28/05/04: 600 λέξεις για τη βαρετή μας επικαιρότητα! (Δεν ξέρω τι να γράψω)

Τα τελευταία δέκα λεπτά η σελίδα μπροστά μου είναι άδεια. Για να γράψεις κάτι χρειάζεσαι ένα λόγο. Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα ή για την ακρίβεια τίποτα ενδιαφέρον. Άλλες υπάρχουν τόσα πολλά που πάλι δεν μπορείς να γράψεις για κάτι. Δεν ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει τώρα όμως το πρόβλημα παραμένει…
Θα ήθελα να γράψω ένα κείμενο κραυγή για τα βασανιστήρια αιχμαλώτων στο Ιράκ. Πολλοί το έκαναν τις τελευταίες μέρες αλλά δεν είναι αυτό που με απασχολεί. Στην πραγματικότητα έχω κουραστεί από τα εγκλήματα ανθρώπων κατά της ανθρωπότητας. Έχω κουραστεί από αυτούς που υποστηρίζουν πολέμους και στη συνέχεια σοκάρονται από τις εικόνες φρίκης, τους θανάτους, τα φέρετρα στρατιωτών, τις ακρότητες. Δηλαδή τον πόλεμο. Έχω κουραστεί από όλους αυτούς που μας καλούν να κλάψουμε για την εικόνα του κόσμου μας από τις ωραίες χνουδωτές μας πολυθρόνες μπροστά στις τηλεοράσεις μας. Σε ένα γράμμα του ο θείος Αλβέρτος (Αϊνστάιν) προς τον Φρόιντ απορούσε για τις φρικαλεότητες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Ο Φρόιντ του απάντησε πως μάλλον κάνουμε λάθος να πιστεύουμε πως ο άνθρωπος έχει ανέβει αρκετά «ψηλά»…
Στις 13 Ιουνίου έχουμε ευρωεκλογές. Αυτό θα ήταν καλό θέμα. Δυστυχώς όσο και αν υποστηρίζω την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, όσο κι αν ενδιαφέρομαι για ότι αποφασίζεται στις Βρυξέλες, δεν μπορώ ούτε στο ελάχιστο να ενδιαφερθώ για τις εκλογές. Από τη μία τα δύο μεγάλα κόμματα με τις συνηθισμένες γενικόλογες διακηρύξεις καλούνε το λαό να ψηφίσει με ευρωπαϊκά κριτήρια (στα λόγια τουλάχιστον) και από την άλλη απορούνε γιατί ο μέσος πολίτης έχει τόσο μεγάλη άγνοια για τα ευρωπαϊκά θέματα. Μήπως γιατί δεν τους είπατε τίποτα για αυτά; Από την άλλη η θλιβερή εικόνα της αριστεράς με το ΣΥΝ (πρώην ΣΥΡΙΖΑ) να εκλιπαρεί για ψήφο ελεημοσύνης για να συνεχιστεί το σημαντικό έργο της ευρωπαϊκής Αριστεράς (ποιο είναι αυτό άραγε;) και το ΚΚΕ να εξελίσσεται σε άρχοντα του λαϊκισμού μπας και δει τα ποσοστά του να ανεβαίνουν (έλεος σύντροφοι)…
Η εθνική ενότητα πάντως καλά κρατεί. Μπορεί σε θεματάκια όπως το Κυπριακό να διχαζόμαστε αλλά στα κρίσιμα θέματα της δυσφήμισης των Ολυμπιακών αγώνων και της αλλοίωσης της ιστορίας μας είμαστε όλοι ενωμένοι! Ας είναι καλά οι TIMES του Λονδίνου και οι συντελεστές της ταινίας «Τροία». Είναι γνωστό πως μόνο εμείς έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε τις προετοιμασίες των Ο.Α. και είναι φυσικά απαράδεκτο τα αμερικανάκια να μας παρουσιάζουν σαν βάρβαρους πολεμοκάπηλους, εμάς που πολεμήσαμε για την αγάπη μια γυναίκας όπως πολύ καλά περιγράφει ο μέγας ιστορικός μας Όμηρος (ο Θουκυδίδης καλά θα κάνει να το βουλώσει για το θέμα αυτό)…
Το θέμα φυσικά που θα έπρεπε να με απασχολεί είναι η αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων στους πτυχιούχους των Κ.Ε.Σ. για καθαρά συντεχνιακούς λόγους φυσικά. Εδώ δεν μπορούμε να μπούμε εμείς στο Δημόσιο (γιατί για αυτό γίνεται όλη η φασαρία αν δεν το καταλάβατε) θα έχουμε και τα φλωράκια που πήραν πτυχίο από τα «παραμάγαζα» των Αγγλικών πανεπιστημίων με τα λεφτά του μπαμπά τους να ζητάνε κι αυτά θέση. Μη χέσω! Ένα δεν καταλαβαίνω στην υπόθεση. Γιατί απειλούνται τα επαγγελματικά μας δικαιώματα από τύπους που δεν ξέρουν τίποτα (γιατί σε σύγκριση με τα πανεπιστήμια τα Κ.Ε.Σ. δεν πιάνουν μία), και γιατί η αύξηση του ανταγωνισμού συνεπάγεται υποβάθμιση του πτυχίου μας; Κάτι δεν μας λένε οι αυτοδιορισμένοι συνδικαλιστές της ανώτατης εκπαίδευσης μου φαίνεται…
Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά μόλις έγραψα 565 λέξεις επειδή δεν ήξερα τι να γράψω. Νομίζω πως μου φαίνεται πολύ καλή τεχνική για να την εφαρμόσω στην εξεταστική που πλησιάζει απειλητικά…!

