Η μουσική του Σατανά!

Δεν ξέρω αν πρέπει να σχολιάσω το νέο κατόρθωμα του Αρχιεπισκόπου ή να του χαρίσω την απαξιωσή μου...
Αυτό που με απασχολεί είναι μήπως τελικά πίσω από την απαίτηση για την ματαίωση της συναυλίας των Slipknot στο Λυκαβηττό δεν κρύβεται το ενδιαφέρον του Αρχιεπισκόπου για τη σωτηρία της ψυχής μας, αλλά το ενδιαφέρον του για τη σωτηρία της καλής μουσικής...
Λέμε τώρα!

Αριστερά ή Πίσω;

Πολλά έχουν ειπωθεί τις τελευταίες ημέρες για την περίφημη συμφωνία εργαζομένων και εργοδοτών στον ΟΤΕ για την εθελούσια έξοδο και την κατάργηση του καθεστώτος μονιμότητας των νεοπροσληφθέντων υπαλλήλων. Ο καθένας ένιωσε την ανάγκη να εκφραστεί λέγοντας το μακρύ και το κοντό του!
Εμένα πάντως μου έκανε εντύπωση η δήλωση του προέδρου του Συνασπισμού Αλέκου Αλαβάνου (ο οποίος έχει μεγάλη παράδοση στις εντυπωσιακές δηλώσεις, άλλωστε!). Δήλωσε λοιπόν πως αυτή η συμφωνία καταστρέφει τα όνειρα της νεολαίας. Ναι, ναι, την παρακολούθησα τη δήλωση σε δελτίο ειδήσεων (οπτικοποιημένη!). Αν παρερμηνεύτηκαν τα όσα είπε, δεν το ξέρω, έχει καλώς.
Αν όμως εννοούσε αυτό που όλοι καταλαβαίνουμε τότε νιώθω την υποχρέωση να του εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια! Επιτέλους ο Συνασπισμός μπορεί και κατανοεί της σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, ιδιαίτερα αυτές των νέων, και τις υπερασπίζεται με θάρρος αξιοζήλευτο! Πέρασαν οι παλιές εποχές που κάποιες κακές φωνές στο κόμμα τα έβαζαν με την ιδεολογία του βολέματος που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Βολευτείτε λοιπόν σύντροφοι χωρίς τύψεις, το βόλεμα είναι πια προοδευτικό!
Υ.Γ. Μια απορία μόνο σύντροφε Αλαβάνε... αυτή η "Αριστερή στροφή" μήπως ονομάστηκε έτσι επειδή ο κύριος Χριστόδουλος κατοχύρωσε πρώτος το "Πίσω ολοταχώς";

You'll never walk alone...

Αφιερωμένο σε όσους έχουν πάψει να πιστεύουν στα θαύματα...

1ο ημίχρονο: Πως χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια

2ο ημίχρονο: Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται!

Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος!!!

We 're back!!!!!!!!

Άντε, πάλι Παπαριζτήκαμε!

Όχι, όχι, δε θα κάνω κριτική στη Eurovision. Εξάλλου δεν την είδα για να έχω και γνώμη.
Απλά έχω μια απορία για όσους κάνουν κριτική στη Eurovision. Πόσο σοβαρή υπόθεση πρέπει να θεωρεί κανείς αυτό το πανηγυράκι για να του αφιερώσει χρόνο μόνο και μόνο για να το κατακρίνει. Έλεος Σωτήρες του Πνεύματος, υπάρχουν συμαντικότερα πράγματα για να ασχοληθείτε, δε νομίζετε;
Νομίζω πως υπάρχουν κάποια προβλήματα που υπάγονται στη γενική κατηγορία προβλημάτων με κωδική ονομασία Μέδουσα: αν θες να πάψουν να υπάρχουν πρέπει να πάψεις να τα κοιτάς... Τώρα αν αυτό δεν εξαρτάται μόνο από εσένα αλλά πρέπει να κάνουν όλοι το ίδιο, λυπάμαι αλλά χάσαμε!

