Νοσταλγία

Χθες το βράδυ γύρισα στην Πάτρα. Γύρισα με το ίδιο μελαγχολικό συναίσθημα που είχα όταν έκανα την ίδια διαδρομή το περασμένο καλοκαίρι. Βέβαια χθες ήταν ενισχυμένο και από το μουντό καιρό. Αυτό όμως δεν αλλάζει το ότι με το που πατάω το πόδι μου στην Πάτρα νοσταλγώ την Κέρκυρα. Με το που στρίβω στη «Γούναρη» για να πάρω το δρόμο προς το σπίτι, σκέφτομαι να κάνω αναστροφή και να γυρίσω πίσω.

Ολόκληρο το νησί της Κέρκυρας νιώθω να με καλεί. Η πόλη με τα σπίτια της, οι άνθρωποι με τη χαρακτηριστική τραγουδιστή ομιλία. Το πράσινο που πνίγει απ’ άκρη σε άκρη το νησί. Οι μυρωδιές της, που θα τις αναγνώριζα ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες. Ακόμα και τα ζώα, λες και βρίσκονται σε κάποιο ιδιαίτερο μέρος, μου φαίνονται διαφορετικά. Οι ήχοι των χελιδονιών και των περιστεριών ακούγονται στα αυτιά εντελώς διαφορετικοί από τους αντίστοιχους σε άλλα μέρη. Η υγρασία της είναι κάτι που μου λείπει αν και είμαι 5-6 ώρες μακριά. Αυτό το μείγμα Κερκυραίων και επισκεπτών από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Αγγλία, τη Γερμανία και από τον υπόλοιπο κόσμο, που ενισχύει τον κοσμοπολίτικο του χαρακτήρα της.

Και ξεκινάω να μετράω το χρόνο ανάποδα. Το χρόνο μέχρι να έρθει ο Ιούλιος και να ξαναφύγω. Να έρθει η ημέρα που θα βολτάρω στην παλιά και στη νέα πόλη. Που θα ξαναπιώ τον καφέ μου στους πεζόδρομους της πόλης. Να χαθώ ανάμεσα στους ντόπιους και στους ξένους επισκέπτες. Να ξαναεπισκεφτώ τα χωριουδάκια και τις παραλίες.

Είχα συμβιβαστεί με το να πηγαίνω μόνο τρεις φορές το χρόνο, όμως τώρα έχω αρχίσει να σκέφτομαι το ενδεχόμενο και πιο συχνών διήμερων και τριήμερων για να παίρνω μερικές δόσεις από το ιδιαίτερο που αποπνέει αυτό το νησί στη άκρη της Ελλάδας.

Το λεξικό του σκεπτικιστή

Δεν μπορώ να πιστέψω πως μου είχε ξεφύγει τόσο καιρό...

Κι έχω ακούσει τόσες μαλακίες από πανεπιστημιακά μορφωμένους ηλίθιους που διαρκώς καταφέρνουν να βρίσκουν νέους τρόπους να με αποστομώνουν (τι να απαντήσεις στη βλακεία;)...

Λοιπόν μια πολύ καλή απάντηση (κυρίως γιατί βρίσκεις ότι χρειάζεσαι συγκεντρωμένο) σε όλους αυτούς τους παπαρολόγους, ψευτοεπιστημονίζοντες, συνομωσιολόγους, εγώ-ξέρω-αυτά-που-σου-κρύβουν, αμπελοφιλοσοφούντες σκατομαλάκες είναι το http://www.skepdic.gr/

Όχι θα πείσετε κανένα δηλαδή - δεν υπάρχει σωτηρία με δαύτους, αλλά να μη τη βγαίνουν κι αποπάνω!

Αν δεν το ξέρατε, σπεύσατε... Αν το ξέρατε, γιατί δεν μου το λέγατε τόσο καιρό, ε;

Μερικά άσχετα (από την Κέρκυρα)

Το «words attack» έχει μετακομίσει, κατά το ήμισυ, και δε θα μπορούσε παρά να έχει πάει ως την Κέρκυρα αυτές τις μέρες. Είπα και εγώ να γράψω μερικά άσχετα για πράγματα που πέσανε στην αντίληψή μου, όπως μου έρχονταν:

Άσχετο 1:

Μα καλά ρε μεγάλε που πας με τη τζιπαρόνα σου; Να δω που θα βρεις να το παρκάρεις αυτό το θηρίο. Έχει και τους τεράστιους χώρους η πόλη της Κέρκυρας και όλο και περισσότεροι έρχονται με το νέο τους θηριωδών διαστάσεων απόκτημα. Είναι από αυτά που αγοράζουν πολλοί τώρα τελευταία για να δείξουν το πόσο έχουν ανέβει κοινωνική τάξη (άλλο αν τα έχουν πάρει με δόσεις και κινδυνεύουν να τα χάσουν). Τετράτροχα που θα δουν χώμα πάνω τους μόνο όταν ο καιρός φέρνει το σύννεφο σκόνης από τη Βόρεια Αφρική. Και τα βλέπεις τώρα να αγκομαχούν στους στενούς δρόμους της πόλης, φωνάζοντας σε έναν ιδιοκτήτη μπας και τα ακούσει και καταλάβει τη βλακεία του. Μίλησα για τζιπ και θυμήθηκα εκείνα τα δύο που έχει το γεωλογικό στο πάρκιν. Έχουν φάει στην κυριολεξία κάθε κακοτράχαλο δρομάκι της Ελλάδας και αποτελούν τον ορισμό των αυτοκινήτων της κατηγορίας. Βέβαια τελευταία έμαθα μετά λύπης μου ότι αγοράστηκε καινούριο και υποθέτω ότι το ένα που λείπει εδώ και καιρό μάλλον αποσύρθηκε. Αλλά τι λέω τώρα αυτά αποτελούν εξαίρεση. Τα τζιπ που βγαίνουν στην αγορά τώρα και τα θαυμάζουμε στους δρόμους είναι το νέο αυτοκίνητο πόλης!!!

