Η βλακεία κυκλοφορεί ελεύθερη...

...και από ότι φαίνεται δεν της αρέσουν καθόλου οι έξυπνες διαφημίσεις.

Τι να πει κανείς;

Το ΝΗΣΙ (της άγνοιας)

Δεν ξέρουν τίποτα για τον αληθινό κόσμο. Τον φοβούνται. Φοβούνται τη “μόλυνση”. Όλα αυτά που τους έχουν μάθει. Έχουν τις γνώσεις ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού. Δεν είναι άνθρωποι. Όχι αληθινοί άνθρωποι. Είναι Προϊόντα. Δεν έχουν ψυχή… Κι όμως μαθαίνουν, αναρωτιούνται, ονειρεύονται, αισθάνονται. Και πάνω από όλα ελπίζουν. Μια μέρα όλοι θα ταξιδέψουν στο… Νησί.

Κι έπειτα το όνειρο γίνεται εφιάλτης. Και θάνατος. Πάντα τους λέγανε πως ήταν ξεχωριστοί. Όμως το σκοπό της ύπαρξής τους τον μαθαίνουν όταν είναι πια πολύ αργά. Μα δεν είναι άνθρωποι. Όχι αληθινοί άνθρωποι. Είναι Προϊόντα. Οι αληθινοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για αυτούς. Δεν γνωρίζουν καν… αλλά κι αν γνώριζαν… Οι αληθινοί άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωση. Το Νέο Αμερικάνικο Όνειρο.

Μπορεί να είναι απλά μια ταινία. Μα πίσω από την σαγηνευτική ματιά (και όχι μόνο) της Σκάρλετ Γιόχανσον, τα φουτουριστικά περιβάλλοντα, το μεθύσι των εκρήξεων και των καταστροφών, τις διαφημίσεις της Microsoft και το βουνό με τα ποπ κόρν μπροστά σου, κρύβεται η αληθινή απειλή: το πιο εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η κλωνοποίηση θα μας δώσει τη δύναμη… αλλά είμαστε πράγματι έτοιμοι να γίνουμε Θεοί;

Η αλήθεια είναι πως το Σάββατο το βράδυ, βγαίνοντας από τη σκοτεινή αίθουσα, ένα συναίσθημα φόβου και θυμού είχε αρχίσει να υποβόσκει μέσα μου, καθώς παρατηρούσα τους γύρω μου. Έπειτα όμως έκανα φιλότιμες προσπάθειες να σκεφτώ πιο ψύχραιμα. Τι διάολο, πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς μια χαζή περιπέτεια που είδε ένα σαββατόβραδο πριν πάει να ξεβιδωθεί σε κανά κλαμπ μέχρι το πρωί;

Σήμερα όμως σκέφτομαι με τρόμο πως αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Πως δηλαδή κανείς δεν θα πάρει στα σοβαρά την ταινία. Κανείς δεν θα καταναλώσει φαιά ουσία για χάρη της. Ούτε σκέψη, ούτε αμφιβολία, ούτε κριτική. Έφαγε το παραμύθι και τέλος. Θα μείνει μόνο μια αφηρημένη απέχθεια για κάτι που δεν έχει πολυκαταλάβει αλλά σίγουρα φαινόταν κακό.

Ίσως σας έχω μπερδέψει λιγάκι. Δεν έχω σκοπό να γράψω για τους κινδύνους και τα ηθικά διλήμματα (που αναμφισβήτητα θέτει) η κλωνοποίηση. Εξάλλου εγώ νιώθω τρομερά απογοητευμένος που γεννήθηκα προτού αρχίσει να κάνει θαύματα η γενετική και η θεραπευτική κλωνοποίηση. Αυτό που με κάνει να σκάω είναι το πόσο δημαγωγική μπορεί να γίνει η επιστημονική φαντασία στα χέρια άσχετων με την επιστήμη αλλά και τη φαντασία.

Το Νησί είναι μια ταινία που παρουσιάζει ένα ακραίο και εν πολλοίς ανακριβές σενάριο σύμφωνα με το οποίο δημιουργούνται άνθρωποι – γενετικά αντίγραφα άλλων ανθρώπων – στο εργαστήριο με σκοπό την εξωσωματική γονιμοποίηση ή τη χρήση των οργάνων τους για μεταμοσχεύσεις. Η ταινία καταδικάζει τόσο την αναπαραγωγική όσο και τη θεραπευτική κλωνοποίηση για λόγους ηθικής, με το επιχείρημα ότι θα πρέπει να σκοτώνονται ζωντανά πλάσματα (τα έλεγε ο Πάπας, δεν ακούγαμε εμείς!). Πρόκειται για την ακραία μορφή του πιο δογματικού (ίσως λόγω της θρησκευτικής του προέλευσης) επιχειρήματος των αντιπάλων της κλωνοποίησης. Στη ταινία προσπαθούν να δικαιολογήσουν “επιστημονικά” το ακραίο αυτό σενάριο λέγοντας πως «είδαμε πως τα όργανα δεν ανταποκρίνονται ικανοποιητικά αν δεν έχουν αναπτυχθεί υπό κανονικές συνθήκες» (ή κάτι τέτοιο). Και έπειτα από αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα αρχίζει ο παραλογισμός. Μυστικές έρευνες, πολυεθνική εταιρία με τεράστια κέρδη, παραβίαση νομοθεσίας, πράκτορες, μπλα, μπλα, μπλα… Αυτό όμως δεν είναι επιστημονική φαντασία, αυτό είναι βαρετή και χιλιοπαιγμένη θεωρία συνομωσίας.