Σε δύο εβδομάδες έχουμε εκλογές, τις πρώτες ευρωεκλογές στην ΕΕ των 25. Το όλο κλίμα όμως που επικρατεί αυτές τις μέρες είναι αρκετά χαλαρό με ορατά τα αποτελέσματα αποχής- απάθειας. Το 1999 στο Ηνωμένο Βασίλειο πήγαν στις κάλπες για να ψηφίσουν στις τότε εκλογές 11 εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ για το «Μπιγκ Μπράδερ 3» ο αριθμός αυτών που ψήφισαν υπερέβη τα 23 εκατομμύρια. Όταν ένα «ριάλιτι σόου» συγκεντρώνει περισσότερες ψήφους από τις εκλογές καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, καταλαβαίνουμε ότι η πολιτική απάθεια είναι κάτι το οποίο καλύπτει σαν σκιά την Ευρώπη του σήμερα. Η απάθεια αυτή μπορεί να μας οδηγήσει σε καταστάσεις στις οποίες οι εκλεγμένοι, από μια μειοψηφία πλέον, θα κυβερνούν κάνοντας ότι θέλουν ξέροντας ότι κανένας δε θα ενδιαφέρεται για τις πράξεις του. Επιβάλλεται λοιπόν στις επερχόμενες ευρωεκλογές η συμμετοχή να είναι όσο μεγαλύτερη γίνεται, γιατί έτσι και μόνο θα βοηθηθεί η δημοκρατία μας. Ωραία και τι να ψηφίσουμε θα πει κάποιος, αφού και οι δύο μεγάλοι κομματικοί σχηματισμοί φαίνονται να έχουν πολύ περισσότερα κοινά από διαφορές (αν υπάρχουν και αυτές). Ακόμη και αν δε θέλετε να στηρίξετε κάποιον από τους υπόλοιπους σχηματισμούς, τότε δηλώστε παρόν με ένα άκυρο-λευκό. Θα ήταν πολύ καλύτερο από την αποχή, η οποία μόνο ως αδιαφορία μπορεί να εκληφθεί.



