Ως εδώ ήταν... ΘΕΛΩ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!

Ύστερα από την χθεσινή αφόρητα ζεστή ημέρα και από τη σημερινή πρωινή διακοπή ρεύματος της ΔΕΗ στην περιοχή μου (που είχε σαν αποτέλεσμα να ξυπνήσω μούσκεμα στον ιδρώτα σα να έβλεπα το χειρότερό μου εφιάλτη) το πήρα απόφαση: ΘΕΛΩ επειγόντως ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!
Δεν μου αρέσει να παίρνω αποφάσεις εν θερμώ... αλλά οι καταστάσεις δεν μου άφησαν άλλα περιθώρια, ελπίζω να με καταλαβαίνεται.
Ανακηρύσσω τις επόμενες 28 (δεν ξέρω γιατί τόσες) ημέρες ως Επ.Επ.Ο. (Εποχή Επιβεβλημένης Οκνηρίας)
Αυτό είναι για μένα διακοπές. Διακόπτω!
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα ξαναεμφανιστώ μετά την ΕπΕπΟ μου (τυχεροί!), οπότε να περνάτε καλά, να είστε άτακτοι και... σιγά μη σας δώσω συμβουλές. Εσείς ξέρετε καλύτερα.
Τσάγια!

Φωτιά και λαύρα!

Ακούω το τραγούδι του Ben Moody και της Anastasia από το soundtrack της ταινίας Fantastic Four: Everything Burns
Αναμφίβολα το τραγούδι της ημέρας!

Περί του ποιος πηδάει ποιον και τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό

Πριν κάποιους μήνες, σε μια διάλεξη του καθηγητή Γιώργου Κουμάντου στο Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα το οικογενειακό δίκαιο η συζήτηση είχε εστιαστεί στη νομική μορφή που μπορεί να έχει ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Οι ερωτήσεις μονοπωλήθηκαν από νομικούς, κοινωνιολόγους, οικονομολόγους και γενικά καθηγητές ανθρωπιστικών επιστημών.
Το κοινό όμως δεν αποτελούταν από μόνο από καθηγητές (όσο παράξενο κι αν τυχών ακούγεται αυτό). Δύο κυρίες (γριές καρακάξες) με ντύσιμο και ύφος βορείων προαστίων (στην αρνητική του διάσταση), οι οποίες σχολίαζαν διαρκώς και ηχορυπαντικώς (!), θέλησαν να παρέμβουν στη συζήτηση και σαν συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας περιέγραψαν με γλαφυρό τρόπο ένα μέλλον που δεν θα γεννιούνται πια παιδιά (θα κλονοποιούνται; - ποιος ξέρει) γιατί όλοι θα συνουσιάζονται με άτομα του ίδιου φύλου. Ο Κουμάντος προσπάθησε αστειευόμενος να τους δείξει την απιθανότητα αυτού του σεναρίου.
Το παράξενο όμως συνέβη στο τέλος της συζήτησης όταν αυτές οι δύο κυρίες σηκώθηκαν και άρχισαν να κράζουν τη διαμαρτυρία τους με μορφή κηρύγματος για το καθήκον να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από αυτά τα νοσηρά φαινόμενα μπλα μπλα μπλα… Ήταν τόσο γελοία η σκηνή που μου θύμισε κάτι κνίτες που πετάγονταν στο μάθημα της Οικονομίας για να καταδείξουν τη φαυλότητα της οικονομικής επιστήμης και την υποταγή της στις ανάγκες του κεφαλαίου, μήπως και έτσι γλιτώσουν κάποιο αθώο θύμα από την αστική προπαγάνδα. Είναι παράξενο το πόσο πολύ μπορεί να φανατίσει το ποιος πηδάει ποιον τελικά! Ή μήπως όχι;
Ίσως τελικά η σεξουαλικότητα να είναι ιδιαιτέρως σημαντικό ζήτημα ιστορικά. Και αυτό οφείλεται στη μεγάλη βαρύτητα που της δίνει ο κάθε άνθρωπος έστω και ασυνείδητα. Από εκεί πηγάζει και η άβυσσος των σεξουαλικών διακρίσεων. Και όσους νόμους και να ψηφίσει το κράτος οι διακρίσεις θα ζουν και θα βασιλεύουν μέχρι να υποβαθμιστεί η σημασία της σεξουαλικότητας. Μέχρι να πάψει να μας ενδιαφέρει το ποιος πηδάει ποιον.
Παρόλα αυτά είναι αδιανόητο σε ένα φιλελεύθερο κράτος που καυχιέται για τα ατομικά δικαιώματα που προσφέρει στους πολίτες του, τέτοιου είδους διακρίσεις να είναι θεσμοθετημένες με νόμους που έπρεπε να έχουν αλλάξει εδώ και καιρό. Καθήκον του κράτους είναι να μην κάνει διακρίσεις.
Γι’ αυτό και οι ομοφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν τις έννομες συνέπειες της συμβίωσης ως σύντροφοι. Και έχουν επίσης το δικαίωμα να ονομάζουν τη συμβίωσή τους γάμο (όσο και αν αυτό το αίτημα είναι συντηρητικό και ηλίθιο κατά τη γνώμη μου).
Από την άλλη πλευρά όμως η εκκλησία έχει και αυτή κάθε δικαίωμα να θεωρεί την ομοφυλοφιλία αμαρτία, παραφύσιν πράξη σύμφωνα με τη θρησκεία και να μην δέχεται τους ομοφυλόφιλους στους κόλπους της αν πρώτα δεν μετανοήσουν. Είναι ανόητο να ζητάνε ορισμένοι προοδευτικές θέσεις από την εκκλησία. Η εκκλησία βασίζεται σε κάποια δόγματα (την αλήθεια του θεού) και αυτά τα δόγματα πρέπει να υποστηρίξει αλλιώς τι σκατά αλήθεια του θεού θα είναι αυτά. Η θρησκεία είναι πακέτο, ή τη δέχεσαι όπως είναι ή δεν τη δέχεσαι. Είσαι ελεύθερος να δημιουργήσεις τη δική σου αίρεση με τους δικούς σου κανόνες άμα δε σου αρέσει.
Το πρόβλημα με την εκκλησία είναι πως πρέπει να μάθει να περιορίζεται στους κόλπους της. Και δυστυχώς δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει πως η εποχή που κράτος και εκκλησία ήταν ένα και το αυτό έχει πάει στα τσακίδια.
Θερμή παράκληση λοιπόν από ένα απολωλώς πρόβατο προς τους σπασαρχίδες ρασοφόρους να περιοριστούν εκεί που τους παίρνει μη τους πάρει και τους σηκώσει. Και να μην ξεσηκώνουν κυρίες – γριές καρακάξες που συχνάζουν σε διαλέξεις του πανεπιστημίου. Σύμφωνοι;