Η επιστημονική φαντασία σε βάζει να σκεφτείς για τις συνέπειες μιας πράξης ή τεχνολογίας, ή ανακάλυψης ή διαδικασίας αναπαράγοντας με λογικά βήματα ένα μελλοντικό κόσμο. Είτε ο συγγραφέας είναι αισιόδοξος, είτε είναι απαισιόδοξος, είτε θέλει να σε προειδοποιήσει, είτε να σε ενθουσιάσει, οφείλει να μείνει πιστός στη λογική ακολουθία των όσων περιγράφει. Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Γι’ αυτό η αληθινή επιστημονική φαντασία δεν είναι συνήθως τόσο εύπεπτη όπως μια blockbuster ταινία.

Η ειρωνεία είναι πως δεν μπορώ να φανταστώ τους δημιουργούς του νησιού να θέλουν να περάσουν έμμεσα κάποιο μήνυμα στο θεατή. Σκοπό είχαν να φτιάξουν μια περιπέτεια τύπου Armageddon που θα σπάσει ταμία (και μάλλον τα κατάφερα πολύ καλά). Απλά βρήκαν σαν αφορμή τη φοβία και την άγνοια του κοινού για τις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις. Πως να πειστούν τώρα οι Αμερικανοί να αλλάξουν τη νομοθεσία τους για την έρευνα στη κλωνοποίηση; Μήπως μια παρόμοια ταινία “επιστημονικής φαντασίας” με αντίστροφή προπαγάνδα να βοηθούσε;

Εισαγωγή στα Πανεπιστήμια: Το παιχνίδι που όλοι χάνουμε

Tomorrow is the day! Τέλος στην αγωνία. Οι καρποί των κόπων μιας – κατ’ ελάχιστον – χρονιάς. Χαρά, ανακούφιση ή απογοήτευση. Όπως κάθε χρόνο. Τέτοια εποχή. Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας μοιάζει με παρτίδα πόκερ, που όλοι περιμένουν να αποκαλυφθούν όλα τα φύλλα των άλλων παικτών για να μάθουν αν κέρδισαν. Απόφοιτοι Λυκείου και οι οικογένειές τους είναι οι τζογαδόροι αυτού του τυχερού παιχνιδιού που ονομάζουν Σύστημα Εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Αν και δεν ένιωσα έντονα αυτό το συναίσθημα της αγωνίας όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο (τα μόρια που συγκέντρωσα ήταν πολύ περισσότερα από τη σχολή της πρώτης μου προτίμησης), θυμάμαι και κατανοώ πολύ καλά τις αντιδράσεις φίλων και γνωστών. Τις τυχερές ή άτυχες στιγμές στα διαγωνίσματα (γιατί όσο και να αλλάξουν το σύστημα εξετάσεων η τύχη θα παραμένει πολύ σημαντικός παράγοντας, αναπόφευκτα), τους υπολογισμούς ξανά και ξανά και οι λίστες με βάσεις του περασμένου έτους, τον επανακαθορισμό στόχων και προτιμήσεων μέσα σε λίγες μέρες, τα κριτήρια επιλογής, τα 50 μόρια που χώρισαν κάποιους από το όνειρό τους.

Όλα αυτά με έχουν κάνει να απεχθάνομαι με όλη τη ψυχή μου αυτό το ηλίθιο, τυφλό και άδικο σύστημα – παιχνίδι για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Ξέρω πως δεν υπάρχει η δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης και πως θα πρέπει να γίνει με κάποιο τρόπο επιλογή των εισακτέων, αλλά… ρε πούστη μου, ποιος λογικός άνθρωπος δεν θα προτιμούσε η επιλογή αυτή να γίνεται μέσα στις σχολές, ανάλογα με τα κριτήρια και τις δυνατότητες των σχολών και όχι μέσα από μια πανελλαδική δοκιμασία με εξετάσεις σε πιθανώς εντελώς άχρηστα μαθήματα ως προς την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει ο καθένας, που πρέπει να αποστηθίσει σα ρομποτάκι, και τελικά να ελπίζει πως έχει γράψει καλύτερα από τους άλλους για να κερδίσει την προτεραιότητα;;; Πόσα ταλέντα έχουμε χάσει έτσι; Πόσα θα συνεχίσουν να χάνονται;

Πολλοί υποστηρίζουν πως αυτό το Σύστημα Εισαγωγής στη Τριτοβάθμια Εκπαίδευση κατευθύνει τους απόφοιτους Λυκείου σε τμήματα άσχετα με τις προτιμήσεις τους. Εν μέρει σωστό, εν μέρει λάθος.

