Ένας ήρωας...

Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες που κάποιος πάει να αυτοκτονήσει και την τελευταία στιγμή βρίσκεται κάποιος άλλος (ένας ήρωας από το πουθενά) και τον σώζει. Και για μία ακόμα φορά οι ταινίες αντιγράφουν τη ζωή...

"Την τελευταία στιγμή σώθηκε ένας 13χρονος, που ήθελε να αυτοκτονήσει, χάρη στην επέμβαση του Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε όταν αστυνομικοί του τμήματος διάβασαν στην ιστοσελίδα, που διατηρούσε ο νεαρός, τις προθέσεις του και εντόπισαν το ηλεκτρονικό του αποτύπωμα. Αμέσως σήμανε συναγερμός και ο 13χρονος εντοπίστηκε μέσα σε τέσσερις ώρες. Στη συνέχεια, ενημερώθηκε η οικογένειά του και ο εισαγγελέας ανηλίκων, ενώ ο παρ’ ολίγον αυτόχειρας παρακολουθείται από ψυχολόγο."
[πηγή ert.gr]

Ναι, αγαπητοί μου... ένας ήρωας βρίσκεται στη πόλη μας! [Το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος] Για να μας σώσει ακόμα και από τον... κακό μας εαυτό.

Σήμερα, αύριο μεθαύριο;;;

Άντε τελειώνετε επιτέλους. Μας πρήξατε. Εδώ και ένα χρόνο τώρα δεν ακούμε τίποτα άλλο παρά μόνο αν θα κάνετε ανασχηματισμό. Και να πεις ότι θα γίνει και κάτι το φοβερό; Κάποια πρόσωπα πρέπει να αποκατασταθούν σε θέσεις και πιέζουν μήνες τώρα προς αυτή την κατεύθυνση. Κάποια άλλα πρόσωπα ίσως φύγουν λόγω της κριτικής που έχουν δεχτεί από τα ΜΜΕ (μην ξεχνάμε ότι βασικός τρόπος να μείνεις κυβέρνηση είναι να μην σε κριτικάρουν τα ΜΜΕ, ή να σε κριτικάρουν λιγότερο από τον αντίπαλο). Αλλά η ουσία είναι μια: μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει κάτι το ουσιώδες όσον αφορά την πολιτική που ασκείται. Αποφάσεις που έχουν ληφθεί θα πραγματοποιηθούν και τα πράγματα θα συνεχίσουν το δρόμο που έχουν πάρει. Όλη αυτή η κίνηση του ανασχηματισμού (αν γίνει τελικά) θα γίνει για να βγει προς τα έξω ότι να εμείς τα είδαμε τα λάθη μας και προχωράμε πλέον πιο σοφοί στην υλοποίηση του προγράμματός μας, προχωράμε στις αλλαγές που έχουμε υποσχεθεί στους πολίτες (έτσι ακριβώς θα το ακούσετε αυτό). Όπως και η αναθεώρηση του συντάγματος, τέθηκε στο τραπέζι για να τονιστεί αυτό ακριβώς το πράγμα, το προφίλ των μεγάλων αλλαγών.

Τέτοιες στιγμές θυμάμαι κάτι που είχα ακούσει σε cd του Πανούση, με αφορμή τον ανασχηματισμό της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τον Σημίτη. Έλεγε λοιπόν: «για τον ανασχηματισμό θα σας δείξω πως γίνεται. Κάποια στιγμή θα φύγει ο Ηλίας από τα τύμπανα και θα πάει στα πλήκτρα, και ο Ορέστης θα φύγει από τα πλήκτρα και θα πάει στα τύμπανα, έτσι για λίγο».

Where is my mind?

Βάζω στοίχημα πως κάπου το έχω ξεχάσει και δε μπορώ να θυμηθώ...

Η αφηρημάδα μου δεν έχει όρια τον τελευταίο καιρό. Φεύφω απ' το σπίτι αφήνοντας πότε μια βρύση να τρέχει, πότε το φως αναμένο (μη μπούνε κλέφτες;), στα λεωφορεία σταματώ μία ή δύο στάσεις πιο κάτω από εκεί που θέλω... (είναι κι άλλα μα δε τα θυμάμαι!)

