Why to be a fucking egoist (or not).

Ayn Rand’s Quotes from Fountainhead

Is it like this…?

“Να είσαι πάντα όπως θέλουν οι άλλοι να είσαι. Τότε τους έχεις στο χέρι σου όπως τους θέλεις εσύ.” σελ. 343 τόμος Α

“Οι άνθρωποι είναι σημαντικοί μόνο σε σχέση με άλλους ανθρώπους, ανάλογα με τη χρησιμότητά τους, με την υπηρεσία που προσφέρουν.” σελ. 481 τόμος Α

“Υψηλότερη πράξη του ανθρώπου είναι να συνειδητοποιήσει την ασημαντότητά του και να εκλιπαρήσει τη συγγνώμη.” σελ. 469 τόμος Α

“Αν μάθεις ν’ αγαπάς το πιο ταπεινό, το πιο ασήμαντο, το πιο φτηνό, τότε οι άλλοι θ’ αγαπήσουν ότι πιο ταπεινό υπάρχει μέσα σου. Τότε θα βρούμε το νόημα της παγκόσμιας ισότητας…” σελ. 385 τόμος Α

“Δεν έχει σημασία τι είμαστε ή τι κάνουμε αν βοηθάμε τους άλλους.” σελ. 101 τόμος Β

Or maybe…

“Οι άνθρωποι θέλουν γύρω τους μόνο καθρέφτες. Για να καθρεφτίζουν ενώ κι εκείνοι καθρεφτίζονται… Αντικατοπτρισμοί αντικατοπτρισμών και αντίλαλοι αντίλαλων. Ούτε αρχή, ούτε τέλος. Ούτε κέντρο, ούτε σκοπός.” σελ. 58 τόμος Β

“Γιατί μας διδάσκουν πάντα πως είναι εύκολο και κακό να κάνουμε αυτό που θέλουμε κι ότι χρειαζόμαστε πειθαρχία για να βάζουμε φρένο στον εαυτό μας; Είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο – να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Και απαιτεί το μεγαλύτερο θάρρος.” σελ. 306 τόμος Β

“…Κανείς δεν θα τολμάει να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Κι είναι πολύ σκληρό να το κάνεις αυτό στους ανθρώπους. Ζήτησε τα πάντα από τους ανθρώπους. Ζήτησέ τους να φτάσουν στα πλούτη, στη δόξα, στον έρωτα, στη βία, στο φόνο, στην αυτοθυσία. Αλλά μη τους ζητήσεις ποτέ να φτάσουν στον αυτοσεβασμό. Θα σε μισήσουν γι’ αυτό. Και θα έχουν τους λόγους τους. φυσικά, δεν θα παραδεχτούν ότι σε μισούν. Θα ισχυριστούν ότι εσύ τους μισείς. Έτσι είναι οι άνθρωποι.” σελ. 470 τόμος Α

“Το γουρούνι είναι το σύμβολο της Αγάπης για την ανθρωπότητα, το πλάσμα που δέχεται τα πάντα. Στην πραγματικότητα μισεί την ανθρωπότητα εκείνος που αγαπάει τους πάντες και νιώθει άνετα παντού. Δεν περιμένει τίποτε από τους ανθρώπους , κι έτσι η εξαχρείωσή τους δεν τον προσβάλλει.” σελ. 86 τόμος Β

“… ο λαουτζίκος, όλοι εκείνοι που θέλουν να ακούνε για αγάπη, για τη μεγάλη Αγάπη, που αγκαλιάζει τα πάντα, συγχωρεί τα πάντα, επιτρέπει τα πάντα, εκείνοι που ζουν από δεύτερο χέρι, όσοι δε θα μπορούσαν να υπάρχουν αν δεν κολλούσαν σαν βδέλλες στις ψυχές των άλλων.” σελ. 339 τόμος Β

“Είναι τόσο εύκολο να καταφεύγεις στους άλλους. Είναι τόσο δύσκολο να μείνεις όπως είσαι. Μπορείς να παριστάνεις τον ενάρετο μπροστά σε ένα ακροατήριο. Δεν μπορείς όμως να τον παριστάνεις στα δικά σου μάτια. Το εγώ σου είναι ο πιο αυστηρός κριτής σου. Είναι ευκολότερο να προσφέρεις μερικές χιλιάδες δολάρια σε φιλανθρωπίες και να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο άτομο, παρά να βασίζεις τον αυτοσεβασμό σου σε προσωπικά μέτρα προσωπικών επιτευγμάτων. Είναι απλό ν’ αναζητάς εύκολα υποκατάστατα, όπως αγάπη, γοητεία, καλοσύνη, φιλανθρωπία. Αλλά δεν υπάρχει υποκατάστατο για την ικανότητα.” σελ. 316 τόμος Β

“Το χρήμα είναι μόνο ένα μέσο για να πετύχεις κάτι. Όταν το χρησιμοποιείς για να δημιουργήσεις, μελετήσεις, ταξιδέψεις, να απολαύσεις την πολυτέλεια είσαι απόλυτα ηθικός. Οι άνθρωποι όμως που βάζουν τα χρήματα πάνω απ’ όλα προχωρούν πολύ πιο πέρα. Εκείνοι θέλουν επίδειξη: να φανούν, να καταπλήξουν, να εντυπωσιάσουν άλλους. Ζουν από δεύτερο χέρι.” σελ. 315 τόμος Β