Λάθος γιατί ότι και να κάνει το σύστημα δεν μπορεί να συμπληρώσει το μηχανογραφικό δελτίο με της επιλογές των υποψήφιων φοιτητών. Αυτό είναι αποκλειστική ευθύνη τους και είναι μεγάλο λάθος να μην τους αναγνωρίζουμε αυτή την ευθύνη. Όταν κάποιος περνάει σε μια σχολή που δεν του αρέσει αλλά τη δήλωσε μόνο και μόνο γιατί έχει καλές επαγγελματικές προοπτικές ή έχει κύρος ή απλά για να περάσει κάπου, τότε θα πρέπει να αποδεχτεί και τις συνέπειες των επιλογών του. Αυτοί (όπως εγώ) που διαλέξανε σχολές άσχετα με τις επαγγελματικές προοπτικές ή το όνομα, επειδή αυτό θέλανε να σπουδάσουν και γουστάρανε θα πρέπει να θεωρούνται μαλάκες; Δεν μου αρέσει η ιδέα!

Παρόλα αυτά όμως, το σύστημα αυτό εκμεταλλεύεται την ευρέως διαδεδομένη τάση «να περάσουμε όλοι σε κάποιο πανεπιστήμιο» που ανθεί στη χώρα μας, για να γεμίσει όλες τις κενές θέσεις στα πάρα πολλά πλέον πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Χωρίς αυτό να είστε βέβαιοι πως θα υπήρχαν σχολές με δέκα το πολύ εισακτέους. Κάτω από το μανδύα της ισότητας στην εισαγωγή στη τριτοβάθμια εκπαίδευση, το κράτος κρύβει την ανάγκη βολέματος μεγάλου αριθμού αποφοίτων Λυκείου (που διαφορετικά θα ήταν άνεργοι) αλλά και της συντήρησης σχολών αμφιβόλου ποιότητας παρεχώμενης εκπαίδευσης.

Άραγε η λύση είναι να κλείσουν οι σχολές που δεν προτιμώνται τη στιγμή που τα κριτήρια επιλογής είναι τόσο άσχετα με την εκπαιδευτική διαδικασία; Όχι. Αλλά μπορεί το κράτος να συνεχίζει να ιδρύει σχολές για την ικανοποίηση αναγκών των τοπικών κοινοτήτων, άσχετες με της ανάγκες και τις προτιμήσεις των μελλοντικών φοιτητών, σπαταλώντας τεράστια και πολύτιμα ποσά για την Παιδεία; Πάλι όχι! Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι η έλλειψη ευελιξίας της εκπαιδευτικής δραστηριότητας, που ανάγεται σε πρόβλημα αποκέντρωσης. Το κράτος πρέπει να χάσει επιτέλους το προνόμιο του κεντρικού εκπαιδευτικού σχεδιασμού, έστω μερικώς. Αλλά αυτό είναι μάλλον σενάριο επιστημονικής φαντασίας για την Ελλάδα.

Δεν φοβάμαι μη παρεξηγηθώ – από όσο έχω καταλάβει μιλώντας για αυτά τα πράγματα αυτό είναι αναπόφευκτο – αλλά δεν υποστηρίζω την υποταγή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς. Υποστηρίζω την παιδεία σαν αυτοσκοπό. Απλά θεωρώ προσβλητικό πρυτάνεις και καθηγητές σχολών (κυρίως θεωρητικών) να κρύβονται πίσω από γενικόλογες αερολογίες για την αναγκαιότητα της επιστήμης τους, σα να είναι απόλυτα δεδομένο για όλους, αντί να αποδεικνύουν συνεχώς με τις πράξεις τους τη «χρησιμότητά» τους στην κοινωνία, από την οποία χρηματοδοτούνται. Κι εγώ σε θεωρητική σχολή φοιτώ και ξέρω καθηγητές με μεγαλύτερο έργο από άλλους συναδέλφους τους σε θετικές και τεχνολογικές σχολές.

Anyway, για την ώρα καλή τύχη στους υποψήφιους συναδέλφους μου!

Όχι άλλο φθηνό ρεύμα!

Οι πράξεις μας, σχεδόν πάντα, εκτός από τις άμεσες, ορατές και εκούσιες συνέπειες που μπορούν να έχουν σε όσους και όσα μας περιβάλλουν, ταυτόχρονα επιδρούν έμμεσα, συνήθως μακροπρόθεσμα και ακούσια σε τρίτους, ακόμα και πέρα από το πεδίο δράσης μας. Ολόκληρος ο τρόπος ζωής μας επιδρά και διαμορφώνει καθημερινά ολόκληρο τον κόσμο. Νομίζω πως οι οικονομολόγοι ονομάζουν αυτό το φαινόμενο εξωτερικότητες, και προσπαθούν να το μελετήσουν συστηματικά. [Εξωτερικότητα μιας βιομηχανίας για παράδειγμα είναι η μόλυνση του περιβάλλοντος, εξωτερικότητα ενός εμπορικού κέντρου μπορεί να είναι η αύξηση των τιμών των ακινήτων στη γύρω περιοχή.] Οι εξωτερικότητες μπορούν να είναι αρνητικές ή θετικές.