Προχθές θυμηθήκαμε ένα άλλο πολύ σημαντικό πολιτικό γεγονός της δεκαετίας του 70. Δόθηκαν στη δημοσιότητα ντοκουμέντα από τα αμερικανικά Αρχεία Εθνικής Ασφαλείας με περιεχόμενο διάλογους ανάμεσα στον πρόεδρο Νίξον και τον υπουργό εξωτερικών εκείνης της εποχής Χένρι Κίσινγκερ. Όλα όσα αναφέρονται παρακάτω ελέχθησαν λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα στο Σαντιάγκο της Χιλής.
Σε ένα από αυτά ο Κίσινγκερ διηγείται στον Νίξον με ποιο τρόπο οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες βοήθησαν τα πράγματα ώστε να οδηγηθούμε στο πραξικόπημα. Ο πρώτος μάλιστα κατηγορεί τις εφημερίδες ότι «εθελοτυφλούν και δεν καταλαβαίνουν τη σημασία του γεγονότος να καταρρεύσει μια κομμουνιστική κυβέρνηση». «Αντί να μας χειροκροτούν μας αποδοκιμάζουν», «την εποχή του Αϊζενχάουερ θα ήμασταν ήρωες» είναι μερικές από τις εκφράσεις του «Μέγου της διπλωματίας» προς τον τότε πρόεδρο, και συνεχίζει: « Δεν εννοώ ότι το κάναμε, εννοώ ότι τους βοηθήσαμε να το κάνουν». Μετά από ένα διαγραμμένο σημείο συνεχίζει: «Δημιούργησε τις συνθήκες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Συνολικά δόθηκαν στη δημοσιότητα 20000 αποχαρακτηρισμένα έγγραφα με τηλεφωνικές συνομιλίες του Χένρι Κίσινγκερ τις περιόδου 1969-1974.
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο Σαλβατόρ Αλιέντε ήταν ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος μιας χώρας, ο οποίος δολοφονήθηκε μέσα στο προεδρικό μέγαρο βρικόμενος σε κατάσταση άμυνας. Ακολούθησε δικτατορία υπό τον Πινοσέτ, η οποία έχοντας τη στήριξη των ΗΠΑ προκάλεσε διώξεις και βασανισμούς με αποτέλεσμα το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. (Η είδηση πάρθηκε από το "Εθνος" της Παρασκευής 28/5)
Αυτά…

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα (?)

Αυτό είναι ένα από τα διδάγματα που πηγάζουν από το έργο του πατέρα της πολιτικής επιστήμης, Νικόλο Μακιαβέλι. Σύμφωνα με αυτό οι καταπιεσμένοι από την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική νομιμοποιούνται να γίνονται τρομοκράτες και να σκοτώνουν μερικές χιλιάδες αθώους, ο Πρόεδρος Μπους νομιμοποιείται να βομβαρδίσει όλο το Ιράκ για να διώξει τον αιμοσταγή δικτάτορα Σαντάμ, η ελληνική κυβέρνηση νομιμοποιείται να φακελώνει τους πολίτες της παραβιάζοντας τα δικαιώματά τους για να τους παρέχει ασφάλεια κ.τ.λ.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Με ενέπνευσε ο Μάϊκλ Μουρ και η «προσπάθεια λογοκρισίας» της νέας του ταινίας από την Disney. Πολλά ακούστηκαν τελευταία και θέλησα να μάθω κάτι παραπάνω για το θέμα. Πράγματι η Disney για λόγους που δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρουν αρνήθηκε τελικά να κάνει τη διανομή της ταινίας Fahrenheit 9/11 του γνωστού σκηνοθέτη και συγγραφέα. Ο τελευταίος κατηγόρησε την εταιρία από το φεστιβάλ των Κανών και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στέφοντας παράλληλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Αυτές τις μέρες δίνει αμέτρητες συνεντεύξεις και όλοι ακούν με μεγάλη προσοχή αυτά που έχει να πει αυτό ο μεγάλος αντίπαλος του Μπους.
Δυστυχώς τα πράγματα για μένα δεν είναι άσπρα και μαύρα, μου φαίνονται πιο πολύπλοκα. Η ιστορία περί λογοκρισίας είναι μάλλον ένα μεγάλο παραμύθι. Δε λέω πως η Αμερική είναι η τέλεια χώρα, και ιδίως μετά τις 11/9/2001 οι ελευθερίες παραβιάζονται με απαράδεκτα νομοθετήματα της κυβέρνησης των Συντηρητικών. Στην περίπτωση του κ. Μουρ όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Μπορεί η Disney να μην θέλησε τελικά να διανέμει την «επιθετική» ταινία του όπως όμως δήλωσε και ο Μάϊκλ Άισνερ, διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας: «Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 11 ανθρώπους οι οποίοι θα επιθυμούσαν να αποκτήσουν τα δικαιώματα διανομής της ταινίας». Πράγμα που κατά την γνώμη μου αληθεύει δεδομένου της εμπορικότητας του Μουρ.
Παρόλα αυτά ο κ. Μουρ βρήκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να στέψει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του δείχνοντας τον εαυτό του σαν καταδιωκόμενο στις ΗΠΑ και ζωντανή απόδειξη των θεωριών του. Αντικειμενικά πολύ καλό marketing για κάποιον αριστερίζων όπως αυτός.
Κύριε Μουρ, λατρεύω τον αυθορμητισμό σας και συμφωνώ με πολλούς από τους σκοπούς σας. Όμως για μένα ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αν δεν χρησιμοποιήσουμε εμείς πρώτοι τα μέσα που θεωρούμε σωστά πως περιμένουμε να το κάνουν οι άλλοι;