Άσχετο 2:

Μ. Παρασκευής και οι επιτάφιοι αρκετοί. Από νωρίς το μεσημέρι οι μουσικοί συγκεντρώνονται και ετοιμάζονται για τη σειρά επιταφίων μέχρι το βράδυ. Πιο νωρίς από όλους βλέπεις τους νέους, την καινούρια φουρνιά που ψαρωμένοι ακόμα έχουν πάει αρκετά πριν την ώρα τους. Όταν τους είδα θυμήθηκα ένα περιστατικό στην Κέρκυρα την πρώτη φορά που είχα βγει με την «παλιά» για όσους ξέρουν. Παρότι είχα ξεκινήσει τα μαθήματα μουσικής από αρκετά μικρός δεν είχα βγει τότε γιατί έφυγα για την Πάτρα. Εκεί μετά από κάποια χρόνια βρέθηκα στη δημοτική φιλαρμονική και άρχισα να βγαίνω σε παρελάσεις, λιτανείες, καρναβάλι ξέρετε τώρα. Ένα καλοκαίρι που πήγα στην Κέρκυρα ξαναβρέθηκα εκεί όπου πρωτοέμαθα και χωρίς να το πολυκαταλάβω συμμετείχα σε λιτανεία που γίνεται το καλοκαίρι (11 Αυγούστου). Έχοντας ήδη σχετική εμπειρία δεν εμφανίστηκα με το γνωστό ψάρωμα τον νέων. Όμως εκεί πλέον δεν ήξερα κανέναν μετά από τόσα χρόνια και η εμφάνιση μιας νέας φάτσας με γυαλιά ηλίου και άνετο τρόπο δεν συμβάδιζε. Και με ρωτάει μια που δε με είχε ξαναδεί: «πρώτη φορά βγαίνεις;», «ναι» της λέω. «Και είσαι τόσο ξεψαρωμένος με γυαλιά!» (δε θυμάμαι πως το είπε ακριβώς…) αυτό με κάποιο θαυμασμό. Δεν της είπα τίποτα για άλλη φιλαρμονική γιατί μου άρεσε που την άφησα με την απορία. Σίγουρα θα θυμόταν τον εαυτό της να είναι γεμάτη με άγχος σαν το ψάρι!

Άσχετο 3:

Κάθε χρόνο όλο και κάποιος κυβερνητικός θα επισκεφτεί το νησί. Και βλέπεις στα κανάλια ειδήσεις για συμβούλια που γίνονται με τον υφυπουργό (ήρθαν κι άλλοι, αλλά τουλάχιστον αυτοί δεν υποκρίθηκαν σε τέτοια συμβούλια) να ακούει τους τοπικούς πολιτικούς να λένε για προβλήματα (και να γράφει για αυτά) και άλλα τέτοια. Μα γιατί δεν αφήνετε τον άνθρωπο ήσυχο; Αφού για διακοπές ήρθε εδώ, τι τον ζαλίζετε τέτοιες ώρες; Πως και πως θα περίμενε να περάσει το τυπικό που στήνετε κάθε φορά μόνο και μόνο για να δείξει ότι άκουσε τα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας. Και κάθε φορά ακούς δηλώσεις του στυλ «ναι μιλήσαμε και μάθαμε τα προβλήματα της περιοχής και θα επιληφθούμε» ή «έχουν μπει σε ένα δρόμο» και τέτοια. Και δε μας λες, έπρεπε να έρθει Πάσχα (τα ίδια συμβαίνουν και το δεκαπενταύγουστο) για να πατήσεις το πόδι σου στην Κέρκυρα; Μια καθημερινή, χωρίς κάμερες δηλώσεις και λοιπές φανφάρες, δε μπορούσες να έρθεις;

Άσχετο 4:

Δεν ξέρω για άλλα μέρη, αλλά εδώ στους επιταφίους είθισται να βγαίνουν κοριτσάκια και αγοράκια με λουλούδια σε καλαθάκια. Ε λοιπόν παρατηρείτε το φαινόμενο να προχωρούν κανονικά τα παιδάκια και δίπλα τους να βλέπεις και μπαμπάδες, μανάδες, γιαγιάδες που ακολουθούν τα βλαστάρια τους. Με μια κάμερα στο χέρι πάντα οι χαζομπαμπάδες για να αποθανατίσουν τη στιγμή. Ουσιαστικά δηλαδή είναι σαν να περνούν και αυτοί μαζί με τον επιτάφιο. Και μετά λένε κιόλας ότι τα παιδάκια θέλανε να βγουν και ότι αυτοί δεν τα πιέσανε καθόλου! Οι περισσότεροι βέβαια τα ίδια θα έκαναν (ειδικά από τους χαζομπαμπάδες).

Άσχετο 5:

Εδώ και πολύ καιρό η συμπεριφορά όλων όταν βολτάρουν στο «λιστόν» (το δρόμο με τις καμάρες στη σπιανάδα, που είναι και οι καφετέριες) έχει αλλάξει. Πλέον κοιτούν όλοι ψηλά. Ψάχνουν να βρουν το σπίτι. Το σπίτι όπου κατοικεί ο Τόλης με την Άτζελα. Έτσι και το βράδυ του Μ. Σαββάτου έβλεπες χέρια να δείχνουν προς τα διάσημα παράθυρα. Άκουγες «νάτος εκεί είναι» κάθε στιγμή που η φιγούρα του διακρινόταν στο παράθυρο, ή «να, είναι και το παιδάκι του μαζί». Και παρόλο που τον έβλεπαν μια φορά περίμεναν να ξαναβγεί για να τον θαυμάσουν. Εντάξει ρε παιδιά δεν έγινε και τίποτα που είδατε τον Βοσκόπουλο να βγαίνει στο παράθυρο του σπιτιού του. Ένας άνθρωπος είναι κι αυτός, σαν όλους τους άλλους που τόσα χρόνια στέκονταν στα δικά τους παράθυρα. Ποτέ όμως δεν είδα κάποιον να δείχνει προς αυτούς. Και τώρα που τα γράφω αυτά θυμήθηκα και το άλλο: έρχεται η αδερφή μου με την ξαδέρφη μου και μου λένε ότι είδαν τη μάνα κάποιας που είναι σε reality. «Μεγάλη προσωπικότητα» δε λέω. Ρε, μην τρελαίνεστε.