Τις προάλες βγαίνοντας από το Σουπερμάρκετ, έβαλα την απόδειξη στη τσέπη και πέταξα στον κάδο τα ρέστα... (αυτό είναι που λένε "οι μαλακίες πληρώνονται")

Έχω αρχίσει να κρατάω σημειώματα στο κινητό μου... Ελπίζω να μη γίνει η ζωή μου... Memento :-o

Μια φορά κι έναν καιρό (part two)

Παρέλειψα σκόπιμα να σας πω την προηγούμενη φορά (για να το προσέξετε περισσότερο) για το δέκατο τέταρτο τραγούδι στο δεύτερο cd της συλλογής Once Upon A Time: Antony and the Johnsons – Cripple and the Starfish.

Ο Antony με την πιο σπαρακτική φωνή που ακούσατε τα τελευταία χρόνια τραγουδά παράξενες μελαγχολικές ιστορίες σε ένα δίσκο (I’m a bird now) που αν και έχει πουλήσει λιγότερα από 500.000 αντίτυπα στην Αμερική έχει μπει στην πεντάδα των καλύτερων δίσκων της χρονιάς των εγκυρότερων μουσικών περιοδικών παγκοσμίως (περισσότερα διαβάστε στο πρόσφατο τεύχος του Sonik και στη Athens Voice, τεύχος 80), μέσα από τον οποίο είναι και αυτό το υπέροχο τραγούδι.

Μια καλή πρώτη γεύση από Antony and the Johnsons μπορείτε να πάρετε και από δύο animation με τραγούδια τους:
Antony and the Johnsons – Mysteries of love
Antony and the Johnsons – The Lake

Υ.Γ. Παράξενη αυτή η διάθεση που μεταμορφώνεται σε καθήκον να διαφημίσεις αυτό που τόσο πολύ σου άρεσε, δε νομίζετε;

Βγήκα για ψάρεμα και καβάλησα το καλάμι! (ένα ψώνιο αφηγείται)

Είχα καλή διάθεση χθες. Τίποτα όμως δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Βγήκα το πρωί και ύστερα από μερικά λεπτά από καλλιτεχνικό πατινάζ στα παγωμένα πεζοδρόμια, έβαλα κάτω από τη μασχάλη μου – όπως κάθε Πέμπτη – την Athens Voice και το Lifo. Κι αφού έκανα τη βολτίτσα μου, γύρισα σπίτι για να το ρίξω στο διάβασμα (των εφημερίδων – φυσικά).

Και ξαφνικά συνέβη το αναπάντεχο. Το συγκλονιστικό. Το αδιανόητο. Το πέρα από κάθε όριο της ταπεινής μου φαντασίας. Ξεφυλλίζοντας το Lifo και κοιτάζοντας τη στήλη Best of blogs, τι να δω; Φάτσα κάρτα κείμενό μου από το words attack! Ε; πως; Από πού ήρθε; Μα το Δία, με έχει η εφημερίδα! Εκδόθηκα! ΑΑΑΑΑΑ!

Το πρώτο συναίσθημα που με κυρίευσε ήταν τρόμος. Το Lifo τυπώνεται σε 70000 φύλλα. Μπορείτε να διανοηθείτε την ξεφτίλα; (εμένα με διαβάζουν το πολύ 100 άτομα την εβδομάδα – μικρό το κακό – αλλά τώρα…) Άσε που τα χώνω και άγρια, και σε συγκεκριμένα πρόσωπα (στιγμιαία με φαντάστηκα σε αίθουσα δικαστηρίου να υπερασπίζομαι την ελευθερία της έκφρασης). Κι άσε που το κείμενο, έχει και τα χάλια του (δε μου το λέγανε να το βελτιώσω λιγάκι – τουλάχιστον για ορθογραφικά το τσεκάρανε;). Πάντα έλεγα στον εαυτό μου πως πρέπει να φροντίζω τα κείμενα που δημοσιεύω. Τώρα κατάλαβα γιατί! (η ιδέα πως απευθύνεσαι σε μια μικρή ομάδα είναι αυταπάτη τελικά στα ηλεκτρονικά ημερολόγια). Τρόμος και πάλι τρόμος. Ρίγη. Ερωτήματα. Ντροπή. Μιλάμε έφαγα φρίκη!

