σε τίποτα…

Ταξιδεύοντας...

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω το δρομολόγιο Κέρκυρα – Πάτρα και αντίστροφα. Αυτό το πάνω κάτω με αυτοκίνητο ή με καράβι από όταν ήμουν 1 έτους. Πάντα μου άρεσε περισσότερο το ταξίδι με αυτοκίνητο, εξαιτίας της μεγαλύτερης ανεξαρτησίας που νιώθεις να έχεις. Φτάνεις στον προορισμό σου πιο γρήγορα, πας όπου θες, μπορείς να σταματήσεις ότι ώρα θες. Όμως από την ώρα που ταξιδεύεις το πολύ με 2-3 άτομα μαζί κατά κάποιον τρόπο αποξενώνεσαι από τους υπόλοιπους. Το καράβι είναι αλλιώς. Και για αυτό έχω αρχίσει να το εκτιμώ περισσότερο τελευταία.
Σε αυτές τις λίγες ώρες συναναστρέφεσαι άτομα που μπορεί να είναι από οπουδήποτε, άτομα που μπορεί να πηγαίνουν οπουδήποτε. Στο διπλανό τραπεζάκι του μπαρ του πλοίου μπορεί να κάθεται οποιοσδήποτε. Ένας φίλος, ένας γνωστός, ένας άγνωστος. Μερικές φοιτήτριες ή φοιτητές που ταξιδεύουν σε κάποια πόλη της Ελλάδας ή του εξωτερικού. Μια παρέα από νταλικέρηδες να «κατεβάζουν» μερικά μπυρόνια και να γεμίζουν το χώρο με φωνές. Ένας διάσημος της τηλεόρασης ή κάποιος ανώνυμος εργάτης. Μια παρέα μουστακαλήδων Τούρκων που είναι βυθισμένοι στις εφημερίδες τους και στην ακαταλαβίστικη συζήτησή τους. Κάποιοι Ιταλοί, Άγγλοι, Γερμανοί που πολύ απλά βρίσκονται σε διακοπές. Ένας πρώην πασόκος που διαλαλεί την μεταλλαγή του σε νεοδημοκράτη. Ένας παράξενος ξένος που ζητάει ένα εξίσου παράξενο φαγητό. Μια γκομενάρα που έχει τραβήξει τα βλέμματα του μισού καραβιού πάνω της. Ένας μοναχικός ταξιδιώτης που από την αμηχανία του και την έλλειψη ενδιαφέροντος γυρίζει συνεχώς γύρω-γύρω.
Άλλοι βυθισμένοι σε βιβλία και εφημερίδες, άλλοι στραμμένοι προς την τηλεόραση να χαζεύουν μάλλον παρά να παρακολουθούν, άλλοι να εκμεταλλεύονται το ασύρματο δίκτυο που προσφέρεται (με το αζημίωτο βέβαια), άλλοι να μη βάζουν γλώσσα μέσα τους σε 6 ώρες ταξιδιού.
Και πάντα μια διαφορετική ιστορία που θα ακούσεις. Το κουτσομπολιό που κατέληξε σε θάψιμο. Η πολιτική ανάλυση που θα ακούσεις, μεταξύ φραπεδιάς και γαλλικού. Για περιστατικά από το χωριό του καθενός. Άλλος θα σχολιάσει τις εκλογές, άλλος θα σχολιάσει τον αγώνα του γαύρου. Ιστορίες από τους πάντα φωνακλάδες νταλικέρηδες για το που πάνε, από πού έρχονται, τι τους έτυχε στο δρόμο. Αλλού θα πετύχεις κάποιον που δραστηριοποιείται σε φοιτητικές οργανώσεις. Τη γκρίνια του καθένα που γυρίζει πίσω στη δουλειά και στη ρουτίνα. Τη γκρίνια του τύπου για το μέρος που επισκέφτηκε.
Με κάποιους από αυτούς, ελάχιστους, θα ανταλλάξεις δυο κουβέντες, δύο σχόλια για οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό. Γνωριμίες των 6 ωρών με άτομα που το πιο πιθανό είναι να μην ξαναπετύχεις.
Ένα ταξίδι με καράβι είναι πράγματι ενδιαφέρον. Είναι κάτι σαν μια μικρογραφία του κόσμου μας. Εκεί μέσα μπορείς να συναντήσεις τον οποιονδήποτε.