Το Διδυμότειχο Μπλουζ και της Παιδείας το Requiem

Η εξοχική τοποθεσία του νέου ΤΕΙ

Ο παρουσιαστής του δελτίου της ΕΤ3 περίχαρα το ανακοίνωσε κι ο δημοσιογράφος που έκανε το ρεπορτάζ στη περιοχή δύσκολα κατάφερε να συγκρατηθεί: επιτέλους το Διδυμότειχο θα αποκτήσει ΤΕΙ Νοσηλευτικής!!!

Όπως μας είπε, επρόκειτο για ένα ρουσφέτι – εεε, δίκαιο αίτημα ήθελα να πω – των κατοίκων και των τοπικών αρχόντων της περιοχής που εκκρεμούσε πάνω από δέκα (10!) χρόνια. Να αγιάσουν τ’ αποθαμένα της Νέας Διακυβέρνησης και της υπουργού Παιδείας που ήρθε να βάλει τάξη στο μπουρδέλο της εκπαίδευσης δηλαδή! Να ξεκινήσουν ήδη την κατασκευή της προτομής της για την κεντρική πλατεία.

Το ρεπορτάζ συνέχιζε με ενθουσιώδεις δηλώσεις των κατοίκων για την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη που συνεπάγεται το ΤΕΙ για την περιοχή. «Ότι γίνεται για την περιοχή καλό είναι παλικάρι μου» δήλωσε ο κυρ Παναγής από το καφενείο. Τι να πει ο άνθρωπος δηλαδή; Πιο διαφωτιστικό ήταν το βλέμμα του δημάρχου/προέδρου/κάτι τέτοιο της περιοχής που θύμιζε τον Σκρούτζ όταν αναβοσβήνει το δολάριο στα μάτια του (διαβάστε την είδηση από εδώ και θα καταλάβετε)! 5 ή 6 φορές άκουσα να γίνεται αναφορά στην οικονομική ανάπτυξη για την περιοχή, άρα να τους αμφισβητήσω δε μπορώ. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν άκουσα τη λέξη εκπαίδευση αλλά who cares!

Η ομάδα του words attack όμως (που έχει μάτια και αυτιά παντού και μαθαίνει τα πάντα!) δεν έμεινε εκεί. Σας αποκαλύπτει αποκλειστικά τα πρώτα σχέδια των κατοίκων για την υποδοχή του επερχόμενου κοπαδιού των φοιτητών:
- Η κυρά Τασούλα του Μανώλη, θα κάνει αίτηση για επιδότηση ώστε να ανακατασκευάσει την παλιά κτηνοτροφική της μονάδα, που έχει κλείσει εδώ και τέσσερα χρόνια, μετατρέποντάς την σε σύγχρονη φοιτητική εστία με ευρύχωρες καμαρούλες μια σταλιά 2 επί 3, ένα μπάνιο ανά 43 άτομα και ηλεκτρικό ρεύμα (μέχρι και 6 ώρες την ημέρα). Και όλα αυτά στη προνομιακή τιμή των 300 euros per month και τέσσερα μηνιάτικα προκαταβολή. Τζάμι, ε;
- Ο κυρ Παναγής (που είδαμε πιο πάνω) σκοπεύει να πάρει franchise από Thursday’s ή Flu Cage και να μεταμορφώσει το καφενείο του σε ένα γραφικό cozy χώρο με θέρμανση ξυλόσομπας και frappe με ξινόγαλα σε πέντε γεύσεις και πλαστικό κυπελάκι προς 4 euros το κομμάτι. Τσάμπα πράμα δηλαδή, έχεις πάει Κολωνάκι να δεις τη γλύκα;
- Τέλος, το ζεύγος Πορδοστουμπίδου ετοιμάζεται με ιδιωτικό κεφάλαιο να προσαρμόσει τη Φάρμα του σε πολιτιστικό και ψυχαγωγικό χώρο με όνομα Stani Club όπου εκτός από τις γνωστές μπόμπες θα προσφέρεται σε λογική τιμή (!) αλκοολούχο γάλα κατσίκας συνοδευμένο από σπεσιαλιτέ έκπληξη του καταστήματος!

Δεν σταματήσαμε όμως εκεί! Εμπνεόμενοι από αυτή την απόφαση του υπουργείου και αντιλαμβανόμενοι τις τεράστιες ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας κλείσαμε αποκλειστική συνάντηση με τον υπο-γραμματέα του ειδικού γραμματέα της γραμματείας του γενικού γραμματέα του υπουργείου Παιδείας και του προτείναμε την ίδρυση νέων τμημάτων με τεράστια στρατηγική σημασία σε όλη τη χώρα. Μερικά από αυτά ήταν τα εξής:
- Tsopanious College of Down Rachoula (στη Κάτω Ράχη του νομού Τρικάλων)
- Τεχνολογικό Ίδρυμα Μουλαροταϊστικής και Γελαδοξεσκατώματος (στα Μέγαρα και τα περίχωρα της Καρδίτσας)
- Τεχνολογικό Ίδρυμα Κουμπουροφονικής και Βεντετολογίας (στο Ψηλορείτη της Κρήτης)
- Fishing Higher Education School (στη Μύκονο, με παραρτήματα και στα υπόλοιπα υπέροχα ηλιόλουστα ελληνικά νησιά, και πρόβλεψη για μεταπτυχιακό στη τέχνη του καμακιού)
- Ανώτατο Ίδρυμα Δημοσιοϋπαλληλικής, Αραχτοξαπλώστρας και Κομματορουσφετιού (σε κάθε μεγάλη πόλη της περιφέρειας)

Είναι χρέος όλων μας πιστεύω να κάνουμε το παν για την μέγιστη απόδοση της επένδυσης της χώρας μας στην παιδεία και το ανθρώπινο δυναμικό της. Η κυβέρνηση ανοίγει το δρόμο, ας την βοηθήσουμε!!!