“…Κάθε σύστημα ηθικής που κήρυττε τη θυσία αναπτύχθηκε σε μεγάλη δύναμη και κυβέρνησε εκατομμύρια ανθρώπους. Πρέπει φυσικά να το στολίσεις. Πρέπει να πεις στους ανθρώπους ότι, αν παραιτηθούν από όλα όσα τους κάνουν ευτυχισμένους, θα κατακτήσουν ένα ανώτερο είδος ευτυχίας. Δεν χρειάζεται να είσαι πολύ σαφής. Χρησιμοποίησε μεγάλες αόριστες λέξεις: Παγκόσμια Αρμονία, Αιώνιο Πνεύμα, Θέλημα Θεού, Νιρβάνα, Παράδεισος, Φυλετική Υπεροχή, Δικτατορία του Προλεταριάτου. Η φάρσα συνεχίζεται αιώνες και οι άνθρωποι πέφτουν ακόμα στην παγίδα. Κι όμως το τεστ είναι πολύ απλό: δεν έχεις παρά ν’ ακούσεις ένα προφήτη, κι αν μιλήσει για θυσία, βάλε το στα πόδια σαν να σε κυνηγάει η πανούκλα. Είναι λογικό ότι, όπου υπάρχει θυσία, υπάρχει κάποιος που μαζεύει τ’ αφιερώματά της. Όπου υπάρχει προσφορά υπηρεσίας, υπάρχει κάποιος που υπηρετείται…” σελ. 360 τόμος Β

After all…

“Θα μπορούσα να πεθάνω για σένα. Αλλά δεν θα μπορούσα να ζήσω για σένα…” σελ. 318 τόμος Β

Ελληνική έκδοση:
Άυν Ραντ
Κοντά στον Ουρανό
μτφ: Έρη Κανδρή
Εκδόσεις Ωκεανίδα
1997

Me, DaVinci, and his Code (part 2: Οι θεωρίες συνομωσίας και οι εχθροί τους!)

Το τελευταίο χρόνο νιώθω ανίκανος να εξηγήσω ένα σωρό πράγματα στον κόσμο. Είναι απλώς παράλογα! Η οριστική διάψευση του μύθου του Ορθολογικού Ανθρώπου. Μα τι έχουν πάθει όλοι;

Πραγματικά μου φαίνεται απόλυτα παράλογος όλος αυτός ο χαμός με τον Κώδικα Ντα Βίντσι. Δεν είναι ούτε το πρώτο και σίγουρα ούτε το τελευταίο που αναφέρεται σε τέτοια θέματα. Ποιες συγκυρίες το έκαναν να γίνει το απόλυτο best seller; Και πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγεις από όλο αυτό το πανηγύρι; Απλά να μην ασχοληθείς καθόλου, όπως κάνεις και με τόσα άλλα πράγματα, ή αν ασχοληθείς να το κάνεις το ίδιο ουδέτερα με άλλα βιβλία.

Όπως εξίσου παράλογες είναι και οι οργισμένες αντιδράσεις για το βιβλίο αυτό. Όχι μόνο παραθρησκευτικές οργανώσεις αλλά και η επίσημη εκκλησία αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα μυθιστόρημα (κάνοντάς του την καλύτερη διαφήμιση!). Δε νομίζω πως η ηλιθιότητα μπορεί να εξηγήσει όλα τούτα. Για μένα η πιο πιθανή εξήγηση για αυτές τις αντιδράσεις είναι η ανάγκη που έχει κάθε κλειστή ομάδα (θρησκεία, κοινωνία, κόμμα, οργάνωση) για αυστηρή προσήλωση και ενότητα. Αυτό επιτυγχάνεται με το να κατασκευάζουν εξωτερικούς εχθρούς. Όλοι θέλουν να τους βλάψουν, αλλά τα μέλη δεν πρέπει αν είναι ανοιχτά σε νέες ιδέες γιατί όλοι οι άλλοι είναι υστερόβουλοι κερατάδες, ανίψια του διαβόλου. Ok, ότι πείτε!

Αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας είναι πράγματι γοητευτικές. «Είναι απίθανο το πόσο έχουμε ανάγκη το μύθο, την άλλη εξήγηση. Μας κάνει να νιώθουμε πιο έξυπνοι, διότι εμείς γνωρίζουμε την πραγματική αλήθεια και όχι αυτά που πιστεύουν οι πολλοί…» γράφει ο Νίκος Δήμου στο τελευταίο Discovery. Σωστό! Όπως επίσης ισχύει πως όλες αυτές οι θεωρίες παρουσιάζουν ένα κρυφό αλλά απλοποιημένο μοντέλο του κόσμου. Ο Alan Moore (βλέπε V for Vendetta, Watchmen, From Hell) στο ντοκιμαντέρ The Mindscape of Alan Moore (εξαιρετικό, αλλά δεν κυκλοφορεί ακόμα σε dvd, δυστυχώς) λέει πως οι συνομωσίες υπάρχουν και είναι αληθινές. Όλες μαζί. Κι ακόμα περισσότερες. Ο κόσμος είναι τόσο πολύπλοκος που είναι αστείο να πιστεύουμε πως κάποιος μπορεί να τον ελέγξει ολόκληρο, είτε αυτό είναι το Εβραϊκό Λόμπυ, οι Μπίλντερμπεργκς ή η Opus Dei.