Englishvision

Τελικός της Eurovision σήμερα. Κανονικά βέβαια θα έπρεπε να λέγετε Englishvision. Και αυτό γιατί φυσικά τα τελευταία χρόνια ο διαγωνισμός έχει μετατραπεί σε διαγωνισμό για την ανάδειξη του καλύτερου αγγλικού τραγουδιού. Όλα είναι πλέον στο ίδιο στυλάκι με παρόμοιο ρυθμό, ενώ πιστεύω πως μετά τη μέση πρέπει να κόβονται τα τραγούδια γιατί γίνονται μονότονα. Ο διαγωνισμός έχει δημιουργηθεί σε μια σωστή βάση, αλλά μετεξελίχθηκε σε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Αντί να γίνει ένας διαγωνισμός μέσα από τον οποίο θα είχαμε την προβολή του πολιτισμού και του ιδιαίτερου τραγουδιού κάθε χώρας, έχει καταπέσει σε μια πλήρη ομογενοποίηση, όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι μάνατζερ. Προσωπικά παραδέχομαι τους Ιταλούς που επειδή προφανώς δεν ξέρουν από μουσική έχουν σταματήσει να στέλνουν τραγούδι. Και προτείνω και εμείς του χρόνου να στείλουμε ως δίδυμο τους Ταμπάκη-Κατέλη, θεωρώ ότι έτσι θα σκίσουμε!

Χτες είχαμε και τη συνάντηση Μπους-Καραμανλή. Υπήρξε σαφή βελτίωση των ελληνο-αμερικάνικων σχέσεων. Αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός μας έλεγε το ναι πριν του πει κάτι ο πρόεδρος…

Περί συνελεύσεων...

Τσιγάρα, αγριοφωνάρες, χαρτιά, σκουπίδια (λυπάμαι τις καθαρίστριες που συμμαζεύουν το βομβαρδισμένο τοπίο που αφήνουμε), και μικρή παρουσία φοιτητών. Όπως καταλάβατε μιλάω για τις συνελεύσεις που γίνονται αρκετά συχνά σε κάθε τμήμα. Αυτό που έχω καταλάβει τρία χρόνια τώρα στο πανεπιστήμιο είναι ότι οι συνελεύσεις είναι ανθυγιεινές. Κάθε φορά που θα πάρεις τη γενναία απόφαση να τις παρακολουθήσεις θα φύγεις από αυτές με πονοκεφάλους, έχοντας εισπνεύσει καπνό που αντιστοιχεί σε ολόκληρα πακέτα τσιγάρων και όλα τα συνεπακόλουθα. Η σημερινή συνέλευση είχε και την πλάκα της γιατί για κάνα δεκάλεπτο βρίζονταν όλοι μεταξύ τους, εκπρόσωποι παρατάξεων με το προεδρείο, οι παρατάξεις μεταξύ τους, πως δε έβρισαν και τους 20 μαλάκες που κάθονταν και τους άκουγαν (αντί να πάνε κι αυτοί να κάνουνε τίποτα καλύτερο τόσες ώρες). Πάντως στην επόμενη συνέλευση λέμε να κατεβάσουμε ένα κασσετοφωνάκι για να ακουστεί η θέση του σχήματος. Όπως και να το κάνεις θα έχει και το συμβολισμό της αυτή η πράξη. Και από εδώ και πέρα θα αναφερόμαστε με τη λέξη πρόβατα, όπως πολύ εύστοχα αποκάλεσε τους φοιτητές που παρακολουθούσαν τη συνέλευση, εκπρόσωπος της κυρίαρχης παράταξης που τυχαίνει να είναι και ο τσοπάνης, συγνώμη ο πρόεδρος ανάμεσα στους πέντε που εκλέχτηκαν στις τελευταίες εκλογές. Επίσης εντύπωση μου προκαλεί και το γεγονός ότι σε κάθε συνέλευση εμφανίζονται και δέκα- δεκαπέντε άτομα από άλλα τμήματα, ενταγμένα σε παρατάξεις πάντα, τα οποία συμμετέχουν ενεργά όσοι ώρα και να κρατήσει η συνέλευση. Σήμερα βρήκα και τον κατάλληλο χαρακτηρισμό για αυτούς, επαγγελματίες κομματικά στελέχη. Δε θέλω να φανταστώ τον εαυτό μου να γυρνάω σε όλες τις σχολές και να παρακολουθώ κάθε τρίωρη (και βάλε) συνέλευση κάθε μέρα…