........
Κι επειδή υποψιάζομαι πως όλο και κάποιος θα βρεθεί να μου πει πως συνεχώς ειρωνεύομαι (προσπαθώντας ανεπιτυχώς να αντιγράψω τη Τζιχάντ της Athens Voice) χωρίς να έχω γνώμη και επιχειρήματα ορίστε:

Δεν έχω κάτι με την κοινωνία του Διδυμοτείχου αλλά θεωρώ τρομερό λάθος να χρησιμοποιούν την ανώτερη εκπαίδευση για την οικονομική τους ανάπτυξη. Και καλά αυτοί, ανάγκη έχουν, ότι μπορούνε κάνουν, αλλά η καλή μας η κυβέρνηση τι κάνει; Δεν έχει καταλάβει πως το σύστημα τη αποκέντρωσης και της περιφερειακής ενίσχυσης μέσω ίδρυσης κάθε λογής τμημάτων δεξιά κι αριστερά έχει αποτύχει; Αυτοί δεν ήταν που κατηγορούσαν το ΠΑΣΟΚ για αυτό;

Δεν ξέρουν πως η πλειοψηφία των φοιτητών που περνούν σε αυτά, παίρνουν μεταγραφή για τα ήδη υπερφορτωμένα πανεπιστήμια των πόλεων και τα τμήματα εκείνα υπολειτουργούν; Και πως γίνεται να ψηφίζουν μέτρα όπως η αξιολόγηση και η εισαγωγή με βάση το 10, τα οποία αν εφαρμοστούν σωστά (κάτι που είναι εξαιρετικά απίθανο μεταξύ μας) θα έχουν σαν αποτέλεσμα το κλείσιμο όλων αυτών των «τμημάτων πεταμένων χρημάτων»;

Αλλά who cares; Έχετε δει ποτέ κανένα συνδικαλιζόμενο φοιτητή που ζητάει περισσότερα λεφτά για την παιδεία να τον ενδιαφέρουν παρόμοιες σπατάλες; Θέλουν απλά περισσότερα λεφτά. Πόσα; Άγνωστο! Που θα πάνε, πως θα πάνε, αν θα ελεγχθούν; Πάλι άγνωστο. Κατά τ’ άλλα μας κόφτει να επενδύσουμε στην Παιδεία (κάνοντας χατίρια σε πράσινους και γαλάζιους άρχοντες!)
ΦΦΦΦΦΦΦ! Ορίστε, κατάφερα να συγχυστώ πάλι… (έχω σοβαρό πρόβλημα!)

Ντεν έκω αυτοκίνητο καρντιά μου! Άντε στο γκέρο ντιάολο!

Μόλις είχα μπει στο αναγνωστήριο της πανεπιστημιακής λέσχης χθες το απόγευμα...

Ετοιμαζόμουν να ανοίξω το βιβλίο μου, μπας και ξεστραβωθώ (γιατί σπίτι αποκλείεται να το ανοίξω)

Και ξαφνικά...

Τιτ τιιιιιιιτ τιτ τιτιιιιιιιιιτ τιιιιιιτ....

Πανικός, κρύος ιδρώτας, ντροπή... που στο διάολο έχω το γαμημένο το κινητό;;;;

Τελικά το βρίσκω και με βαριά καρδιά (αφού με κοιτούσαν όλοι με μισό μάτι) κοιτάζω να δω ποιος αθεόφοβος μου έστειλε μήνυμα.

"Οδηγείται με ασφάλεια στις διακοπές του Πάσχα. Το κράνος και η ζώνη σώζουν ζωές. Το Υπουργείο Μεταφορών και η Cosmote σας εύχονται Καλό Πάσχα!"

Είστε τελείως τρελοί;;;;;; Δεν έχω καν αυτοκίνητο! Και μόλις κόντεψα να πάθω συγκοπή εξαιτίας σας!!!!

2006, έτος ελιάς και λαδιού!

Διότι εδώ στην Ελλάδα ξέρουμε από καλό λάδι!

Και οι πολιτικοί μας από λάδωμα :-P

Bomb the System

"Ένα ποίημα για τους καλλιτέχνες του εφήμερου..."

Η ταινία που πήρε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ της Αθήνας το 2003 (και όχι μόνο) είναι ένα χρονικό της τέχνης του δρόμου της Νέας Υόρκης. Δεν μιλάει για βόμβες αλλά για graffiti. Το να βομβαρδίζεις άδειους ψυχρούς τοίχους! Η ιστορία της ταινίας θα μπορούσε να είναι μόνο μία από τις περιπέτειες της καθημερινότητας των γκραφιτάδων (“The average New Yorker sees upwards of 50 pieces of graffiti a day. But they never stop to think about the stories behind those pieces… this is one of those stories”)...

Το κυνήγι από τους μπάτσους... ("Ήρθε ο Τζουλιάνι και καθάρισε όλη τη πόλη!" - ένα μπράβο στο μαλάκα)

Η αναζήτηση του τέλειου σημείου! ("Η γέφυρα του Μπρούκλιν!", "...μα την άλλη μέρα το έσβησαν", "Ναι αλλά το έγραψαν τα βιβλία της ιστορίας!" "Αύριο το πρωί θα το δουν όλοι!")