Καθώς πλησιάζουμε προς τις εκλογές όλες οι παρατάξεις εργάζονται πυρετωδώς για να αποσπάσουν όσο περισσότερους ψήφους. Τα τραπεζάκια έχουν πάρει εδώ και μέρες τη θέση τους, συνοδεία μουσικής πολλές φορές, τα φυλλάδια μοιράζονται σαν τις καραμέλες διάφοροι σου πιάνουν την κουβέντα. Άτομα τα οποία μερικές φορές δεν πατάνε καν στη σχολή για μαθήματα έρχονται μόνο και μόνο για να σε επιστρατεύσουν, επειδή έχουν εντολές από πάνω, για να πάει καλά το κόμμα. Βλέπεις άτομα, που προσπαθούν μέσα από τις γνωριμίες και τις δικτυώσεις τους να εξασφαλιστούν, να έρχονται να βάζουν το "κασετοφωνάκι" και να σου τσαμπουνάνε το ποιηματάκι τους που έχουν διαβάσει από τα ραβασάκια της παράταξης. Πολλές φορές απορώ, πως είναι δυνατόν τόσα πολλά κομματοποιημένα άτομα να μην έχουν διαφοροποιήσει έστω και στο ελάχιστο τις θέσεις του κόμματος στο οποίο ανήκουν έστω και μια φορά, τουλάχιστον εκτός συνελεύσεων. Αυτός όμως είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να επιβιώσεις μέσα στο απόλυτα δημοκρατικό σύστημα του ελληνικού χώρου, το οποίο σε βάζει στη μια άκρη απέναντι από όλους τους άλλους αν κάνεις το λάθος να εκφράσεις κάτι διαφορετικό. Βλέπουμε τις παρατάξεις να έχουν ως κύρια δραστηριότητά τους την αφισοκόλληση που είναι και αντιαισθητική και γεμίζει τους χώρους του πανεπιστημίου με άχρηστα χαρτιά, για να μη μιλήσω για τα χρήματα τα οποία, όσον αφορά τις νεολαίες κομμάτων και όχι τους ανεξάρτητους που τα πληρώνουν μόνοι τους, θα ήθελα να μάθω από πού τα διαθέτουν. Να μιλήσουμε για τις ανακοινώσεις, ανακοινώσεις που πολλές φορές αναλώνονται να διαπραγματεύονται θέματα όπως αυτά των διεθνών πολέμων και παγκόσμιων ανακατατάξεων, τη στιγμή που μείζονα εσωτερικά προβλήματα των φοιτητών παραμένουν άλυτα. Βέβαια καλό είναι να ασχολούμαστε και να προβληματιζόμαστε για αυτά, αλλά ελάχιστα απασχολούν την πλειοψηφία των φοιτητών όταν έχουμε προβλήματα με τα θέματα των προγραμμάτων σπουδών, των πολλές φορές φτωχών παρεχομένων συγγραμμάτων, των φοιτητικών εστιών, των εγκαταστάσεων των τμημάτων και των «σφαγών» σε μαθήματα των εξεταστικών.
Τι να περιμένεις όμως από κάποιες εκλογές οι οποίες δεν είναι έγκυρες, δεν είναι αξιόπιστες και γίνονται εντελώς τυπικά πλέον. Γιατί έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω τις εκλογές αυτές όταν κάθε παράταξη ανακοινώνει τους δικούς τις αριθμούς σχετικά με τα αποτελέσματα χωρίς ποτέ να συμφωνούν μεταξύ τους. Άλλωστε αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο έχουμε κάθε χρόνο υψηλά ποσοστά αποχής, τα οποία θα ήταν ακόμα υψηλότερα αν δεν συνέβαινε η επιστράτευση όλων των γνωστών και των φίλων.
Ωραία και θα μου πει κάποιος τι να κάνουμε. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αποκομματοποιηθεί ο φοιτητικός χώρος. Να εκλέγουμε άτομα που δε θα εξαρτώνται από καμία κομματική παράταξη, άτομα που δε θα πάρουν εντολές από κανένα κόμμα. Άτομα που δε θα διαβάζουν τα χαρτάκια με τις θέσεις του κόμματους την ώρα των συνελεύσεων. Άτομα που δε θα σημειώνουν σε καταλογάκια ποιοι τους ψήφισαν για αμφιλεγόμενη χρήση στο μέλλον. Χρειαζόμαστε άτομα με ικανότητες και με διάθεση για δουλειά και εκπροσώπηση των φοιτητών και όχι κομματικά παπαγαλάκια και υποχείρια.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι φοιτητές θα ήθελαν να αλλάξουν τα πράγματα, να επικρατήσει κάποιο άλλο σύστημα. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και πολλές δυσκολίες καθώς τα κυκλώματα είναι δύσκολο να διαλυθούν. Βλέπετε είναι λιγάκι επικίνδυνο να αφήσεις το φοιτητικό χώρο χωρίς έλεγχο, χωρίς ένα μηχανισμό για να σε βάλει, αν δεν έχεις μπει ακόμα, στη λογική της μάζας και να σε κρατήσει σε αυτή.