Υ.Γ. Η ζέστη μειώνει υπερβολικά τις ανοχές μου και με κάνει κακό! :-[

Patti has the power

Είναι 00:33. Μόλις γύρισα σπίτι και δε νομίζω ότι θα κοιμηθώ σύντομα. Γιατί; Because the night belongs to lovers… Ας μη προτρέχει ο νους σας στο πονηρό. Απλά αυτός ο στίχος στριφογυρίζει μαζί με διάφορους άλλους στο μυαλό μου. Μία ώρα πριν ήμουν ακόμη στη συναυλία της Patti Smith στο Λυκαβηττό. Λοιπόν αυτή την γκριζομάλλα εξηντάρα με το μπλου τζιν και το λευκό t-shirt (πιστή στο ότι «αυτό που μετράει είναι το ροκ, όχι το glam, τα λεφτά ή το σταριλίκι») που διαβάζει και τραγουδάει ποιήματα θα την ερωτευόμουν!
Εξηγούμαι: υπάρχουν συναυλίες που πας γιατί γουστάρεις το συγκρότημα ή τον τραγουδιστή, θες να ξεδώσεις και να περάσεις υπέροχα. Και υπάρχουν άλλες που πας γιατί ίσως να μην έχεις την ευκαιρία να ξαναπάς, για να δεις από κοντά τους θρύλους, για να ζήσεις έστω και λαθραία ένα κομμάτι της ιστορίας που δεν πρόλαβες (λόγω ηλικίας). Στις δεύτερες υπάγονται συνήθως οι συναυλίες τραγουδιστών ή συγκροτημάτων των 70’s και 80’s που επιτέλους συμπεριέλαβαν την Ελλάδα στη παγκόσμια τουρνέ τους. Θεωρητικά λοιπόν ή ποιήτρια της ροκ θα έπρεπε να υπαχθεί σε αυτή τη κατηγορία. Αμ, δε!
Δεν αξιώνω τον τίτλο του αντικειμενικού κριτικού (μακριά από εμένα τέτοια πράγματα) αλλά νομίζω πως η Patti Smith ήρθε για να μας θυμίσει τι έκανε πριν 30 χρόνια αλλά για να τα κάνει για άλλη μια φορά. (Χωρίς αυτό να σημαίνει αναχρονισμό) Έχει τον τρόπο της να πείθει πως χρειάζονται πολύ περισσότερα από τα γκρίζα μαλλιά της για να θεωρηθεί συνταξιούχος καλλιτέχνης.