Αμέσως μετά το πρώτο κύμα συγκινήσεων, έσπευσα να ειδοποιήσω τον Bouboux. Δε γινόταν να σηκώσω μόνος μου τέτοιο βάρος. Κι αυτό που ακολούθησε είναι εκείνο που συνηθίζουν να ονομάζουν «καβάλημα καλαμιού»! Μόνο δελτίο τύπου δεν έβγαλα για το νέο μου κατόρθωμα! (Καλά, είμαι που είμαι μεγάλο ψώνιο, ήταν ανάγκη να συμβεί κι αυτό;) Ναι, είμαι πια celebrity (μιας εβδομάδας έστω). Όχι τόσο επειδή θα διαβάσουν το κείμενό μου τόσοι πολλοί, αλλά γιατί μπορώ να κάνω τη φιγούρα μου σε φίλους και γνωστούς. Μπουχαχαχα!

Πέρα από τη πλάκα, πρέπει να ομολογήσω πως είναι πολύ κολακευτικό να σε δημοσιεύουν σε μια ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα. Ιδιαιτέρως να βλέπεις ένα δικό σου κείμενο ανάμεσα σε άλλα που σ’ αρέσουν πολύ. Χάρηκα περισσότερο γιατί επιτέλους φάνηκε χρήσιμο σε κάποιον η ένταξη του blog στα creative commons και η μη απαίτηση πνευματικών δικαιωμάτων. Δεν πίστευα πως είχε κάποιο νόημα όταν το έκανα. Εντάξει, έχω ψαρώσει, αλλά ως εδώ… και το ψάρεμα κουράζει!

Υ.Γ. Έλεγα να γράψω ένα κειμενάκι για το Lifo που τόσο μου αρέσει, αλλά μάλλον θα φανεί εξαιρετικά υστερόβουλο τώρα, ε;

Ω, μα τι απάτη...

Δε ξέρω τι με πιάνει ώρες ώρες, κι εκεί που ζαπάρω σκοτώνοντας την ώρα μου, σταματάω πάνω σε κάτι μαργαριτάρια που μου πετάνε τα μάτια έξω!

Χθες λοιπόν σταμάτησα στη περιβόητη εκπομπή του Ευαγγελάτου, "Αποκαλύψεις"! Είχε καυτό θέμα (όπως πάντα υποθέτω): Τις απάτες των τηλεμέντιουμ. Άκρως ενδιαφέρον από το λίγο που είδα... ίσως αργότερα να έγινε ακόμα περισσότερο.

Ξέρετε βρε αγαθούληδες, ότι εκεί που τηλεφωνείτε για να μάθετε τα μελλούμενά σας, και περιμένετε η κυρά Ευταλία - Μάγισσα της Σμύρνης - "Τα βλέπω ΟΛΑ" να ρίξει τις κάρτες της (και καθώς περιμένετε πέφτουν και οι μονάδες, φυσικά), εκείνη μπορεί να χαζεύει τηλεόραση, να λαγοκοιμάτε, να κουτσομπολεύει με τη φίλη της, να ξύνει το... τελοσπάντων, να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που πιστεύετε εσείς πως κάνει. Συγκλονιστήκατε, ε;

Βετεράνος επιχειρηματίας του χώρου ομολογούσε πως όλα είναι θέμα ψυχολογίας. Καταλαβαίνεις τι θέλει ο πελάτης και του το πλασάρεις. Γι' αυτό και οι προσλήψεις σε αυτό το χώρο γίνονται με κριτήρια κάθε άλλο παρά "χαρισματικά" (αν και θα μπορούσε να πει κανείς πως χάρισμα είναι και το να ψαρεύεις τον πελάτη, αλλά άλλο χάρισμα αυτό κι άλλο να συνομιλείς με το συγχωρεμένο μπάρμα μου απ' την Κορώνη!)