Αυτό που κάνει τόσο πείστηκες τις θεωρίες συνομωσίας είναι το ότι είναι πολύ δύσκολο να τις αμφισβητήσεις. Σα να πρέπει να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Μια καλή θεωρία συνομωσίας (όπως αυτή στον Κώδικα Ντα Βίντσι) οφείλει να περιέχει αληθινά γεγονότα και γενικά παραδεκτές γενικεύσεις, οφείλει να μιλά απόλυτα και χωρίς πολλές αναλύσεις για «επιστημονικές» γνώσεις (πχ. Όλοι οι ιστορικοί θα σε διαβεβαιώσουν… ή οι ειδικοί ξέρουν καλά ότι…) και κυρίως πρέπει να περιέχει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες και επιχειρήματα (καλά – κακά είναι αδιάφορο, η ποσότητα μετράει) ώστε στο τέλος αυτός που θα τη διαβάζει να μην είναι σε θέση να τα κρίνει και να τα αμφισβητήσει όλα αυτά (ακόμα και αν μπορεί για κάποια – κλασικό ρητορικό κόλπο, ευρέως χρησιμοποιημένο στη πολιτική).

Το απελπιστικό είναι πως την ίδια μέθοδο χρησιμοποιούν και αυτοί που θέλουν να καταρρίψουν αυτές τις θεωρίες. Είδα το περιβόητο Breaking the DaVinci Code (που είχε δώρο το Discovery που λέγαμε). Τόσος φθόνος και τόση ειρωνεία από το τσούρμο των «σοβαρών επιστημόνων» του ντοκιμαντέρ πως μπορεί άραγε να εξηγηθεί; Χρησιμοποιούσαν συνεχώς ειρωνικές ερωτήσεις για το βιβλίο και τον συγγραφέα, επαναλάμβαναν τις ίδιες φράσεις για να τις εντυπώσουμε και μιλούσαν συνεχώς και αόριστα για τις απόψεις των «ειδικών». Ψάχνουν για μαλάκες; Τι σιχαμένο και παρασιτικό που είναι να βγάζεις ένα σκασμό λεφτά (σκεφτείτε πόσα βιβλία Αντι-Κώδικα κυκλοφόρησαν) εκτοξεύοντας απλώς τη χολή σου ενάντια στη δουλειά και την (εξωφρενική) επιτυχία κάποιου άλλου. Με εξόργισαν περισσότερο κι από το ίδιο βιβλίο. Φανταστείτε πως το ντοκιμαντέρ έκλεινε παροτρύνοντάς μας να διαβάσουμε τη Βίβλο για να μάθουμε την Αλήθεια (Θεέ μου, τι ακούω!).

Διότι όπως όλοι ξέρετε, οι ιστορικοί έχουν αποφανθεί πως ο Χριστός πράγματι υπήρξε (για να μην πω πως όλοι συμφωνούν και για τη Θεϊκή του φύση), πως τα γνωστικά ευαγγέλια είναι ανόητες ασυναρτησίες κάποιων φαντασμένων, ενώ αντιθέτως τα τέσσερα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης είναι οι μόνες αδιαμφισβήτητες ιστορικές μαρτυρίες για το μεγαλύτερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, καθώς και ότι οι επίσκοποι της συνόδου της Νίκαιας (και όλων των υπόλοιπων) δεν ήθελαν να συντρίψουν τα διασπαστικά στοιχεία στο ποίμνιο που απειλούσαν την εξουσία τους αλλά κάτω από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος έκαναν πράξη τη Βούληση του Μεγαλοδύναμου. Καταλάβατε τώρα (ή να κάνω και κακά);

Στη φιλοσοφία υπάρχει ένα γνωσιολογικό πρόβλημα που ονομάζεται «πρόβλημα των εναλλακτικών υποθέσεων». Όταν θέλουμε να εξηγήσουμε ένα συμβάν, για παράδειγμα, κάνουμε μια υπόθεση και έπειτα ερευνούμε για το αν τα τεκμήρια επαληθεύουν ή όχι την υπόθεση αυτή. Το πρόβλημα είναι πως τα ίδια τεκμήρια μπορούν να επαληθεύουν περισσότερες υποθέσεις για το ίδιο συμβάν, κι έτσι πρέπει να επιλέξουμε. Αλλά πως; Το πρόβλημα είναι θεμελιώδες και έχει να κάνει με τον τρόπο που αποκτάμε γνώση του κόσμου, αφού ο ορθός λόγος ή λογική δεν είναι αρκετά για να διαλέξουμε μεταξύ των εναλλακτικών υποθέσεων. Σε μια πιο απλή μορφή του όμως, το πρόβλημα, είναι πιστεύω η πηγή των θεωριών συνομωσίας.

Για παράδειγμα, στο Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι, μπορούν να υπάρχουν πολλές ερμηνείες για τους λόγους που ο καλλιτέχνης τον απεικόνισε έτσι κι όχι κάπως αλλιώς και για τους υποτιθέμενους κρυμμένους συμβολισμούς. Όλες αυτές οι θεωρίες/υποθέσεις μπορούν να είναι το ίδιο συμβατές με τα τεκμήρια κι όμως μπορεί και καμία από αυτές να μην είναι σωστή (άντε να βρεις τώρα το παππού Leonardo να σου πει τι ήθελε να δείξει – αν ήθελε να δείξει τίποτα).

Προσωπικά πιστεύω πως το πιο διασκεδαστικό με τις θεωρίες συνομωσίας είναι η κατασκευή τους! Σα να φτιάχνεις ένα παζλ με απίθανους συνδυασμούς των κομματιών. Ο πιο απίθανος κερδίζει! Εμπρός λοιπόν, ΦΤΙΑΞΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ! Μπορείς κι εσύ!!! ;-p

Me, DaVinci and his Code (part 1: Στη πρεμιέρα του Κώδικα!)