Patti has the power!!!

Η χώρα του Διαλόγου και του Παραλόγου

Φανταστείτε έναν εξωγήινο να παρατηρεί τα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα αυτή την εποχή (θέλει λίγο παραπάνω φαντασία αυτό αλλά προσπαθείστε λιγάκι!)...

Πρώτη παρατήρηση εξωγήινου: Τελικά η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία φαίνεται να ξανανακαλύπτει τη μέθοδο του διαλόγου για τη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Η κυβέρνηση εξαγγέλει κοινωνικούς διαλόγους για κάθε μεγάλο ζήτημα και καλεί τους κοινωνικούς εταίρους να πουν τη γνώμη τους για αυτό, πριν εκείνη νομοθετήσει. Όλοι φαίνεται να μιλάνε!

Δεύτερη (προσεχτικότερη) παρατήρηση εξωγήινου: Δεν μπορώ να καταλάβω, ο διάλογος εκτός από κάποιον να μιλάει δεν προϋποθέτει έναν άλλο να ακούει;;;

Υ.Γ. 1 Είμαι γενικά αντίθετος με την πρακτική αποχώρησης ή μη προσέλευσης σε διαλόγους, όσο αδιέξοδοι κι αν φαίνονται, πρέπει πάντως να παραδεχτώ πως η στάση της ΓΣΕΕ είναι εξαιρετική από την άποψη της στρατηγικής επιλογής.

Υ.Γ. 2 Μου φαίνεται εξαιρετικά υποτιμητικό για την νοημοσύνη το ότι η μοναδική εγγύηση που μπορεί να προσφέρει η κυβέρνηση για την αρμονία των μέτρων που λαμβάνει με τους στόχους που θέτει είναι η πολιτική της τιμή. Απλά μας καλούν να τους εμπιστευτούμε, έχοντας πίστη στις καλές τους προθέσεις. Μήπως πρέπει κάποιος να τους ενημερώσει ότι το Μέγαρο Μαξίμου και η Βουλή δεν συστεγάζονται στην Αρχιεπισκοπή και τη Μητρόπολη; (λέμε τώρα!)

Μια μουντή μέρα στο μουντό Λονδίνο...

Μια μουντή μέρα ξημέρωσε στο έτσι κι αλλιώς μουντό Λονδίνο. Οι τρομοκράτες αποδείχτηκαν για μια ακόμη φορά αγεωγράφητοι. Οι Μπους, Μπλερ και η υπόλοιπη συμμορία ήταν στην Σκωτία και όχι στο Λονδίνο. Εκεί που χτύπησαν ήταν μόνο μερικοί άνθρωποι που απλώς πήγαιναν στη δουλειά τους. Απλώς είχαν την κωλοφαρδία να είναι δίπλα από μερικούς αποφασισμένους να θερίσουν ανθρώπινες ζωές. Πολλά θα ακουστούν τώρα για τα μέτρα ανασφάλειας που θα πρέπει να πάρουμε για να προστατευτούμε δήθεν. Οι εταιρείες συστημάτων ασφαλείας θα πλουτίσουν για μια ακόμη φορά, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί θα αυξηθούν κι άλλο, και όλοι εμείς θα πουλήσουμε ακόμα ένα κομμάτι ελευθερίας για ένα κομμάτι (αν)ασφάλειας. Το πολύ πολύ να καταλάβουμε ακόμα ένα κράτος με το πρόσχημα ότι θα πιάσουμε αυτούς που φταίνε, όπως πιάσαμε και τους υπόλοιπους. Αλλά οι επιθέσεις θα συνεχιστούν όσο δεν αλλάζουμε μυαλά. Με το να στέλνεις τα αεροπλάνα σου και τους πυραύλους σου να σκοτώσουν «τρομοκράτες» το μόνο που θα καταφέρεις είναι να δημιουργήσεις καινούριες γενιές ανθρώπων αποφασισμένων να πάνε να συναντήσουν τον Αλλάχ με μερικούς «απίστους» μαζί. Αλλά για κάτσε μήπως εν τέλει αυτό είναι που ζητάμε; Να έχουμε ένα μόνιμο «εχθρό» (όπως κάποτε είχαμε τους διαβολικούς κομμουνιστές) για να κρατάμε τα χαλινάρια, να πετυχαίνουμε τους σκοπούς μας και να πουλάμε όπλα;

Πάλι με ξέχασε ο μαλάκας ο Μορφέας;;;