Ποια είναι όμως η αφορμή για τη φλυαρία μου για τούτο το σοβαρότατο μα εξειδικευμένο θέμα της πολιτικής οικονομίας; Μα οι αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ και η περί αυτών συζήτηση. (Για όσους δεν γνωρίζουν για αυτές μπορούν να ενημερωθούν εδώ)

Είναι προφανές πιστεύω στον καθένα με στοιχειώδη λογική σκέψη πως ο σκοπός της ΔΕΗ είναι η προσδοκώμενη αύξηση των εσόδων της. Και δεδομένου της ανελαστικής καμπύλης ζήτησης στον τομέα της ενέργειας (η ζήτηση μειώνεται δυσκολότερα ακόμα κι αν οι τιμές αυξηθούν) δεν προβλέπεται να παρατηρηθεί μείωση της κατανάλωσης βραχυπρόθεσμα. Άρα η άμεση συνέπεια θα είναι να πληρώσουμε περισσότερα στη ΔΕΗ.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά στο ζήτημα της τιμής της κιλοβατώρας: αυτή που έχει να κάνει με το περιβάλλον. Φθηνή ενέργεια σημαίνει και τάση για περισσότερη κατανάλωση. Και η Ελλάδα έχει τις φθηνότερες τιμές στην Ε.Ε. με διαφορά. Έτσι έχει παρατηρηθεί τεράστια αύξηση στην κατανάλωση ενέργειας την τελευταία 20ετία (κάτι που συνδέεται και με την οικονομική ανάπτυξη, τα καταναλωτικά πρότυπα κτλ.). Και μεγάλη κατανάλωση ενέργεια σημαίνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων (λιγνίτης, πετρέλαιο) με τις γνωστές συνέπειες για τον πλανήτη.

Άρα, από αυτή την πλευρά, χρειαζόμαστε ακριβό ρεύμα, και τόσο ακριβότερο όσο περισσότερο καταναλώνει κανείς, ώστε να περιοριστεί η αλόγιστη κατανάλωση ενέργειας. Μόνο αν το χρυσοπληρώσουμε θα καταλάβουμε την πραγματική του αξία. Αυτό, από όσο γνωρίζω, αυτό είναι και πάγιο αίτημα πολλών οικολογικών οργανώσεων. Φυσικά η ΔΕΗ δε δίνει δεκάρα για αυτή την πλευρά, (αν έδινε ίσως να επένδυε συστηματικότερα σε κανένα πρόγραμμα παραγωγής αιολικής ή ηλιακής ενέργεια), οι εξωτερικότητες όμως της απόφασής της μπορούν μακροπρόθεσμα να είναι θετικές για όλους μας. Ουδέν κακό αμιγές καλού! *

Γι’ αυτό το λόγο πιστεύω πως θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει περισσότερο η αύξηση της εισφοράς για την ΕΡΤ, στο ήδη τεράστιο πάγιο της ΔΕΗ, και όχι η αύξηση της (έτσι κι αλλιώς χαμηλής) τιμής της κιλοβατώρας. Η ληστεία γίνεται με το πάγιο και τις χίλιες δύο εισφορές του – από δημοτικά τέλη μέχρι αναστηλώσεις ναών και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Όχι άλλο φθηνό ρεύμα - μόνο φθηνό πάγιο!

* Με την ίδια λογική, το φθηνό πετρέλαιο είναι περισσότερο καταστροφικό για όλους μας από το ακριβό, μακροπρόθεσμα.

Words Attack Reloaded

...Κοντά σας, τώρα σε νέα συσκευασία!!!

Και "under a Creative Commons License".

Υ.Γ. Ο εκσυγχρονισμός δε σταματά ποτέ!!!
(παρακαλώ, όχι αρνητικούς συνειρμούς) :-p

Σενάρια, σενάρια, σενάρια…

Όλοι έχουν κι από μια εκδοχή, μια πιθανή ή απίθανη υπόθεση, μια λύση στο μυστήριο που καλύπτει τα γεγονότα. Και όλοι νιώθουν το καθήκον να αποκαλύψουν την αλήθεια στον κόσμο. Τίποτα δεν θα μείνει κρυφό. Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο. Τουλάχιστον μέχρι να πέσουν τα νούμερα…

Για άλλη μια φορά γίναμε όλοι ειδικοί μέσω εντατικών τηλεοπτικών μαθημάτων στα δελτία των 8. Μάθαμε πως λειτουργεί το κλιματιστικό σύστημα ενός αεροπλάνου, τι προβλέπει το πρωτόκολλο ασφαλείας για τις πτήσεις, τι ατμοσφαιρικές συνθήκες επικρατούν στα 34.000 πόδια, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει ένας πιλότος σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Πόσο δύσκολο να είναι άραγε μετά από όλα αυτά να οδηγήσουμε κι ένα 747;