Διάλεξη με σκίτσα

Ήμουν χθες στη διάλεξη του Plantu για το χιούμορ και πολιτική γελοιαγραφία στο Μέγαρο Μουσικής στην οποία συμμετήχαν και ο Μητρόπουλος με τον ΚΥΡ και συντόνιζε τη συζήτηση ο Λάλας.
Γενικές εντυπώσεις: Υπέροχο το νέο κτήριο του Μεγάρου, υπέροχη και η καινούργια αίθουσα συνεδριάσεων που μοιάζει με καράβι! Αυτή εκεί που της τραβάνε φωτογραφίες συνεχώς γιατί μου μοιάζει με τη γυναίκα του Βαρδυνογιάννη; Ωχ, τι κάνω εγώ εδωπέρα;;;
Ειδικές εντυπώσεις: Πολλά αστεία άκουσα. Λίγα καλά. Μόνο αστεία όμως. Εκτός από τον υπέροχο αλλά ακατανόητο πρόλογο του Λάλα (που δεν ξέρω πόσο σημερίζονταν οι γελιογράφοι της παρέας αν και μιλούσε για αυτούς) η διάλεξη ήταν απλά ένα μπουκέτο περιστατικών (αστείων) από το οποίο θα έπρεπε εμείς να βγάλουμε συμπεράσματα. Για να μη φαίνομαι κακός πάντως, δεν ήταν κάτι που με ενόχλησε. Ο Plantu κατά τη διάρκεια της διάλεξης σκιτσάριζε (προβάλοντας τα σκίτσα σε μια οθόνη) και μιλούσε ταυτόχρονα. Κάτι πραγματικά έξυπνο και αποτελεσματικό αφού αυτό που κατάλαβα χθες είναι ότι οι γελιογράφοι μπορούν να πουν πολύ καλύτερα αυτά που θέλουν (είτε αστεία, είτε όχι) αν όχι μόνο, τουλάχιστον πολύ καλύτερα μέσω των σκίτσων τους.
Τελικά νομίζω ότι έφυγα από το Μέγαρο περισσότερο ευχαριστημένος από όταν μπήκα. Πράγμα σπάνιο σε διαλέξεις!

Περήφανος γιατί πρέπει να ντρέπομαι;

Συνδικαλιστής σημαίνει να υπηρετείς τη συντεχνιακή λογική. Δεν νοείται κάτι διαφορετικό από αυτό. Και όταν κάποιος προβάλει μια διαφορετική λογική δέχεται την κατακραυγή των υπολοίπων, όχι για τα επιχειρήματά του αλλά γιατί δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο του.
Οι σύλλογοι φοιτητών στα πανεπιστήμια είναι τα συνδικαλιστικά όργανα των φοιτητών. Και για αυτό το λόγο είναι θεωρητικά αδιανόητο για ένα φοιτητικό σύλλογο να μην υπηρετεί την αντίδραση σε κάθε είδους αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση. Αξιολόγηση, αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων των ΚΕΣ, διανομή δωρεάν συγγραμμάτων, ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων… η θέση που πρέπει να υποστηριχτεί είναι δεδομένη.
Αυτά καταλαβαίνω φέτος που συμμετέχω στο φοιτητικό σύλλογο του τμήματός μου. Σήμερα και για τρεις μέρες απεργούν οι πανεπιστημιακοί καθηγητές υπερασπιζόμενοι το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Δηλαδή στο νομοσχέδιο της αξιολόγησης που αν λειτουργήσει σωστά υπάρχει ο κίνδυνος να τους αναγκάσει μέχρι και να δουλέψουν – να πάνε στα αμφιθέατρα, να γράψουν εργασίες και άλλα τέτοια φρικτά! Χθες έγινε γενική συνέλευση στο τμήμα μου για να συμμετέχει ο σύλλογος στις κινητοποιήσεις…
Για να μην τα πολυλογώ άρχισε μια κνίτισσα το παραμύθι της περί θυσίας του δημόσιου και «κοινωνικού» χαρακτήρα της εκπαίδευσης στο βωμό του κεφαλαίου και του κέρδους. Και μετά πήρα κι εγώ το λόγο προσπαθώντας να δείξω το παράλογο των ισχυρισμών τους – πράγμα ανθρωπίνως αδύνατο!
Στο τέλος ακολούθησε περίπου ο παρακάτω διάλογος:

ΕΓΩ: Εντάξει, εντάξει, ας συμφωνήσουμε στο ότι διαφωνούμε.
ΚΝΙΤΙΣΣΑ: Πρέπει να μας πεις συνάδελφε με ποια πλευρά τάσσεσαι και ποια πολιτική υπηρετείς.
ΕΓΩ: Πάντως όχι με την πολιτική υποστήριξης της συντεχνίας και του κατεστημένου.
ΚΝΙΤΙΣΣΑ: Δηλαδή είσαι με την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που υποβαθμίζουν την δημόσια παιδεία… (συνεχίζει το παραλήρημα)
ΕΓΩ: Εγώ είμαι με τις αλλαγές.
ΚΝΙΤΙΣΣΑ: (συνέχεια του παραληρήματος) Πρέπει να απολογηθείς στις λαϊκές οικογένειες που πληρώνουν από το υστέρημά τους… (συνεχίζει ακόμα)
ΕΓΩ: (αποστομώθηκα!)
ΚΝΙΤΙΣΣΑ: (παραλήρημα reloaded) … και θα έπρεπε να ντρέπεσαι που ήρθες εδώ να μας πεις τις απόψεις του κεφαλαίου…
ΕΓΩ: καλά, καλά, ντρέπομαι, είμαι πράκτορας του κεφαλαίου και διασπαστής του φοιτητικού κινήματος και ότι άλλο θες. Μπορείς να σταματήσεις τώρα;

Πέρα από τη σύγχυση πάντως η αποτίμηση της συνέλευση ήταν θετική. Πρώτων ο σύλλογος τελικά δεν πήρε απόφαση να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις. Και δεύτερον μπορώ πλέον να είμαι σίγουρος πως βαδίζω σε στο σωστό δρόμο: όταν τρακάρεις με αυτός που κινούνται ανάποδα μπορεί να καταλάβεις ότι εσύ πηγαίνεις σωστά!Έχω όμως και μια απορία: Μήπως τελικά θα πρέπει να νιώθω περήφανος για το ότι «θα έπρεπε να ντρέπομαι;»

Οι γραφειοκράτες της ΕΡΤ και τα δελτία ειδήσεων

Πρέπει να διευκρινίσω ότι θεωρώ τα δελτία ειδήσεων της ΝΕΤ ως τα καλύτερα, πιο ουσιαστικά και ενημερωτικά. Απλά δεν μπορεί να γίνει σύγκριση με τα γελοία έως και θλιβερά σόου των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Γι’ αυτό και μερικές φορές με πιάνουν τα διαόλια μου όταν κάποιοι γραφειοκράτες της δημόσια τηλεόρασης εκμεταλλεύονται τα δελτία για τους αμφιβόλου αξίας και αποδοχής σκοπούς τους.
Την περασμένη Παρασκευή προβαλλόταν μία «είδηση» για μια συνέντευξη τύπου – παρουσίαση που έκανε κάποιος διευθυντής της ΕΡΤ (ιδέα δεν έχω ποιος) για τις νέες δράσεις της δημόσιας τηλεόρασης που σκοπό θα έχουν να κάνουν την ΕΡΤ πιο ανταγωνιστική ώστε να καλυφθούν τα μεγάλα ελλείμματα των ταμείων της. Δράσεις που εκτείνονται από την επένδυση στην τεχνολογία (δημιουργία ψηφιακών προγραμμάτων για το internet) μέχρι αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας της. Κανένα πρόβλημα ως εδώ; Κάθε άλλο θα έλεγα!
Όμως στην τελευταία φράση της δημοσιογράφου κρυβόταν το κουκούτσι! Η διοίκηση της ΕΡΤ, λέει, θα προτείνει στην κυβέρνηση να αυξηθεί η εισφορά των πολιτών υπέρ αυτής. Παρακαλώ; Τόση ώρα μου μιλάγατε για ανταγωνιστικές δράσεις με κριτήρια οικονομικά ιδιωτικών σταθμών και τώρα μου ξεφουρνίζετε την πιο εύκολη μονοπωλιακή πρακτική όλων των δημόσιων υπηρεσιών. Αντί να πείτε να μειωθεί αυτή η εισφορά για να ανταγωνιστείτε δικαιότερα τους υπόλοιπους, μας λέτε πως πάλι εμείς πρέπει να καλύψουμε τα δικά σας ελλείμματα; Και καλά εγώ που σας βλέπω, η πλειονότητα των πολιτών που μόνο όταν κάνει ζάπινγκ περνάει από την ΕΡΤ γιατί να πληρώσουν; (εκτός αν τους τιμωρούμε για τις απαίσιες προτιμήσεις τους – δεν το σκέφτηκα έτσι!)
Το χειρότερο πάντως είναι πως αυτοί οι γραφειοκράτες εκμεταλλεύονται το δελτίο ειδήσεων για να προβάλουν με πλάγιο τρόπο δικές τους διεκδικήσεις ώστε να ενισχύουν την διαπραγματευτική τους σχέση. Κρίμα!