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Δεν υπάρχουν πια γνήσιοι επαγγελματίες που να τιμάνε το αντικειμενό τους. Τσ, τσ, τσ...

Διότι κύριοι, μια φορά κι έναν καιρό, που πήγαινε η γιαγιά μου στη χαρτορίχτρα της, εκείνη την εξαπατούσε τίμια (λέγοντάς της αυτό που ήθελε να ακούσει), μπροστά στα μάτια της γίνοντας όλα. Κι όχι τώρα που γέμισε ο τόπος από απατεώνες άτιμους! Φτου τους και πάλι φτου τους!

Μια φορά κι έναν καιρό

Είμαι σίγουρος πως με μάγεψε το ξωτικό στο εξώφυλλο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Μια διαφήμιση στον Best είχε πάρει το αυτί μου όλο κι όλο, μα μόλις το είδα – αυτή η πρώτη ματιά – ήταν αρκετή. Το αγόρασα δίχως δεύτερη σκέψη. Πηγαίνοντας σπίτι και χαζεύοντας το μικρό μου θησαυρό συνειδητοποίησα πως δυο ή τρία ονόματα ξεχώρισα από τα 33 που αναγράφονταν στη πίσω όψη του – τι με ενδιέφερε όμως. Ήμουν σίγουρος για αυτό που με περίμενε.

Στην αρχή χάθηκα στις όμορφες και παράξενες φωνές. Ηλεκτρονικά μπιτ εναλλάσονται με μελωδικούς ήχους... Συγχωρέστε με, δεν σκαμπάζω και πολλά από μουσική και τελευταία δεν έχω ιδέα τι είδη μουσικής ακούω – απλά είμαι καλός στο να τα ακούω! Πώς να σας περιγράψω τη μαγεία που με πλημμύρισε μόλις ξεκίνησα να ακούω. Κάθε φορά τη προσοχή μου κλέβει κι ένα διαφορετικό κομμάτι. Και να φανταστείτε ένα μήνα τώρα το cd (μάλλον και τα δύο) έχει λιώσει στο cd player.

Τόση ώρα σας μιλάω για τη συλλογή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, Once Upon A Time. Ο Παπασπυρόπουλος μαθαίνω πως εκτός από καλός μουσικός παραγωγός στον Best (Σάββατο και Κυριακή, 4-7 μ.μ.) έχει και παράδοση στις καλές συλλογές. Κι αν κρίνω από αυτή, θα πρέπει να κάνω αρκετές οικονομίες τον επόμενο μήνα!

Δεν έχει νόημα να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι αλλά έχω τους λόγους μου να σας επιστήσω την προσοχή σε μερικά: Fadeout – I don’t care (last chance remix) (το ακούω με κλειστά τα μάτια και εξαφανίζομαι από το χωροχρόνο – υ π έ ρ ο χ ο!!!), Γνωστοί Άγνωστοι – Press the Button (γράφτηκε άκουσα για θεατρική παράσταση και βραβεύτηκε σε θεατρικά βραβεία), Claire Voyant – Her (δίχως σχόλια), Suede – Europe is our playground (προτείνω να το κάνουμε ύμνο της Ε.Ε.), Natalie Merchant – Which side are you on? (γνωστό από την εξίσου υπέροχη διαφήμιση με τους πίνακες – ξέρετε ποια!), Tears for Fears – Creep (υπέροχη διασκευή του κομματιού που γράψανε οι Radiohead για μένα!).

Αυτά τα ολίγα!

Αυτός ο πάτος δεν έχει πάτο

Ο δείκτης παπαρολογίας στα δελτία ειδήσεων έχει φτάσει στο κόκκινο. Ιδιαίτερα οι αναλύσεις για τον «αντιεξουσιαστικό χώρο» με βάση τις έγκυρες πληροφορίες που με κόπο και ιδρώτα κατάφεραν να συλλέξουν οι εργάτες της ενημέρωσης αποτελούν μαργαριτάρια προχειρότητας και ασχετοσύνης.