Το εφήμερο, τα 15 λεπτά της δόξας σου... αν δεν στα καλύψει ο δήμος θα στα καλύψουν άλλοι γκραφιτάδες ("Κανόνας: Αν καλύψεις το γράφιτι του άλλου... θα το φας το ξύλο σου!")

Μια ταινία γεμάτη χρώματα και παράξενες λήψεις. Μου είναι πολυ δύσκολο να φανταστώ διαφορετικό τρόπο να καταγράψεις σε φιλμ αυτή τη φάση!

Καταιγιστική σε ιδέες, εικόνες και graffiti! Να μη θέλεις να ξεκολλήσεις!

“Director Adam Bhala Lough’s film “Bomb the System” is 91 minutes of visual poetry. A poem that is so infused with emotion that the viewer becomes intoxicated with a variety of feelings. The editing is flawless. The soundtrack is pleasantly throbbing. I commend Adam Bhala Lough for challenging his audience to embrace contradictions. The film aggressively allows you to interpret it for yourself. Lough’s art makes you want to create and destroy at the same instant.”- Independent Film Quarterly (IFQ)

Τι τα θέλω και μπλέκομαι;

Αυτό το άτιμο φταίει για όλα!

Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που τους αρέσει να βασανίζονται. Κάτι σαν μαζοχιστής δηλαδή. Εδώ και χρόνια, που λέτε, ήθελα να εγκαταστήσω linux για να δω τι είναι τέλος πάντων και αν αξίζει. Σε κανέναν υπολογιστή δεν είδα ποτέ ένα τέτοιο λειτουργικό, παρά μόνο τις διάφορες εκδόσεις των Windows. 3.1, ’95, ’98, 2000, XP έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια μου και ήθελα να δω κάτι διαφορετικό. Μια αλλαγή πάντα είναι απαραίτητη.

Για να μπούμε στο ψητό αγόρασα πριν από λίγο καιρό έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο για το φορητό, γιατί ο δίσκος που έχει είναι εδώ και καιρό παραφουσκωμένος. Κάνοντας μια ταξινόμηση των διάφορων CD/DVD που κατακλύζουν κάθε γωνιά του δωματίου έπεσα πάνω στο Suse professional 9.3. Δεν το πολυσκέφτηκα και το έβαλα δίπλα από τον υπολογιστή στις άμεσες προτεραιότητες.

Ξεκίνησα με τις απαραίτητες ρυθμίσεις σχετικά με τις κατατμήσεις του σκληρού, επιλογή γλώσσας και άλλα τέτοια (πάντα με οδηγό ένα βιβλιαράκι γιατί έχω πλήρη άγνοια!). Επόμενο βήμα να πατήσω το κουμπί για να ξεκινήσει η εγκατάσταση και μαζί της η περιήγηση σε έναν κόσμο εντελώς καινούριο για μένα. Αμ δε όμως που θα γινόταν κάτι τέτοιο! Πριν καν τελειώσει με τη δημιουργία των κατατμήσεων στον εξωτερικό σκληρό (σιγά μη του έλεγα να τις κάνει στο μόνιμο του φορητού, εκεί είναι που θα γινόταν ο χαμός!) εμφανίζει μήνυμα λάθους όπου μου έλεγε ότι η διαδικασία απέτυχε και να προχωρούσα μόνο στην περίπτωση που ήξερα τι έκανα. Μάλιστα, μέχρι και το λογισμικό κατάλαβε πόσο άσχετος είμαι και με πήρε στο ψιλό! Αλλά το ωραίο είναι ότι «έχασα» τόσα GB όσα είχα ορίσει να αναλογούν στο συγκεκριμένο λογισμικό. Έτσι «πληγωμένος» επέστρεψα στα Windows όπου τουλάχιστον ξέρω τι να κάνω σε περίπτωση προβλήματος. Όσο για το δισκάκι με το linux, ξαναγύρισε στο σωρό έπ’ αόριστον…

Strange Days… a day from my diary

Είναι σίγουρο πως δεν θα βγάλετε άκρη με όσα διαβάσετε (αν τα διαβάσετε) αλλά έχετε παρατηρήσει ποτέ πόσο ωραίο είναι να διαβάζεις σκόρπιες σελίδες ξένων ημερολογίων; Σα να προσπαθείς να λύσεις ένα παζλ που τα περισσότερα κομμάτια του λείπουν (τα έφαγε ο σκύλος). Ποτέ (σχεδόν) δε θα μαντέψεις όλη την εικόνα (εκτός αν την ξέρεις), αλλά η φαντασία σου θα το καταδιασκεδάσει!!!

12/4/06
Ήθελα να της πω καληνύχτα γλύκα (και να της σκάσω ένα φιλί)… Τελικά της είπα καληνύχτα. Σκέτη…

Τι γίνεται Χαρούλη; Πόσο ακατανόητος σκοπεύεις να γίνεις ακόμα; Τι συμβαίνει συνέχεια και χάνεις δεξιά κι αριστερά τα κομμάτια σου; Ξενερώνεις ε; γιατί όμως; Κι εκείνη δεν ξενερώνει; Γιατί θέλεις (για κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά όλο και πιο συχνά) να τραβήξεις μία και να γκρεμίσεις τα πάντα; Πότε θα πάψεις να βλέπεις τη ζωή σαν εκείνα τα τούβλα στην οικοδομή στα Δεμένικα; Τι σκέφτεσαι γαμώτο και είναι τόσο απροσπέλαστο ακόμα και σε μένα;