«Κομφορμιστής εγώ ρε;» Αντιπαθώ τη λέξη από τότε που την άκουσα, πριν ακόμα καταλάβω τι σημαίνει. Και μάλιστα είναι πολλές οι φορές που η συγκεκριμένη αντιπάθειά μου γίνεται αιτία για τη συμπεριφορά μου. Αν και κατά βάθος ξέρω πως όσο ανόητο είναι να κάνεις κάτι επειδή το κάνουν όλοι, άλλο τόσο είναι να μην το κάνεις για τον ίδιο λόγο, δεν καταφέρνω πάντα να αντισταθώ στις αντικομφορμιστικές μου τάσεις (σπανίως δε, ούτε στις κομφορμιστικές μου!).

Γι’ αυτό το λόγο τον τελευταίο καιρό προτίμησα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα από το να ποστάρω (για καλή σας τύχη), γιατί αν το έκανα θα ήταν σίγουρα ή για τον Κώδικα ή για τη Eurovision και το θυμό και την αηδία που μου προκαλεί όλη αυτή η παράνοια γύρω από αυτή την "άνοδο της ασημαντότητας". Όλοι μιλάνε για αυτά, δεν αντέχω να το κάνω κι εγώ (εξάλλου τι παραπάνω να πω;). Προτιμώ να ξορκίσω τους δαίμονες με το να τους αγνοήσω… (αυτό δεν πιάνει πάντα, αν όμως το πιστεύετε καλύτερα μη διαβάσετε τη – μακροσκελή - συνέχεια)

Κώδικας Ντα Βίτσι: Η ταινία! Φυσικά, ούτε όρεξη να πάω να δω την ταινία είχα, αφού δεν πίστευα πως θα ήταν τίποτα σπουδαίο (εξάλλου ήδη γνωρίζω το «μεγαλύτερο μυστικό της Ιστορίας» από το βιβλίο – το οποίο διάβασα μετά από τρομαχτικές πιέσεις… της κολλητής μου), και θα ήταν εξίσου χαζό να πάω μόνο και μόνο γιατί μου τη σπάνε οι παπαρολόγοι φονταμενταλιστές με τα ράσα (άλλο Τελευταίος Πειρασμός, κι άλλο Κώδικας Ντα Βίντσι – γαμώτο).

Όμως όταν έχεις αντίπαλο τη Μοίρα είναι σα να κανονίζεις διαρκώς χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί αυτή η άτιμη έστειλε τρία εισιτήρια για την πρεμιέρα του Κώδικα με sms σε δυο φιλαράκια, και εκείνοι σκέφτηκαν αμέσως εμένα για την περισσευούμενη θέση. Ε, πώς να αρνηθώ τέτοια προσφορά; Πήγα!

Και ιδού: Φτάνοντας στα Ster του Άγιου Ελευθέριου (τα οποία παρεμπιπτόντως είναι άθλια σε σχέση με άλλα multiplex, στριμωγμένα άσχημα σε ένα κακοσχεδιασμένο κτήριο) μας υποδέχτηκαν κάμερες στην είσοδο (όχι, όχι γιαγιά, δεν ήμουν εγώ!) μαζί με την κυρία Λουκά (ω, τι τύχη να τη συναντήσω από κοντά!), η οποία υποψιάζομαι πως χθες πρέπει να έκανε το γύρο των multiplex σε 2 ώρες (και να έβγαλε ένα σκασμό λεφτά) αφού όλες οι κάμερες ήταν στημένες μόνο για εκείνη. Μα τις κουράδες του μεσοδιαστήματος, δεν είμαστε στις Κάννες, τι σκατά κάνουν οι κάμερες έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες, και ποιος χέστηκε για μια απευθείας μετάδοση με το μέρος της πρεμιέρας μιας ταινίας; ΕΙΣΤΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ ΣΑΣ;;;; (δημοσιογράφοι και τηλεθεατές παρέα)

Φφφφφ, επιστρέφω στην ταινία… Πρέπει να ομολογήσω πως σαν γνήσιος αμερικανοθρεμένος στο σινεμά και χωρίς καμία (σοβαρή) αλλεργία στις ταινίες ποπκόρν προσωπικά την απόλαυσα την ταινία. Είναι πολύ καλύτερη (ή να πούμε ενδιαφέρουσα) από πολλές άλλες της κατηγορίας της. Και είναι μια άξια μεταφορά ενός βιβλίου που έπρεπε από την αρχή να γίνει ταινία και να μη με ταλαιπωρήσει με τις 700 και βάλε σελίδες του. Αν σας αρέσουν οι ταινίες συνωμοσίας, οι γρίφοι, τα κρυμμένα στοιχεία που δεν τα προσέχεις με την πρώτη (εκτός αν έχεις διαβάσει το βιβλίο), τότε θα σας αρέσει και αυτή. Επίσης είναι πανέμορφη η περιήγηση στις αυθεντικές τοποθεσίες του βιβλίου (ιδιαίτερα στο Λούβρο που το βράδυ είναι σκέτη μαγεία) καθώς και μερικά ιστορικά φλασμπάκ με χρώματα αναγεννησιακών πινάκων.