Σενάρια για δολιοφθορές, τρομοκρατία, κατάρριψη, πιθανές κι απίθανες συμπτώσεις διαδέχονται το ένα το άλλο. Σενάρια μιας χρήσης. Χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται για το πόσο κοντά στην αλήθεια βρίσκονται. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να μάθουμε την αλήθεια τόσο νωρίς. Χρειάζονται έρευνες, αναλύσεις, γνωμοδοτήσεις ειδικών. Κυρίως χρόνο. Και ο χρόνος είναι χρήμα. Οι πολίτες περιμένουν να μάθουν. Πρέπει να μάθουν. Να καταλογίσουν ευθύνες. Να ρίξουν αναθέματα. Τώρα που είναι ζεστό ακόμα.

Μετά… ποιος νοιάζεται για μετά. Τι κι αν η τελική έκθεση ίσως να ακουστεί πολύ απλοϊκή, πολύ τυπική σε σχέση με την αξιοθαύμαστη φαντασία των σεναρίων που ακούγονται σήμερα. Θα πούμε ότι κάτι μας κρύβουν, ότι μένουν αναπάντητα ερωτήματα, δε θα πούμε τίποτα. Ποιος δίνει δεκάρα;

Ε, κάτι για να ασχολούμαστε αφού τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις…

Όλοι στον αγώνα βλέπω…

Μαθαίνω πως την Τρίτη 16/08 η ΟΤΟΕ (συνδικαλιστικό όργανο των τραπεζοϋπαλλήλων) προκήρυξε πανελλαδική απεργία και οι τράπεζες θα παραμείνουν κλειστές.

Προτείνω (μετά τη συναυλία στο Σύνταγμα με τίτλο “Το πάρτυ των ρετιρέ”) να ονομάσουν τη νέα τους κινητοποίηση “Τα μπάνια των ρετιρέ”. Γιατί στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε σύντροφοι, ακόμα και τα ρετιρέ χρειάζονται μερικά έξτρα τετραήμερα για διακοπές.

Το τερπνό μετά του ωφελίμου, αγαπητοί μου!

Υ.Γ. Μια προσωπική εξομολόγηση: Μισώ τον Αύγουστο γιατί όλα υπολειτουργούν… Μισώ το Δεκαπενταύγουστο γιατί τίποτα δεν λειτουργεί… Και τέλος μισώ όλους εσάς που έχετε απλώσει την αρίδα σας σε κάποια παραλία (ή δεν ξέρω κι εγώ που αλλού) αντί να διαβάζεται τα βαρυσήμαντα και καθολικού ενδιαφέροντος σχόλια που κάθομαι και γράφω… Ας είναι! Όπου να ‘ναι έρχεται ο Σεπτέμβρης και ελπίζω να τιθασεύσω λιγάκι τις υστερίες μου.

Ω,ακριβό μου διαδίκτυο…[Ο δρόμος από το Α στο Π]

Προσπαθώ να θυμηθώ, αλλά μάλλον δεν αξίζει τον κόπο. Την τελευταία προεκλογική περίοδο είχα πραγματικά χάσει το μέτρημα, τόσες φορές που είχα ακούσει αυτές τις λέξεις. Τολμώ να πω πως είχα σχεδόν φάει το παραμύθι σε βαθμό τέτοιο ώστε να πιστεύω με μετά την 7η Μαρτίου θα ξυπνούσα σε μια άλλη κοινωνία: “Την Κοινωνία της Πληροφορίας”!

Ωραία φρασούλα, ε; Ιδανική για έναν σημερινό πολιτικό. Που θέλει να τονίσει το σύγχρονο προφίλ του. Και δυστυχώς, όπως τα περισσότερα must των image makers, είναι απλά ένα κενό ευχολόγιο. Ένας ευσεβής πόθος που όσες φορές και να το επαναλάβεις θα ακούγεται αρεστός και δεν θα έχει κανένα κόστος για αυτόν που τον υπόσχεται. Γιατί για να περάσουμε από το Α (Κοινωνία της Αρπαχτής) στο Π (Κοινωνία της Πληροφορίας), έχουμε το μισό και βάλε αλφάβητο μπροστά μας να μάθουμε.

Χαρακτηριστικότατο εγχώριο αρπακτικό είναι ο ΟΤΕ. Για μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε μάλιστα μοναδικός στο είδος του. Σημάδι αυτής της όχι και τόσο παλιάς εποχής παραμένει η τάση απληστίας που τον χαρακτηρίζει (διάβαζε μονοπωλιακές πρακτικές). Η είσοδός του στη διαδικασία φυσικής επιλογής (διάβαζε ελεύθερο ανταγωνισμό) όχι μόνο δεν ελάττωσε αυτή την τάση αλλά την αύξησε ακόμη περισσότερο. Και αυτό χάρις τη βοήθεια των εκάστοτε κυβερνήσεων της χώρας που τον ανακήρυξαν σε είδος υπό προστασία.