12 Μαΐου, ψηφίζουμε για το μέλλον που ονειρευόμαστε

«12 Μαΐου, ψηφίζουμε για το μέλλον που ονειρευόμαστε.» Θα μπορούσε να ήταν σύνθημα οποιασδήποτε φοιτητικής παράταξης. Το ίδιο ανόητα, το ίδιο γενικά και το ίδιο ευήκοα είναι όλα τα συνθήματα. Και τον ίδιο στόχο έχουν. Την ψήφο σας!
Το μεγάλο πάρτι των παρατάξεων έχει ήδη ξεκινήσει και κορυφώνεται. Αφίσες, ομιλίες, συναυλίες και το κλασικό μπούρου-μπούρου πρόσωπο με πρόσωπο είναι τα κύρια όπλα τους για τη μεγάλη μάχη. Και όλα αυτά γιατί; Για ένα φοιτητικό κίνημα με φωνή και δύναμη, για να μπορεί ο φοιτητής να διεκδικεί αυτά που του ανήκουν. Πάνω κάτω τουλάχιστον όλοι αυτό μας λένε.
Δε θέλω να αμφισβητήσω τις καλές τους προθέσεις αλλά έχω κάποιες ενστάσεις για το πόσο ενδιαφέρονται για την ενεργή συμμετοχή του κάθε φοιτητή στο φοιτητικό κίνημα. Αλήθεια, πόσο ενδιαφέρονται η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ όταν στις σχολές που πλειοψηφούν γίνονται με το ζόρι δύο γενικές συνελεύσεις το χρόνο και ασχολούνται μόνο με τα πάρτι και τις εκδρομές που διοργανώνουν; Αλήθεια πόσο ενδιαφέρονται η ΠΚΣ και η ΕΑΑΚ όταν θεωρούν νίκη το να περνάνε ψηφίσματα «νύχτα» με 20 ψήφους και μετά να κλείνουν τη σχολή και να κατεβαίνουν σε πορείες εν ονόματι όλων των φοιτητών; Λυπάμαι αλλά κάτι δεν μου κολλάει εδώ πέρα.
Η ψήφος στις παρατάξεις τις περισσότερες φορές το μόνο αποτέλεσμα που είχε είναι να βοηθήσει στο καπέλωμα του φοιτητικού κινήματος και τελικά στην απαξίωσή του. Κάθε παράταξη ενδιαφέρετε μόνο να προωθήσει τα δικά της αιτήματα, παρουσιάζοντάς τα σαν αιτήματα όλων των φοιτητών. Δεν με ενδιαφέρει αν τα αιτήματα είναι δίκαια και προς όφελος των φοιτητών, με ενδιαφέρει που δεν προέρχονται από αυτούς. Εκτός κι αν κάποιοι γνωρίζουν καλύτερα τι είναι καλό για τους φοιτητές όπως με άνεση υποστηρίζουν κάποιοι «προοδευτικοί αριστεροί» υποψήφιοι.
Παρόλα αυτά δεν υποστηρίζω την αποχή. Αν και δεν θεωρώ καλύτερο αυτόν που ψηφίζει με κριτήρια κομματικά ή συμπάθειας από αυτόν που αδιαφορεί τελείως θεωρώ πως υπάρχουν άτομα και σε παρατάξεις αλλά και σε ανεξάρτητους συνδυασμούς που είναι διατεθειμένα να αντιπροσωπεύσουν σωστά τους φοιτητές πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Αν δεν υπάρχουν τότε ένα ξεγυρισμένο ΑΚΥΡΟ είναι καλύτερο μήνυμα από την αποχή.