Είναι φοβερό κάποιες μέρες να ξεροσταλιάζω μόνος και κάποιες άλλες σαν σήμερα να πλακώνουν όλοι μαζί. Φίλοι, γνωστοί και άσπονδοι εχθροί. Σα να χάνομαι ανάμεσά τους. Σα να μην ξέρω που να πρωτοκοιτάξω. Σα να πρέπει να γίνω χίλια κομμάτια ακόμα κι αν κανείς δεν μου το ζητάει (ανοιχτά). Έχει πλάκα παρόλα αυτά. Είσαι ο συνδετικός κρίκος μιας παρέας που δε θα γίνει ποτέ παρέα κι ας είναι η παρέα σου…

Ναι, εγώ τα κατάφερα να τη στείλω για καφέ με τους άλλους και ύστερα ούτε να τους φτύσω. Δεν ήθελα να πάω να τους βρω μετά. Ήθελα να πάω για κείνη. Αλλά δεν ήθελα να πάω. Ήθελα εκείνη να έρθει να με βρει. Ήθελα να κάτσω και να πεισμώσω σα στριμμένο σκατόπαιδο στα σκαλιά εκείνης της πολυκατοικίας. Όπως θα έκανα παλιά. Δεν είχαμε πει να αποφεύγουμε τις παγίδες; Παγίδες ε; Από αυτές που πονάει η μασέλα σου από τα χαμόγελα και την υποκρισία. Ή έστω από την αμηχανία… Γιατί είναι πάντα τόσο δύσκολο να ξεμπλέξουμε από τέτοιες καταστάσεις;

Κι εκείνη…; Προσπαθεί να με βρει κι εγώ της κρύβομαι. Προσπαθεί να με πιάσει κι εγώ της ξεφεύγω. Και πάνω που είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα της χαμογελώ. Λες κι αυτό είναι αρκετό. Το πιο εξαίσιο δείγμα της γενναιοδωρίας μου. Μαντάρα τα κάνω. Αυτός είναι ο τομέας μου. Η αγαπημένη μου λέξη. Μαντάρα. Έτσι απλά… τέτοιες στιγμές είναι που νιώθω απαίσια για τον εαυτό μου. Ντρέπομαι. Είμαι ανυπόφορος, ε;

Κι έπειτα ήρθε και το φεστιβάλ (animfest στον Απόλλωνα). Τι ωραία, τι ζηλευτά που τα έλεγε εκείνος ο τύπος! Πώς να τον φθονήσω έπειτα για να τη βγάλω καθαρή; Πώς να πω τέτοια ωραία σταφύλια άγουρα και να φύγω με ελαφριά καρδιά. Δεν γίνεται. Κι έτσι έρχεται σιγά σιγά και φυτρώνει μέσα μου εκείνο το αίσθημα του τύπου: «Θέλω να κάνω κάτι όμορφο στη ζωή μου». Κι όμως δεν ξέρω τι… κι απελπίζομαι. Νευριάζω και κατσουφιάζω. Νιώθω σα να έχω χαραμιστεί ήδη. Τι χαζό για κάποιον στα 21,ε;

Γύρισα σπίτι και δεν ήθελα να μπω μέσα. Πέρασα τρεις φορές μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας και δεν έμπαινα – συνέχιζα να κάνω κύκλους στο τετράγωνο. Μύριζα τα σκουπίδια στον αέρα αλλά δε μ’ ένοιαζε. Δεν ήθελα να κλειστώ στο κλουβί μου και να κοιμηθώ. Δεν ήθελα να ξεφύγω τόσο απλά από τις σκέψεις μου. Ήθελα να γυρίζω κοιτώντας το φεγγάρι (και σκοντάφτοντας κάθε τρεις και λίγο σα βλάκας) μέχρι οι σκέψεις μου να μπούνε σε σειρά και να μου μιλήσουν. Δεν ξέρω αν μου μίλησαν ακόμα. Δυστυχώς το μυαλό μου είναι εργαστήρι του χάους και δεν βγάζεις άκρη. Ακόμα κι έτσι όμως, ήταν ωραίο βράδυ και τόσο κρίμα να μαζευτώ νωρίς σπίτι…

Κουρούνα τυπωμένη!

Βρε τι πήρε το μάτι μου σήμερα και καρφώθηκε;

Εκεί που περπατούσα εις το δάσος των βιβλίων (της Πολιτείας)... Τσουπ!
"Αι στο διάολο, η Κουρούνα!". Ναι η Κουρούνα σε βιβλίο!!!!

Το μάτι μου καρφώθηκε εκεί (λόγω εξωφύλου)... αλλά δίπλα της ήταν κι ο Πιτσιρίκος. Απίστευτο;

Ναι, καλά, στα ξένα εδώ και χρόνια κυκλοφορούν βιβλία bloggers αλλά στα μέρη μας δεν ήμουν και πολύ αισιόδοξος. Και γι' αυτό πήρα μια χαράααα!

Anyway, δεν ξέρω αν αλλάζει κάτι, έχω εγώ το κόλλημά μου με τη μυρωδιά του χαρτιού, αλλά όποιος θέλει να διαβάσει Κουρούνα πάει στο blog της να το κάνει. Απλά το βρίσκω μια πολύ διαφορετική έκδοση, και μια ενδιαφέρουσα ευκαιρία για γνωριμία με τον κόσμο των blogs για κάποιον που δεν έχει ιδέα.

Ποπό, ελπίζω να μην ακούσω σαχλαμάρες του τύπου χάνεται το νόημα του blogging (ποιο νόημα) και διάφορα άλλα τέτοια.

Κατά τη γνώμη μου (και γι' αυτό περίμενα πολύ καιρό μια τέτοια έκδοση) άτομα σαν την Κουρούνα, τη Λίλη ή την Ψιλικατζού γράφουν με τρόπο που θα έπρεπε να ζηλεύουν πολλοί κακομοίρηδες επαγγελματίες συγγραφείς...