Ο ΟΤΕ λοιπόν, το εθνικό μας αρπακτικό, έχει προσφάτως ανακαλύψει νέο πεδίο δράσης: το γρήγορο ίντερνετ (συνδέσεις ADSL). Πραγματικά τα κατορθώματά του εκεί είναι αξιοζήλευτα!

Συνοπτικά έχουμε:
H χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία θέση της Eυρωπαϊκής Eνωσης όσον αφορά τη διείσδυση των ευρυζωνικών συνδέσεων (ούτε ένας στους 100 Eλληνες δεν διαθέτει μόνιμη και ταχεία σύνδεση στο Διαδίκτυο όταν ο μέσος όρος της Eνωσης είναι στο 10%), αλλά στην πρώτη θέση με βάση το μηνιαίο κόστος για τους συνδρομητές.
[Πηγή: Καθημερινή]

Και σα να μην έφτανε αυτό:
Σε όχημα για την ενίσχυση της ήδη προνομιούχου θέσης και των εσόδων του OTE και όχι σε εργαλείο για την αύξηση της διείσδυσης του Διαδικτύου κινδυνεύει να μετατραπεί το σχέδιο για το (φτηνό) φοιτητικό Internet…
Η διυπουργική επιτροπή είχε αρχικώς προσδιορίσει το μηνιαίο συνολικό κόστος για φοιτητική συνδρομή στα 10 ευρώ (μαζί με ΦΠA), χωρίς περιορισμούς στα δεδομένα που μπορούν να «κατεβάσουν» οι χρήστες…
Το μοντέλο που θα εφαρμοστεί προβλέπει ότι το φοιτητικό Internet θα παρέχεται μόνο από τον OTE. Oι φοιτητές θα καταβάλλουν 15 ευρώ μηνιαίως για μια σύνδεση ADSL 512/128, αλλά δεν θα μπορούν να «κατεβάσουν» περισσότερα από πέντε Gb (αντιστοιχούν στη χωρητικότητα ενός DVD). Eπιπλέον, θα επιβαρύνονται με το κόστος για την απόκτηση τηλεφωνικής γραμμής στο όνομά τους γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούν να ενεργοποιήσουν την υπηρεσία «φθηνού» φοιτητικού Internet…
[Πηγή: Καθημερινή]

Το ακράδαντο επιχείρημα του ΟΤΕ είναι ότι οι τιμές θα μειωθούν όταν αυξηθούν οι χρήστες. Το πως όμως θα αυξηθούν οι χρήστες αν δεν μειωθούν οι τιμές παραμένει ακόμα ένα αναπάντητο ερώτημα, ανοιχτό σε φιλοσοφικό στοχασμό! Με τέτοια επιχειρήματα (τύπου το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό) οι υπεύθυνοι του ΟΤΕ προσπαθούν να μας πουν με κομψό τρόπο ότι ψάχνουν για μαλάκες! Κοροΐδα δηλαδή, που θα σπεύσουν να αποσβέσουν ένα μεγάλο μέρος του κόστους των επενδύσεων του οργανισμού υπερχρεώνοντας το πορτοφόλι τους αγοράζοντας τις νέες υπηρεσίες του, πριν αυτός αποφασίσει να τις παρέχει σε χαμηλότερη τιμή – συνήθως όταν θα έχουν πια ξεπεραστεί από την εξέλιξη της τεχνολογίας (βλέπε ISDN). Αυτό κι αν είναι business plan για μεγάλες μπάζες, ε;

Και μετά φταίω εγώ που γίνομαι καχύποπτος παύλα απαισιόδοξος παύλα μίζερος παύλα κακοπροαίρετος όταν ακούω για προσπάθειες ενίσχυσης της ελληνικής ανταγωνιστικότητας, για έμφαση στη ποιότητα της εκπαίδευσης, για εκμετάλλευση των δυνατοτήτων της νέας τεχνολογίας και ένα σωρό ακόμα από κενές παπαρολογίες που λέγονται για να λέγονται και να ηχούν ευχάριστα στα ταλαιπωρημένα αυτιά μας. Αχ γιατί δεν πάνε όλοι ομαδικές διακοπές στα βουνά του Αφγανιστάν, να ηρεμίσω κι εγώ καλοκαιριάτικα…

Τι μεγάλη απογοήτευση...

“Discovery is home”… Αυτές οι λέξεις ακούστηκαν στο Κέντρο Ελέγχου της NASA χθες στις 15:11 (ώρα Ελλάδας) και ταυτόχρονα σε εκατομμύρια τηλεοπτικούς δέκτες σε όλο τον κόσμο σε απευθείας μετάδοση. Και για πρώτη φορά – απ’ όσο γνωρίζω – είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ζωντανά και στην Ελλάδα μια προσγείωση διαστημικού λεωφορείου. Τι υπέροχο πράγμα η παγκοσμιοποίηση!