Όμως αυτό είναι μόνο η αρχή. Το σημαντικό «καθήκον» του ενεργού φοιτητή είναι η συμμετοχή του στις γενικές συνελεύσεις. Αυτές είναι το μεγάλο όπλο των φοιτητών και θα πρέπει να τις χρησιμοποιήσουν. Τα προβλήματα στο πανεπιστήμιο υπάρχουν και οι λύσεις δεν είναι πάντα αυτές που μας αρέσουν πιο πολύ. Η αρχή όμως για τη λύση τους προς το συμφέρον μας είναι η δική μας επαγρύπνηση και η συμμετοχή στις αποφάσεις που μας αφορούν.
Τέλος, γιατί πήρα φόρα και άρχισα τις συμβουλές σαν άλλος παντογνώστης. Μόνο να θυμάστε πως οι εκλογές είναι δωρεάν, αλλά τα αποτελέσματά τους πληρώνονται έντοκα!

System Intruder

Μετά τα βασανιστήρια οι «συγνώμες», με τον πρόεδρο Μπους να παίρνει σβάρνα τα αραβικά τηλεοπτικά δίκτυα για να χαρακτηρίσει «απεχθή» τα εγκλήματα των Αμερικανών στρατιωτών και να «φρενάρει» τις αντιδράσεις του αραβικού κόσμου. Έχουμε επίσης το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να αναβάλει επ’ αόριστον την έκδοση της ετήσιας έκθεσης για τις ενέργειες των ΗΠΑ σχετιζόμενες με την υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, για «τεχνικούς λόγους» λεεί… Κανονικά η έκθεση έπρεπε να δημοσιευτεί από τον αναπληρωτή υπουργό εξωτερικών χθες, αλλά μάλλον ήθελαν να συμπεριλάβουν και τα τελευταία γεγονότα προώθησης του δικαιώματος των συμμάχων να συμπεριφέρονται στους αιχμαλώτους όπως αυτοί θέλουν.

Και κάτι φρέσκο από τους New York times:

Η Ντίσνεϋ απαγορεύει στη θυγατρική της Miramax να διανείμει στις αμερικανικές αίθουσες ταινία η οποία έχει επικριτική στάση προς τον πρόεδρο Μπους. Ταινία έχει τίτλο Φαρενάιτ 911 με σκηνοθέτη τον Μάικλ Μουρ, γνωστό και από το Ντοκιμαντέρ «Ακήρυχτος Πόλεμος», καταγγέλλει την προ της 11/9 πολιτική Μπους και αποκαλύπτει τις σχέσεις της οικογένειας του τελευταίου με οικογένειες από τη Σαουδική Αραβία, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Αυτά τα λίγα από το κράτος της δημοκρατίας και της ελυθερίας της έκφρασης…

Κακοποιήσεις Ιρακινών αιχμαλώτων

Παγκόσμιο αποτροπιασμό προκαλούν οιφωτογραφίες κακοποίησεις Ιρακινών αιχμαλώτων μετέδωσε το Αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CBS. Πάντως απορώ πως το Πεντάγωνο άφησε να δημοσιευτούν οι φωτογραφίες????