Εντάξει, δε περιμένω να έχουν περάσει κι από τη πλατεία Εξαρχείων στα νιάτα τους, αλλά το να πληκτρολογούν «αναρχία» στο google και να αμολάνε στον αέρα τη κάθε κοτσάνα που «ανακαλύπτουν» σα να πρόκειται για σοβαρή και σημαντική πληροφορία νομίζω βγάζει μάτι πως υποτιμά τη νοημοσύνη μας.

Σάββατο βράδυ, στο δελτίο του Mega o (πως τον λένε να δεις) Στραβελάκης (δε παίρνω κι όρκο) μας πληροφορεί για μια τράπεζα δεδομένων που καταγράφει τρομοκρατικές οργανώσεις (δε μας λέει ποια αλλά υπάρχει στο ίντερνετ!) στην οποία υπάρχει μια οργάνωση με το όνομα (πως το είπε;) Μαύρο Αστέρι (Black Star) η οποία μετά από κάθε τρομοκρατική της ενέργεια (ξεφουσκώνει κανά λάστιχο, ζωγραφίζει κανά τοίχο, φαντάζομαι) δημοσιεύει προκηρύξεις με το σύνθημα «Λευτεριά στο Κουφοντίνα και το Σεϊσίδη (έτσι δε λένε αυτόν που κυνηγάνε;)». Και συμπληρώνει κι ο Καψής άλλη μια σημαντική πληροφορία που έχει η αστυνομία για ένα εγχειρίδιο που κυκλοφορεί και μιλά για την αναρχική τράπεζα την (Α)lpha bank (με Α αναρχικό – το σχηματίζει ο Στραβελάκης ενθουσιασμένος με το δάχτυλό του στον αέρα) και για τους λόγους που πρέπει οι αναρχικοί να ληστεύουν τράπεζες! (Σε αυτό το σημείο παρατηρώ τον εαυτό μου να έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό – όχι από ενθουσιασμό)

Μπορεί να γελώ που οι τύποι με τις γραβάτες και το κύρος έχουν γίνει ο περίγελος των μπάσταρδων παιδιών της Ουτοπίας αλλά τα συμπεράσματα που μπορεί κανείς να βγάλει για τον τρόπο που εξασκούν το επάγγελμά τους και πληροφορούν το κοινό δεν είναι καθόλου αστεία. Το διαδίκτυο είναι το ιδανικό εργαλείο της παραπληροφόρησης και η ανάγκη τους να πουν κάτι, ότι να ‘ναι αρκεί να καλύψουν τηλεοπτικό χρόνο είναι τεράστια. Και δυστυχώς με μοναδικό αντίπαλο τη Χούκλη (το μοναχικό καβαλάρη) σοβαρός ανταγωνισμός δεν υπάρχει για να τους συμμορφώσει.

Ποιος είπε πως όταν πιάσεις πάτο, μόνο πάνω μπορείς να πας;

Θέλω...

...να κόψω μερικούς κώλους σήμερα!


Μπορωωωωώ??????

Κοίτα ποιος μιλάει (για δικαιώματα)

Οι Κινέζοι είναι αυτοί που μας συνδέουν στενοί δεμοί φιλίας και μας τιμούν ανακηρύσσοντας το 2008 (τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου παρακαλώ) "Πολιτιστικό Έτος της Ελλάδας" ή αυτοί οι χειρότεροι κι από καπιταλιστές που ρουφάνε το αίμα των εργατών τους για να πουλάνε φτηνά μπλουζάκια και επικίνδυνες ηλεκτρικές συσκευές στον υπόλοιπο κόσμο κλέβοντας τις δουλειές μας;

Νομίζω πως τα υπεραπλουστεύω τα πράγματα... Αυτό που δε χωνεύω όμως είναι να μιλάμε για τα δικαιώματα όποτε μας συμφέρει.