Υ.Γ. Ήθελα σήμερα να γράψω κάτι περί Ιούδα και Βησσαρίωνα γιατί πολύ μου τα έχουν πρήξει, αλλά δε βαριέσαι, ξενέρωσα τώρα... ;-P

Votate Pronti!!!

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δεν τον αντέχω άλλο. Στην αρχή ότι έλεγε το έπαιρνα ως αστείο. Τώρα όμως έχω αρχίσει να νομίζω ότι αυτά που λέει τα πιστεύει. Έχει τσακωθεί με όλο τον κόσμο: Ιταλούς, Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς, κινέζους, Ρώσους κτλ, εκτός από τον φίλο του τον Μπους τη μαμά του και τη μαφία!
Αλλά τελείωσαν τα ψωμιά του. Σε λίγες μέρες το γελάκι που μόνιμα υπάρχει στο πρόσωπό του θα παγώσει. Γιατί θεωρώ ότι τα ξαδέρφια μας οι ιταλοί θα το σκεφτούν και δεύτερη και τρίτη φορά πριν ρίξουν στην κάλπη το χαρτί με το όνομα Μπερλουσκόνι. Όχι ότι ο αντίπαλός του Πρόντι είναι κάτι το ιδιαίτερο, απλά δίπλα στον αρχηγό του Forza Italia φαντάζει αριστερός. Τουλάχιστον όμως δε γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι καραγκιόζης. Πάντως αν οι γείτονες χρειάζονται βοήθεια, πολύ ευχαρίστως να βοηθήσουμε. Πεταγόμαστε δίπλα μόνο κ μόνο για να ρίξουμε μαύρο σε αυτόν που δεν πρέπει να χωνεύει κανέναν άλλο εκτός του εαυτού του. Αν και πιστεύω ότι αυτή τη φορά θα κάνουν το καθήκον τους και θα τον στείλουν από εκεί που ήρθε!
Δεν πρέπει όμως να στεναχωρηθεί καθόλου ο Μπερλουσκόνι, καθώς ένα λαμπρό μέλλον ανοίγεται μπροστά του. Φανταστείτε τον με εκπομπή στην τηλεόραση, να λέει όλες αυτές τις μαλακίες που λέει τόσο καιρό. Τρελά νούμερα θα κάνει…

Περισσότερος Μπερλουσκόνι στο in.gr

Φοιτητικές Εκλογές - Οδηγός για ψηφοφόρους

Ένα αξιοσημείωτο γεγονός λαμβάνει χώρα τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, διαταράσσοντας τους τυπικούς ρυθμούς της ακαδημαϊκής ζωής (καφετέριες ερημώνουν, οι ήχοι από το τάβλι σταματούν κτλ.) καλώντας τους φοιτητές να δώσουν δυναμικό παρών στα δελτία των οχτώ, στις εφημερίδες και στα λοιπά μέσα, και να αποδείξουν πως συμμετέχουν κι αυτοί στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Αυτό είναι οι Φοιτητικές Εκλογές! Το τι μελάνι, αφίσες, προκηρύξεις, διακηρύξεις, υποσχέσεις, ψησίματα, ταξίματα, τηλέφωνα, ρουσφέτια (και ολίγη κλωτσοπατινάδα αν χρειαστεί) σπαταλούν οι υποψήφιοι για μια θέση στα Διοικητικά Συμβούλια είναι πια γνωστό στους πάντες.

Αλήθεια όμως αναρωτηθήκατε ποτέ τι κάνει ένα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ενός Φοιτητικού Συλλόγου; Κολλάει αφίσες; Κολλάει μπρίκια; Διοργανώνει πάρτυ κι εκδρομές και βραδιές ποίησης; Τσακώνεται/πλακώνεται κι αποχωρεί από γενικές συνελεύσεις; Τα κάνει πλακάκια με τους καθηγητές; Εξαφανίζεται εντελώς κι εμφανίζεται στις επόμενες εκλογές; Τι ρόλο βαράει τελικά αφού εκλεγεί (και ικανοποιήσει την προσωπική του ματαιοδοξία) έναν ολόκληρο χρόνο; Όλα τα παραπάνω καθορίζονται από την παράταξη με την οποία θα εκλεγεί.

Πολλές και διάφορες οι εναλλακτικές προτάσεις για όλους μας (ποικίλουν από σχολή σε σχολή), τρεις από αυτές όμως φαίνεται να κυριαρχούν στην (εξ) αγορά των ψήφων. Εδώ παρουσιάζονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε πρότασης – πακέτου γιατί καλός καταναλωτής είναι ο ενημερωμένος καταναλωτής (διότι και ο ψηφοφόρος, καταναλωτής είναι)…


Πρόταση ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (κωδικό όνομα: Γαλάζια Λίμνη)
Κομματική υποστήριξη: ΝΔ (Νέα Δημοκρατία, Νέα Διακυβέρνηση, Νέοι Διορισμοί…)
Σλόγκαν: Κοντά στο φοιτητή, Μπορούμε περισσότερα (Γαλάζιος ουρανός, τζατζίκι στα σουβλάκια κι άλλα αυτονόητα)
Τι προσφέρει το πακέτο: Εκπαιδευτικές εκδρομές στη Μύκονο και στην Αράχοβα, πολιτιστικές έξοδοι σε μπουζούκια και σκυλάδικα (τα έσοδα των οποίων πάνε στο φτωχό ταμείο της παράταξης), σημειώσεις για μαθήματα (μπαγιάτικες, αλλά τι τα θες, όποιος βαριέται να ζυμώσει…) και τοίχους σε χρώμα μπλε από τις αφίσες.
Διοικητικό Συμβούλιο: Ποιος χρειάζεται κι άλλη γραφειοκρατία;;;
Γενικές Συνελεύσεις: Τι είναι αυτό;;;
Γιατί να τους ψηφίσετε: Γιατί όλη η Ελλάδα είναι μπλε, γιατί δεν γουστάρετε την ΠΑΣΠ, γιατί είστε φαν του Notis και της Πέγκυ Ζήνα ή δεν πατάτε το πόδι σας στη σχολή (και δε βρίσκετε θύμα να πάρετε σημειώσεις). Κάτι άλλο;