Το κακό, τόσο με το βιβλίο, όσο και με την ταινία είναι πως είναι τόσο ενδιαφέρον όσο η διήγηση των κινήσεων των πιονιών από μια παρτίδα σκάκι. Δεν υπάρχει η σκέψη, δεν υπάρχει η ψυχολογία των παιχτών. Βλέπεις μόνο το αποτέλεσμα. Όμως κατά τη γνώμη μου πως δεν είναι αυτό το πιο ενδιαφέρον μέρος της παρτίδας.

Κρίμα που οι περισσότεροι μέσα στην αίθουσα (και οι φίλοι μου) ήταν τόσο επηρεασμένοι από τον κακό χαμό στα μέσα, που απλά δυσανασχετούσαν και προσπαθούσαν να κρίνουν τα εξωφρενικά συμπεράσματα της συνωμοσίας, χάνοντας την ουσία. Δεν ήρθαν να δουν την ταινία για να μάθουν το μεγαλύτερο μυστικό της Ιστορίας (ή μήπως γι’ αυτό ήρθαν;), αλλά να απολαύσουν το σενάριο, τη σκηνοθεσία, τους πρωταγωνιστές – αχ αυτή η Τοτού! – αν τους αρέσει βέβαια. Φοβάμαι πως και οι περισσότεροι κριτικοί θα πέσουν στην ίδια παγίδα (αν κρίνω από τις αντιδράσεις στις Κάννες) κρίνοντας την ταινία με βάση τον πανικό γύρω από αυτήν.

Κρίμα, αλλά και μεγάλη μου σκασίλα! ;-)

[End of part 1]
(Στο επόμενο επεισόδιο: Οι θεωρίες συνομωσίας και οι εχθροί τους – Μην το χάσετε!!!)

Η απόλυτη εθνική ψύχωση...

Εδώ και πολύ καιρό ένα γεγονός κυριαρχεί στις συζητήσεις στα κανάλια, στις παρέες, ακόμα και στη βουλή! Δεν είναι τίποτε άλλο από τη eurovision. Τι θέση θα πάρουμε, αν μας δίνουν φαβορί, τι θα φορέσει η Άννα, τι θα πει ο Σάκης, τι θα κάνει επί σκηνής, τι θα περιλαμβάνει το σκηνικό. Λες και είναι η υπέρτατη εθνική υπόθεση. Ένας διαγωνισμός που δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα πανηγυράκι. Ένα πανηγυράκι στο οποίο δόθηκε υπερβολική σημασία.

Όπως είχα γράψει και πέρυσι ο διαγωνισμός αυτός έχει στηθεί πάνω σε μια σωστή βάση. Την ιδέα της ανάδειξης των τοπικών μουσικών ιδιαιτεροτήτων, της μουσικής παιδείας κάθε χώρας, της διαφορετικότητας που υπάρχει στην Ευρώπη και ταυτόχρονα να αποτελέσει ένα μέσο συναδέλφωσης των λαών της ηπείρου. Όμως δεν έχουμε τίποτα παραπάνω από έναν διαγωνισμό τραγουδιών με αγγλικό στίχο, διαγωνισμό για το ποιος θα κάνει το μεγαλύτερο νταβαντούρι πάνω στη σκηνή. Ακούς 20-30 τραγούδια πανομοιότυπα, με μια τυπική διάρκεια 3 λεπτών, λες και βλέπεις διαφημίσεις. Άσε που μετά τη μέση κάθε κομματιού επιβάλλεται να κόβεται λόγω της μονοτονίας.

Το χειρότερο όμως είναι ότι το έχουμε δει και καλά ως εθνική υπόθεση. Ότι αν πάρουμε την πρωτιά κάτι θα γίνει. Θα ανεβούμε επίπεδο, θα αποδείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι. Ότι θα αλλάξει η ζωής μας προς το καλύτερο. Βλέπεις απίστευτες ώρες να σπαταλιούνται με μόνο θέμα συζήτησης ένα φόρεμα. Βλέπεις να επέρχεται εθνικός διχασμός για το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει τη χώρα. Για το τι θα πουν οι παρουσιαστές της «μεγάλης βραδιάς».

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε με αυτό το διαγωνισμό είναι να σταματήσουμε να συμμετέχουμε και να σταματήσουμε να ασχολούμαστε. Τότε θα ησυχάσουμε από το πανηγυράκι…