Προτάσεις

6 μήνες είχα να μπω σε βιβλιοπωλείο. Με την ευκαιρία του Πάσχα "έσπασα" τον αποκλεισμό και χτύπησα εις διπλούν. Δύο βιβλία που τα προτείνω σε όλους είναι το "Πως έγινα βλάκας" του Μαρτεν Παζ, και το "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους" του Ραφαηλίδη. Ειδικά για το δεύτερο έχω να πω ότι είναι απαραίτητο σε όσους ενδιαφέρονται για ιστορία και δε θέλουν να μείνουν στην ιστορία του σχολείου. Αυτό που θέλω είναι όσοι ξέρουν να προτείνουν βιβλία ποδοσφαίρου, είτε γενικότερα αθλητισμού.

Οι Ζαπατίστας και η Ίντερ...

Επιστολή στην Ίντερ έφτασε πριν από μερικές μέρες στο Μιλάνο, συνοδευόμενη από δύο τρόπαια, στην κορυφή των οποίων απεικονίζεται ένας ποδοσφαιριστής με μάσκα προσώπου. Αποστολέας ήταν οι Ζαπατίστας, το αντικαθεστωτικό κίνημα του Μεξικού και παραλήπτης ήταν η Ίντερ. Αυτή η κίνηση ήταν μια ένδειξη φιλίας, θα λέγαμε. Πριν από λίγους μήνες στάλθηκε στην περιοχή των Τσιάπας (περιοχή την οποία ελέγχουν οι Ζαπατίστας) φαρμακευτικό υλικό, το οποίο αγοράστηκε με τα χρήματα των προστίμων των ποδοσφαιριστών της Ίντερ. Υπεύθυνος παράδοσης ήταν ο Μπρούνο Μπαρτολούτσι, διοικητικό στέλεχος της ομάδας του Μιλάνου, ο οποίος είδε τους αντάρτες με τα καλυμμένα πρόσωπα και τις ποδοσφαιρικές στολές έτοιμους με μια μπάλα στο χέρι να αγωνιστούν. Δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι παρά τις δυσκολίες δεν το βάζουν κάτω και θέλουν μέσα από το ποδόσφαιρο να ζήσουν. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, σε μια άλλη κίνηση, οι ποδοσφαιριστές της ομάδας απέκτησαν ένα ασθενοφόρο για λογαριασμό του άμαχου πληθυσμού της περιοχής. Ο Νταβίντ Σουαζό, ποδοσφαιριστής της Κάλιαρι και με καταγωγή από την Ονδούρα, επικρότησε την Ίντερ σημειώνοντας ότι: «Η στήριξη της Ίντερ στους ιθαγενείς της επαρχίας των Τσιάπας είναι για μένα ένας λόγος περηφάνειας». Το ωραίο πάντως θα ήταν να γινόταν και φιλικό παιχνίδι ανάμεσα στην Ίντερ και την ομάδα των Ζαπατίστας. Θα ήταν ένα παιχνίδι που θα έδινε ελπίδα για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. (Βασισμένο σε άρθρο που δημοσιεύτηκε σήμερα στο «Φως των σπορ»)