Πρόταση ΠΑΣΠ (κωδικό όνομα: Πράσινος Βάλτος)
Κομματική υποστήριξη: ΠΑΣΟΚ;;; (δεν παίρνω κι όρκο!)
Σλόγκαν: Μαζί στη νίκη, το μέλλον μας ανήκει (ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά, γιατί έτσι μας αρέσει και άλλα κλασικά κι αξεπέραστα!)
Τι προσφέρει το πακέτο: Εκπαιδευτικές εκδρομές στη Σαντορίνη και στο Πήλιο, πολιτιστικές έξοδοι σε μπουζούκια και ρεμπετάδικα, σημειώσεις για μαθήματα (μπαγιάτικες, αλλά είπαμε, όποιος βαριέται να ζυμώσει…) και τοίχους σε χρώμα πράσινο από τις αφίσες.
Διοικητικό Συμβούλιο: Θα είναι και οι ΔΑΠίτες εκεί; Ξενέρωμα!
Γενικές Συνελεύσεις: Πρωτάθλημα το οποίο κερδίζει όποιος κερδίσει τα περισσότερα ψηφίσματα στο τέλος της χρονιάς. «Άντε να μαζέψουμε τους δικούς μας για να ψηφίσουν και να τους φάμε λάχανο τους αχώνευτους!»
Γιατί να τους ψηφίσετε: Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι (ακόμα;) εδώ, γιατί δεν γουστάρετε την ΔΑΠ, γιατί είστε φαν του Ρέμου και της Vissi ή δεν πατάτε το πόδι σας στη σχολή (και δε βρίσκετε θύμα να πάρετε σημειώσεις). Σας θυμίζουν κάτι τα παραπάνω; (μπα, η ιδέα σας είναι!)

Πρόταση ΠΚΣ (κωδικό όνομα: Κόκκινη Επανάσταση)
Κομματική υποστήριξη: ΚΚΕ και συνεργαζόμενες δυνάμεις (Λιάνα Κανέλη)
Σλόγκαν: Ενιαία, Δημόσια και Δωρεάν Ανώτατη Παιδεία για όλους (…η οποία μπορεί να υπάρξει μόνο μετά την κατάρρευση του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος και αφού το ΚΚΕ πάρει την εξουσία)
Τι περιέχει το πακέτο: Γενικές Συνελεύσεις κάθε τρεις και λίγο (όποτε πέφτει σύρμα από τα κεντρικά), πύρινους λόγους για τον κόσμο που πάει κατά διαόλου (η γνωστή κασέτα που κυκλοφορεί και στο εμπόριο από την Che records), πορείες στο πλευρό φοιτητών, μαθητών, καθηγητών, εργατών, ναυτεργατών, αγροτών και συνταξιούχων (στα τρία άτομα, δώρο σημαιούλα), κλειστή σχολή μια μέρα τη βδομάδα, τοίχοι κόκκινοι από τις αφίσες κ.τ.λ…
Διοικητικό Συμβούλιο: Το Δ.Σ. πρέπει να είναι μπροστά από τους φοιτητές για να τους καθοδηγεί και να τους δείχνει το δρόμο (του αγώνα φυσικά). Οι φοιτητές πρέπει να δουν την αλήθεια που τους κρύβουν από τα μάτια (και αποκλειστική θέαση έχουν μόνο οι ίδιοι).
Γενικές Συνελεύσεις: Κατάθεση ψηφίσματος το οποίο πρέπει να ψηφιστεί ολόκληρο και κατά λέξη αλλιώς θα χάσει το επαναστατικό του περιεχόμενο (και που να τρέχεις να συμβουλεύεσαι τη κομματική γραφειοκρατία τώρα!). Αν η συνέλευση τολμήσει να ψηφίσει κάτι άλλο με το οποίο διαφωνούν, ούτε θα το εφαρμόσουν, ούτε θα το υποστηρίξουν (τι άλλο περιμένατε δηλαδή;)
Γιατί να τους ψηφίσετε: Γιατί θέλετε να πηγαίνετε για καφέ όταν έχει απεργία, γιατί δεν γουστάρετε τους μπλε και τους πράσινους ή γιατί απολαμβάνετε τη διαδρομή Σύνταγμα-Αμερικάνικη Πρεσβεία!


Τέλος, καλό θα ήταν να μην περιμένετε καμία συνεργασία μεταξύ των παρατάξεων. Κάθε παράταξη αντιμετωπίζει τους Φοιτητικούς Συλλόγους σαν μέσο ενίσχυσης της πολιτικής επιρροής τους εκάστοτε κόμματος και μόνο. Η συνεργασία είναι καταστατικά απαγορευμένη. Άρα αν θέλετε να δείτε προκοπή για αιτήματά σας, θα πρέπει να διαλέξετε στρατόπεδο. Ανένταχτοι και ανεξάρτητοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Και φυσικά, όπως καταλαβαίνετε η έννοια Φοιτητικό Κίνημα είναι ένας ακόμα μύθος της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως για παράδειγμα η Δωρεάν Παιδεία. Διότι φοιτητικό κίνημα με ξεχωριστές και αντίπαλες παρατάξεις οι οποίες δρουν στο όνομα των φοιτητών χωρίς τους φοιτητές (αφού η συντριπτική τους πλειοψηφία απλά αδιαφορεί – το πολύ – πολύ να ρίξει τη ψήφο του κανένας μια φορά το χρόνο) δεν γίνεται!

Αλλά να μου πείτε, ποιον ενδιαφέρει αυτό; (χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι) Άντε, και καλή ψήφο, σύντροφοι!