Λαμπρό παράδειγμα είναι η επιχειρηματολογία της κασέτας των ΚΚΕδων που βγήκαν στους δρόμους για να προασπιστούν λέει τα δημοκρατικά δικαιώματα από την περίφημη πρόταση της Κομισιόν στο Ευρωκοινοβούλιο με θέμα την "Ανάγκη για Διεθνή Καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωικών κομουνιστικών καθεστώτων" ή γνωστότερη ως "Αντικομουνιστικό Μνημόνιο". Και τολμάνε να μιλάνε για δημοκρατικά δικαιώματα αυτοί που όχι μόνο στο όνομα του Σοσιαλισμού είναι διατεθειμένοι να δικαιολογήσουν τις πιο οφθαλμοφανείς παραβιάσεις αυτών των διακιωμάτων, αλλά και που μέχρι σήμερα μπουκάρουν με τους νεολαίους τους σε όποια ομιλία/διάλεξη θεωρούν προπαγανδιστική και τη διακόπτουν. Ε, μα τους έχω βαρεθεί πια...

Βρε τι έπαθα μες τη μαύρη νύχτα…

Δεν ζητάω κατανόηση. Δεν ζητάω βοήθεια. Δεν ζητάω λύπηση, οίκτο, παρηγοριά. Ζητώ να με αφήσετε μόνο μου. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβετε, γαμώ τη πουτάνα μου νυχτιάτικα; Τόσο; Σας γράφω στ’ αρχίδια μου, κι εσάς και την χριστιανική ηθική σας, τα ανθρωπιστικά σας αισθήματα και την φιλευσπλαχνία σας. Να πάτε στο διάολο κι ακόμα παραπέρα, αρκεί να με αφήσετε μόνο μου.

Πως είπατε; Είμαι σε δημόσιο χώρο; Όρε, πούστη μου, έπεσα σε βλαμμένους. Βρε, τέρατα ηλιθιότητας, γράφει κανένας νόμος πως απαγορεύετε να ξαπλώνεις στις πλατείες, έστω κι αν είσαι μαχαιρωμένος στην κοιλιά; Σας έχω σταματήσει ποτέ εγώ να σας ρωτήσω γιατί βγάζετε για βόλτα τα βρομόσκυλά σας που αμολάνε σκατούλες όπου βρεθούν κι όπου σταθούν; Σας ενόχλησα εγώ όταν σαλιαρίζετε με το γκομενάκι μέρα μεσημέρι ξαπλωμένοι στα παγκάκια; Εσείς τότε γιατί μου τα πρήζετε; Όχι πέστε μου ρε σκατόφλωροι. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός πια στους άλλους;

Α, τώρα δέσαμε. Ποιος μαλάκας κάλεσε ασθενοφόρο; Ποιος ρε; Έτσι και πέσει στα χέρια μου, την έχει γαμήσει πατόκορφα. Το αρχιδάκι. Όπα, μάγκες. Μια χαρά είμαι. Άσε με κάτω ρε, είμαι καλά σου λέω. Ρε παλιομουνόπανα, δεν καταλαβαίνετε ελληνικά; Να πάτε να γαμηθείτε, κι εσείς και το εθνικό σύστημα υγείας. Βρε, επιμονή. Θέλετε να αρχίσω τα γαμωσταυρίδια τώρα; Ρε, παπ…Τι ήταν αυτό; Ένεση ρε τσουτσέκια. Μόνο έτσι μπορείτε; Καλά ρε χέστηδες, θα τα πούμε όταν…θα…ξυ…

Ναι, σωστά καταλάβατε, ύστερα από αυτό… ξύπνησα!