Εργατική Πρωτομαγιά: Το πανηγύρι των προβάτων

Ήμουν κι εγώ εκεί. Από τις 10 το πρωί, στη πλατεία Συντάγματος, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, για την Εργατική Πρωτομαγιά. Ο λόγος που βρέθηκα εκεί αποτελεί τον επίλογο μιας πολύ χαζής και βαρετής ιστορίας, γι’ αυτό καλύτερα μη με ρωτήσετε για αυτή.
Αυτό που μου έκανε πάντα ιδιαίτερη εντύπωση στα Πρωτομαγιάτικα συλλαλητήρια ήταν το φάσμα των ηλικιών. Από πεντάχρονα νιάνιαρα (για να μην πω μωρά στο καροτσάκι τους!) μέχρι χαριτωμένες δεσποινίδες ετών 75 (και βάλε). Τα πρώτα να βαδίζουν ανυποψίαστα το μονοπάτι των μεγάλων αληθειών των γονιών τους (άλλοι γονείς πάνε τα παιδιά τους στο γήπεδο και άλλοι στις πορείες, ανάλογα με τις αλήθειες τους), οι δεύτερες το μονοπάτι της παράδοσης (μετά τη Μ. Παρασκευή με την περιφορά του επιταφίου του Χριστού πάντα έρχεται η Πρωτομαγιά με την περιφορά του επιταφίου του Λένιν – ή μήπως υπάρχει διαφορά;).
Κατά τα άλλα φοβάμαι πως δεν έχω κάτι πρωτότυπο να περιγράψω: πολλά πανό και ακόμα περισσότερες σημαίες για να φαινόμαστε πολλοί, θεατρικά δρώμενα που κανείς δεν παρακολουθεί, μουσικές που διακόπτονται τη στιγμή που πας να μερακλώσεις από την (πάντα) κακόφωνη συντρόφισσα με τις κλασικές σαχλαμάρες της, ένα τσουβάλι συνδικαλιστές να διαβάζουν όλοι το ίδιο ελαφρώς παραλλαγμένο κείμενο (80 χρόνια ΚΚΕ, ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής χάθηκε να παρακολουθήσετε γαμώτο μου;) που εντελώς τυχαία μοιάζει μέχρι τελείας με το περσινό (νομίζετε πως αστειεύομαι;)…για να μην τα πολυλογώ, το ίδιο πανυγηράκι, χρόνια και χρόνια απαράλλαχτο, τώρα και στην πόλη σας!
Σε κάποια στιγμή ένας φίλος μου παρατηρεί απορημένος πως σε κάθε ομιλία όλοι αναφέρονται στους λύκους της αγοράς, ή στους λύκους του πολέμου, ή στους λύκους του καπιταλισμού… «Γιατί αναφέρονται τόσο απαξιωτικά για τους λύκους;» με ρωτάει. «Γιατί βλέπουν τους εαυτούς τους σαν πρόβατα!» του λέω και ξαφνικά βλέπω το κοπάδι να κινείται μαζικά. Όχι, δεν ερχόταν κατά πάνω μου…απλά ξεκίνησε η πορεία. «Άντε να ξεκινήσουμε…για να τελειώνουμε!» σκέφτηκα.

Παρατήρηση 1: Υποψιάζομαι ότι η πορεία της Πρωτομαγιάς έχει πάντα λιγότερο κόσμο από αυτή της 17 Νοέμβρη γιατί ενώ κάθε χρόνο ο Μάιος είναι και πιο ζεστός αυτή συνεχίζει να γίνεται 12 το μεσημέρι. Μας έκαψε ο ήλιος… αλλά πήραμε χρωματάκι!
Παρατήρηση 2: Το χρόνιο πρόβλημα που έχω στο να καταλάβω τη λογική των συνδικαλιστών χειροτερεύει. Θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι για να είναι επιτυχημένη μια διαδήλωση χρειάζεται συμμετοχή και δημοσιότητα; Μάλλον οι συνδικαλιστές στα μέσα μαζικής μεταφοράς και οι συνδικαλιστές των δημοσιογράφων έχουν άλλη άποψη αφού απεργώντας χθες καταδικάσανε τη διαδήλωση να συμβιβαστεί με χαμηλή συμμετοχή (πόσοι χαμηλόμισθοι και συνταξιούχοι θα πληρώσουν ταξί για να κατέβουν στο κέντρο;) και μηδενική δημοσιότητα (οι ειδήσεις της προηγούμενης ημέρας «σύντροφοι» είναι περσινά ξινά σταφύλια). Δυστυχώς για να πετύχει μια διαδήλωση θα πρέπει κάποιοι να μη διαδηλώσουν.