Το βράδυ τις 24ης Απριλίου το σχέδιο Ανάν ήταν και επισήμως τελειωμένο καθώς οι ελληνοκύπριοι στο σύνολό τους είχαν ψηφίσει όχι στο σχετικό δημοψήφισμα. Την ίδια στιγμή στα κατεχόμενα είχαμε το άκρως αντίθετο σκηνικό, με τους τουρκοκύπριους να πανηγυρίζουν για το δικό τους ναι. Περισσότερο όμως αυτό το ναι ήταν ένα όχι στον Ντεκτάς και στη μιζέρια της τριακονταετούς κατοχής από την Τουρκία.
Το θέμα όμως είναι γιατί οι ελληνοκύπριοι ψήφισαν όχι, παρά τις μεγάλες πιέσεις που δέχτηκαν από Μπους, Μπλερ, Παουελ, Φερχόιγκεν και άλλους για να τύχει το σχέδιο άλλης αντιμετώπισης. Το μεγάλο ποσοστό του όχι, λοιπόν, είναι αποτέλεσμα των τόσων χρόνων κοροϊδίας και των ψεύτικων υποσχέσεων. Από όσα ψηφίσματα εξέδωσε ο ΟΗΕ σχετικά με την Κύπρο δεν εφαρμόστηκε σχεδόν κανένα. Τελευταία σημειώθηκε μια κάποια πρόοδος με το Ευρωπαϊκό δικαστήριο να αποφασίζει για το εμπάργκο και για την υπόθεση Λοϊζίδου. Οι ελληνοκύπριοι έχοντας δει με τα ίδια τους τα μάτια την κατάσταση των κατεχομένων (σε αυτό έπαιξε ρόλο και ο Ντεκτάς που άνοιξε την πράσινη γραμμή) ήξεραν ότι θα έδιναν πολλά, ρισκάροντας το επίπεδο ζωής τους, με μοναδικό αντάλλαγμα κάποιες ελπίδες και υποσχέσεις ότι οι τούρκοι θα επέτρεπαν να γίνουν αυτά που προέβλεπε το σχέδιο. Οι κύπριοι έβλεπαν ότι θα σηκώσουν οι ίδιοι το μεγαλύτερο οικονομικό βάρος, λες και ήταν αυτοί οι οποίοι εισέβαλλαν το 1974. Από την άλλη είχαμε και πάλι τις γνωστές εγγυήτριες δυνάμεις, οι οποίες οδήγησαν το νησί εδώ που βρίσκεται σήμερα, και με την Τουρκία να έχει πλέον δικαιώματα επέμβασης σε ολόκληρη πλέον την Κύπρο θέτοντάς την υπό καθεστώς ομηρίας. Να μη μιλήσουμε για το ότι σε ευρωπαϊκό έδαφος θα έχουμε έναν στρατό κατοχής για τουλάχιστον μια εικοσαετία…
Οι ελληνοκύπριοι αντιθέτως με αυτά που ισχυρίζονταν κάποιοι ήξεραν την ουσία του σχεδίου και ήξεραν επίσης και το τι θα παραλάβουν από τη βόρεια πλευρά. Έτσι είπαν όχι, σε αυτό το γύρο και ετοιμάζονται για τον επόμενο. Το ζήτημα δεν έκλεισε και ούτε πρόκειται να κλείσει όσο οι γνωστές μεγάλες δυνάμεις θα ενδιαφέρονται γεωστρατηγικά για την ευρύτερη περιοχή, κι ας λένε κάποιοι ότι δε θα ξαναασχοληθούν. Αυτή τη στιγμή η Κυπριακή Δημοκρατία είναι και τυπικά μέλος της Ε.Ε. και πλέον ο συσχετισμός δυνάμεων μπορεί να αλλάξει. Αλλά θα επανέλθουμε στο θέμα στο μέλλον…