Από την γειτονιά του κόσμου

Είχα την πρώτη μου επαφή με τους υπολογιστές όταν πήγαινα στη β’ γυμνασίου. Τη χρονιά ’97-’98, αν υπολογίζω σωστά. Αυτό έγινε στο σχολείο, καθώς δεν είχα αγοράσει ακόμα προσωπικό υπολογιστή. Βέβαια με μια καθηγήτρια που ήταν όλο «μη και μη» καταλαβαίνετε ότι ήταν τραυματική. Καλά-καλά έπρεπε να ρωτήσουμε για να ακουμπήσουμε το ποντίκι ή το πληκτρολόγιο. Για ίντερνετ ούτε λόγος (αργότερα στο Λύκειο είχαμε ίντερνετ). Πήγα κι εγώ που λέτε σε μια σχολή υπολογιστών, όπου έκατσα κοντά 3 χρόνια. Εκεί πρωτομπήκα και στον κόσμο του διαδικτύου. Θυμάμαι τότε και αργότερα από τον δικό μου υπολογιστή στο σπίτι ήθελα να επικοινωνήσω με άτομα που βρίσκονταν μακριά. Μέσα από τα chat, κυρίως, μίλησα με άτομα από ολόκληρη την Ελλάδα (όσο μπορώ να είμαι σίγουρος λόγω της ανωνυμίας). Αλλά δε μου έφτανε αυτό. Έμπαινα σε ξένα δωμάτια συζητήσεων για να δω τι λένε οι ξένοι. Άτομα από την Αγγλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τις Η.Π.Α., τον Καναδά, τη Λατινική Αμερική την Τουρκία και το Πακιστάν (!), πέρασαν από την οθόνη του υπολογιστή. Μέχρι τη μακρινή Αδελαΐδα έφτασα κάποια στιγμή. Τότε ήταν που σταμάτησα να ασχολούμαι με αυτό το είδος επικοινωνίας (3-4 χρόνια πριν), καθώς ένιωθα πλέον ότι μίλησα με το πιο μακρινό μέρος που μπορούσα. Βέβαια πάντα ήθελα να ταξιδέψω σε όλα αυτά τα μέρη (κυρίως όσον αφορά το εξωτερικό, γιατί στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας που αναφέρω παρακάτω έχω ήδη ταξιδέψει) και αναλωνόμουν σε ψηφιακές διαδρομές στα μακρινά μέρη. Τώρα μέσα από το blog και ειδικότερα μέσα από το sitemeter, που δείχνει στοιχεία για την επισκεψιμότητα, κάθε φορά πάω στη σελίδα που σε πληροφορεί για την περιοχή από την οποία προέρχεται αυτός που κάνει «κλικ» σε αυτά που γράφεις. Δε γνωρίζω την αξιοπιστία όλων αυτών των στατιστικών, αλλά μου αρέσει να ξέρω ότι επικοινωνείς έστω και έμμεσα με άτομα από την άλλη άκρη του κόσμου. Δυστυχώς δεν ξέρω πόσοι από αυτούς τους «ξένους» καταλαβαίνουν ελληνικά, για αυτό θα μου άρεσε αν έβλεπα σχόλια από κάποιους με το μέρος τους δίπλα.

Η παρακάτω λίστα είναι ένα δείγμα από τις τοποθεσίες αυτών που συνδέονται στο “words attack”.

Από την Ελλάδα:

• Αθήνα (η μερίδα του λέοντος)
• Θεσσαλονίκη
• Πάτρα (εγώ κι ένας άλλος)
• Ηράκλειο
• Βόλος
• Ιωάννινα
• Κέρκυρα (τα πατριωτάκια)
• Λάρισα
• Ξάνθη
• Κομοτηνή
• Ν. Έβρος
• Ζάκυνθος
• Άρτα
• Κόρινθος
• Βέροια
• Λακωνία

Από το εξωτερικό:

• Κύπρος
• Αγγλία (Λονδίνο, Λιντς, Μάντσεστερ, Λίβερπουλ)
• Η.Π.Α. (μάλιστα έχουμε και από Τέξας. Κανένας Μπους θα μας διαβάζει!!!)
• Καναδάς
• Γαλλία
• Ιταλία (γράφει μεταξύ άλλων για μια περιοχή που την ονομάζει “Torre del Greco – Campania” στην νότια Ιταλία αν δεν κάνω λάθος. Το «torre» σημαίνει πύργος)
• Ισραήλ
• Γερμανία
• Τουρκία
• Ισπανία (από Καταλωνία, φαντάζομαι οπαδός της Μπαρτσα!)
• Σουηδία
• Νορβηγία (κάνας γνωστός του Σόλιντ θα είναι)
• Βραζιλία
• Πακιστάν! (Ο Μπιν Λάντεν να είναι άραγε;)
• Ιαπωνία (καλά σίγουρα δεν καταλάβαιναν γρι όσοι μπήκαν από εκεί)
• Βέλγιο

Υ.Γ.: τώρα που έγραφα για το εξωτερικό, θυμήθηκα που στο δημοτικό (5^η-6^η τάξη) στο μάθημα των αγγλικών μας έλεγαν να αλληλογραφήσουμε αν θέλαμε με άτομα από το εξωτερικό. Εγώ είχα στείλει σε μια γαλλίδα, αλλά ποτέ δεν απάντησε. Μάλλον, αν είχε λάβει το γράμμα, τα αγγλικά μου θα ήταν τόσο καλά που δε θα κατάλαβε τίποτα (τότε γιατί τώρα τι το έχουμε ολόκληρο lower!).

Οι παράπλευρες ωφέλειες του αντικαπιταλισμού

Τις προηγούμενες ημέρες στην Αθήνα χτυπούσε η καρδιά του αντικαπιταλισμού και τις αντιπαγκοσμιοποίησης (ή καλύτερα alterglobalization). Το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, τώρα και στην πόλη μας! Δυστυχώς εγώ είμαι εκτός από την όλη φάση (και δεν είχα και καμία όρεξη να γίνω εντός), κι έτσι δεν έχω να σας πω πολλά για αυτό καθ’ αυτό το θέμα, μόνο για τις παράπλευρες συνέπειές του.

Από τις 7:00 το πρωί όλα τα κανάλια φρόντισαν να διαδώσουν «τον πανικό του μπάτσου» από τις ενημερωτικές (χμ) εκπομπές τους για τα όσα θα λάμβαναν χώρα στο κέντρο της Αθήνας στη μεγάλη πορεία του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ. Κάθε φορά σε παρόμοιες περιπτώσεις σκέφτομαι τον Πάνο Σόμπολο – που πολλοί τον ζηλεύουν και τον κοπιάρουν – ο οποίος καλύτερα από τον κάθε εκπρόσωπο τύπου της αστυνομίας (κι αυτό αν το πιστεύεται το λέω χωρίς ίχνος κακίας ή ειρωνείας) φροντίζει να μεταφέρει τις αγωνίες του μέσου αστυνομικού στο ευρύτερο κοινό με εξαιρετικό τρόπο. Μόνο που δεν ξέρω γιατί το κοινό θα πρέπει να έχει τις ίδιες ανησυχίες…


Η οδός βασιλίσσης Σοφίας αλά Vanilla Sky!