Οι Μπίλντεμπεργκς και το ασφαλιστικό

Διάβαζα χθες στην Καθημερινή για την περιβόητη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ που φέτος λαμβάνει χώρα στη Ρόταχ Έγκερν, λίγο έξω από το Μόναχο, και στην οποία έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν ο Γ. Αλογοσκούφης και ο Γ. Παπανδρέου. Στη Λέσχη θα συζητηθούν (πίσω από πόρτες κλειστές και δίχως πρακτικά) πολλά και διάφορα θέματα που εκτείνονται από τον αφοπλισμό και τις απαγορεύσεις όπλων μέχρι τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό σύστημα των ΗΠΑ (μόνο;).
Θέλοντας να προλάβω τυχών «εύλογους» συνειρμούς και υποθέσεις των «υποψιασμένων» θέλω να υπενθυμίσω πως χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να κατηγορηθούν οι Μπίλντεμπεργκς για τα τεράστια ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων. Ή μήπως κάνω λάθος;

Προς πνευματικούς ηγέτες

Με αφορμή τα παθήματα του πατριάρχη Ειρηναίου, μήπως είναι καιρός οι πνευματικοί ηγέτες να συνειδητοποιήσουν ότι η καρέκλα δεν είναι προέκταση του παχουλού τους κώλου;
Αν αυτό ακούγεται ουτοπικό τότε μήπως θα πρέπει οι πιστοί να αρχίσουν να βλέπουν τους πνευματικούς τους ηγέτες σαν προεκτάσεις καρεκλών (θρόνων κ.τ.λ.);

Ο απελευθερωτής των λαών...

Περιοδεία στις χώρες τις Βαλτικής κάνει αυτές τις ημέρες ο Αμερικανός πρόεδρος. Βέβαια όπου σταθεί και όπου βρεθεί μας μιλάει για αυτό τον αέρα τις ελευθερίας και της δημοκρατίας, της αμερικάνικης ελευθερίας, της αμερικάνικης δημοκρατίας. Μας μιλάει για τη σοβιετική κατοχή των βαλτικών χωρών και συμπληρώνει ότι σήμερα οι χώρες αυτές είναι ελεύθερες. Όντως μπορεί οι χώρες αυτές να δέχτηκαν μεγάλη καταπίεση από το αυταρχικό σοβιετικό σύστημα, αλλά δεν έχασαν καθόλου χρόνο και πριν καν ξεφύγουν από τον έναν πήγαν και πουλήθηκαν στον άλλο. Δεν ξέρω αν είναι ικανοποιημένοι οι κάτοικοι των χωρών που ενώ τότε πεινούσαν, σήμερα έχουν να φάνε γιατί οι κόρες τους βγάζουν λεφτά ως πουτάνες των δυτικών. Δεν ξέρω επίσης αν σκέφτονται στο άμεσο μέλλον να προσθέσουν στην αμερικάνικη σημαία μερικά ακόμα αστεράκια ως ένδειξη ότι αποτελούν και επίσημα πολιτεία. Αυτό που ξέρω είναι όμως ότι ο Μπους πρέπει να πάει να διαβάσει πρώτα λίγο ιστορία και μετά να μιλάει για τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Δε θα φανώ αγνώμων όπως ο Μπους γιατί οι αμερικανοί σήκωσαν το βάρος του πολέμου εναντίον των Ιαπώνων αλλά στην Ευρώπη καθυστέρησαν να εμπλακούν. Χαρακτηριστική είναι επίσης η δήλωση του Σιράκ ότι «η απελευθέρωση της Γαλλίας έγινε δυνατή χάρη στην ανδρεία και απαράμιλλο σθένος του ρωσικού λαού». Επίσης να μας μιλήσει για τη σχέση των αμερικανικών επιχειρήσεων με τις βιομηχανίες παραγωγής όπλων του Χίτλερ και πριν αναφερθεί σε άλλους εγκληματίες, να περάσει αυτός όπως και οι προκάτοχοί του μια βόλτα από το Διεθνές Δικαστήριο.