Μερικά άσχετα

Εδώ και μέρες κινούμαστε σε ρυθμούς εξεταστικής. Τι μαθήματα χρωστάμε, πότε τα δίνουμε, πότε θα διαβάσουμε. Το πρόγραμμα σκατά όπως πάντα, με πολλούς να δίνουν και δύο μαθήματα του ίδιου εξαμήνου την ίδια μέρα (αλήθεια δε θα ήταν καλύτερο να είχε η εξεταστική άλλη μια εβδομάδα;). Άντε να περάσουν αυτές οι τρεις εβδομάδες και να γυρίσουμε στη χαλαρότητα των υπόλοιπων ημερών. Κάνα ταξιδάκι με τη σχολή. Να κάνω και κάτι με για την πτυχιακή που έχει καθυστερήσει λόγω των εργασιών στο σεισμολογικό. Να δοκιμάσω να γράψω και το πρώτο μου μυθιστόρημα. Αν και δεν είναι σίγουρο ότι θα υλοποιήσω την ιδέα που έχω, θέλω λίγο χρόνο να σκεφτώ το πώς θα ξεκινήσω και το τι θα γράψω. Ειδικά η αρχή ενός κειμένου ήταν πάντα δύσκολη για εμένα, η συνέχεια έρχεται εύκολα.

Όσον αφορά ότι συμβαίνει σε πολιτικοοικονομικοκοινωνικό επίπεδο δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να πω. Όλο τα ίδια και τα ίδια συμβαίνουν σε διαφορετικές ημερομηνίες. Δικαστικοί τα παίρνουν, παπάδες που κάθε άλλο παρά το λόγο του θεού κηρύττουν, πολιτικοί κατώτεροι της θέσης, των καθηκόντων που κατέχουν και των προσδοκιών του κόσμου. Οι γνωστές εκπομπές να συνεχίζουν τις σοκαριστικές τους αποκαλύψεις. Ούτε μια ταινία στην οποία ένα φύλο κάνει κύκλους λόγω του αέρα δεν είναι τόσο πληκτική. Πάλι καλά που σε λίγο καιρό έχουμε τις δημοτικο-νομαρχιακές και θα έχουμε κάτι να συζητήσουμε.

Άσχετο 1:

Την ταινία δεν την είδα (μάλλον γιατί δε μου αρέσει να συμμετέχω σε μαζικές υστερίες, του στυλ «την είδαν 1.000.000 θεατές», όπως δεν είχα δει το Safe Sex και τον Τιτανικό στον κινηματογράφο), όμως το τραγουδάκι που τη συνοδεύει έχει ένα πολύ καλό τρίστιχο. Από τη Λούφα και Παραλλαγή (Σειρήνες στο Αιγαίο): «-Απ’τη σκοπιά πυροβολώ τη φαντασία μου –Κάτω από το κράνος έχουν μπει τα όνειρά μου – Και δύο αρβύλες σταματούν τα βήματά μου»…

Άσχετο 2:

Προτείνω τη μηνιαία διενέργεια δημοψηφίσματος, μέσω τηλεφώνου και γραπτών μηνυμάτων, για το ποιος θα αποχωρεί κάθε φορά από την κυβέρνηση (σε στυλ Big Brother). Και λεφτά θα βγουν (μην ξεχνάμε την οικονομία μας έτσι;) και συμμετοχική δημοκρατία θα έχουμε!

Άσχετο 3:

Μια και μίλησα για ταινίες, αυτό το “Factotum” θέλω να δω κάποια στιγμή. Πρέπει να είναι ενδιαφέρον...

Η φαντασία στο μπινελίκωμα!

Έξαλλη πελάτισσα βγαίνει έξω από το ταξί και κλείνει με δύναμη τη πόρτα. Ο πολλά βαρύ και όχι ταρίφας, του οποίου είχε αγγιχτεί το ευαίσθητο σημείο (το ταξί του), τα χώνει στη τύπισσα.

«Θα σου γαμήσω το σπίτι, μωρή…»

Κι εκείνη γυρνά με τη πιο αφοπλιστική φυσικότητα και του απαντά (πριν χαθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση).

«Και πως θα το κάνεις αυτό ρε παλιομαλάκα, θα χώσεις το τσουτσούνι σου στη κλειδαρότρυπα;»

Τη λατρεύω αυτή τη πόλη!!!

Πολύ χαίρομαι που επέστρεψα στα παλιά μου λημέρια...