Discovery is home λοιπόν, τι μεγάλη ανακούφιση, ε; Ύστερα από τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν στη αποστολή και κυρίως με τη μεγάλη σκιά του ατυχήματος του Columbia να σκεπάζει όλη την επιχείρηση, η υπόθεση είχε εξελιχθεί σε ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα για τις ζωές των αστροναυτών, το κύρος της NASA καθώς και για το μέλλον των διαστημικών αποστολών στο σύνολό τους. (Διαβάστε περισσότερα για την αποστολή)

Άραγε τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης (ιδιαιτέρως τα ηλεκτρονικά) να ευαισθητοποιήθηκαν από αυτό ακριβώς ή να ευθύνεται το ότι επηρεαζόμαστε και πλέον ενδιαφερόμαστε όλο και περισσότερο από ότι συμβαίνει στο μικρό μας πλανήτη; Ποια είναι η αιτία που κυρίως στη συχνότητα της ΝΕΤ αλλά και στα υπόλοιπα μεγάλα ιδιωτικά δίκτυα τα οποία διέκοψαν το πρόγραμμά τους με έκτατα δελτία για να παρουσιάσουν το σημαντικό αυτό γεγονός; Πως εξηγείται αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον;

Η δικιά μου απαισιόδοξη και μεμψίμοιρη γνώμη είναι λιγάκι διαφορετική από τις παραπάνω. Τα ΜΜΕ – ακόμα και διεθνώς – μου μοιάζουν με όρνια που συνωστίζονται όπου μυρίζονται θάνατο. Φανταστείτε πόσο τρομαχτική αλλά ταυτόχρονα θεαματική θα ήταν μια ενδεχόμενη έκρηξη του Discovery στον αέρα; Και τι τεράστια επιτυχία θα ήταν να το μεταδώσει κάποιος σε απευθείας μετάδοση; Τι έντασης συναισθήματα θα μπορούσε να προκαλέσει στους τηλεθεατές; Όλοι θα ήθελαν να έχουν μια τέτοια αποκλειστικότητα. Ο ανταγωνισμός του φόβου, σε όλο του το μεγαλείο!

Δεν βγάζω απ’ έξω σε καμία περίπτωση την ευθύνη των τηλεθεατών που κοιτάζουν τις οθόνες διψασμένοι για κάτι έντονο που θα δώσει ενδιαφέρον στη βαρετή ζωή τους. Τι πιο έντονο από το συναίσθημα του τρόμου; Και τι πιο αδίστακτο από την προσπάθεια ικανοποίησης αυτής της ανάγκης από τα μέσα ενημέρωσης; Και ποια καλύτερη εποχή για κάτι τέτοιο εκτός από την “Εποχή της Τρομοκρατίας” που ζούμε;

Πραγματικά νομίζω ότι όλο αυτό το κλίμα τρόμου είναι σκανδαλωδώς επιθυμητό από τα mass media. Γι’ αυτό και με αηδιάζει το πόσο υποκριτικό είναι μερικές φορές να ακούς τους παρουσιαστές των ειδήσεων να αρχίζουν τα ευχολόγια του τύπου “Ας ελπίσουμε όλα να πάνε καλά”, “Ας ελπίσουμε να μην υπάρχουν ανθρώπινες απώλειες” κ.τ.λ.

Discovery is home λοιπόν, τι μεγάλη απογοήτευση…

17 μέρες μετά...