Αλλά το καλύτερο δεν το ανέφερα. Όταν πλησιάζεις σε ένα λιμάνι έχεις μια φοβερή εικόνα μπροστά σου, εικόνα διαφορετική από εκείνη που βλέπεις από τη μεριά της στεριάς. Και ειδικά όταν υπάρχει και το ανάλογο θέμα. Όπως στα μέσα Ιουλίου που ανέβαινα στην Κέρκυρα. Και τη στιγμή που ήμασταν έξω από την παλιά πόλη ανέτειλε ο ήλιος από τα απέναντι βουνά της Ηπείρου. Οι ακτίνες που φώτιζαν σιγά- σιγά το παλιό φρούριο και τα κοντινά σπίτια, η αντανάκλαση που έκαναν στη θάλασσα. Ή τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής πριν την ανατολή του ήλιου με το παλιό φρούριο βυθισμένο στο σκοτάδι και τα φώτα της πόλης που απλώνονταν αριστερά και δεξιά του. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την Πάτρα όλων τα βλέμματα θα στραφούν από τη μεριά της γέφυρας που σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι Πελοπόννησος και Στερεά έχουν γίνει ένα…

Ανάμεσα στις δύο Κυριακές...

Η πρώτη εικόνα από την Πάτρα χθες βράδυ που βγήκα από το λιμάνι, ήταν μια αφίσα σε μπλε φόντο που καλούσε προς στήριξη σε συγκεκριμένο υποψήφιο, για το δήμο. Από νωρίς σήμερα το πρωί ολόκληρη η πόλη έχει κατακλυστεί από αφίσες πράσινες και κόκκινες που καλούν ακριβώς με το ίδιο μήνυμα προς στήριξη για την επόμενη Κυριακή του δεύτερου γύρου. Είναι ενδεικτικό της μάχης που θα γίνει αυτές τις ημέρες (πέρα από τα παρασκηνιακά). Ένας που τόσο καιρό τώρα δεν κρύβει ότι αποτελεί υποψήφιο κόμματος, για αυτές τις ημέρες πρέπει να τονίσει το πόσο ανεξάρτητος είναι, το πόσο αδέσμευτος το πόσο υπεράνω χρωμάτων είναι. Βέβαια και ο έτερος διεκδικητής τα ίδια θα κάνει…

Πολλοί θα είδατε στην τηλεόραση τι έγινε στην Πάτρα σε τοπικό κανάλι. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του κ. Φούρα, ο κ. Νικολόπουλος καλεσμένος σε εκπομπή να ειρωνεύεται με γκριμάτσες. Η ειρωνεία γενικώς, είναι κάτι που μου τι σπάει πολύ. Μου δείχνει άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω, που προχωράνε με το κεφάλι ψηλά για να μη συναντηθούν με το βλέμμα κάποιου άλλου. Αλλά πολύ περισσότερο με ενοχλεί το γεγονός αυτής της συμπεριφοράς λίγες μόνο ώρες αφότου οι πατρινοί στήριξαν τον υποψήφιο για τη δημαρχία. Είναι κατ’ επέκταση απρεπής συμπεριφορά και προς τους πατρινούς. Αλλά οι βουλευτικές εκλογές είναι κοντά και εκεί οφείλει το εκλογικό σώμα του νομού να ειρωνευτεί με τη σειρά του τον κ. Νικολόπουλο…