Στα ψιλά των εφημερίδων...

Ξεφυλλίζοντας το σημερινό «Έθνος» πέφτει το μάτι μου σε μια μικρή γωνία με κείμενο μιας παραγράφου. Η είδηση που περνάει στα ψιλά είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου, μαζί με τον υπουργό οικονομίας Γιώργο Αλογοσκούφη, θα συμμετάσχει στο συνέδριο της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, που φέτος θα διεξαχθεί στο Μόναχο. Για όσους δεν ξέρουν σε αυτές τις συναντήσεις που γίνονται κάθε χρόνο (είχε γίνει και στη χώρα μας το 1992 αν δεν κάνω λάθος) συμμετέχουν πολιτικοί, τραπεζίτες επιχειρηματίες, βασιλιάδες, οικονομολόγοι και διάφοροι άλλοι από όλο τον κόσμο. Τι συζητάνε; Πολύ θα ήθελα να το ήξερα. Σίγουρα πάντως δε μαζεύονται για να παίξουν μπιρίμπα.

Χρόνια πολλά

Όπως σε κάθε γιορτή έτσι και την περασμένη Κυριακή οι πολιτικοί της χώρας παίρνουν σβάρνα διάφορα στρατόπεδα για να περάσουν τη μέρα κοντά στους στρατευμένους όπως λένε. Δεν έχω πάει ακόμα στρατό και δε μου έχει τύχει κάτι παρόμοιο, αλλά θεωρώ ότι μια τέτοια επίσκεψη τέτοιες μέρες είναι πολύ σπαστική. Φανταστείτε ότι οι αξιωματικοί κάθε στρατοπέδου θα θέλουν να ευχαριστήσουν τους επισκέπτες πολιτικούς και για αυτό θα την πληρώσουν αυτοί που κάνουν τη θητεία τους. Θα τραβήξουν εκείνη την ημέρα μεγάλο χουνέρι για να είναι όλα έτοιμα για αυτό το ολιγόλεπτο πανηγυράκι με τις κάμερες. Να τους δείξουνε στην τηλεόραση να σπάνε τα αυγά με τους χαρούμενους στρατευμένους νέους. Αντί να τους αφήσουν ήσυχους ειδικά αυτές τις να περάσουν πιο χαλαρά και πιο καλά...

Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν το πρόσεξε κανένας αλλά ο πρωθυπουργός μας όσα αυγά και να τσούγκρισε του έσπασαν!

Υ.Γ.2: Θερμή παράκληση προς τους κατόχους φωτογραφικών μηχανών. Σε μέρη που υπάρχει πολύς κόσμος και πολύ χαμηλός φωτισμός καλό θα ήταν να περιορίζουν τις φωτογραφίες που τραβάνε γιατί το φλας είναι εκνευριστικό εκείνη τη στιγμή. Τη Μ. Παρασκευή στην Κέρκυρα συναγωνίζονταν όλοι στο ποιος θα βγάλει τις περισσότερες φωτογραφίες με αποτέλεσμα να γυρίσω σπίτι με έναν αφάνταστο πονοκέφαλο καθώς το φως από το φλας διαπερνούσε το κεφάλι μου! Και όλα αυτά ενώ την άλλη μέρα θα μπορούσαν να βγάλουν φοβερές φωτογραφίες σε άλλη λιτανεία, και υπό το φως του ήλιου.

Υ.Γ.3: Και κάτι της τελευταίας στιγμής: πέρασε τελικά η Λίβερπουλ και αποκλείστηκε η Τσέσλι. Αυτό για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν παίζουν μόνοι τους.

Αντικατοπτρισμοί

Reflections: Η νέα δουλειά των Raining Pleasure είναι μια σπουδή πάνω στους (κλασικούς πια) Αντικατοπτρισμούς του Μάνου Χατζιδάκη.

Δεν έχω βρει ακόμα λέξεις για να περιγράψω τη μαγεία του. Τελικά τα παιδιά από την πατρίδα μου (την Πάτρα) συνεχίζουν να κάνουν εξαιρετική δουλειά!