Είναι τέσσερις παρά τέταρτο, ξημερώματα. Δηλαδή πήχτρα σκοτάδι είναι ακόμα… αχ πόσο θα με ανακούφιζε μια μικρή δέσμη ηλιακών ακτινών, αλλά είναι ακόμα νωρίς. Όταν έχεις αϋπνία είναι πάντα νωρίς. Ή όπως λέει και ένα κομμάτι από τον dj Shadow: «Tomorrow never comes until it’s too late…».
Τις τελευταίες μέρες οι αϋπνίες μου έχουν χτυπήσει κόκκινο. Αν συνεχίσουν έτσι θα αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά την ιδέα της νυχτερινής εργασίας. Το κακό με την αϋπνία είναι πως σου δημιουργεί την (εσφαλμένη;) εντύπωση πως δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις για να ξοδέψεις τις ερχόμενες ώρες. Σε ένα σπίτι με μερικές εκατοντάδες dvd, cd, βιβλία και τηλεόραση, ραδιόφωνο, υπολογιστή δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ που να είναι αρκετό. Ότι και να κάνεις σε απογοητεύει μόλις κοιτάξεις το ρολόι. Η σχετικότητα του χρόνου σε όλο της το μεγαλείο…
Έχω την εντύπωση πως το να γράφεις για την αϋπνία ελπίζοντας να την ξορκίσεις είναι λύση απελπισίας… Μα ρε πούστη μου, έχω δοκιμάσει τα πάντα (ούτε πιτυρίδα να είχα)!
Ok, δεν θα υποκύψω στον πειρασμό της απελπισίας. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Και η αγρύπνια – άρε Θανάση – έχει και τα καλά της. Οι νυχτερινοί ήχοι της πόλης, οι μόνοι που μπορούν να διαχωριστούν από τη σούπα της ηχορύπανσης των υπόλοιπων ωρών της ημέρας. Η θέα της σχεδόν σκοτεινής Αθήνας. Τα αξεπέραστης καλλιτεχνικής αξίας b-movies στη TV, που δεν υπάρχει περίπτωση να δεις ποτέ αν δεν ξενυχτάς. Οι ραδιοφωνικές εκπομπές και τα υπέροχα non-stop προγράμματα ορισμένων σταθμών, και χωρίς διαφημίσεις (επιτέλους ραδιόφωνο! – είχα αρχίσει να πιστεύω πως το ραδιόφωνο αναπαράγει διαφημίσεις με μουσικά διαλείμματα). Και φυσικά η ευκαιρία να απολαύσεις ένα ολοκληρωμένο γατο-κοντσέρτο!
Ουφ, ούτε απόψε θα είναι η τυχερή μου νύχτα! Το πήρα απόφαση, γι’ αυτό σταματάω το γράψιμο και πάω να κατασπαράξω το ψυγείο μου (για πολλοστή φορά απόψε)!!!

Χάνω τον εαυτό μου...

Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου, του τόπου, της αιτίας και του απώτερου σκοπού. Αν κλείσω τα μάτια θα μεταμορφωθώ σε ανεμοπαρμένη πεταλούδα που πετά στο αχανές διάστημα. Χαμένος! Πως χάνει άραγε κανείς τον εαυτό του;
Σελίδες, σελίδες, κι άλλες σελίδες. Σημειώσεις με μαύρο στυλό. Σημειώσεις με κόκκινο στυλό. Μένουν τρεις μέρες. Είμαι στη μέση του βιβλίου. Έχω άλλα τόσα. Μένουν δύο μέρες. Κι άλλες σελίδες. Δεν θα προλάβω. Μένει μία μέρα. Πονάει το χέρι μου. Πονάει το κεφάλι μου. Πονάει ο κ… ως εδώ! Ούτε σελίδα παραπάνω. Η απογοήτευση δεν έχει χρώμα, είναι διάφανη.
Οι μέρες της εξεταστικής είναι αμμόλοφοι. Βαδίζονται αργά και δύσκολα. Η απουσία επιμονής ένα ολόκληρο εξάμηνο μεταφράζεται σε ανάγκη υπομονής στην εξεταστική περίοδο. Η υπομονή έχει χρώμα κόκκινο. Όλα πρέπει να φτάσουν στο κόκκινο. Ο κόπος να γίνει εξάντληση. Ο ιδρώτας ποτάμι. Η θολούρα σκοτάδι. Κι εγώ ένα μικροσκοπικό σημείο στίξης μέσα στο κείμενο.
“Πως πάει η εξεταστική;” σε ρωτάνε. “Πολύ διάβασμα”, απαντάς. “Κουράγιο”, σε συμβουλεύουν. Κουράγιο… Να τι χρειάζεσαι για να χάσεις τον εαυτό σου.

Υ.Γ. Είναι φανερό πως τα παραλέω… αλλά μετά από 11 ώρες διάβασμα η υπερβολή είναι μια κάποια λύσις!