Πάντως η τοπική αυτοδιοίκηση έχει κομματοποιηθεί μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Δεν ψηφίζουμε τον Γιάννη, τον Μπάμπη, τον Νίκο, τον Γιώργο, αλλά τους υποψηφίους που έχουν στήριξη από τη ΝΔ, το Πασοκ, το ΚΚΕ, το Συνασπισμό και το ΛΑΟΣ. Και όταν εμφανίζεται κάποιος άλλος είναι γιατί δεν πήρε το επίσημο χρίσμα και χαρακτηρίζεται ως αντάρτης. Δεν υπάρχουν προσωπικότητες που εκλέγουμε, αλλά κόμμα στο δήμο ή στη νομαρχία. Και πέρα από ότι λένε κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης (που προφανώς ξέχασαν το στείλε μήνυμα) οι υπόλοιποι, βουλευτές και μη, δε χάνουν την ευκαιρία να βγουν και να μιλήσουν καθαρά κομματικά. Για τη στήριξη που παίρνει το κυβερνών κόμμα, για το ότι όλη η Ελλάδα έγινε μπλε ή πράσινη, για το πώς κάνει την αναγωγή ο καθένας για να βγάλει το ποσοστό που νομίζει ότι θα πάρει και άλλα τέτοια ωραία. Και αμέσως να σκέφτομαι το πόσο μαλάκας πρέπει να είμαι που εξακολουθώ να προσπαθώ να βλέπω τα πρόσωπα χωρίς φανατισμό και ανεξαρτήτως ιδεολογικού χώρου προέλευσης. Ειδικά τη στιγμή που γύρω μας επικρατεί ένα κλίμα άκρατης κομματοποίησης, τη στιγμή που οι περισσότεροι μιλούν για το αν ψήφισαν μπλε, πράσινο ή κόκκινο. Κάποιοι θα πουν ότι ονειροπολώ και ότι έτσι θα είναι πάντα. Όχι, εκεί θέλουν να οδηγηθεί το πράγμα στην απόλυτη αδιαφορία, στον ωχαδερφισμό. Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι το να ψηφίζεις είναι μια δύναμη, μια δύναμη που ίσως θα πρέπει να μάθουμε από την αρχή πώς να τη χρησιμοποιήσουμε. Και ούτε να φεύγουμε από το εκλογικό τμήμα μια φορά κάθε 4 χρόνια λέγοντας «εγώ έκανα το καθήκον μου». Αν θέλουμε να σταματήσουμε να μιλάμε για ψωροκώσταινα και ψωροπαναγιώταινα οφείλουμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας. Τη νοοτροπία με την οποία βλέπουμε τα πολιτικά πράγματα, τη νοοτροπία που μας κάνει έρμαιο του κάθε κομματικού μηχανισμού. Στην τοπική αυτοδιοίκηση στηρίζουμε πρόσωπα. Δε στέλνουμε σε κανέναν άλλο μήνυμα, παρά μόνο στον απερχόμενο δήμαρχο/νομάρχη. Οι δημοτικονομαρχιακές εκλογές δεν είναι μια πρόβα τζενεράλε των βουλευτικών. Καλή ψήφο, όσοι θα ξαναπάτε…

Δύο μέρες ακόμα

Για την Κυριακή που ονειρεύεται ο κάθε υποψήφιος να καθίσει στην καρέκλα του δημάρχου, νομάρχη, δημοτικού-νομαρχιακού συμβούλου. Είναι η μεγάλη τους μέρα. Βέβαια από πριν πρέπει να υπάρξει κάποια προετοιμασία. Κάποιος αγώνας που ξεκινάει μήνες πριν. Φυλλάδια, που μας έχουν πνίξει τον τελευταίο καιρό, αφίσες, διαφημίσεις που μοιάζουν με μίνι ταινία. Ομιλίες στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στο δρόμο. Οι πιο σκληρά εργαζόμενοι είναι τον τελευταίο μήνα οι υποψήφιοι. Βρίσκονται παντού και πάντα. Έχουν μάτια και αυτιά σε ολόκληρη την εκλογική τους περιφέρεια. Κάποια πράγματα όμως είναι χαρακτηριστικά της προεκλογικής περιόδου:

Οι υποψήφιοι βγάζουν τα σεξουαλικά τους απωθημένα. Όλο «αφήστε με να ολοκληρώσω…» και «Τελειώνω…» είναι.