17 μέρες… Φιλότιμη προσπάθεια θα πρέπει να παραδεχτείτε. Αλλά το να κρατηθώ 28 μέρες μακριά από τον πειρασμό του blogging ήταν ακατόρθωτο. Δεν ξέρω αν είναι απλά γούστο, ή εξάρτηση, ή βαθύτερη ανάγκη. Ξέρω όμως πως διακόπτω αυτή τη στιγμή την Επ.Επ.Ο μου, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εξάλλου ένα από τα πολλά πράγματα που σιχαίνομαι στον Αύγουστο (το χειρότερο με διαφορά μήνα της χρονιάς κατά την ταπεινή μου γνώμη) είναι το ότι όλα υπολειτουργούν, αν υπολειτουργούν και δεν το έχουν διαλύσει το μαγαζί. Άρα δεν μπορώ να είμαι κι εγώ μέρος αυτής της αντιπαθέστατης κατάστασης.
Τις ημέρες της οκνηρίας μου, δηλαδή εκείνες που κρατιόμουν με το ζόρι να μη γράψω (με τις τόσες αφορμές που είχα για να τα χώσω), είχα την σπουδαία ευκαιρία να κάνω μια αναδρομή και να το αμπελο-φιλοσοφήσω το πράγμα. Ποιο πράγμα; Το words attack, ντε. Ένας χρόνος και τέσσερις μήνες πέρασαν από τη δημιουργία του, 122 posts ακολούθησαν το πρώτο (όσο αφορά εμένα). Γιατί άραγε θέλησα με τον sbouboux να το δημιουργήσουμε; Ποιοι ήταν οι στόχοι μας τότε; Και ποιοι είναι σήμερα; Γι’ αυτό το μάλλον αδιάφορο και «εσωτερικής κατανάλωσης» θέμα θα γράψω αυτή τη φορά. Λίγα πραγματάκια, δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή να πολυλογήσω περί τούτου.
Ποια η αιτία τούτου του blog λοιπόν; Δε θα σας εκπλήξω. Ήταν η ανάγκη να μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας τη σπάνε, μας εξοργίζουν, μας φτάνουν στα όριά μας. Θέλαμε να τα χώσουμε, θέλαμε να τους ξεμπροστιάσουμε, θέλαμε να βγάλουμε από μέσα μας τη συσσωρεμένη οργή και το θυμό μας (πράγματα άκρως ανθυγιεινά), θέλαμε να εξαπολύσουμε λεκτικές επιθέσεις προς πάσα κατεύθυνση. Εξού και ο τίτλος. Ε, δε θέλαμε και να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά κι αυτά χρειάζονται μια δόση ψωνίσματος και υπεροψίας, σωστά;
Ένας ακόμα λόγος ήταν ο διακαής πόθος μας να συμμετέχουμε στο νέο αυτό δικτυακό κίνημα ή έστω να πάρουμε μια γεύση από αυτή τη νέα μόδα. Ηλεκτρονικά ημερολόγια, εναλλακτική δημοσιογραφία, προσωπικό βήμα. Υπέροχα πράγματα. Ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα πόσοι σε διαβάζουν, αν σε διαβάζουν, είναι κάτι εξόχως ελκυστικό. Γιατί λοιπόν να μην πάρουμε κι εμείς μέρος, στο πηγάδι κατουρήσαμε;
Τόση ώρα γράφω στο πρώτο πληθυντικό, αλλά περισσότερο σε εμένα αναφέρομαι καθότι ποτέ δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τις απόκρυφες και πιθανώς δόλιες προθέσεις του φίλου μου. :-p
Αυτά με τις αιτίες. Ποιοι ήταν άραγε οι στόχοι μου τότε; (εδώ μπαίνει το πρώτο ενικό, αναπόφευκτα) Μου ακούγεται γελοίο (ακόμα και για μένα) το ότι ήθελα να δημιουργήσω το δικό μου αναγνωστικό κοινό που θα με ακολουθήσει στη μετέπειτα δημοσιογραφική καριέρα μου, αλλά αν δεν είναι αυτό τότε δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο ήταν. Αν πω πως ήταν ο πειρασμός του γραψίματος αυτό θα ήταν σα να προβάλω το παρόν στο παρελθόν (κάτι που κάθε καλός ιστορικός οφείλει να αποφεύγει – τι σκατά μαθαίνω στη σχολή) καθώς αυτό ήρθε αργότερα. Τουλάχιστον ξέρω τους στόχους μου σήμερα: το γράψιμο (ίσως και η επικοινωνία).
Αν και τα περισσότερα κείμενα που δημοσίευσα ήταν (ίσως και εξαιτίας της επιθετικής τους πρόθεσης) κείμενα της στιγμής, γραμμένα βιαστικά κι απρόσεκτα, 16 μήνες μετά βλέπω πια πως έχω εθιστεί στη διαδικασία του γραψίματος. Το να πατώ πλήκτρα και να εμφανίζονται λέξεις στην οθόνη, το να προσπαθώ να περιγράψω και να συγκεκριμενοποιήσω με αυτές μια συγκεχυμένη σκέψη μου, να ξαναδιαβάζω ένα μόλις τελειωμένο κείμενο, να διορθώνω, «να ράβω – να ξηλώνω», να απευθύνομαι με αυτό σε άλλους. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου σε άσχετες στιγμές, με απίθανες αφορμές, να σιγομουρμουρίζει «έχω να γράψω γι’ αυτό»!!! Ίσως αυτή η διαδικασία του γραψίματος σε συνδυασμό με το ότι αυτά τα κείμενα θα τα διαβάσουν άλλοι να είναι η πραγματική δύναμη των blogs. (Είπα κάτι πρωτότυπο τώρα;)
Ένα άλλο παράξενο που συνέβη αυτούς τους 16 μήνες είναι το ότι μου δημιουργήθηκε η ανάγκη για πιο προσωπική έκφραση, για κείμενα όχι επιθετικά ή «δημοσιογραφικά» μα εντελώς προσωπικά. Από αυτά που γράφουν στα προσωπικά ημερολόγια. Τελευταία μάλιστα είδα ότι αυτή η ανάγκη γίνεται όλο και πιο έντονη, και μιας και τέτοια κείμενα δεν ταιριάζουν απόλυτα στη φυσιογνωμία τούτου του blog (αν υπάρχει τέτοια) έφτιαξα ένα νέο προσωπικό μου blog, το πεφτΑστέρι! Θα κάνω και σόλο καριέρα δηλαδή!
Τέλος οφείλω να σας προειδοποιήσω για ορισμένες μικρές θα ουσιαστικές θέλω να πιστεύω αλλαγές που επέλθουν σε τούτη την ιστοσελίδα, τόσο όσο αφορά την εμφάνιση όσο και το περιεχόμενο. Αλλά αυτά ευελπιστώ να γίνουν ορατά σύντομα. Ως τότε… I am back, baby!