Το θέμα είναι πως τα παλικάρια κάνανε πολύ καλά τη δουλειά τους κι έτσι όταν κατέβηκα εγώ στο κέντρο (γύρω στις 4) βρήκα μια έρημη πόλη στα πόδια μου, έτοιμη να μου χαρίσει τη ομορφιά της, που σπάνια μπορεί κανείς να τη θαυμάσει με τόσο άμεσο τρόπο. Όχι μόνο δεν υπήρχαν αγανακτισμένοι οδηγοί στους γύρω δρόμους αλλά ούτε καν πεζοί (ελάχιστοι σαν και του λόγου μου μόνο) έστω κι αν τα περισσότερα καταστήματα στους γύρω δρόμους ήταν ανοιχτά ακόμα.

Αν δεν το έχετε ζήσει δεν μπορείτε να φανταστείτε την ηδονή ενός ανθρώπου που λατρεύει την πόλη αλλά ταλαιπωρείται καθημερινά από την κίνηση, να περπατά αμέριμνος στη μέση της Πανεπιστημίου και της Βασιλίσσης Σοφίας, στην καρδιά της Αθήνας!

Η απόλυτη ηδονή!

Καθώς η ώρα περνούσε, κόσμος άρχισε να γεμίζει τους δρόμους, κόσμος όχι συνηθισμένος, αλλά με παράξενα χρώματα, κι άγνωστους ήχους. Η πορεία είχε τελειώσει κι εκείνοι επέστρεφαν στη βάση τους. Τουρίστες, μα όχι σαν τουρίστες, ήθελες να πιάσεις την κουβέντα με καθέναν από αυτούς (ε, σχεδόν), να τους γνωρίσεις όλους! Τουρίστες που έκαναν εσένα να αισθάνεσαι τουρίστας!

Τελικά νομίζω πως το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, πέρα και πάνω από όλα τ’ άλλα, είναι μια από τις καλύτερες μορφές εναλλακτικού τουρισμού. Συνδυασμός «συνειδητοποίησης», αντίστασης με ταξίδι, δωρεάν συναυλίες, διασκέδαση. Άσε που αδειάζει όλη η πόλη και μπορείς να την απολαύσεις καλύτερα κι τους ίδιους τους κατοίκους της! Υπέροχο!

Η κυρία της φωτογραφίας πρωπορευόταν της πορείας των

μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (τα κομμουνιστικά

κόμματα που μισούν το ΚΚΕ) με μια σημαία (από ότι κατάλαβα)

από τις παλιές δόξες του ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα "Αφοπλισμός,

Ειρήνη, Κοινωνική Δικαιοσύνη"!!!! Cult!

Φρίκαρα όταν είδα δυο μαλακισμένα αναρχοφρικιά (του κώλου αναρχικοί δηλαδή) να προσπαθούν να σπάσουν ένα μικρό φεγγίτη σε μια τράπεζα που δεν τον είχαν καλύψει με λαμαρίνες όπως όλη την υπόλοιπη πρόσοψη. Τι είδους φρικτός εθισμός είναι αυτός; Και γιατί όλοι οι υπόλοιποι καθόμασταν και κοιτάζαμε σα χάνοι;

Ο δρόμος προς το Σύνταγμα! (ούτε μακέτα να ήταν!)

Αργότερα το βράδυ, κατεβαίνοντας την Ερμού με την κοπέλα μου, προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε τη λογική που έκανε τα συγκεκριμένα φρικιά να έχουν κάνει διακρίσεις στο ποιες βιτρίνες είχαν σπάσει στα διάβα τους. Στην αρχή έμοιαζε εύκολο. Πολυεθνικές. Μα μετά από λίγο ήταν αδύνατο να συλλάβουμε το υπερβατικό τους σχέδιο. Γιατί κάποιες πολυεθνικές κι όχι άλλες; Τι ξέρουν παραπάνω άραγε; Οπ, αυτό δεν είναι πολυεθνική! Άρα ποια σκοτεινή συνομωσία να συνδέει όλα αυτά; Σκατά, τι να καταλάβει το φτωχό μου μυαλό!

Και του χρόνου!!!

12+1 συμβουλές

Ένα καλοκαίρι μας χωρίζει από τις δημοτικο-νομαρχιακές εκλογές, ενώ και οι βουλευτικές δεν είναι μακριά. Για αυτό σαν “words attack” νιώθουμε την ευθύνη του να βοηθήσουμε όσους επίδοξους πολιτικούς ετοιμάζονται για τη «μάχη» των εκλογών, αλλά και όσους έχουν φιλοδοξίες να γίνουν κάποτε πολιτικοί. Έτσι παρακάτω θα βρείτε μερικές συμβουλές το τι μπορεί να κάνει κάποιος για να επιτύχει σε αυτόν τον χώρο:

• Το άλφα και το ωμέγα ενός πολιτικού είναι το κουστούμι. Κουστούμι που συνοδεύεται πάντα από άσπρο πουκάμισο και γραβάτα. Η γραβάτα είναι είτε στα χρώματα του κόμματος, είτε κόκκινη με εκείνες τις ρίγες (μικρές ή μεγάλες) που έρχονται διαγώνια.
• Το χαμόγελο ξεκινάει από το ένα αυτί και καταλήγει στο άλλο. Επιβάλλεται να χαμογελάς πάντοτε (Κάτι σαν τον Μπερλουσκόνι φαντασθείτε).
• Τα χέρια πρέπει να είναι καθαρά και μαλακά έτσι ώστε να αφήνουν ευχάριστη αίσθηση σε αυτόν που σας χαιρετάει (συνίσταται η καθημερινή χρήση κρέμας).
• Χαιρετά τους πάντες, γνωστούς και άγνωστους, πολιτικούς και μη, μικρούς και μεγάλους. Και φυσικά πρέπει να είναι πάντα αγαπητούς με τον κλήρο. Η υποψία και μόνο ότι μπορεί να μην είναι και τόσο ένθεος (και υπέρμαχος της υποχρεωτικής αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, μη τον αφορίσει και ο Χριστόδουλος) θα τον οδηγήσει στην ήττα. Συμμετοχή σε θρησκευτικές εκδηλώσεις, σε λιτανείες πάντα να ακολουθεί τις εικόνες και τους παπάδες κτλ.
• Οπωσδήποτε πρέπει να γίνει κυνηγός μικροφώνων. Τι εννοώ; Όπου πετύχει μικρόφωνο να στήνεται για να πει όχι δύο λόγια, αλλά όσο περισσότερα μπορέσει. Και για να μην πηγαίνει τσάμπα στις διάφορες εκδηλώσεις θα πρέπει να έχει φροντίσει έτσι ώστε να υπάρχουν αρκετά μικρόφωνα στον χώρο.
• Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα με το οποίο ασχολούνται οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Έτσι ένας πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να ασχολείται με κάποια ομάδα. Ξέρετε τώρα, να πηγαίνει συνεχώς στο γήπεδο, να παρίσταται σε αθλητικές εκπομπές (όπως ο Καραμανλής), ακόμα καλύτερα αν είναι και διοικητικός παράγοντας. Εντάξει δεν είπα να γίνει και σαν τον Μπερλουσκόνι, μια απλή θεσούλα αρκεί.
• Το κυριότερο όμως όλων είναι στους λόγους του. Λέει πάντα πολλά χωρίς ποτέ να λέει τίποτα.
• Φυσικά για οποιοδήποτε πρόβλημα υπάρχει, η ευθύνη βαραίνει τους προηγούμενους. Και οποιαδήποτε επιτυχία την πιστώνεται πάντα ο ίδιος.
• Όπως επίσης κανόνας είναι ότι δεν υπάρχει διαβεβαίωση ότι κάτι θα γίνει άμεσα (σε χρόνο που είναι κοντά στο παρόν). Τα πάντα ΘΑ γίνουν κάποια στιγμή στο μέλλον, και όπως είπα και παραπάνω, αν δεν γίνονται τώρα θα ευθύνονται οι προηγούμενοι.
• Ξέχασα επίσης ότι ένας καλός πολιτικός ξεχνάει την έννοια της οικογενειακής γιορτής. Πάσχα, Χριστούγεννα, δεκαπενταύγουστο, Εθνικές εορτές οφείλει να οργώνει την Ελλάδα. Εγκαταστάσεις του στρατού ξηράς, της αεροπορίας και του ναυτικού (όπως φρεγάτες), νοσοκομεία,, μοναστήρια, αλλά και χωριά απομακρυσμένα (που τα θυμούνται πάντα αυτές τις 1-2 ημέρες των εορτών).
• Αν βέβαια έχεις την τύχη να κληρονομήσεις και ένα βαρύ όνομα με μερικές γενεές πολιτικών από πίσω (πως το λένε στις διαφημίσεις, «ο παππούς μου έψηνε ψωμιά 50 χρόνια πριν σε αυτόν εδώ το φούρνο»), τότε δε χρειάζεται να κάνεις και πολλά. Απλώς περιμένεις να έρθει η σειρά σου για τη διαδοχή.
• Αν από την άλλη δεν έχεις το κοκαλάκι της νυχτερίδας και δε σε ξέρει κανένας, τότε πρέπει να ξεκινήσεις από τα χαμηλά. Τι εννοώ; Από το σχολείο ακόμα εγγράφεσαι σε νεολαία κόμματος εξουσίας (γιατί αν πας στα άλλα κλάφτα χαράλαμπε που λένε!). Στη συνέχεια περνάς στο πανεπιστήμιο όπου με τους ομοίους σου δίνεις αγώνα για τα ιδανικά του σχήματος που συμμετέχεις. Ιδανικά όπως το που θα γίνει το επόμενο πάρτυ, που θα γίνει η επόμενη εκδρομή (Μύκονο για το καλοκαίρι, σε κάποιο χιονοδρομικό για το χειμώνα). Όταν ο αγώνας σου μέσα από το χώρο του πανεπιστημίου αποφέρει καρπούς, δηλαδή αρκετούς ψήφους στις εκλογές, τότε πας όλος καμάρι στα γραφεία των μεγαλύτερων για να σε έχουν στα υπόψη τους όταν θα κάνουν την επόμενη ανανέωση των ψηφοδελτίων. Τότε ξεκινάμε πάλι από την αρχή.
• Πρόγραμμα δεν πολυχρειάζεται να έχεις. Πιο χρήσιμο θα σου ήταν μια ακολουθία από συμβούλους, image makers κτλ.