Όταν νιώθουν ότι θίγονται, τότε αρχίζουν την επίκληση στο κύρος τους, στην ηλικία τους. Φράσεις όπως «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», «60 χρονών είμαι δε σου επιτρέπω να μου μιλάς έτσι…». Επίσης φράσεις όπως «όλοι ξέρουν ποιος είμαι…», «όλοι ξέρουν τι γίνεται…», «όλοι ξέρουν ποιοι φταίνε…», είναι κι αυτές δείγμα της αμηχανίας του ομιλητή.

Σε μια εκπομπή πάντα θα υπάρχει κάποιος που στα πρώτα 10 – 12 λεπτά θα διαμαρτυρηθεί για ότι δεν έχει μιλήσει και δεν ήρθε να κάνει τη γλάστρα, ή να συμμετάσχει σε ένα show. Για να συμπληρώσει ότι αν ήξερε δε θα παρευρισκόταν. Ο δημοσιογράφος θα του πει ότι αν δεν πιστεύει ότι είναι σωστό αυτό που κάνει καλά θα έκανε να αποχωρούσε. Για να τα μαζέψει αμέσως ο διαμαρτυρόμενος με ένα «ναι, αλλά ξέρετε…».

Αλήθεια, είναι εκπληκτικό το πόσοι είναι υποψήφιοι. Πλέον γεγονός δεν είναι ποιος κατεβαίνει στις εκλογές, αλλά ποιος δεν κατέβηκε ακόμα. Έχουν επιστρατευθεί οι πάντες, γιοι και κόρες παλιών πολιτικών, ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές. Οποιαδήποτε γνωστή και μη φυσιογνωμία που θεωρείται ότι θα μαζέψει αρκετούς ψήφους.

Η απειλή «θα σου δείξω έξω που πέφτει ο Πειραιάς» πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας και έχει κάνει πολλούς να προχωράνε τοίχο – τοίχο. Φανταστείτε δηλαδή και να μην εκλεγεί ο συγκεκριμένος υποψήφιος τι έχει να γίνει.

Εκλογικά κέντρα του κάθε υποψήφιου έχουν ξεφυτρώσει σε διάφορα σημεία της πόλης. Άλλα στο κέντρο, μεγάλα και με μια αίσθηση χλιδής, παρότι στήθηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα και παρόλο το ότι θα ξεστηθούν την επομένη τον εκλογών. Άλλα σε κάποια τρύπα να έχουν ίσα-ίσα ένα τραπέζι με μερικά φυλλάδια πάνω. Αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα του ποιο κόμμα σε στηρίζει, ή της οικονομικής δυνατότητας κάθε υποψηφίου.

Είναι και κάτι όμως που μου τι σπάει πάρα πολύ. Ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου στην Κέρκυρα και μου είπε ο πατέρας μου ότι τον πήρε ο τάδε υποψήφιος τηλέφωνο για να του στείλει καμιά δεκαπενταριά ψηφοδέλτια. Και εδώ είναι πόλη, που να δείτε στα χωριά τι γίνεται. Εκεί που στους μεγαλύτερους σε ηλικία τα δίνουν έτοιμα με τους σταυρούς προσημειωμένους, δεν ξέρω αν τα έχουν και στο φάκελο σφραγισμένα για σιγουριά! Νιώθω ότι με αυτή την τακτική σου υποτιμάνε τη νοημοσύνη. Τι δεν ξέρεις δηλαδή εσύ ο ίδιος ποιανού είναι το κάθε ψηφοδέλτιο; Τόσα ψηφοδέλτια θα έχουν στα σχολεία, γιατί πρέπει να τυπωθούν τόσες χιλιάδες άλλα για να τα δώσουν χέρι χέρι;

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν...

Την σχολική χρονιά 1998-1999 πήγαινα στην Γ’ τάξη του 5^ου Γυμνασίου Πατρών. Σίγουρα θα τη θυμάστε εκείνη την περίοδο, και ακόμα και αν δε συμβαίνει κάτι τέτοιο θα έχετε ακούσει κάτι σχετικό τις τελευταίες ημέρες. Ήταν τότε με την περιβόητη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Αρσένη (αλήθεια τι απέγινε αυτή η ψυχή;). Με το που μπήκε ο Δεκέμβρης ξεκινήσαμε καταλήψεις. Και τότε έλεγαν ότι υποκινούμασταν και τότε δε μας έπαιρναν στα σοβαρά. Και το δικό μου σχολείο έφτασε να ανοίξει περίπου στις 10 Φλεβάρη. Κοντά 2,5 μήνες αργότερα. Αργότερα έλεγα ότι αν ξανά ήμουν σε κατάληψη δεν πρόκειται να συμμετείχα, όμως ήξερα καλά μέσα μου πως δεν ήταν έτσι. Μάλλον θα προσπαθούσα να κάνω περισσότερα από το να πηγαίνω μερικές ώρες την ημέρα όπως τότε.

Να μου πείτε γιατί σας τα λέω αυτά τώρα; Γιατί χθες το βράδυ πέρασα έξω από το πρώην πια σχολείο μου και είδα ότι τελεί υπό κατάληψη. Είδα εκεί μαζεμένους αρκετούς μαθητές σε μια από τις εισόδους να κάθονται και να μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Και πέρασαν από μπροστά μου εκείνες οι ημέρες που ήμασταν εμείς στη θέση τους. Θυμήθηκα κάθε ώρα και στιγμή και κατάλαβα ότι παρότι έχουν περάσει εφτά χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα. Γιατί πέρα από την πλάκα που κάναμε τότε με το αίτημα για τρίγωνη τυρόπιτα, τα πραγματικά αιτήματα είναι τα ίδια. Και ίσως και περισσότερα αν βάλουμε και το μεγαλοφυές σχέδιο της βάσης του δέκα.

Άκουσα στην τηλεόραση έναν μαθητή να λέει ότι δεν υπάρχουν διεκδικήσεις. Κάνεις λάθος φίλε υπάρχουν και παραμένουν διαχρονικά. Άκουσα στην τηλεόραση έναν γονέα να λέει ότι δεν ξέρουν γιατί κάνουν κατάληψη. Μου θύμισε ένα συγγενή μου που με ειρωνευόταν τότε για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Όχι κύριοι, μπορεί να πρόκειται για 15χρονα, 16χρονα, 17χρονα, αλλά όμως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και γιατί το κάνουν και καλά θα κάνετε να αφήσετε για λίγο την πάρλα και να τα ακούσετε.

Άλλοι πάλι έχουν γράψει στη σημαία τους ότι οι μαθητές υποκινούνται και πορεύονται. Αλήθεια πότε επιτέλους θα πάψουμε να είμαστε εγκλωβισμένοι στις μικροκομματικές μας επιδιώξεις; Πότε θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια πραγματική απάντηση στο τι φταίει; Πότε θα σταματήσουν τα πειράματα του εκάστοτε προσώπου στην παιδεία; Κάθε γενιά έχει να επιδείξει καταλήψεις. Οι τωρινοί, εμείς, οι προηγούμενοι από εμάς. Και πάντα άκουγες το ίδιο ποιηματάκι: «φταίνε οι άλλοι». Πότε επιτέλους θα πάρει την ευθύνη πάνω του κάποιος; Γιατί πάντα θα φταίνε όλοι οι υπόλοιποι;

Προχθές έμαθα ότι και στην Κέρκυρα θα έκλειναν τα λύκεια. Όσο περνάνε οι ημέρες τόσο μεγαλώνει ο αριθμός των υπό κατάληψη σχολείων. Η υπουργός όμως όπως είπε δε μασάει…

Και να σκεφτείς ότι τα δημοτικά είναι ζήτημα να κάνουν 1-2 ημέρες μάθημα την εβδομάδα από την αρχή του Σεπτέμβρη. Και μην ξεχνιόμαστε, αυτές τις ημέρες τελειώνει η διπλή εξεταστική στα πανεπιστήμια της χώρας και καθόλου απίθανο να υπάρξει και δεύτερος γύρος καταλήψεων, μετά από αυτές του διμήνου Μάης- Ιούνιος. Γιατί και εκεί είναι όλα ανοιχτά. Πως τα έχει καταφέρει έτσι η υπουργός παιδείας, να έχει απέναντί της την πρωτοβάθμια, τη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι πραγματικά αντικείμενο προς έρευνα…